ماده واحده – در صورتی که مدت غیبت افسران و کارمندان نیروهای مسلح شاهنشاهی از مهلت‌های مقرر قانونی تجاوز کند حقوق و مزایای آنان از تاریخ شروع غیبت قطع می‌شود و هرگاه تا شش ماه از تاریخ شروع غیبت خود را معرفی ننمایند یا دستگیر نشوند به اتهام فرار آنان غیاباً رسیدگی می‌گردد و در صورت محکومیت بدون توجه به میزان مجازات از خدمت اخراج می‌شوند و در صورتی که خود را معرفی کنند یا دستگیر شوند برابر مقررات قانون دادرسی و کیفر ارتش دادرسی حضوری به عمل آمده و در صورت صدور رأی برائت به خدمت اعاده می‌شوند، لیکن به جای حقوق و مزایای ایامی که در خدمت حاضر نبوده‌اند بنا به تشخیص دادگاه مبلغی تا معادل حقوق بدون کاری برای همان مدت به آنان پرداخت می‌شود ولی این مدت جزو سابقه خدمت محسوب نمی‌گردد مگر اینکه علت غیبت اسارت بوده که در این صورت از تاریخ غیبت برابر بند (ه) ماده ۱۱ قانون استخدام نیروهای مسلح شاهنشاهی منتسب خواهند شد.
تبصره ۱ – در رسیدگی غیابی به پرونده متهمین موضوع این قانون آن قسمت از مقررات قانون دادرسی و کیفر ارتش که ناظر بر درج آگهی احضار یا خلاصه حکم محکومیت در جراید می‌باشد لازم‌الرعایه نیست و ابلاغ احضاریه‌ها یا خلاصه حکم محکومیت به آخرین نشانی که متهم به سازمان متبوع خود اعلام کرده است کافی می‌باشد.
تبصره ۲ – در صورتی که فراریان موضوع این قانون قبل از شش ماه خود را معرفی نمایند یا دستگیر شوند در صورت صدور قرار منع پیگرد یا رأی برائت حقوق و مزایای کسانی که خود را معرفی نموده‌اند برابر مقررات تماماً و حقوق کسانی که دستگیر شده‌اند معادل حقوق بدون کاری پرداخت خواهد شد.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و دو تبصره پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه روز سه‌شنبه ۲۵ خرداد ماه ۲۵۳۵ در جلسه روز دوشنبه سی و یکم خردادماه دو هزار و پانصد و سی و پنج شاهنشاهی به تصویب مجلس سنا رسیده است.
نایب مجلس سنا – دکتر سید محمد سجادی