ماده اول – دولت می‌تواند به اطباء و دواسازان و دندانسازان و قابله‌های اتباع خارجه اجازه بدهد که به شغل خود در ایران اشتغال ورزند مشروط بر اینکه علاوه بر دیپلم فراغ تحصیل از مدارسی که بموجب نظامنامه از طرف وزارت معارف معین خواهد شد مدارکی ارائه دهند که لااقل 5 سال اشتغال آنها را مستقلا به شغل طبابت مدلل دارد.
تبصره- [الحاقی ۱۳۵۲/۵/۸]
اشتغال پزشکان اتباع خارجه در روستاها و نقاطی که فاقد دانشکده پزشکی است مشمول شرط مقرر در قسمت آخر این ماده نمیباشد.
[نظامنامه برای رسیدگی به دیپلمهای اطباء و دندانسازان و دواسازان و قابله‌های اتباع خارجی]
ماده دوم – اداره کل صحیه بر طبق نظامنامه که به تصویب وزارت داخله خواهد رسید جواز و محل اشتغال داوطلب را در هر نقطه که صلاح باشد صادر و معین خواهد کرد.
ماده سوم-
اطباء و دواسازان و دندان سازان و قابله‌های اتباع خارجه قبل از این تاریخ در ایران اشتغال به مشاغل خود داشته‌اند نیز مشمول این قانون و دو نظامنامه مزبور خواهند بود ولی مدت مذکور در ماده یک در مورد آنها لازم‌الرعایه نخواهد بود.
ماده چهارم- [لغو ۱۳۳۲/۳/۵]
[هر وقت هیئت وزراء عده اطباء و دواسازان و دندان سازان و قابله‌های اتباع خارجه را در ایران کافی بداند وزارت معارف از رسیدگی به دیپلم یا شهادت نامه آنان خودداری کرده و وزارت داخله جواز اشتغال نخواهد داد.]
ماده پنجم
علاوه بر مالیات جواز طبابت که کلیه اطباء و دندان سازها و قابله‌ها می‌دهند از اطباء و جراحان خارجی مبلغ دو هزار ریال و از دواسازها‌و دندان سازها و قابله‌های خارجی مبلغ یک هزار ریال در موقع صدور جواز مذکور در ماده (2) اخذ خواهد شد.
ماده ششم – وزارت معارف و وزارت داخله مامور اجرای این قانون میباشند.
[نظامنامه صدور جواز و محل اشتغال اطبای خارجی]
این قانون که مشتمل بر شش ماده است در جلسه هشتم شهریور ماه یکهزار و سیصد و دوازده شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – دادگر