[به موجب ماده ۲۱ آیین‌نامه اجرایی قانون اجازه تاسیس مطب، مصوب ۱۳۶۳/۱۱/۱۷ لغو شده است.]
هیأت وزیران در جلسه مورخ ۱۳۶۲/۱۱/۲۶ آیین‌نامه اجرایی “قانون اجازه تأسیس مطب مصوب ۱۳۶۲/۵/۱۸ مجلس شورای اسلامی” را در ۸ ماده و ۴ تبصره به‌شرح زیر تصویب نمودند.
فصل اول ـ تعاریف
ماده ۱ ـ مطب ـ به محلی اطلاق می‌گردد که پزشک به طور خصوصی (غیر دولتی) و انتفاعی مستمراً بیماران خود را پذیرفته، معاینه، مداوا و یا دستورات بهداشتی صادر می‌کند.
تبصره ۱ ـ تشخیص عنوان مطب، مستمر و انتفاعی بودن آن به عهده وزارت بهداری است.
تبصره ۲ ـ منظور از کلمه پزشک در این آیین‌نامه، پزشکان، دندان‌پزشکان و متخصصین رشته‌های مختلف پزشکی و دندان‌پزشکی است.
ماده ۲ – شهر محل طبابت ـ عبارت از محدوده‌ای است که براساس تقسیمات کشوری بدین عنوان شناخته شده و یا می‌شود.
فصل دوم ـ مقررات اجرایی
ماده ۳ – کلیه پزشکانی که در حال حاضر در نقاط مختلف کشور مشغول طبابت آزاد هستند و قبل از تاریخ ۱۳۶۲.۵.۱۸ با رعایت قوانین مربوطه مطب داشته‌اند، باید ظرف مدت ۳ ماده از تاریخ تصویب این آیین‌نامه برای صدور پروانه مطب در همان محل پرسش‌نامه مربوطه را تکمیل و همراه با مدارک زیر به وزارت بهداری ارسال دارند تا در مورد صدور پروانه مطب برای همان محل اقدام گردد.
الف ـ فرم تکمیل شده درخواست مربوطه
ب ـ فتوکپی مصدق دانش‌نامه دکترای پزشکی یا دندان‌پزشکی
ج ـ فتوکپی مصدق مدرک تخصصی و فوق تخصصی
(در مورد فارغ‌التحصیلان سال‌های اخیر گواهی‌نامه موقت و یا هرگونه مدرک معتبر دیگر).
د ـ چهار قطعه عکس ۴ × ۳ که در همان سال گرفته شده باشد.
ه‍ـ فتوکپی مصدق پروانه دایم و یا موقت پزشکی
و ـ فتوکپی گواهی انجام خدمت موضوع لایحه قانونی مصوب ۵۸.۹.۲۴ شورای انقلاب برای مشمولین قانون مذکور.
ز ـ تکمیل فرم مربوطه به داشتن مطب تا تاریخ تصویب قانون تأسیس مطب مصوب ۶۲.۵.۱۸ به تأیید نظام پزشکی محل و یا سازمان منطقه‌ای بهداری استان مربوطه در محل‌هایی که نظام پزشکی وجود ندارد.
ح ـ فتوکپی مصدق صفحه اول شناسنامه (و سایر صفحات در صورت وجود تغییراتی در مندرجات شناسنامه).
ط ـ فتوکپی مصدق اجازه نامه و سند رسمی طبابت و یا قرارداد با مؤسسه درمانی خصوصی انتفاعی و یا غیر انتفاعی.
[اجازه تمدید مهلت مذکور در ماده ۳ آیین‌نامه اجرایی قانون تأسیس مطب]
ماده ۴ ـ برای کسانی که قبل از شروع جنگ تحمیلی در مناطق جنگی و یا سایر استان‌ها مطب داشته‌اند و بعد از ۱۳۵۹.۷.۱ به تهران آمده و مطب دایر کرده‌اند پروانه موقت صادر خواهد شد که اعتبار آن فقط تا پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران خواهد بود.
ماده ۵ ـ کلیه پزشکانی که پس از تاریخ ۱۳۶۲.۵.۱۸ بخواهند در هر نقطه از کشور مطب تأسیس نمایند باید مدارک مذکور در ماده ۳ را همراه با درخواست خود به وزارت بهداری ارسال و پس از اخذ پروانه اقدام به تأسیس مطب نمایند.
تبصره ۱ ـ ضوابط صدور پروانه تأسیس مطب با درنظر گرفتن تعداد پزشکان موجود در هر محل و با توجه به جمعیت و نوع تخصص و امکانات بهداشتی و درمانی موجود در آن محل و تعداد کل پزشکان کشور توسط وزارت بهداری تهیه و تدوین و اعلام می‌گردد.
تبصره ۲ ـ وزارت بهداری برای پزشکان عضو هیأت علمی دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی کشور با معرفی وزارت فرهنگ و آموزش عالی و یا وزارت بهداری مادامی که در این مراکز خدمت می‌نمایند خارج از ضوابط فوق پروانه تأسیس مطب صادر خواهد کرد.
ماده ۶ ـ برای هیچ پزشکی بیش از یک پروانه مطب در یک زمان صادر نخواهد شد و پروانه صادره فقط در محدوده شهر یا دهستان مربوطه معتبر است.
ماده ۷ ـ تغییر محل مطب به شهرهایی که تراکم پزشک کمتر است ضمن حفظ حق تأسیس مطب در محل قبلی با موافقت وزارت بهداری مجاز خواهد بود.
ماده ۸ ـ پزشکانی که به طور تمام وقت در استخدام سازمان‌های دولتی بوده‌اند و به همین علت تا تاریخ تصویب قانون اجازه تأسیس مطب مصوب ۱۳۶۲.۵.۱۸ مجلس شورای اسلامی حق تأسیس مطب نداشته‌اند پس از بازنشستگی و یا در صورت عدم امکان ادامه برنامه‌های تمام وقت مصوب بدون داشتن حق مطب (موضوع لایحه قانونی مصوب ۵۸.۱۰.۱۲ و تصویب‌نامه قانونی مصوب ۵۸.۶.۸ شورای انقلاب) ، اجاره تأسیس مطب را در شهر محل خدمت بدون رعایت ضوابط فوق خواهند داشت.
میرحسین موسوی – نخست‌وزیر