[قانون اصلاح قانون استخدام پزشکان]
ماده ۱ – از تاریخ تصویب این قانون کلیه پزشکان فارغ‌التحصیل دانشکده‌های پزشکی داخل و خارج کشور موظفند مدت دو سال اول طبابت خود را در هر نقطه از کشور به غیر از استان و شهرهایی که دارای دانشکده پزشکی می‌باشند و کلیه دندانپزشکان فارغ‌التحصیل دانشکده‌های دندانپزشکی داخل و خارج کشور به جز تهران و شهرهایی که دانشکده دندانپزشکی دارند انجام دهند.
ماده ۲ – متخصصین رشته‌های مختلف پزشکی، دندانپزشکی، آزمایشگاهی و تشخیص طبی که بعد از تصویب این قانون متخصص شناخته شوند موظفند دو سال اول طبابت خود را در هر نقطه‌ای از کشور به استثنای تهران انجام دهند.
ماده ۳ – شهرستانهای کرج، شمیران، شهر ری، ورامین، رودهن، آبعلی، دماوند و فیروزکوه از لحاظ پزشکی و دندانپزشکی خارج از تهران محسوب نمی‌شوند.
ماده ۴ – پزشکان و دندانپزشکان متخصص در صورتی که جزو هیأت علمی در دانشکده‌های پزشکی و دندانپزشکی کشور استخدام شوند از شمول ماده ۱ و ۲ و ۳ مستثنی خواهند بود.
ماده ۵ – مدت خدمت پزشکان و دندانپزشکان که مأمور خدمت در منطقه جولان بوده‌اند جزو خدمت خارج از تهران و شهرهای که دارای دانشکده پزشکی و دندانپزشکی می‌باشند محسوب و خدمت مذکور به منزله خدمت در نقاط بد آب و هوا به شمار می‌رود.
ماده ۶ – پزشکان و دندانپزشکانی که تا تاریخ تصویب این قانون در کرج به خدمت طبابت اشتغال دارند در صورتی که خدمت آنان مورد تأیید وزارت بهداری و بهزیستی باشد از شمول ماده ۳ مستثنی خواهند بود.
ماده ۷ – منظور از شهرهایی که دارای دانشکده پزشکی یا دندانپزشکی می‌باشند شهرهایی است که لااقل چهار سال از تأسیس دانشکده‌های مذکور در آن شهرها سپری شده باشد.
تبصره: پزشکان و دندانپزشکانی که در سال چهارم تأسیس دانشکده در شهرهای مذکور به امر طبابت اشتغال ورزند دو سال اول طبابت آنان از لحاظ صدور پروانه پزشکی دائم به منزله خدمت موضوع ماده ۱ محسوب خواهد شد.
ماده ۸ – پزشکان و دندانپزشکانی که قبل از انقلاب به اتهام جرائم سیاسی زندانی بوده‌اند مدت زندان آنها از لحاظ صدور پروانه پزشکی دائم به منزله خدمت موضوع ماده ۱ محسوب می‌شود.
ماده ۹ – رزیدنت‌ها و دستیاران در مدتی که به این خدمت اشتغال دارند کماکان مشمول تبصره ماده ۴ قانون تربیت پزشک مصوب سال ۱۳۳۸ خواهند بود و برای آنان پروانه موقت خاص به منظور خدمت در مراکز درمانی مربوط که به خدمت رزیدنتی و دستیاری اشتغال دارند صادر خواهد شد.
ماده ۱۰ – برای دندانپزشکانی که داری درجه لیسانس و فوق لیسانس به تأیید وزارت علوم و آموزش عالی هستند مادامی که به اخذ درجه دکترا نائل نشده‌اند پروانه خاص صادر می‌گردد با قید این که این قبیل دندانپزشکان باید فقط در شهرهایی که دارای دانشکده دندانپزشکی نمی‌باشند به حرفه دندانپزشکی اشتغال ورزند.
دندانپزشکان مذکور در صورتی که به اخذ درجه دکترا نائل شوند مشمول ماده یک خواهند بود.