ماده ۱ – به منظور کمک به تأمین پزشکان مورد احتیاج شهرستانها و بخشها و دهات تابعه آنها هر یک از دانشکده‌های پزشکی تهران و شهرستانها مکلف هستند که از تاریخ تصویب این قانون همه‌ساله حداقل بیست درصد عده داوطلبانی را که از طریق مسابقه انتخاب می‌کنند از میان فارغ‌التحصیلهای بومی شهرستانها و نقاط تابعه آنها از طریق مسابقه که در دانشکده‌های پزشکی مربوطه انجام می‌گیرد و آیین‌نامه آن از طرف وزارت فرهنگ اعلام خواهد شد انتخاب نمایند. این دانشجویان باید تعهد نمایند که پس از پایان تحصیل لااقل برابر سالهای تحصیل پزشکی در شهرستان و بخشها و دهات ناحیه‌ای که از آن انتخاب شده‌اند به شغل پزشکی مشغول شوند تنظیم مقررات مسابقه به عهده وزارتین فرهنگ و بهداری بوده و تعیین سؤالات مسابقه از طرف دانشکده پزشکی مربوطه تهیه می‌گردد.
تقسیم این عده بین شهرستانها و بخشها و دهات با توجه به احتیاجات هر منطقه به عهده بهداری استان می‌باشد.
ماده ۲ – وزارتخانه‌ها و مؤسسات عمومی اعم از دولتی یا ملی و شهرداریها که به خدمت پزشکی در شهرستانها احتیاج دارند می‌توانند در درجه اول به داوطلبانی که طبق ماده یک انتخاب می‌شوند یا در صورت احتیاج به عده اضافی دیگر از دانشجویان دانشکده‌های پزشکی کمک هزینه تحصیلی پرداخت نمایند و آنان را متعهد سازند که پس از پایان تحصیل پزشکی در خدمت آن وزارتخانه یا مؤسسه درآیند.
این قبیل دانشجویان باید پس از خاتمه تحصیل برابر مدتی که کمک هزینه دریافت نموده‌اند در هر نقطه که آن وزارتخانه یا مؤسسه تعیین می‌کند خدمت نمایند.
دانشجویانی که از کمک هزینه وزارت بهداری استفاده نموده‌اند موظفند سه سال اول خدمت خود را در بخشها و بقیه آن را در شهرستانهایی که وزارت بهداری معین می‌کند انجام وظیفه نمایند.
تبصره – میزان و شرایط پرداخت کمک هزینه را وزارت بهداری تعیین خواهد نمود.
ماده ۳ – وزارت فرهنگ به فارغ‌التحصیلان مشمول مواد یک و دو پروانه موقت برای طبابت و یا خدمت پزشکی در محل یا حوزه معینی که از آن انتخاب شده‌اند می‌دهد و پروانه دائم به این عده موقعی داده خواهد شد که تمام تعهدات خود را انجام داده باشند.
ماده ۴ – از تاریخ تصویب این قانون فارغ‌التحصیلان دانشکده‌های پزشکی کشور موظفند دو سال اول اشتغال به طبابت را در نقاطی غیر از شهرهایی که دارای دانشکده پزشکی می‌باشند انجام دهند.
تبصره – فارغ‌التحصیلانی که در مسابقه‌های دانشکده‌های پزشکی شرکت کرده و موفق می‌شوند مشمول این ماده نمی‌باشند.
ماده ۵ – دانشجویانی که کمک هزینه دریافت نموده‌اند هر گاه پس از خاتمه دوره تحصیلی از انجام تمام یا قسمتی از تعهدات خود استنکاف نمایند بایستی سه برابر کمک هزینه‌ای را که دریافت نموده‌اند یا به نسبت مدتی که انجام تعهد نکرده‌اند یک جا به وزارتخانه یا مؤسسه مربوط نقداً پرداخت نمایند و در غیر این صورت حق دریافت پروانه طبابت را نخواهند داشت.
ماده ۶ – از تاریخ تصویب این قانون در صورتی که در مراکز استانهایی که دارای دانشکده پزشکی هستند احتیاجی به ادامه کار آموزشگاههای عالی بهداری نباشد وزارتین فرهنگ و بهداری می‌توانند از پذیرفتن داوطلب جدید خودداری نموده و به جای آن در نقاطی که لازم بدانند اقدام به تأسیس آموزشگاههای مذکور می‌نمایند. ولی در هر صورت دانشجویانی که در این آموزشگاهها مشغول تحصیل هستند تحصیلات خود را با شرایط سابق ادامه خواهند داد.
تبصره – فارغ‌التحصیلان آموزشگاههای عالی بهداری کنونی در صورتی که معدل نمرات چهار سال آنها از ۱۴ کمتر نباشد و از عهده امتحانات مواد اساسی سالهای اول و دوم و سوم دانشکده پزشکی مربوط برآیند می‌توانند در سال چهارم آن دانشکده ادامه تحصیل بدهند و تعهدات خود را پس از‌خاتمه تحصیلات پزشکی انجام بدهند.
ماده ۷ – وزارتین فرهنگ و بهداری مأمور اجرای این قانون می‌باشند.
قانون فوق که مشتمل بر هفت ماده و سه تبصره است پس از تصویب مجلس سنا در جلسه یکشنبه ششم تیرماه یک هزار و سیصد و سی و هشت به‌تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – رضا حکمت
قانون بالا در جلسه ۱۳۳۸.۳.۲۹ به تصویب مجلس سنا رسیده است.