ماده واحده – موافقتنامه اساسی در زمینه همکاریهای علمی و فنی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت ممالک متحده مکزیک مشتمل بر یک مقدمه و چهارده ماده که در تاریخ ۳۰ تیر ماه ۱۳۵۴ (۲۱ ژوئیه ۱۹۷۵) در تهران به امضاء رسیده است تصویب و اجازه مبادله اسناد تصویب آن داده می‌شود.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و متن موافقتنامه ضمیمه پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه روز پنجشنبه ۱۸ دی ماه ۱۳۵۴ (۲۵۳۴ شاهنشاهی) در جلسه روز دوشنبه ششم اردیبهشت ماه دو هزار و پانصد و سی و پنج شاهنشاهی به تصویب مجلس سنا رسید.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف‌امامی
موافقتنامه اساسی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت ممالک متحده مکزیک در زمینه همکاریهای علمی و فنی
دولت شاهنشاهی ایران و دولت ممالک متحده مکزیک با علاقه که به تحکیم مناسبات صمیمانه و دوستانه بین دو کشور دارند – و
با توجه به سابقه علاقه مشترک خود به بسط تکنولوژی و علوم برای مقاصد صلح‌جویانه و سازگار با هدفهای گسترش اقتصادی و اجتماعی دو کشور.
به شرح زیر موافقت نمودند:
ماده ۱ – طرفین همکاری علمی و فنی بین دو کشور را تشویق خواهند کرد. و برای این منظور با توجه ویژه به زمینه‌ها و رشته‌های مورد علاقه متقابل، برنامه‌ای با هدفها و پیشنهادات خاص تنظیم خواهند نمود.
ماده ۲ – از نظر اجرای این موافقتنامه همکاری بین دو کشور می‌تواند به هر یک از انحاء و اشکال ذیل صورت گیرد.
الف – فراهم ساختن خدمات مربیان – معلمان، پژوهشگران، تکنیسین‌ها یا کارشناسان (که از این پس در موافقتنامه عموماً “کارشناس” خوانده می‌شوند) به منظور:
یکم – شرکت در پژوهش و تحقیق.
دوم – همکاری در کارآموزی کادر علمی و فنی.
سوم – بذل مساعدت فنی و علمی در زمینه مسائل خاص.
چهارم – کمک به بررسی و مطالعه طرح‌هایی که مشترکاً از جانب دو دولت انتخاب می‌شوند.
ب – شرکت در مطالعات و برنامه‌های آموزش حرفه‌ای و آزمایشات علمی و گروههای اجرایی و سایر فعالیتهای مربوطه.
ج – تشکیل دوره‌های مطالعاتی و کارآموزی و اعطای بورس.
د – تهیه وسائل و تجهیزات مورد نیاز برای کارآموزی یا پژوهش – و
ه – همکاری علمی یا فنی به هر نحو و شکل دیگری که ممکن است بین دولتین ترتیب داده شود.
ماده ۳ –
1 – از نظر اجرای این موافقتنامه یک کمیسیون مختلط با همکاری علمی و فنی ایران و مکزیک (که در این موافقتنامه “کمیسیون” نامیده‌خواهد شد) برقرار می‌شود که هر دو سال یک بار به نوبت در ایران و مکزیک تشکیل جلسه دهد این کمیسیون متشکل خواهد بود از تعداد مساوی اعضای ایرانی و مکزیکی که برای شرکت در هر یک از جلسات آن از جانب طرفین و از مجاری سیاسی تعیین و معرفی شوند.
2 – کمیسیون برنامه دوساله فعالیتهایی را که باید صورت پذیرد پیشنهاد خواهد کرد و امور مربوط به اجرای این موافقتنامه را مورد رسیدگی قرار خواهد داد و هر چند گاه یک بار در برنامه مزبور کلاً تجدید نظر و توصیه‌ها و پیشنهاداتی به طرفین خواهد کرد.
علاوه بر این، کمیسیون می‌تواند تشکیل جلسات ویژه‌ای را برای مطالعه طرح یا موضوع خاصی پیشنهاد کند.
3 – کمیسیون آیین‌نامه داخلی خود را تنظیم و در اولین اجلاس خود تصویب خواهد کرد.
ماده ۴ –
1 – طرفین پیشنهادات کمیسیون را مورد بررسی قرار خواهند داد تا مشترکاً تعیین کنند کدامیک از پیشنهادات مورد علاقه طرفین باید عملی شود.
2 – طرفین پس از آن که بالاتفاق تعیین کردند که پیشنهاد عملی گردد مطلقاً جزئیات اجرای آن را معین خواهند کرد.
3 – طرفین جزئیات اجرا را ضمن ترتیبات جداگانه‌ای تنظیم خواهند کرد.
ماده ۵ – طرفین با توجه به مفاد این موافقتنامه، می‌توانند اجرای طرح‌های خاصی را به ترتیب ویژه‌ای از مجاری سیاسی پیشنهاد و توصیه و زمینه همکاری و شرایط و تأمین اعتبار و نحوه‌های اجرای آن را مشخص کنند.
ماده ۶ –
1 – تبادل اطلاعات علمی و فنی از طریق سازمانهایی صورت خواهد گرفت که طرفین برای این منظور تعیین و معرفی کنند علی‌الخصوص مؤسسات آموزشی و تحقیقاتی و مراکز مراجعات و کتابخانه‌های تخصصی.
2 – اطلاعاتی را که در چهارچوب مفاد این موافقتنامه به دست طرفین می‌رسد می‌توان به مؤسسات آموزشی و سازمانها و دوایر دولتی و توابع بخش عمومی ارسال داشت. ارسال و ابلاغ این اطلاعات را می‌توان بر اساس ترتیباتی که موافق و مطابق بند ۳ ماده ۴ این موافقتنامه داده می‌شود محدود کرد یا بسط داد یا ممنوع ساخت.
ابلاغ و ارسال اطلاعات مزبور به سایر هیأتها و مؤسسات یا اشخاص صرفاً با موافقت طرفین صورت خواهد گرفت.
ماده ۷ – طرفین تا حدود امکان طبق قوانین ملی و مقررات کنوانسیون‌های مربوطه بین‌المللی که در آنها عضویت دارند مبادله و استفاده از تجربیات و تدابیر فنی و روشهای صنعتی را که در سرزمین آنها به وجود آمده است تشویق خواهند نمود.
ماده ۸ –
1 – هزینه مسافرتهای بین‌المللی بین ایران و مکزیک و بالعکس که ناشی از اعزام افراد مذکور در جزء ( الف) از ماده ۲ موافقتنامه حاضر توسط یکی از طرفین به سرزمین طرف دیگر می‌باشد و نیز حقوق این افراد توسط طرف اعزام‌کننده پرداخت خواهد گردید.
2 – هزینه مسکن و مسافرتهای داخلی توسط دولت پذیرنده پرداخت خواهد شد این هزینه‌ها یا از طریق تأمین مسکن و وسایل مسافرت یا به صورت پرداختهای ماهانه که برای رفع نیازهای افراد مذکور کافی باشد انجام خواهد شد. دولت پذیرنده همچنین هزینه‌های لازم برای اجرای برنامه را پرداخت خواهد نمود مگر آن که در ترتیبات جداگانه‌ای مذکور در بند ۳ ماده ۴ و ماده ۵ این موافقتنامه به نحو دیگری توافق شده باشد.
ماده ۹ –
1 – هر یک از طرفین ورود کارشناسانی را که برای همکاری در فعالیتهای مشترک در چهارچوب موافقتنامه حاضر به کشور طرف مقابل مسافرت می‌کنند و همچنین خروج آنها را از سرزمین مزبور تسهیل خواهد نمود. افراد تحت تکفل کارشناسان نیز مشمول تسهیلات مذکور خواهند بود.
2 – هر یک از طرفین تسهیلات لازم را جهت ورود تجهیزات و مواد ضروری برای اجرای طرح‌های مربوطه فراهم خواهد نمود.
3 – تسهیلات مذکور در این ماده طبق مفاد قوانین ملی دولت پذیرنده فراهم خواهد گردید و حدود آن از طریق مجاری دیپلماتیک تعیین خواهد شد.
ماده ۱۰ – افرادی که توسط یکی از طرفین تحت موافقتنامه حاضر به کشور مقابل اعزام می‌گردند مشمول قوانین ملی کشور پذیرنده خواهند بود -افراد مذکور بدون اجازه قبلی دولت پذیرند. در هیچ گونه فعالیتی که مستقیماً به وظایف آنها در کشور پذیرنده مربوط نباشد شرکت نخواهند نمود.
ماده ۱۱ – کارشناسانی که از آنان در این موافقتنامه یاد شده در اوقاتی که به منظور انجام وظایف خود در سرزمین دولت پذیرنده می‌باشند همچنان در استخدام طرف اعزام‌کننده باقی خواهند ماند لیکن در اجرای وظائف معینه مربوط به برنامه همکاری در قبال مؤسسه و طرف پذیرنده مسئول خواهند بود.
این کارشناسان در قبال خدماتی که انجام می‌دهند حق مطالبه وجهی جز آن چه که طرفین مقرر نموده‌اند نخواهند داشت.
ماده ۱۲ – طرف پذیرنده کارشناسان – کادر کمکی و دستیارانی را که در سطوح دیگر لازم باشند به خدمت خواهد گماشت. کارشناسان مزبور اطلاعات فنی مربوط به شیوه‌ها و روشهای مورد استفاده در رشته‌های فعالیت خودشان و نیز اصولی را که شیوه و روشهای مزبور بر آن مبتنی است به اطلاع طرف پذیرنده خواهند رساند.
ماده ۱۳ – هیأت‌های ملی مسئول همکاریهای علمی و فنی هر یک از طرفین بر طبق قوانین داخلی خود مسئول هماهنگ ساختن برنامه و تنظیم ترتیبات ویژه‌ای خواهند بود که در بند ۳ از ماده (۴) و ماده (۵) موافقتنامه حاضر پیش‌بینی شده است مسئولیت اجرایی این برنامه همچنان به عهده هیأت‌هایی است که هر یک از دولتین از طریق مجاری دیپلماتیک به این منظور معرفی خواهند کرد.
ماده ۱۴ –
1 – این موافقتنامه از تاریخی که طرفین یکدیگر را از انجام تشریفات لازمه قانونی خود آگاه سازند – لازم‌الاجراء خواهد شد.
2 – این موافقتنامه برای مدتی نامحدود نافذ و مجری خواهد بود و هر یک از طرفین می‌تواند در هر زمان آن را فسخ کند که در این صورت مفاد آن شش ماه پس از وصول اعلام فسخ از درجه اعتبار ساقط خواهد بود.
3 – مدت مقرر در بند پیشین اصولاً اثری در انجام برنامه‌های موجود نخواهد داشت.
بنا به مراتب – امضاء‌کنندگان زیر که از دول متبوعه خود دارای اختیار می‌باشند موافقتنامه حاضر را امضاء نمودند.
موافقتنامه حاضر در تاریخ بیست و یکم ژوئیه یک هزار و نهصد و هفتاد و پنج مطابق با سی‌ام تیر ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و چهار در شهر تهران در دو نسخه به امضاء رسید که هر دو متن دارای اعتبار یکسان می‌باشد.
از طرف دولت شاهنشاهی ایران – از طرف دولت ممالک متحده مکزیک
موافقتنامه فوق مشتمل بر یک مقدمه و چهارده ماده منضم به قانون موافقتنامه اساسی در زمینه همکاریهای علمی و فنی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت ممالک متحده مکزیک می‌باشد.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف‌امامی