مصوب ۱۳۷۲/۱/۲۴
ماده واحده – موافقتنامه همکاری در زمینه استفاده صلح جویانه، از انرژی هسته‌ای بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت فدراسیون روسیه مشتمل بر یک مقدمه و 10 ماده تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده میشود.
بنام خدا
موافقتنامه همکاری در زمینه استفاده صلحجویانه از انرژی هسته‌ای
فیمابین دولت فدراسیون روسیه و دولت جمهوری اسلامی ایران
با توجه به روابط دوستانه بین دو کشور،
و با در نظر گرفتن وضعیت برنامه‌های درازمدت همکاریهای علمی، فنی، بازرگانی و اقتصادی بین اتحاد‌جماهیر شوروی سوسیالیستی و جمهوری اسلامی ایران تا سال 2000 مورخ 22 ژوئن 1989 مطابق 1 تیر ماه 1368
و اهمیت فراوان استفاده از انرژی هسته‌ای در اهداف صلحجویانه و علاقمندی طرفین برای همکاری در این زمینه و با علم به اینکه فدراسیون روسیه دولتی دارای انرژی هسته‌ای بوده و عضو پیمان منع گسترش سلاحهای هسته‌ای مورخ اول ژوئیه 1968 (10 تیر ماه 1347) میباشد و در فدراسیون روسیه موافقتنامه اجرای پادمان هسته‌ای امضاء شده توسط اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مورخ 21 فوریه 1985 (2 اسفند ماه 1364) عمل میشود،
و با توجه باینکه جمهوری اسلامی ایران عضو پیمان منع گسترش سلاحهای هسته‌ای مورخ اول ژوئیه 1968 (10 تیر ماه 1347) میباشد و ضمناً جمهوری اسلامی ایران در تاریخ 16 ژوئیه 1973 (25 تیر ماه 1352) موافقتنامه مربوط به پادمان هسته‌ای را با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی امضاء نموده است،
و اعتقاد به نقش مهم پیمان منع گسترش سلاحهای هسته‌ای مورخ اول ژوئیه 1968 (10 تیر ماه 1347) در ایجاد رژیم مؤثر بین‌المللی عدم توسعه سلاحهای هسته‌ای و تحکیم امنیت بین‌المللی، موارد ذیل را مورد توافق قرار دادند:
ماده 1 – طرفین از طریق سازمانهای ذیربط و با توجه به نیازها و اولویت‌های برنامه‌های هسته‌ای ملی، همکاری در زمینه استفاده صلح جویانه از انرژی هسته‌ای را بر اساس مفاد این موافقت نامه توسعه و تحکیم خواهند بخشید.
طرفین توافق کردند که در زمینه‌های زیر همکاری نمایند:
1 – تحقیقات پایه و کاربردی در زمینه استفاده صلح جویانه از انرژی هسته‌ای.
2 – تحقیقات، طراحی و آموزش.
3 – تحقیقات علمی و کاربردی در مورد ایمنی نیروگاههای برق اتمی، تجربه بهره برداری و سیستمهای تشخیص و پشتیبانی.
4 – حفاظت رادیولوژیکی و ایمنی هسته‌ای.
5 – تولید رادیوایزوتوپ و کاربرد آنها.
6 – چرخه سوخت و اکولوژی.
7 – طراحی، ساخت و بهره برداری از راکتورهای تحقیقاتی و نیروگاههای اتمی.
8 – تولید صنعتی قطعات و مواد مورد نیاز جهت کاربرد در راکتورهای هسته‌ای و چرخه سوخت آنها.
9 – خارج کردن از بهره‌برداری، رفع آلودگی و مدیریت پسمانداری.
10 – تحقیقات در زمینه گداخت هسته‌ای.
11 – تحقیقات در زمینه تکنولوژی تولید لیزرها و کاربرد آنها.
12 – سایر ابعاد تکنولوژیکی استفاده صلحجویانه از انرژی هسته‌ای که برای طرفین سودمند باشد.
ماده 2 – همکاریهایی که در این موافقتنامه پیش‌بینی شده است به طریق ذیل انجام میپذیرد:
الف – انجام امور مشاوره‌ای در زمینه تحقیقات و تکنولوژی.
ب – تشکیل گروه‌های کاری مشترک برای طراحی‌ها و اجرای پروژه‌های مشخص در زمینه توسعه تحقیقات علمی و تکنولوژی.
ج – تبادل اطلاعات علمی و فنی، مدارک و نتایج تحقیقات.
د – استفاده از اشکال دیگر همکاریها که به توافق طرفین رسیده است.
ماده 3 – موافقتنامه‌های جداگانه که مشخص کننده شرایط همکاری، حقوق و تعهدات عمومی سازمانهای ذیربط خواهد بود را میتوان در چارچوب این موافقتنامه منعقد نمود.
همکاریهای فنی بصورت موافقتنامه‌های مکمل و قرارداد، بین سازمانهای ذیربط دو طرف که در آن حجم کار، بهاء، مدت و سایر مسائل امور اجرایی مشخص شده است، صورت میپذیرد.
ماده 4 – سازمانهای منصوب جهت اجرای این موافقتنامه از طرف فدراسیون روسیه وزارت انرژی اتمی و از طرف جمهوری اسلامی ایران سازمان انرژی اتمی ایران خواهند بود.
ماده 5 – همکاری موضوع این موافقتنامه منحصراً در راستای استفاده صلحجویانه از انرژی اتمی و بر اساس تعهدات طرفین تحت پیمان منع گسترش سلاحهای هسته‌ای مورخ 1 ژوئیه 1968 (10 تیر ماه 1347) انجام میگیرد.
مواد هسته‌ای و غیرهسته‌ای تجهیزات همانطوری که در اسناد آژانس بین‌المللی انرژی اتمی INFCIRC/209 و 254INFCIRC/ و همچنین متمم‌های مربوط بدان و مواد هسته‌ای و غیر هسته‌ای که بر اساس آن و با‌کمک آن تولید میشود:
الف – برای تولید سلاحهای هسته‌ای یا سایر وسایل انفجاری هسته‌ای و همچنین برای هر گونه اهداف نظامی نمیتوانند مورد استفاده قرار گیرند.
ب – در طول دوره استفاده عملی تحت نظارت پادمان هسته‌ای آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار خواهند گرفت.
ج – تحت پوشش حفاظت فیزیکی، حداقل در سطح توصیه‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی خواهند بود.
د – صدور مجدد آنها بر طبق شرایط مندرج در بندهای الف – ب و ج این ماده و با دریافت موافقت کتبی فرستنده کالا انجام خواهد گرفت.
ماده 6 –
1 – طرفین همکاری سازمانهای تحت حاکمیت خود را در مواردی که تحت پوشش این موافقتنامه قرار میگیرد ترغیب و تسهیل خواهند نمود.
2 – طرفین کلیه تدابیر احتیاطی لازم را طبق قوانین و مقررات مربوطه جهت محرمانه نگاه داشتن اطلاعات از جمله اسرار صنعتی و بازرگانی که ما بین سازمانهای تحت حاکمیت آنها مبادله میگردد، اتخاذ خواهند نمود.
3 – هیچیک از طرفین از وضعیت این موافقتنامه بمنظور کسب امتیازات بازرگانی یا برای ایجاد مشکلات در روابط اقتصادی طرف دیگر، استفاده نمیکند.
4 – طرفین با عنایت به مسؤولیتهای خود تحت ماده 5 این موافقتنامه بدینوسیله صدور بموقع کلیه مجوزها و پروانه‌ها و غیره را جهت انتقال تکنولوژی، تجهیزات، مواد و غیره که مورد نیاز برای اجرای قراردادهایی که در چارچوب این موافقتنامه منعقد میگردد را تضمین مینمایند. چنین تضمینهایی بویژه در خصوص مواد و تجهیزات و غیره به شرح مدارک آژانس بین‌المللی انرژی اتمی 209INFCIRC/ و الحاقیه شماره INEFCIRC/254/1 جاری میباشد.
ماده 7 – موافقتنامه حاضر حقوق و تعهدات طرفین و از آنجمله تبادل اطلاعات ناشی از امضاء موافقتنامه‌های منعقده با کشورهای ثالث را تحت تأثیر قرار نخواهد داد.
ماده 8 – با درخواست هر یک از طرفین و در هر زمان جلسات مشاوره‌ای بمنظور اجرای مؤثر تعهدات در چارچوب موافقتنامه حاضر تشکیل خواهد شد.
ماده 9 – هر گونه اختلاف، عدم توافق و یا مسائلی که در ارتباط با تفسیر یا اجرای هر یک از مواد موافقتنامه حاضر میان طرفین بروز نماید از طریق انجام مذاکرات یا از طریق روشهای دیگر که مورد توافق طرفین قرار گیرد حل و فصل خواهد شد. اگر طرفین موافقت کردند اختلافات خود را به دیوان داوری ارجاع نمایند، آن گاه تمام مسائل مربوط به داوری، فیمابین وزارت انرژی اتمی فدراسیون روسیه و سازمان انرژی اتمی ایران مورد توافق قرار میگیرد.
ماده 10
1 – موافقتنامه حاضر 30 روز بعد از تاریخ دریافت آخرین اعلامیه طرفین مبنی بر تأیید اتمام تشریفات داخل کشور که برای تصویب آن مورد نیاز میباشد، نافذ خواهد شد.
2 – موافقتنامه حاضر میتواند با توافق طرفین تغییراتی پیدا کند. تغییرات بصورت مکتوب و بنحو مندرج در بند 1 ماده حاضر به مورد اجراء گذاشته میشود.
3 – موافقتنامه حاضر برای مدت 15 سال منعقد میگردد و بعد از آن برای پنجساله‌های متوالی تمدید میگردد، مگر آنکه یکی از طرفین بصورت مکتوب 12 ماه قبل از انقضای مدت اعتبار به طرف مقابل اعلام نماید که مایل به فسخ موافقتنامه میباشد.
4 – در صورت فسخ موافقتنامه حاضر تعهدات طرفین در چارچوب مواد 3 و 5 و 6 موافقتنامه حاضر تا کسب موافقت طرفین اعتبار خواهد داشت.
موافقتنامه حاضر در تهران در تاریخ 24 اوت 1992 مطابق با دوم شهریور ماه 1371 هجری شمسی در دو نسخه به زبانهای روسی و فارسی که هر دو دارای اعتبار یکسان میباشد تنظیم و امضاء گردید.
از طرف فدراسیون روسیه – از طرف جمهوری اسلامی ایران
جناب آقای میخائیلف – جناب آقای امراللهی
وزیر انرژی اتمی – معاونت ریاست جمهور و رئیس سازمان انرژی اتمی ایران
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده منضم به متن موافقتنامه شامل مقدمه و 10 ماده در جلسه علنی روز سه شنبه مورخ بیست و چهارم فروردین ماه یکهزار و سیصد و هفتاد و دو مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 5/2/1372 به تأیید شورای نگهبان رسیده است.
علی اکبر ناطق نوری – رئیس مجلس شورای اسلامی