ماده اول – کلیه کارخانجات و مؤسسات اقتصادی بازرگانی صنعتی معدنی و باربری و راه آهن و بطور کلی هر مؤسسه که کارگر در استخدام خود دارد اعم از دولتی یا غیر دولتی واقع در کشور ایران مکلفند کارگران خود را نزد شرکت سهامی بیمه ایران یا شرکت بیمه داخلی دیگری که دولت مقتضی بداند در مقابل حوادث ذیل که در اثر انجام وظیفه روی داده باشد بیمه نمایند:
– فوت
– نقص و یا از کار افتادن اعضای بدن
– هزینه معالجه و دستمزد کارگران در مدت بیماری و حوادث کار.
ماده دوم – حقوق بیمه باید مستقیماً توسط صاحب کار به شرکتی که در آن بیمه شده پرداخت گردد یک سوم حق بیمه بعهده کارگر و بقیه بعهده صاحب کار خواهد بود.
تبصره ۱ – آئین‌نامه مخصوص برای اجرای این قانون تهیه و به تصویب هیئت وزیران خواهد رسید که در آن تعریف کارگر و کارخانجات و بنگاههائی که مشمول این قانون میشوند تصریح خواهد شد و طرز رسیدگی به تخلفات از این قانون و درجه تخلفات معین میشود. همچنین تعرفه حق بیمه شرکتهای بیمه‌کننده تا حدی مربوط به اینگونه بیمه‌ها باشد در آن معین خواهد گردید.
تبصره ۲- مقررات این قانون بترتیب و بتدریجی که از طرف دولت معین و اعلان خواهد شد در تمام کشور مجری خواهد گردید.
[آیین‌نامه قانون بیمه کارگران]
ماده سوم – صاحبان بنگاهها که از مقررات این قانون تخلف نمایند علاوه بر جبران هزینه و زیان که طبق این قانون بکارگران متوجه شود در هر مورد بجزای نقدی از پنج هزار ریال تا پنجاه هزار ریال محکوم خواهند شد.
ماده چهارم – کلیه مقرراتی که دولت برای حفظ و تأمین تندرستی بهداشت کارگران وضع خواهد نمود کارفرمایان موظف به اجرای آن خواهند بود و متخلفین از آن مشمول ماده سوم میشوند.
این قانون که مشتمل بر چهار ماده است در جلسه بیست و نهم آبان ماه یکهزار و سیصد و بیست و دو به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – حسن اسفندیاری