ماده ۱ – از تاریخ تصویب این آیین‌نامه کل کشور فقط کسانی می‌توانند به مقام افسری نائل شوند که فارغ‌التحصیل دانشکده افسری شهربانی بوده و برای قسمتهای انتظامی اختصاص داده شوند.
تبصره ۱ – منظور از قسمتهای انتظامی قسمتهایی است که کارمندان آن برابر مقررات داخلی شهربانی با لباس اونیفورم انجام وظیفه می‌نمایند.
تبصره ۲ – دانشجویانی که در سال ۱۳۳۹ به درجه ستوان دومی مفتخر می‌شوند و افسران فعلی شهربانی که آموزشگاه عالی شهربانی یا دانشکده‌افسری ارتش را طی نموده‌اند از مزایای ترفیع فارغ‌التحصیلان دانشکده افسری شهربانی استفاده خواهند کرد.
ماده ۲ – ترفیع درجه افسران پس از احراز شرایط مندرج در این آیین‌نامه بنا به پیشنهاد شهربانی کل کشور منوط به تصویب اعلیحضرت همایون شاهنشاه خواهد بود.
ماده ۳ – برای نیل به مقام افسری و همچنین ترفیع از درجه سرهنگی به بالا فرمان همایونی صادر خواهد شد.
ماده ۴ – ترفیع درجه افسران فقط در یکم مهر ماه هر سال اعطاء خواهد شد مگر در مواردی که در قانون استخدام نیروهای مسلح شاهنشاهی ترتیب دیگری پیش‌بینی شده باشد که عیناً درباره افسران شهربانی نیز اجرا خواهد شد.
ماده ۵ – جمع کل افسران هر درجه نباید از نود و پنج درصد محلهای سازمانی شهربانی کل کشور در درجه مربوط تجاوز کند.
تبصره – حداکثر درجات امراء نبایستی از یک و نیم درصد جمع کل درجات افسری تجاوز کند.
ماده ۶ – حداقل توقف در درجات برای ترفیع افسران و ترتیب آن به شرح زیر است:
درجه حداقل توقف
1 – از ستوان دومی به ستوان یکمی ۳ سال
2 – از ستوان یکمی به سروانی ۴ سال
3 – از سروانی به سرگردی ۶ سال
4 – از سرگردی به سرهنگ دومی ۵ سال
5 – از سرهنگ دومی به سرهنگی ۲ سال
6 – از سرهنگی به سرتیپی ۳ سال
تبصره – مدت توقف در درجات سرتیپی و بالاتر (مطابق ترتیب درجات مذکور در قانون استخدام نیروهای مسلح شاهنشاهی) منوط به اراده سنیه شاهانه است.
ماده ۷ – افسران شهربانی که فارغ‌التحصیل آموزشگاه ستوانی سابق شهربانی یا آموزشگاه‌های ستوانی ارتش باشند از لحاظ ترفیع به دو طبقه تقسیم می‌شوند.
الف – طبقه اول افسرانی که دارای گواهینامه دوره کامل متوسطه باشند حداقل توقف در درجات برای این افسران به شرح زیر خواهد بود.
درجه حداقل توقف
۲ – از ستوان سومی به ستوان دومی ۳ سال
2 – از ستوان دومی به ستوان یکمی ۴ سال
2 – از ستوان یکمی به سروانی ۵ سال
3 – از سروانی به سرگردی ۷ سال
تبصره – ترفیع بعدی آنان تابع مقررات عمومی این آیین‌نامه خواهد بود.
ب – طبقه دوم – افسرانی که فاقد گواهینامه دوره کامل متوسطه باشند این افسران حداکثر تا درجه سرهنگ دومی ترفیع یافته و حداقل مدت توقف آنان در هر یک از درجات برای ترفیع به درجه بالاتر یک برابر و نیم مدت توقف فارغ‌التحصیلان دانشکده افسری شهربانی خواهد بود در صورتی که از تاریخ تصویب این آیین‌نامه درجاتشان بالاتر از سرهنگ دومی باشد نیل به درجات بالاتر موکول به طی مدارج تحصیلی مندرج در آیین‌نامه خواهد بود.
تبصره – کسانی که در تاریخ تصویب این آیین‌نامه با درجه افسری در شهربانی کل کشور مشغول به خدمت می‌باشند و هیچ گونه مدرک تحصیلی‌ندارند با گذراندن دوره ویژه جزو افسران این طبقه محسوب خواهند شد.
ماده ۸ – نیل به درجه سرگردی برای افسران شهربانی که فارغ‌التحصیلان دانشکده افسری شهربانی یا آموزشگاه عالی شهربانی باشند علاوه بر احراز شرایط مندرج در این آیین‌نامه موکول به طی یکی از دوره‌های تخصصی شهربانی خواهد بود.
تبصره ۱ – افسرانی که در کشورهای خارجه یکی از دوره‌های تخصصی مذکور در این ماده را طی کرده باشند از مقررات این ماده معاف خواهند بود مشروط بر آن که ارزش تحصیلات آنان به تشخیص اداره آموزش و پرورش شهربانی کل کشور معادل ارزش آنان تحصیلات یکی از دوره‌های تخصصی باشد.
تبصره ۲ – افسران فعلی شهربانی که فارغ‌التحصیل دانشکده افسری ارتش باشند نیز مشمول مقررات این ماده خواهند بود.
ماده ۹ – نیل به درجه سرهنگی علاوه بر احراز شرایط مقرر در این آیین‌نامه موکول به طی دوره عالی شهربانی نیز خواهد بود.
ماده ۱۰ – نیل به درجه سرتیپی علاوه بر احراز شرایط مقرر در این آیین‌نامه موکول به طی دوره نهایی شهربانی خواهد بود.
تبصره ۱ – افسرانی که دارای دانشنامه دکتری در رشته‌های مختلف پزشکی دامپزشکی – دندانپزشکی و داروسازی و یا رشته‌های مختلف حقوق (قضایی – سیاسی – اقتصادی) می‌باشند از مقررات مواد ۸ و ۹ و ۱۰ و افسرانی که یکی از دوره‌های عالی رسته‌ای ارتش را طی کرده‌اند از طی دوره عالی شهربانی و افسرانی که دانشگاه جنگ را طی کرده‌اند از طی دوره نهایی شهربانی معاف خواهند بود.
تبصره ۲ – شهربانی کل کشور مکلف است در سال ۱۳۳۹ دوره‌های عالی و نهایی را که مدت هر یک کمتر از یک سال تحصیلی نخواهد بود تشکیل دهد.
ماده ۱۱ – در غیر شرایط تحصیلی مذکور در ماده ۱۰ نیل به درجه سرتیپی در موارد استثنایی منوط به اراده سنیه شاهانه است.
ماده ۱۲ – برای نیل به ترفیع کلیه افسران بایستی حداقل نصف مدت مقرر در مواد ۶ و ۷ این آیین‌نامه را در درجات اخیر در شهربانی کل کشور شاغل شغل سازمانی باشند ولی تمام مدت انتساب در زمان تحصیلی و اسارت جزو مدت خدمت برای ترفیع محسوب خواهد شد.
تبصره – منتسبین افسرانی هستند که مشمول یکی از موارد زیر باشند:
الف – موقتاً به مشاغل مخصوصی گمارده شده که در سازمان شهربانی کل کشور برای آن مشاغل محل معینی پیش‌بینی نشده است.
ب – در یکی از مدارس داخله و یا خارجه از طرف شهربانی کل کشور مشغول تحصیل باشند.
ج – به واسطه حذف یا انحلال محل سازمانی موقتاً بدون شغل شوند.
د – افسرانی که مدت بیماری آنها بیش از چهار ماه ادامه پیدا کند تا یک سال مگر این که این بیماری به سبب خدمت باشد.
ه – افسرانی که اسیر می‌شوند در تمام مدتی که در اسارت هستند و در صورتی که از اسارت خارج شوند حداکثر تا ۶ ماه که باید به آنان شغل ارجاع شود در حال انتساب باقی خواهند بود.
و – مأمور خدمت در سایر وزارتخانه‌ها یا بنگاه‌های ملی یا دولتی شوند.
ماده ۱۳ – موارد زیر جزو مدت خدمت برای ترفیع در آخرین درجه محسوب نخواهد شد:
الف – مدت زندانی محاکماتی.
ب – مدت تجدید دوره‌های تحصیلی برای افسران دانشجو که از عهده امتحانات مربوطه برنیامده‌اند.
ماده ۱۴ – افسرانی که تحت پیگرد واقع شوند در صورت احراز سایر شرایط جزء صورت ترفیع‌بگیرها منظور و ترفیع درجه آنان به شرح زیر خواهد بود:
الف – مادامی که تحت پیگرد هستند ترفیع آنان معلق خواهد بود.
ب – اگر پرونده آنان پس از ابلاغ ترفیع سالیانه منتهی به صدور قرار منع پیگرد یا رأی قطعی برائت گردد و در صورت ترفیع‌بگیرها منظور شده و به پیشگاه اعلیحضرت همایون شاهنشاه گزارش شده باشد از تاریخ استحقاق به ترفیع درجه نائل خواهند شد.
ماده ۱۵ – هر تغییری که در مقررات مربوط به مدت ترفیع درجه افسران نیروهای مسلح شاهنشاهی داده شود در مورد ترفیع درجه افسران شهربانی کل کشور نیز اجراء خواهد شد و چنانچه تغییر مذکور راجع به شرایط و موانع ترفیع درجه باشد کمیسیونی مرکب از نمایندگان وزارت کشور و وزارت جنگ و شهربانی کل کشور مقررات مشابهی تنظیم تا پس از تصویب هیأت وزیران به موقع اجراء گذاشته شود.
ماده ۱۶ – این آیین‌نامه به موجب ماده پنجم قانون تأسیس دانشکده افسری شهربانی مصوب ششم تیر ماه ۱۳۳۸ تنظیم گردید.
آیین‌نامه فوق که مشتمل با شانزده ماده و یازده تبصره است در تاریخ هیجدهم خرداد ماه ۱۳۳۹ به تصویب کمیسیونهای کشور و نظام مجلس شورای ملی رسید.
رییس مجلس شورای ملی – رضا حکمت
آیین‌نامه بالا در تاریخ ۱۳۳۹/۳/۹ به تصویب کمیسیونهای کشور و نظام مجلس سنا رسیده است.