ماده ۱ – حق حاکمیت ایران در خارج قلمرو خشکی ایران و آبهای داخلی شامل منطقه‌ای از دریاها متصل به سواحل ایران که دریای ساحلی نامیده میشود می‌باشد.
ماده ۲ – حق حاکمیت مزبور شامل فضای هوائی فوق دریای ساحلی و کف و زیر کف دریای ساحلی نیز می‌باشد.
ماده ۳ – عرض دریای ساحلی ایران از خط مبداء آبهای مزبور ۱۲ (دوازده) میل دریائی است و خط مبداء را دولت با رعایت قواعد مسلم حقوق بین‌المللی عمومی تعیین خواهد کرد.
تبصره – میل دریائی مساوی با ۱۸۵۲ متر است.
[تصویبنامه موضوع ماده ۳ قانون مناطق دریایی ایران در خلیج فارس و دریای عمان]
ماده ۴ – در مواردی که سواحل ایران مجاور یا مقابل سواحل کشور دیگری باشد اگر بترتیب دیگری بین طرفین توافق نشده باشد حد فاصل بین آبهای ساحلی ایران و آن کشور خط منصفی است که کلیه نقاط آن از نزدیکترین نقاط خطوط مبداء طرف به یک فاصله باشد.
ماده ۵ – هر جزیره متعلقه به ایران اعم از اینکه داخل دریای ساحلی ایران یا خارج از آن باشد دارای دریای ساحلی مخصوص به خود طبق این قانون می‌باشد. جزایری که بفاصله کمتر از ۱۲ میل دریائی از هم واقعند مجموعاً در حکم جزیره واحدی بوده و حد دریای ساحلی آن از جزایری محسوب میگردد که نسبت به مرکز مجمع‌الجزایر از همه دورترند.
ماده ۶ – آبهای واقع بین ساحل کشور و خط مبداء و همچنین آبهای واقع بین جزایر متعلق به ایران که فاصله آنها از یکدیگر از ۱۲ میل دریائی تجاوز نکند آبهای داخلی کشور محسوب میگردد.
ماده ۷ – حق صید و سایر حقوقی که ایران در ماوراء دریای ساحلی خود دارد به اعتبار خود باقیست.
ماده ۸ – موادی از قانون مصوب ۲۴ تیر ماه ۱۳۱۳ [قانون تعیین حدود آبهای ساحلی و منطقه نظارت دولت در دریاها] و سایر قوانین که با این قانون مغایرت دارد در قسمتی که مغایر است ملغی‌الاثر می‌باشد.
قانون فوق که مشتمل بر هشت ماده و یک تبصره است پس از تصویب مجلس سنا در جلسه یکشنبه بیست و دوم فروردین ماه یکهزار و سیصد و سی و هشت به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – رضا حکمت
قانون بالا در جلسه ۱۳۳۷.۱۰.۱۳ به تصویب مجلس سنا رسیده است.