که در تاریخ ۶ آبان ماه ۱۳۰۹ شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسیده و در تاریخ ۱۴ آبان ماه ۱۳۰۹ به صحه ملوکانه موشح گردیده است
ماده واحده – مستخدمین رسمی میتوانند با یکی از شرایط ذیل تقاضای تقاعد نمایند:
الف- مستخدمی که بیست سال خدمت متوالی داشته باشد.
ب – مستخدمی که بیست و پنج سال سابقه خدمت داشته، مشروط بر این که بیست سال آن را متصدی خدمت بوده باشد.
ج – مستخدمی که سی سال سابقه خدمت داشته باشد، اعم از تصدی یا غیر آن.
د – مستخدمی که شصت سال یا بیشتر عمر داشته باشد، با هر قدر سابقه خدمت.
دولت نیز میتواند مستخدمی را که سنین عمرش از شصت سال تجاوز نموده است با دارا بودن یکی از شرایط فوق متقاعد نماید.
تبصره ۱- مدت عدم تصدی قبل از اجرای قانون استخدام، تا میزان ربع ایام تصدی جزء سابقه خدمت محسوب می‌شود.
تبصره ۲ – این ماده قائم مقام ماده ۴۳ قانون استخدام کشوری و ماده الحاقیه قانون استخدام مستخدمین مجلس شورای ملی مصوبه ۱۴ بهمن ۱۳۰۶ خواهد بود.
این قانون که مشتمل بر یک ماده است در جلسه بیستم آبان ماه یک هزار و سیصد و نه شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رییس مجلس شورای ملی – دادگر