[لایحه قانونی اصلاح قانون خدمتگزاری پزشکان مصوب هفتم مرداد ماه 1318 و قانون اصلاح قانون استخدام پزشکان مصوب 29 اردیبهشت ماه 1328، مصوب ۱۳۵۸/۶/۲۸]
مصوب ۱۳۱۸/۵/۷
فصل اول – شرایط ورود به خدمت
ماده اول – مشمولین این قانون عبارتند از پزشکها و متصدیان سایر امور طبی و درجات خدمت آنها به سه طبقه تقسیم میشود.
پزشک یکم – پزشک دوم – پزشک یارها.
داوطلبان خدمت پزشکی باید شرایط زیر را دارا باشند:
الف – شرایط پزشک یکم:
1 – دارا بودن شرایط مندرجه در فقرات یک و سه و چهار از مادة دوم قانون استخدام کشوری.
2 – داشتن دانشنامه دکترا.
ب – شرایط پزشک دوم:
1 – داشتن شرایط مندرجه در فقرات یک و سه و چهار از مادة دوم قانون استخدام کشوری.
2 – دارا بودن پروانه رسمی طبابت از وزارت فرهنگ.
فصل دوم – پایه و حقوق و ارتقاء
ماده دوم – خدمت پزشک یکمی دارای 9 پایه و خدمت پزشک دومی و پزشک یاری دارای 6 پایه است. مدت خدمت در هر یک از پایه‌های 9 گانه پزشک یکمی برای ترفیع بمقام بالاتر از پایه یکم تا پنجم دو سال و از ششم ببالا 3 سال خواهد بود و مدت خدمت در هر یک از پایه‌های شش‌گانه پزشک دومی و پزشک یاری 3 سال خواهد بود و بدون طی پایه مادون بپایه مافوق نمی‌توان ارتقاء یافت و ارتقاء بپایه بالاتر منوط به لیاقت و حسن‌خدمت طبق آئین‌نامه مخصوصی خواهد بود که وزارت کشور تهیه و به تصویب وزیران خواهد رسید.
تبصره 1 – مشمولین این قانون که بنقاط بد آب و هوا مأمور میشوند در صورتی که اقامتگاه دائمی آنها در آن نقطه نباشد علاوه بر فوق‌العاده‌هائی که بآن‌ها تعلق می‌گیرد دوازده ماه خدمت آنها هنگام ترفیع 18 ماه محسوب خواهد شد.
تبصره 2 – پزشکانی که بعد از گرفتن دانشنامه دکترا تحصیلات تخصصی نموده‌اند در صورتی که برای آن فنون تخصصی استخدام شوند در رتبه‌های یک و دو و سه پزشکی یک سال و از رتبه چهارم ببالا مطابق همین قانون باید دورة خدمت را طی نمایند طرز تشخیص تخصصی بموجب آئین‌نامه مخصوصی است که به تصویب شورای عالی فرهنگ می‌رسد.
[آیین‌نامه اجرای ماده دوم قانون خدمتگزاری پزشکان، مصوب ۱۳۲۰/۱۲/۱۲]
ماده 3- [اصلاحی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
از اول مهر ماه 1335 میزان حقوق رتبه یک پزشک یکمی (جمع حقوق ثابت و کمک قانونی) 6800 ریال و میزان حقوق رتبه یک پزشک دومی 4000 ریال و میزان حقوق پایه یک پزشکیاری 3000 ریال است حقوق هر یک از پایه‌های بعد معادل است با حقوق پایه قبل باضافه خمس پایه یک همان دسته.
تبصره 1- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
پزشکانی که صرفاً بامور بهداشتی و جلوگیری از بیماریها اشتغال دارند تا زمانی که در این قسمت انجام وظیفه مینمایند ده درصد حقوق پایه خود را بعنوان فوق‌العاده بهداشتی دریافت خواهند داشت.
تبصره 2- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
مابه‌التفاوت اشل‌های فوق در سال اول بالتمام از محل اعتبار عمرانی کشور تأمین و در سال دوم 75 درصد آن از محل اعتبار عمرانی و 25 درصد دیگر در بودجه کل کشور تأمین و در سال سوم 50 درصد آن از محل اعتبار عمرانی و 50 درصد دیگر در بودجه کل کشور منظور و در سال چهارم 25 درصد از محل اعتبار عمرانی و 75 درصد بقیه در بودجه کل کشور منظور و از سال پنجم ببعد تمام آن در بودجه کل کشور منظور خواهد شد.
تبصره 3- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
وزارتخانه‌ها و مؤسسات دولتی و شهرداری موقعی میتوانند از مزایای این قانون برای مشمولین این قانون استفاده نمایند که اعتبار مابه‌التفاوت را جزء اعتبار برنامه‌های عمرانی مربوط بخود پیش‌بینی نموده و یا آنکه در بودجه‌های عادی خود اعتبار لازم را پیش بینی و پادار نمایند.
تبصره 4- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
وزارت بهداری مکلف است که تأمین احتیاجات پزشکی بخشها را بر شهرستانها مقدم بدارد.
تبصره 5- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
مشمولین این قانون حق دریافت وجهی علاوه از حقوق و مزایای قانونی بهیچ عنوان از صندوق دولت و بنگاهها و شرکتها و مؤسساتی که قسمتی از سرمایه آن متعلق بدولت است ندارند.
تبصره 6- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
از تاریخ تصویب این قانون کسانی که با استفاده از قانون استخدام پزشکان وارد خدمت میشوند باید چهار سال اولیه خدمت را در خارج از مرکز انجام وظیفه نمایند، خدمت در شمیران و شهرستانهای کرج و ورامین و شهر ری خدمت خارج از مرکز محسوب نمیشود. دستیاران دانشگاه پس از انجام خدمت دستیاری در صورت انتقال به وزارتخانه‌ها و مؤسسات دولتی و شهرداری باید بلافاصله چهار سال خدمت خارج از مرکز را انجام دهند.
تبصره 7- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
پزشکانی که با رتبه اداری یا بطور پیمانی یا حکمی بخدمات پزشکی اشتغال داشته‌اند میتوانند از تاریخ تصویب این قانون تا شش ماه طبق مقررات ماده 6 قانون خدمتگزاری پزشکان رتبه پزشکی دارا شوند مشروط باینکه پس از تبدیل رتبه بلافاصله چهار سال خدمت خارج از مرکز را انجام دهند.
تبصره 8- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
پزشکان و دندان پزشکان و داروسازان بازنشسته دیپلمه که سن آنها زیاده بر شصت سال نباشد و به تشخیص وزارت بهداری قادر بانجام وظیفه و صالح شناخته شوند به شرطی که چهار سال در شهرستانها خدمت نمایند بخدمت دعوت و از مزایای این قانون استفاده خواهند نمود.
تبصره 9- [الحاقی ۱۳۳۵/۱۱/۱۶]
از تاریخ تصویب این قانون کلیه قوانین و مقرراتی که مغایر با این قانون باشد لغو میشود.
ماده چهارم – پس از تصویب این قانون پزشکانی که می‌خواهند بهر اسم و رسم تازه وارد یکی از خدمات دولت شوند باید اقلاً مدت دو سال در کشور ایران خارج از مرکز مشاغل طبی انجام دهند.
تبصره- [الحاقی ۱۳۲۵/۱۱/۱۶]
دندانسازان- ماماها- پزشکیاران و صاحبان سایر مشاغل طبی نیز مشمول ماده فوق بوده و طبق آن بایستی نسبت به آنها رفتار شود.
ماده پنجم – ساعت های خدمت پزشکان اداری مشمول این قانون و طرز جرائم غیبت آنها تابع مقررات راجع بسایر خدمت گزاران کشوری خواهد بود ولی ساعت های خدمت پزشکانی که متصدی کارهای فنی میشوند طبق آئین‌نامه مخصوصی خواهد بود که اداره کل بهداری با نظر وزارت کشور تهیه خواهد نمود.
ماده ششم – پس از تصویب این قانون برای هر یک از پزشکانی که مشغول خدمت بوده و هستند اعم از رسمی و قراردادی و مشمولین سایر قوانین استخدامی و قانون اعزام محصلین بخارجه ممکن است با پایه پزشکی تعیین شود.
برای تعیین پایه اشخاص مزبور نصف مدت خدمت آنها با رعایت ماده دوم این قانون مأخذ قرار داده میشود ولکن تمام مدت خدمت آنها جزو مدت دوره خدمت محسوب می‌گردد.
پزشکانی که حقوق آنها کمتر از پایه پزشکی است که بدین ترتیب برای آنها معین شده است در هر موقع که اعتبار موجود باشد حقوق پایه آنها ترمیم میشود.
فصل سوم – سایر فنون طبی
ماده هفتم – دام پزشکان و داروسازان و دندانسازان که در فن خود دارای رتبه دکترا باشند مشمول این قانون بوده و از هر جهت مانند پزشک یکم با آنها رفتار خواهد شد.
ماده هشتم – پزشکان – ماماها – داروسازان – دندانسازان – شیمی‌دان های طبی – دام پزشکان میکرب‌شناس‌هائی که در فن خود بدرجه دکترا نرسیده ولی تحصیلات عالیه نموده و یا لیسانسیه هستند میتوانند تا پایه 9 پزشک دومی که اختصاص باین دسته دارد ارتقاء یابند مدت توقف در هر پایه از 7 تا 9 سه سال و مقرری پایه هفت ببالا معادل است با مقرری پایه مادون باضافه سدس بلاکسر پایه قبل و شروع خدمت آنها با پایه سه پزشک دومی خواهد بود.
ماده نهم – ماماهائی که گواهی نامه آنها عالی شناخته نشده است داروسازها و دندان سازهای مجاز – کمک پزشک ها – سرپرستارها – کمک دامپزشک ها - کمک آزمایشگاه و پرستارانی که دارای گواهینامه مربوط از آزمایشگاه پرستاری و غیره در فن خود باشند با پایه 3 پزشکیاری استخدام میشوند.
2 – کمک پزشکها – سرپرستارها – کمک دام پزشکها – دستیاران آزمایشگاه پرستارها در صورتی که دارای گواهی نامه در فن خود باشند با پایه 2 پزشکیاری استخدام میشوند.
تبصره – کمک پزشکان – سرپرستارها و کمک دام پزشکان – دستیاران آزمایشگاه و پرستارانیکه در تاریخ تصویب این قانون مشغول خدمتند و بیش از دو سال به این فن اشتغال داشته‌اند میتوانند پایه 1 پزشکیاری را دارا باشند و چنانچه این اشخاص 10 سال به شغل فنی دولتی اشتغال داشته‌اند میتوان معادل حقوق فعلی آنها پایه پزشکیاری درباره آنها منظور داشت.
فصل چهارم – بازنشستگی
ماده دهم – نرخ کسور بازنشستگی مشمولین این قانون و همچنین طرز بازنشستگی و اخذ وظیفه مشمولین این قانون از هر حیث تابع مقررات فصل چهارم قانون استخدام کشوری و اصلاحاتی که در آن بعمل آمده است میباشد. و در صورتی که تحلیل قوا و ضعف پیری آنها مانع ادامه خدمت نباشد تا سن هفتاد سالگی میتوانند مشغول خدمت باشند ولی در سن هفتاد سالگی حتماً باید بازنشسته شوند.
تبصره – راجع به پزشکانی که بپایه پزشکی نائل میشوند تمام مدت خدمت آنها طبق ماده 6 برای اخذ حقوق بازنشستگی محسوب خواهد گردید مشروط باینکه از روی مأخذ پایه که بموجب این قانون برای آنها تعیین میشود کسور بازنشستگی سال هائی را که خدمت کرده‌اند به صندوق بازنشستگی قرار پرداخت بدهند و مدت خدمت مزبور اعم از توالی و متناوب خواهد بود.
ماده یازدهم – در نقاطی که دانشکده پزشکی و داروسازی و دندانسازی دائر باشد رؤسای شعب بیمارستان ها موظفند که بر طبق برنامه وزارت فرهنگ بدانشجویان پزشکی و داروسازی و دندانسازی تعلیمات بالینی و عملی بدهند و قبول ترفیع آنها منوط بانجام این خدمت میباشد.
ماده دوازدهم – در مواردی که استخدام پزشکی ضرورت یابد با پیشنهاد وزارت کشور و تصویب هیئت وزیران میتوان پزشکانی را بطور قراردادی بخدمت موقتی پذیرفت.
ماده سیزدهم – مواد 6 – 7 – 8 – 9 – 19 – 28 – 31 قانون استخدام کشوری با اصلاحاتی که در آن بعمل آمده است شامل پزشکان و متصدیان سایر فنون طبی که در این قانون ذکر شده است میباشد.
ماده چهاردهم – آئین‌نامه‌های اجرای این قانون و همچنین آئین‌نامه محاکمه اداری پزشکان را وزارت کشور تهیه نموده و پس از تصویب هیئت‌وزیران به موقع اجراء گذارده خواهد شد.
این قانون که مشتمل بر چهارده ماده است در جلسه هفتم مرداد ماه یک هزار و سیصد و هیجده به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – حسن اسفندیاری