ماده ۱ –
[اصلاحی ۱۳۷۶/۹/۱۶]
[اصلاحی ۱۳۷۹/۲/۱۳]
[اصلاحی ۱۳۸۰/۱۱/۲۷]
به كاركنان رسمی، ثابت و دارای عناوين مشابه وزارتخانه‌ها، مؤسسات و شركت‌های دولتی مشمول قانون نظام هماهنگ پرداخت كاركنان دولت مصوب ۱۳۷۰، نيروهای مسلح جمهوری اسلامی ايران و اعضای هيأت علمی دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالی و پژوهشی مشمول مقررات استخدامی هيأت علمی دانشگاه تهران، هنگام بازنشستگی، ازكارافتادگی يا فوت در مقابل كليه سوابق خدمت دولتی به ازای هر سال خدمت معادل يک ماه آخرين حقوق و فوق‌العاده‌های دريافتی كه ملاک كسور بازنشستگی است به عنوان پاداش پايان خدمت پرداخت می‌شود.
خدمت مازاد بر سی سال در پرداخت پاداش موضوع اين قانون قابل احتساب نخواهد بود.
تبصره ۱- در صورتی كه سابقه خدمت مستخدم از سی سال كمتر باشد، پاداش به نسبت سال‌های خدمت محاسبه و پرداخت می‌شود. در اين محاسبه، كسر سال معادل يک سال منظور می‌شود.
تبصره ۲- در صورت فوت مستخدم، پاداش موضوع اين ماده، به وراث قانونی مستخدم متوفی، موضوع ماده (۸۶) قانون استخدام كشوری تعلق می‌گيرد.
تبصره ۳- [الحاقی ۱۳۷۶/۹/۱۶]
به مستخدمان شاغل كه شهيد، ازكارافتاده يا فوت شوند پاداش موضوع ماده (۱) به طور كامل پرداخت می‌شود.
ماده ۲- [اصلاحی ۱۳۸۱/۱/۲۱]
به ازای هر بار محكوميت اداری در ده سال آخر خدمت، يک ماه از پاداش پايان خدمت مستخدم كسر می‌شود.
ماده ۳-
[اصلاحی ۱۳۷۶/۹/۱۶]
[اصلاحی ۱۳۷۹/۲/۱۳]
در موارد زير به كاركنان موضوع ماده (۱) يا ورثه بلافصل آنان، معادل بيست برابر حداقل حقوق مبنای قانون نظام هماهنگ پرداخت كاركنان دولت مصوب ۱۳۷۰ به عنوان كمک هزينه پرداخت می‌شود:
– كمک هزينه ازدواج در مورد ازدواج دائم خود و فرزندان مستخدمين شاغل، بازنشسته از كار افتاده و متوفی فقط یک بار حسب مورد.
– كمک هزينه در مورد فوت مستخدم شاغل، بازنشسته و افراد تحت تكفل وی.
تبصره- [اصلاحی ۱۳۷۶/۹/۱۶]
مشمولان قانون كار از اين لحاظ تابع مقررات و ضوابط مربوط به خود هستند.
قانون فوق مشتمل بر سه ماده و سه تبصره در جلسه علنی روز چهارشنبه مورخ بیست و ششم اردیبهشت ماه یکهزار و سیصد و هفتاد و پنج مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 27 /2 / 1375 به تایید شورای نگهبان رسیده است.
رئیس مجلس شورای اسلامی – علی‌اکبر ناطق نوری