ماده واحده – کنوانسیون سازمان همکاری فضایی آسیا – اقیانوسیه مصوب ۶/۸/۱۳۸۴ هجری شمسی برابر با بیست و هشتم اکتبر ۲۰۰۵ میلادی مشتمل بر سی و پنج ماده به شرح پیوست تصویب و به دولت جمهوری اسلامی ایران اجازه تودیع اسناد تصویب آن داده می‌شود.
تبصره – جمهوری اسلامی ایران خود را ملتزم به ترتیبات موضوع ماده (۱۹) کنوانسیون درخصوص ارجاع هرگونه اختلاف ناشی از تفسیر یا اجرای آن که از طریق مذاکره حل و فصل نشود، به داوری نمی‌داند. ارجاع اختلاف به داوری صرفاً درصورت رضایت کلیه طرفهای اختلاف و با رعایت قوانین و مقررات مربوط ممکن می‌باشد.
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
کنوانسیون سازمان همکاری فضایی آسیا – اقیانوسیه
کشورهای عضو این کنوانسیون:
با تصدیق اهمیت بهره‌برداری صلح‌جویانه از فناوری فضایی به‌منظور ارتقاء توسعه اقتصادی و اجتماعی در منطقه آسیا – اقیانوسیه برای توفیق عمومی در منطقه.
با تمایل به تقویت همکاری چندجانبه بین کشورهای منطقه آسیا – اقیانوسیه در زمینه فضایی براساس کاربردهای صلح‌جویانه از دانش و فناوری فضایی.
با درک این واقعیت که منابع فنی، مالی و بشری عظیم مورد نیاز برای توسعه کاربردهای دانش و فناوری فضایی، به‌گونه‌ای است که اشتراک منابع در منطقه آسیا – اقیانوسیه برای برعهده گرفتن این فعالیتها مطلوب به نظر می‌رسد.
با تصدیق اینکه این امر برای کشورهای عضو در منطقه به‌منظور انجام همکاری چندجانبه منطقه‌ای در زمینه دانش فضایی، فناوری فضایی و کاربردهای صلح‌جویانه آنها ازطریق تشریک منابع فناوری، مالی و بشری به‌گونه‌ای که کشورهای عضو را قادر به توسعه مشترک برنامهها و فعالیتهای خود در این حوزه‌ها نماید، مفید خواهد بود.
با اعتقاد به اینکه تأسیس سازمان همکاری فضایی آسیا – اقیانوسیه مستقل، برای همکاری چندجانبه منطقه‌ای به‌منظور کاربردهای صلح‌جویانه از دانش و فناوری فضایی برمبنای اصول کاربردهای صلح‌جویانه از فضای ماورای جو، منافع دوجانبه و تکمیلی، مشاوره و توسعه برابر، به‌طور مؤثر توانایی کشورهای عضو درزمینه دانش فضایی، فناوری فضایی و کاربردهای صلح‌جویانه آنها را بهبود خواهد بخشید و منافع اجتماعی – اقتصادی بیشتری را برای هر یک از کشورهای عضو موجب خواهد شد.
به شرح زیر توافق کرده‌اند:
بخش اول – کلیات
ماده ۱ – تاسیس سازمان همکاری فضایی آسیا – اقیانوسیه:
۱ – بدین‌وسیله، سازمان همکاری فضایی آسیا – اقیانوسیه (که از این پس «سازمان »
نامیده می‌شود) تأسیس می‌گردد.
۲ – مقر سازمان در جمهوری خلق چین (که از این پس «کشور میزبان» نامیده می‌شود)
مستقر خواهد شد.
۳ – سازمان با مشورت دولت کشور میزبان، می‌تواند دفاتر فرعی و تأسیسات مربوط را در
قلمرو کشور میزبان مستقر نماید.
۴ – سازمان با مشورت دیگر کشورهای عضو می‌تواند دفاتر فرعی و تأسیسات مربوط را در
قلمرو کشورهای عضو دیگری مستقر نماید.
ماده ۲ – تعاریف:
از نظر این کنوانسیون:
الف – «سازمان» یعنی سازمان همکاری فضایی آسیا – اقیانوسیه (APSCO).
ب – «دولت میزبان» یعنی دولت جمهوری خلق چین که میزبان سازمان است.
پ – «کشور عضو» یعنی کشور عضو سازمان.
ت – «شورا» یعنی مرجع اصلی سازمان همکاری فضایی آسیا – اقیانوسیه که متشکل از
نمایندگان مختار کشورهای عضو آن است.
ث – «رئیس» یعنی رئیس شورا.
ج – «دبیرخانه» یعنی رکن اجرایی سازمان همراه با دفتر آن در جمهوری خلق چین.
چ – «دبیرکل» یعنی عالی‌ترین مقام اجرایی و نماینده قانونی سازمان.
ماده ۳ – وضعیت قانونی
سازمان، یک سازمان بین‌الدولی و یک نهاد مستقل غیرانتفاعی با وضعیت حقوقی
بین‌المللی کامل خواهد بود.
ماده ۴ – اهداف
اهداف سازمان عبارتند از:
۱ – ارتقاء و تقویت توسعه مشترک برنامه‌های فضایی بین کشورهای عضو خود ازطریق
استقرار مبنایی برای همکاری در کاربردهای صلح‌جویانه دانش و فناوری فضایی.
۲ – اتخاذ اقدامات مؤثر به‌منظور یاری کردن کشورهای عضو در زمینه‌هایی مانند تحقیق
و توسعه، کاربردها و آموزش فناوری فضایی ازطریق شرح دقیق و اجرای سیاستهای توسعه
فضایی.
۳ – ارتقاء همکاری، توسعه مشترک و تسهیم دستاوردها بین کشورهای عضو در زمینه
فناوری فضایی و کاربردهای آن و نیز تحقیق در دانش فضایی ازطریق بهره‌مندی از
همکاری بالقوه در منطقه.
۴ – افزایش همکاری بین بنگاهها و مؤسسات ذی‌‌ربط کشورهای عضو و ارتقاء صنعتی‌سازی
فناوری فضایی و کاربردهای آن.
۵ – مشارکت در به‌کارگیری صلح‌جویانه از فضای ماوراء جو در فعالیتهای همکاری
بین‌المللی در فناوری فضایی و کاربردهای آن.
ماده ۵ – سیاست صنعتی
۱ – شورا، سیاست صنعتی را به‌منظور برآورده کردن الزامات برنامهها و فعالیتهای
خود و نیز برنامه‌های مشترک با کشورهای عضو را با یک روش مقرون به صرفه اتخاذ
خواهد کرد.
۲ – اولویت(فرصت)، به میزان حداکثر ممکن، به صنعت همه کشورهای عضو به منظور شرکت
در امور مربوط به اجرای برنامهها و فعالیتهای سازمان داده خواهد شد.
۳ – سازمان دراجرای برنامهها و فعالیتهای سازمان و توسعه پیوسته فناوریهای فضایی
و تولیدات وابسته به آن، مشارکت همه‌کشورهای عضو را در یک روش منصفانه متناسب با
نسبت سرمایه‌گذاری مالی آنها که می‌تواند شامل داده‌های فناوری باشد، تضمین خواهد
کرد.
۴ – مفهوم «بهره‌مندی منصفانه» برای کشورهای عضو، اساس سیاست صنعتی سازمان خواهد
بود. سازمان برای تقویت رقابت صنعتی کشورهای عضو ازطریق به‌کارگیری توانایی صنعتی
موجود در کشورهای عضو دراولین مرحله با توسعه و حفظ فناوری فضایی و تولیدات وابسته
به آن و باتشویق توسعه ساختار صنعتی طبق تقاضاهای بازار، تلاش خواهد کرد.
۵ – سیاست صنعتی، اهداف اصلی زیر را دارا خواهد بود:
الف – توسعه رقابت صنعتی آسیا – اقیانوسیه، باتوسل به پیشنهاد رقابت آزاد.
ب – گسترش فناوریهای مربوط بین کشورهای عضو در جهت ایجاد تخصص‌یابی‌های لازم برای
برنامهها و فعالیتهای سازمان.
۶ – دراجرای سیاست صنعتی، رئیس شورا براساس دستورالعمل‌های شورا عمل خواهد کرد.
بخش دوم – زمینه‌های همکاری و فعالیتهای مرتبط
ماده ۶ – زمینه‌های همکاری
سازمان، فعالیتهایی را در زمینه‌های همکاری به شرح زیر انجام خواهد داد:
۱ – فناوری فضایی و برنامه‌های کاربردی آن.
۲ – مشاهده زمینی، مدیریت بلایا، حفاظت محیط زیست، ارتباطات ماهواره‌ای و ناوبری
ماهواره‌ای و تثبیت موقعیت.
۳ – تحقیق دانش فضایی.
۴ – آموزش، تربیت و تبادل دانشمندان (فن‌شناسان).
۵ – برقراری بانک داده‌های مرکزی برای توسعه برنامه‌های سازمان و انتشار اطلاعات
فنی و دیگر اطلاعات مربوط به برنامهها و فعالیتهای سازمان.
۶ – سایر برنامه‌های همکاری مورد توافق کشورهای عضو.
ماده ۷ – فعالیتهای اساسی
۱ – فعالیتهای اساسی سازمان شامل موارد زیر می‌باشد:
الف – برقراری برنامه‌های سازمان برای فعالیتها و توسعه فضایی.
ب – انجام تحقیقات اساسی درباره فناوری فضایی و کاربردهای آن.
پ – توسعه کاربردهای فناوری فضایی تکمیل شده.
ت – هدایت فعالیتهای آموزشی و پرورشی راجع به فناوری و علوم فضایی و کاربردهای
آن.
ث – اداره و نگهداری دفاتر فرعی و تأسیسات مربوط و نیز سیستم شبکه سازمان.
ج – انجام سایر فعالیتهای ضروری برای رسیدن به اهداف سازمان.
۲ – همه کشورهای عضو در فعالیتهای اساسی موضوع بند (۱) این ماده مشارکت خواهند
داشت.
ماده ۸ – فعالیتهای اختیاری
۱ – سازمان، علاوه بر فعالیتهای اساسی به‌موجب ماده (۷)این کنوانسیون، علوم فضایی،
فناوری و برنامه‌های کاربردی مناسب آن را به‌منظور اجرای مشترک توسط همه کشورهای
عضو که مشارکت در چنین برنامه‌هایی را انتخاب کرده‌اند، توصیه و سازماندهی خواهد
کرد.
۲ – این برنامه با رعایت اصل بازگشت سرمایه انجام خواهد شد. درآمد حاصل از فعالیت
اختیاری به تناسب سرمایه‌گذاری کشورهای عضو مشارکت‌کننده در آن تحصیل خواهد شد.
بخش سوم – عضویت
ماده ۹ – اعضاء
۱ – عضویت در سازمان برای همه اعضای سازمان ملل متحد در منطقه آسیا – اقیانوسیه
آزاد است.
۲ – کشورهای عضو دارای حق رأی کامل می‌باشند.
۳ – همه کشورهای عضو حق مشارکت در برنامه و فعالیتهای همکاری اتخاذ شده توسط
سازمان را خواهند داشت.
۴ – همه کشورهای عضو جهت اداره سازمان، مشارکتهای مالی خواهند داشت.
۵ – مشارکت در فعالیتهای سازمان هیچ تأثیری بر همکاری دوجانبه و چندجانبه موجود یا
آتی کشورهای عضو نخواهد گذاشت.
۶ – شورا می‌تواند وضعیت ناظر سازمان را به هر کشور عضو سازمان ملل متحد یا هر
سازمان بین‌المللی دخیل در فعالیتهای فضایی، با تصویب به اتفاق آراء اعطاء کند.
ناظران در اجلاسهای شورا، حق رأی نخواهند داشت.
۷ – کشورهای خارج از منطقه آسیا – اقیانوسیه و اعضای سازمان ملل متحد می‌توانند
برای تحصیل وضعیت عضویت پیوسته تقاضا دهند. شورا می‌تواند برای ورود آنها به
سازمان به اتفاق آراء اتخاذ تصمیم کند. شورا همچنین می‌تواند به اتفاق‌آراء درباره
الزامات و شرایط خود (مشارکت مالی، شرکت در فعالیتهای اساسی و همکاریهای سازمان و
غیره) تصمیم‌گیری نماید. عضو پیوسته هیچ حق رأیی را در اجلاسهای شورا نخواهد
داشت.
بخش چهارم – ارکان اصلی
ماده ۱۰ – ارکان سازمان
۱ – ارکان سازمان شامل موارد زیر می‌باشد:
الف – شورا با ریاست رئیس شورا بر آن.
ب – دبیرخانه با ریاست دبیرکل بر آن.
۲ – سازمان می‌تواند مؤسسات زیرمجموعه‌ای را درمواردی که برای اجرا و رسیدن به
اهداف خود ضروری می‌داند تأسیس نماید.
بخش پنجم – شورای سازمان
ماده ۱۱ – ترکیب شورا
۱ – شورا بالاترین نهاد تصمیم‌گیری سازمان خواهد بود.
۲ – شورا مرکب از وزراء یا نمایندگان وزارتی سازمانهای فضایی ملی کشورهای عضو
سازمان خواهد بود. هر کشور عضو یک وزیر یا نماینده وزارتی را برای نمایندگی در
شورا تعیین می‌نماید.
۳ – شورا، رئیس و دو نایب‌رئیس را که دوره تصدی آنها دو سال خواهد بود، انتخاب
خواهد کرد.
ماده ۱۲ – مسؤولیتهای شورا
شورا:
الف – سیاست ازجمله قواعد، مقررات و قوانینی را که باید به وسیله سازمان در پیگیری
اهداف آن دنبال شود تعریف و تصویب خواهد کرد.
ب – الحاق، محرومیت و خاتمه عضویت را تصویب و راجع به پذیرش ناظران و اعضای پیوسته
تصمیم‌گیری خواهد کرد.
پ – آیین کار خود را تصویب خواهد کرد.
ت – گزارشهای سالیانه و برنامه‌های کاری سازمان را تصویب خواهد کرد.
ث – برنامه‌های همکاری و بودجه‌های مالی آنها را تصویب خواهد کرد.
. ج – سهم مشارکت مالی کشورهای عضو و بودجه سالیانه سازمان را تصویب خواهد کرد.
چ – برنامه بودجه پنج‌ساله را طبق سطح منابع مالی فعلی تصویب و منابع مالی را که
قرار است برای دوره پنج‌ساله بعدی در دسترس سازمان قرار گیرد مشخص خواهد کرد.
ح – هزینه سالانه و اظهارنامه مالی سازمان را تصویب خواهد کرد.
خ – سایر مقررات مدیریتی را برای سازمان تصویب خواهد کرد.
د – گزارش سالانه حسابهای رسیدگی شده سازمان را تصویب و منتشر خواهد کرد.
ذ – دبیرکل را منصوب و سایر مقاماتی را که قرار است به وسیله شورا تعیین شوند،
تصویب خواهد کرد. انتصاب دبیرکل می‌تواند برای یک دوره شش ماهه در هر زمانی به
تعویق بیفتد. دراین صورت، شورا شخص مناسبی را به‌عنوان کفیل دبیرکل برای آن دوره
انتخاب خواهد کرد که وی برای انجام وظایف با اختیارات و مسؤولیتهایی که شورا برای
او می‌تواند تعیین کند، مسؤول خواهد بود.
ر – راجع به تأسیس مؤسسات و دفاتر فرعی تصمیم‌گیری و ساختار آنها از جمله ساختار
دبیرخانه و سهمیه‌های کارمندان آنها را تصویب خواهد کرد.
ز – مأموران دیگری را برای اجرای مؤثر فعالیتهای سازمان منصوب خواهد کرد.
ژ – درصورت درخواست کشور (کشورهای) عضو، این کنوانسیون را تفسیر خواهد کرد.
ماده ۱۳ – اجلاسهای شورا
۱ – شورا درصورت ضرورت و دست‌کم یک بار در سال جلسه خواهد داشت. اجلاسها در مقر
سازمان برگزار می‌شود مگر اینکه شورا به‌گونه‌دیگری تصمیم بگیرد.
۲ – حدنصاب تشکیل هر جلسه شورا، شرکت اکثریت دو سوم نمایندگان رسمی تمامی کشورهای
عضو خواهد بود.
ماده ۱۴ – رأی‌گیری
۱ – هر کشور عضو شورا، دارای یک رأی خواهد بود.
۲ – شورا همه تلاش خود را برای اتخاذ تصمیم درخصوص موضوعات به اتفاق آراء، انجام
خواهد داد مگر اینکه شورا به اتفاق آراء نحوه دیگری را پیش‌بینی کرده باشد.
بخش ششم – دبیرخانه
ماده ۱۵ – ترکیب دبیرخانه
۱ – دبیرخانه رکن اجرایی سازمان خواهد بود.
۲ – دبیرخانه از دبیرکل و کارمندان دبیرخانه تشکیل می‌شود.
ماده ۱۶ – دبیرکل
۱ – دبیرکل، بالاترین مقام اجرایی سازمان و نماینده قانونی آن خواهد بود. او
اختیار کامل را برای اداره دبیرخانه سازمان خواهد داشت.
۲ – شورا، دبیرکل را برای یک دوره پنج ساله منصوب خواهد کرد و می‌تواند انتصاب وی
را برای یک دوره پنج ساله دیگر تمدید کند. شورا با رأی اکثریت سه چهارم کشورهای
عضو حاضر در اجلاس می‌تواند به انتصاب وی در طول دوره تصدی خاتمه دهد.
۳ – دبیرکل در اجلاسهای شورا بدون حق رأی شرکت خواهد کرد.
ماده ۱۷ – مسؤولیتهای دبیرکل
۱ – دبیرکل طبق دستورالعمل‌های صادره شورا، به شورا گزارش خواهد داد و برای موارد
زیر مسؤول خواهد بود:
الف – اجرا و انجام همه سیاستهای سازمان، همان‌گونه که شورا می‌خواهد.
ب – دستیابی به اهداف سازمان.
پ – اداره و انجام وظیفه سازمان.
ت – تنظیم گزارشهای سالیانه، برنامه‌های کاری و بودجه‌های مالی سازمان برای تصویب
شورا.
ث – تنظیم و اجرای مقررات مدیریت داخلی دبیرخانه.
ج – تقدیم پیشنهادهای راجع به برنامهها و فعالیتها و نیز اقدامات طراحی شده
به‌منظور رسیدن به اهداف برنامهها و فعالیتهای سازمان به شورا.
چ – استخدام و اداره کارمندان بخش‌های داخلی از کشورهای عضو طبق مقررات استخدامی
وضع شده به وسیله شورا.
ح – تعیین قرارداد پایه دانشمندان، فن‌شناسان و دیگر کارشناسانی که کارمند رسمی
برای انجام امور محوله به سازمان نیستند.
خ – مذاکره و امضای موافقتنامه‌های همکاری بین‌المللی با تصویب شورا.
۲ – مسؤولیتهای دبیرکل و کارمندان، خواه رسمی یا قراردادی، نسبت به سازمان منحصراً
ویژگی بین‌المللی خواهد داشت. آنها در طول دوره ایفای وظایف خود در سازمان؛ از هیچ
دولت یا مقام خارج از سازمان، دستوراتی را دریافت نخواهند کرد یا خواستار آن
نخواهند شد. هر کشور عضو نیز به بین‌المللی بودن مسؤولیتهای دبیرکل و کارمندان
احترام خواهد گذاشت و هیچ اعمال نفوذی بر آنها به هر حالت یا شکلی در طی دوران
ایفای وظایف آنها در سازمان نخواهد کرد.
بخش هفتم – منابع مالی
ماده ۱۸ – ترتیبات مالی
۱- بودجه سازمان ازطریق مشارکتهای کشورهای عضو، کمکهای داوطلبانه دولت میزبان و
دیگر کشورهای عضو، هدایا و کمکهای دریافتی از سازمانهای دیگر و خدمات ارائه شده به
دیگران تأمین خواهد شد.
۲ – هر کشور عضو در بودجه سازمان طبق ترتیبات مالی که توسط شورا اتخاذ خواهد شد،
مشارکت خواهد کرد.
۳ – شورا به اتفاق آراء درمورد میزان مشارکت مالی هر کشور عضو تصمیم‌گیری خواهد
کرد. میزان مشارکت مالی هر سه سال یک بار مورد تجدیدنظر قرار خواهد گرفت.
۴ – میزان مشارکت مالی هر کشور عضو طبق سطح توسعه اقتصادی و متوسط سرانه تولید
ناخالص ملی ( GDP ) آن محاسبه خواهد شد.
۵ – هر کشور عضو ملزم به اعطای حداقل مشارکت مالی به سازمان خواهد بود که توسط
شورا و با رأی اکثریت دو سوم مورد تصمیم‌گیری قرار می‌گیرد و «کف» نامیده می‌شود.
۶ – هیچ کشور عضوی ملزم به اعطای مشارکت مالی بیش از هجده درصد (۱۸%) از بودجه
مصوب سازمان نخواهد بود.
۷ – دبیرکل با رعایت هرگونه دستورالعمل صادره شورا، می‌تواند کمکهای بلاعوض، هدایا
یا ماترک اعطاء شده به سازمان را بپذیرد، مشروط بر اینکه موارد مزبور مستلزم
هرگونه شرایطی برخلاف اهداف سازمان نباشد.
بخش هشتم – اختلافات
ماده ۱۹ – حل و فصل اختلافات
هر اختلافی میان دو یا چند کشورعضو یا میان هر یک از آنها و سازمان راجع به تفسیر
یا اجرای این کنوانسیون، ازطریق مذاکرات دوستانه در شورا رفع خواهد شد. درصورت عدم
حل و فصل اختلاف، طبق قواعد تکمیلی که توسط شورا به اتفاق آراء اتخاذ شده، اختلاف
ازطریق ارجاع به داوری حل خواهد شد.
بخش نهم – سایر مقررات
ماده ۲۰ – تبادل کارکنان
کشورهای عضو با درخواست سازمان، تبادل کارمندان مرتبط با کار محول شده به سازمان و
در حدود صلاحیت آن را تسهیل خواهند کرد. این تبادل کارمندان طبق قوانین و مقررات
کشورهای عضو درمورد ورود، اقامت یا خروج از قلمرو آنها خواهد بود.
ماده ۲۱ – تبادل اطلاعات
۱ – سازمان و کشورهای عضو، تبادل اطلاعات علمی و فنی مربوط به عرصه‌های دانش
فضایی، فناوری فضایی و کاربردهای آنها را تسهیل خواهند کرد. یک کشور عضو چنانچه
ملاحظه نماید که اطلاعات مزبور موافقتنامه‌های آن با طرف ثالث را نقض خواهد کرد یا
با منافع امنیتی آن در تعارض می‌باشد، می‌تواند اطلاعات مزبور را به سازمان و نیز
برعکس، ارسال نکند.
۲ – سازمان در انجام فعالیتهای خود تضمین خواهد کرد که نتایج علمی حاصل از مطالعه
و پژوهش علمی و یا فنی تنها پس از استفاده دانشمندان و مهندسین کشورهای عضو مسؤول
آزمایشات تحت حمایت سازمان منتشر خواهد شد و دراختیار عموم قرار خواهد گرفت.
سازمان همه حقوق انحصاری بر نتایج و اطلاعات تبدیلی را که جزء دارایی سازمان محسوب
خواهد شد، دارد.
ماده ۲۲ – حقوق مالکیت معنوی
۱ – حقوق مالکیت معنوی اختراعات، تولیدات، داده‌های فنی یا فنون و نیز سایر
مالکیتهای معنوی حاصل از برنامهها و فعالیتهایی که به‌وسیله سازمان یا ازطریق
استفاده از منابع مربوط به سازمان انجام شده باشد در مالکیت سازمان خواهد بود.
۲ – شورا راهبردها و رویه استفاده کشورهای عضو از اختراعات، تولیدات، داده‌های فنی
یا فنون و نیز سایر حقوق مالکیت معنوی سازمان راتصویب خواهد کرد.
۳ – شورا راهبردها و رویه استفاده سازمان و کشورهای عضو از اختراعات، تولیدات،
داده‌های فنی یا فنون و نیز سایر حقوق مالکیت معنوی در مالکیت یک کشور عضو را
ازطریق موافقتنامه‌ها یا قراردادهای مناسب تصویب خواهد کرد. سازمان، کنوانسیونهای
بین‌المللی راجع به حمایت از مالکیت معنوی را رعایت خواهد کرد.
ماده ۲۳ – نگهداری فناوری و نظارت بر صادرات
۱ – سازمان به‌منظور تضمین ایفای وظایف نمایندگان و کارمندان کشورهای عضو که
صلاحیت به‌کارگیری اقلام (تولیدات) حمایت شده را دارند و همچنین اتخاذ اقدامهای
متناسب، با هدف حمایت و کنترل به‌کارگیری آنها و نیز تشریح و اجرای برنامه‌های
امنیتی فناوری خاص، هرگونه دسترسی غیرمجاز به اطلاعات، اقلام و فناوریهای مربوط
حمایت شده را اجازه نخواهد داد.
۲ – کشورهای عضو با توجه به اجرای فعالیتها، برنامهها و طرح‌های همکاری سازمان،
موافقتنامه‌هایی را درزمینه اقدامات حفاظت از فناوری منعقد خواهند کرد و درموارد
خاص انعقاد این موافقتنامه‌ها را ازطریق سازمانهای صالح و سایر سازمانهای تعیین
شده به منظور تشریح و اجرای برنامه‌های امنیتی فناوری خاص ترغیب خواهند کرد.
۳ – کشورهای عضو درخصوص کالاها و خدمات مندرج در فهرست کنترل صادرات، طبق قوانین
نظارت بر صادرات و مقررات ملی مربوط خود عمل خواهند کرد.
ماده ۲۴ – همکاری با نهادهای دیگر
۱ – سازمان با نهادهای موجود در نظام سازمان ملل متحد، به‌ویژه کار گروه (کمیته)
استفاده‌های صلح‌جویانه از فضای ماوراء جو همکاری خواهد داشت.
۲ – سازمان می‌تواند در تعقیب اهداف خود، با کشورهای غیرعضو سازمان و دیگر نهادها
و سازمانهای بین‌المللی با تصویب به اتفاق آراء شورا مشارکتهای همکاری برقرار
نماید. برای این منظور شورا راهبردها و رویه مناسب را ترسیم خواهد کرد.
ماده ۲۵ – مزایا و مصونیتها
۱ – سازمان، کارمندان و کارشناسان آن و نمایندگان کشورهای عضو آن در قلمرو کشور
عضوی که مقر سازمان در آن مستقر شده، از مزایا و مصونیتهایی برخوردار خواهند شد که
به‌موجب موافقتنامه خاصی تعیین خواهد شد که میان سازمان و کشور محل استقرار مقر
سازمان منعقد می‌شود.
۲ – سازمان، کارمندان و کارشناسان آن و نمایندگان کشورهای عضو آن در قلمرو هر کشور
عضو از مزایا و مصونیتهایی که برای اجرای وظایف سازمان یا درارتباط با آن ضروری
هستند، برخوردار خواهند بود. این مزایا و مصونیتها همانند مواردی خواهد بود که هر
کشور عضو به سازمانهای بین‌الدولی مشابه و کارمندان وابسته به آن اعطاء می‌کند،
مگر اینکه به گونه دیگری توافق شده باشد.
ماده ۲۶ – کاربرد تأسیسات
سازمان، تأسیسات خود را دراختیار هر کشور عضوی که خواستار به‌کارگیری آنها باشد
قرار خواهد داد، مشروط به اینکه به کاربرد تأسیسات ایجاد شده و یا در مالکیت
سازمان برای برنامهها و فعالیتهای آن بدین طریق لطمه‌ای وارد نشود. شورا،
راهبردها و رویه و نیز ترتیبات عملی را که به‌موجب آنها، تأسیسات مزبور دراختیار
کشورهای عضو قرار خواهند گرفت، تنظیم خواهد نمود.
بخش دهم – اصلاحات
ماده ۲۷ – اصلاحات کنوانسیون
۱ – هر کشور عضوی که تمایل به ارائه پیشنهاد اصلاح این کنوانسیون را دارد، دبیرکل
را به‌طور کتبی از موضوع آگاه خواهد کرد، که وی نیز کشورهای عضو را از اصلاحیه
پیشنهادی، حداقل سه ماه قبل از اینکه بحث آن در شورا مطرح شود، آگاه خواهد ساخت.
شورا می‌تواند اصلاحات این کنوانسیون را به کشورهای عضو توصیه نماید.
۲ – اصلاحات این کنوانسیون به اتفاق آراء به وسیله شورا تصویب خواهد شد.
۳ – دبیرکل پس از تصویب اصلاحیه (اصلاحات) به وسیله شورا، همه کشورهای عضو را
به‌طور رسمی از تصویب اصلاحیه (اصلاحات) آگاه و تصویب رسمی آن را ازطریق تشریفات
داخلی آنها درخواست خواهد نمود.
۴ – دبیرکل پس از دریافت پذیرش رسمی همه کشورهای عضو، پذیرش‌های مزبور را برای
اطلاع شورا و ارائه آن به دولت میزبان مطرح خواهد ساخت. دولت میزبان به نوبه خود
همه کشورهای عضو را از تاریخ لازم‌الاجراء شدن اصلاحیه (اصلاحات) در مدت سی روز از
دریافت اطلاعیه‌های پذیرش همه کشورهای عضو مطلع خواهد نمود.
بخش یازدهم – تصویب، لازم‌الاجراء شدن و غیره
ماده ۲۸ – امضاء و تصویب
۱ – این کنوانسیون برای امضاء تا تاریخ سی و یکم جولای سال ۲۰۰۶ میلادی (۹/۵/۱۳۸۵
هجری شمسی) مفتوح خواهد بود.
۲ – این کنوانسیون منوط به تصویب یا پذیرش کشورهای موضوع بند (۱) ماده (۹) این
کنوانسیون خواهد بود.
۳ – اسناد تصویب یا پذیرش نزد دولت میزبان تودیع خواهد شد.
ماده ۲۹ – لازم‌الاجراء شدن
۱ – این کنوانسیون از زمانی که توسط حداقل پنج کشور در منطقه آسیا- اقیانوسیه که
عضو سازمان ملل متحد باشند امضاء و اسناد تصویب یا پذیرش خود را نزد دولت میزبان
تودیع کرده باشند، لازم‌الاجراء خواهد شد.
۲ – پس از لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون و تا زمان تودیع اسناد تصویب یا پذیرش،
کشور امضاء کننده می‌تواند طبق راهبردها و رویه مورد توافق شورا در اجلاس علنی
سازمان بدون حق رأی شرکت نماید.
ماده ۳۰ – الحاق
۱ – هر کشوری می‌تواند پس از لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون یا انقضاء دوره
امضاء، هرکدام که مؤخرتر است به گونه‌ای که در بند (۱) ماده (۹) این کنوانسیون
تعیین شده، با تصویب به اتفاق آراء شورا به آن ملحق شود.
۲ – کشوری که مایل به الحاق به این کنوانسیون است، مراتب را به‌طور رسمی از دبیرکل
درخواست خواهد کرد که وی تمامی کشورهای عضو را از این درخواست حداقل سه ماه قبل از
تسلیم آن به شورا برای تصمیم‌گیری، آگاه خواهد نمود.
۳ – اسناد الحاق نزد دولت میزبان تودیع خواهد شد.
ماده ۳۱ – اطلاعیه‌ها
دولت میزبان همه کشورهای امضاءکننده وملحق شده راازمواردزیرمطلع خواهد کرد:
الف – زمان تودیع اسناد تصویب، پذیرش یا الحاق.
ب – زمان لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون و اصلاحات این کنوانسیون.
پ – زمان کناره‌گیری یک کشور از عضویت در کنوانسیون.
ماده ۳۲ – محرومیت
هر کشور عضوی که دراجرای تعهدات خود به موجب این کنوانسیون قصور ورزد، متعاقب
تصمیم شورا که با رأی اکثریت دو سوم اتخاذ شده باشد، از عضویت در سازمان محروم
خواهد شد.
ماده ۳۳ – کناره‌گیری از عضویت
۱ – پس از این که کنوانسیون برای یک دوره پنج ساله لازم‌الاجراء گردید، هر کشور
عضوی که قصد کناره‌گیری از عضویت در آن را دارد، مراتب را به‌طور کتبی و حداقل یک
سال تقویمی زودتر، از دبیرکل درخواست خواهد کرد.
۲ – دبیرکل، رئیس شورا و همه کشورهای عضو را بدون درنگ از درخواست کناره‌گیری کشور
عضو آگاه خواهد ساخت.
رئیس، ظرف مدت نود روز، به‌منظور رسیدگی به تصویب یا عدم تصویب درخواست، خواستار
تشکیل جلسه شورا خواهد شد.
۳ – پس از تصویب رسمی کناره‌گیری از عضویت، کشور عضو مربوط ملزم به پرداخت حق سهم
تعهدات مالی خود در ارتباط با برنامهها و فعالیتهای مصوب و حق سهم برای سالی که
کناره‌گیری به‌صورت رسمی به‌تصویب رسیده است، باقی خواهد ماند.
۴ – این قبیل کناره‌گیری به هیچ وجه بر ایفای تعهدات قراردادی یا موافقتنامه‌هایی
که توسط کشور عضو مورد نظر و سازمان قبل از کناره‌گیری آن تقبل شده است، تأثیری
نخواهد داشت.
۵ – حقوق کشور کناره‌گیری کننده از عضویت در کنوانسیون که از حق عضویت آن در
سازمان حاصل شده است، تا زمانی که کناره‌گیری آن نافذ گردد، محفوظ خواهد بود.
ماده ۳۴ – انحلال
۱ – سازمان، هر زمانی که میان همه کشورهای عضو آن به اتفاق‌آراء توافق شود، منحل
خواهد شد.
۲ – سازمان، چنانچه اعضای آن به کمتر از چهار کشور عضو برسد، نیز منحل خواهد شد.
۳ – درصورت انحلال، شورا یک مقام رسمی تسویه را برای مذاکره با کشورهای عضوی که در
قلمرو آنها مقر و تأسیسات سازمان در زمان تسویه در آنها مستقر شده است، تعیین
خواهد کرد. مشاوران حقوقی سازمان در طی تمام مراحل تسویه حضور خواهند داشت.
۴ – پس از تکمیل مراحل انحلال، هر دارایی مازاد، میان کشورهای عضو به تناسب سهم
واقعی که توسط این کشورها پرداخت شده، تقسیم خواهد شد. درصورت کسری، کشورهای عضو
به تناسب سهم خود برای سال مالی که در آن تسویه انجام می‌شود، آن را پرداخت خواهند
کرد.
ماده ۳۵ – ثبت
با لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون، دولت میزبان آن را نزد دبیرخانه سازمان ملل متحد، براساس ماده (۱۰۲) منشور ملل متحد ثبت خواهد کرد.
در تأیید مراتب فوق، نمایندگان تام‌الاختیار امضاء کننده زیر که بدین‌منظور به‌طور مقتضی مجاز شده‌اند، این کنوانسیون را امضاء کرده‌اند.
این کنوانسیون در پکن، جمهوری خلق چین، در تاریخ بیست و هشتم اکتبر ۲۰۰۵ میلادی (۶/۸/۱۳۸۴ هجری شمسی) به زبان انگلیسی در یک نسخه اصلی تنظیم گردید.
متون تنظیمی این کنوانسیون به سایر زبانهای رسمی کشورهای عضو سازمان با تصمیم
اتخاذ شده به‌وسیله اتفاق آرای کشورهای عضو سازمان، تصدیق خواهد شد. این متون نزد
بایگانی دولت میزبان تودیع خواهد شد که دولت یاد شده نسخه‌های مصدق آن را به همه
کشورهای امضاءکننده و ملحق شونده ارسال خواهد نمود.
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده منضم به متن کنوانسیون شامل مقدمه و سی و پنج ماده در جلسه علنی روز سه‌شنبه مورخ بیست و هفتم تیرماه یکهزار و سیصد و هشتاد و پنج مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۲۸/۴/۱۳۸۵ به تأیید شورای نگهبان رسید.
غلامعلی حدادعادل
رئیس مجلس شورای اسلامی