ماده واحده – موافقتنامه حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای مسافر و کالا بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری بوسنی و هرزگوین مشتمل بر یک مقدمه و سیزده ماده به شرح پیوست تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
موافقتنامه حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای مسافر و کالا‌بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری بوسنی و هرزگوین
مقدمه:
دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری بوسنی و هرزگوین که از این پس«طرفهای متعاهد» خوانده می‌شوند با تمایل به تسهیل حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای مسافر و کالا بین دو کشور و به صورت ترانزیت از سرزمینهای خود در موارد زیر توافق نمودند:
مقررات مقدماتی
ماده ۱ – تعاریف
از نظر این موافقتنامه:
۱ – اصطلاح «متصدی حمل و نقل» عبارت است از هر شخص حقیقی یا حقوقی که‌در جمهوری
اسلامی ایران یا بوسنی و هرزگوین طبق قوانین و مقررات ملی مربوط مجاز به‌حمل و نقل
بین‌المللی جاده‌ای مسافر و کالا می‌باشد.
۲ – اصطلاح «وسیله نقلیه» عبارت است از هر وسیله نقلیه موتوری که:
الف – برای حمل بیش از نه نفر با درنظر گرفتن راننده (وسیله نقلیه مسافربری)،
یا‌برای حمل و نقل کالا (وسیله نقلیه باربری) ساخته شده،
ب – در سرزمین یکی از طرفین متعاهد به ثبت رسیده باشد (درمورد وسیله
نقلیه‌ترکیبی، ثبت کشنده ضروری می‌باشد)؛
اصطلاح «وسیله نقلیه» عبارت است از هر وسیله نقلیه واحد یا ترکیبی از یک
وسیله‌نقلیه و یدک یا نیمه یدک.
ماده ۲ – حوزه اجرا
مقررات این موافقتنامه به متصدیان حمل و نقل این حق را می‌دهد که به حمل و
نقل‌مسافر یا کالا ازطریق جاده بین سرزمینهای طرفین متعاهد یا به صورت ترانزیت از
قلمرو‌آنان، یا به کشورهای ثالث و بالعکس مبادرت ورزند.
ماده ۳ – حمل و نقل مسافر
۱ – حمل و نقل مسافر تحت شرایط زیر از تحصیل پروانه معاف خواهد بود:
الف – حمل و نقل مسافر با وسیله نقلیه معین در طول تمام مسافرتی که در آن
نقاط‌مبدأ و مقصد در سرزمین طرف متعاهدی که وسیله نقلیه در آنجا به ثبت رسیده است
واقع‌بوده و درطول مسیر یا به هنگام توقف در خارج از کشور مذکور، هیچ مسافری به
وسیله‌نقلیه سوار یا پیاده نشود (مسافرت دربست)؛
ب – حمل و نقل یک گروه مسافر از نقطه‌ای واقع در کشور محل ثبت وسیله نقلیه
به‌نقطه‌ای واقع در سرزمین طرف متعاهد دیگر به شرط این که وسیله نقلیه سرزمین
طرف‌متعاهد اخیرالذکر را بدون مسافر ترک کند؛
ج – مسافرت دربست، به صورت ترانزیت ازطریق سرزمین طرف متعاهد دیگر.
۲ – برای انجام عملیات حمل و نقل مذکور در بند (۱) بالا، وسیله نقلیه باید
دارای‌صورت مشخصات سفر باشد که درصورت درخواست مقامات صلاحیتدار به آنان
ارائه‌گردد.
مندرجات و شکل صورت مشخصات سفر به طور متقابل توسط مقامات صلاحیتدار‌متعاهد یا
کمیته مشترک ایجاد شده طبق ماده (۱۲) این موافقتنامه مورد توافق قرار خواهد‌گرفت.
۳ – کلیه انواع دیگر عملیات حمل و نقل مسافر بجز موارد مذکور در بند (۱)
بالا،مشمول اجازه‌نامه‌ای است که پس از هماهنگی‌های لازم بین مقامات صلاحیتدار
طرفین‌متعاهد صادر خواهد شد.
ماده ۴ – حمل و نقل کالا
عملیات حمل و نقل کالا توسط وسیله نقلیه اعم از خالی یا با بار به شرح ذیل منوط
به‌کسب پروانه‌ای است که از طرف مقامات صلاحیتدار هر یک از طرفین متعاهد
صادر‌می‌گردد:
الف – بین هر نقطه مورد توافق در سرزمین یکی از طرفین متعاهد و هر نقطه
مورد‌توافق در سرزمین طرف متعاهد دیگر؛
ب – به صورت ترانزیت از سرزمین طرف متعاهد دیگر؛
ج – از کشورهای ثالث و بالعکس.
کمیته مشترک مذکور در ماده (۱۲) موافقتنامه حاضر، در مورد اعتبار و نوع
پروانه‌ها‌تصمیم خواهد گرفت. پروانه‌ها بنا به درخواست و توسط مقامات صلاحیتدار
طرفین‌متعاهد به صورت سالانه و بدون هیچ‌گونه سهمیه‌ای، مبادله خواهد گردید.
چنین پروانه‌ای برای یک وسیله نقلیه واحد و یا وسیله نقلیه ترکیبی و برای یک
سفر‌رفت و برگشت معتبر خواهد بود.
مقررات عمومی
ماده ۵ – اوزان و ابعاد وسایل نقلیه
۱- در مورد اوزان و ابعاد وسایل نقلیه جاده‌ای (بار محور)، هر یک از طرفین
متعاهد‌قبول می‌نماید وسایل نقلیه‌ای را که در سرزمین طرف متعاهد دیگر به ثبت
رسیده است‌مشمول شرایط محدودکننده‌تری نسبت به وسایل نقلیه ثبت شده در سرزمین خود
قرار‌ندهد.
۲- چنانچه وزن یا ابعاد یا بار محور وسیله نقلیه از حداکثر حدود مجاز در قلمرو
هر‌یک از طرفین متعاهد تجاوز نماید، لازم است جهت وسیله نقلیه پروانه مخصوصی
از‌مقامات صلاحیتدار طرف متعاهد مربوط تحصیل گردد.
هنگامی که این پروانه مقرر می‌دارد که وسیله نقلیه باید در یک مسیر
معین‌مورداستفاده قرار گیرد، انجام حمل و نقل تنها در آن مسیر مجاز خواهد بود.
ماده ۶ – ممنوعیت حمل و نقل داخلی
مقررات این موافقتنامه به متصدیان حمل و نقل هر یک از طرفین متعاهد این حق
را‌نمی‌دهد که در داخل سرزمین طرف متعاهد دیگر به حمل و نقل مسافر یا کالا از
نقطه‌ای به‌نقطه دیگر واقع در همان سرزمین مبادرت ورزند.
ماده ۷ – مالیاتها و عوارض
۱- وسایل نقلیه موتوری ثبت شده در قلمرو یک طرف متعاهد که به‌طور موقت وارد‌قلمرو
طرف متعاهد دیگر می‌شود، با تحصیل پروانه از پرداخت کلیه عوارض و مالیات‌هایی‌که
بر مالکیت یا تردد وسایل نقلیه در قلمرو آن کشور وضع می‌گردد معاف می‌باشد.
۲- معافیت مندرج در بند (۱) فوق مشمول پرداخت عوارض و مالیات‌هایی که جهت‌استفاده
از سوخت، پل‌های مخصوص، تونلها، راههای مخصوص و آزادراهها نمی‌شود.
ماده ۸ – تشریفات گمرکی
۱- ورود موقت وسایل نقلیه به سرزمین طرف متعاهد دیگر از پرداخت عوارض ومالیاتهای
وارداتی معاف بوده و مشمول ممنوعیتها و محدودیتهای وارداتی طبق قوانین و‌مقررات
ملی طرف متعاهد ذی‌ربط نخواهد بود.
۲- مواد سوختی موجود در مخازن سوخت استاندارد وسیله نقلیه یکی از طرفین‌متعاهد که
به طور موقت به سرزمین طرف متعاهد دیگر وارد می‌شود از پرداخت عوارض ومالیاتهای
ورودی معاف بوده و مشمول ممنوعیت و محدودیت وارداتی نخواهد بود،مشروط بر آنکه این
مخازن بدواً توسط کارخانه سازنده وسیله نقلیه بر روی آن نصب شده‌باشد.
۳- قطعات یدکی وارد شده به منظور تعمیر یک وسیله نقلیه معین که قبلاً مطابق‌شرایط
بند (۱) این ماده وارد گردیده است، به‌صورت موقت بدون ممنوعیت یا محدودیت‌وارداتی
از پرداخت عوارض و مالیاتهای ورودی معاف خواهند بود.
طرفین متعاهد ممکن است لازم بدانند که جهت اینگونه قطعات، پروانه ورود موقت‌صادر
گردد.
قطعات یدکی تعویض شده می‌بایست تحت نظارت مقامات ذی‌ربط گمرکی طبق‌قوانین و
مقررات ملی کشوری که قطعات یادشده به سرزمین آن وارد گردیده است،ترخیص یا عودت
داده شوند.
۴- خدمه وسایل نقلیه جاده‌ای مجاز خواهند بود لوازم شخصی و وسایل و ابزار‌تعمیر را
که عرفاً در وسیله نقلیه با خود دارند و در طول سفر مورد نیاز می‌باشد، به‌طور‌موقت
با خود حمل نمایند.
ماده ۹ – اجرای قوانین ملی
متصدیان حمل و نقل و رانندگان وسایل نقلیه یک طرف متعاهد در کلیه مواردی که‌در
این موافقتنامه یا سایر موافقتنامه‌های بین‌المللی که هر دو کشور در آن عضویت
دارند‌مورد پیش‌بینی قرار نگرفته است، موظفند قوانین و مقررات طرف متعاهد دیگر را
رعایت‌نمایند.
ماده ۱۰ – تخلفات
۱- مقامات صلاحیتدار طرفین متعاهد نظارت خواهند کرد که متصدیان حمل و نقل‌مقررات
موافقتنامه حاضر را رعایت نمایند.
۲- مقامات طرف متعاهدی که وسیله نقلیه در آنجا به ثبت رسیده است، موظفند
بنابر‌درخواست مقامات صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر، در مورد متصدیان حمل و نقل
یا‌رانندگان وسیله نقلیه‌ای که در سرزمین طرف متعاهد اخیرالذکر از مقررات این
موافقتنامه‌نیز از قوانین و مقررات لازم‌الاجرای مربوط به عبور و مرور و حمل و نقل
در آن سرزمین‌تخطی نموده‌اند، اقدامات زیر را معمول دارند :
الف – اخطار.
ب – سلب اجازه حمل و نقل در سرزمین طرف متعاهدی که تخلف در آنجا وقوع‌یافته است،
به طور موقت، جزئی یا کلی، براساس هماهنگی مقامات صلاحیتدار طرفین‌متعاهد.
۳- مقامات صلاحیتدار طرف متعاهدی که چنین تدابیری را که طبق بند (۲) این
ماده‌اتخاذ نموده‌اند، مقامات صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر را از اقدامات معمول شده
مطلع‌خواهند نمود.
۴- این ماده بدون تعارض با هرگونه اقدامات مربوط قانونی توسط دادگاهها یا‌مقامات
اجرایی طرف متعاهدی که تخلف در سرزمین آن صورت گرفته است، اجراء خواهد‌گردید.
ماده ۱۱ – مقامات صلاحیتدار
مقامات صلاحیتداری که جهت اجرای این موافقتنامه تعیین شده به شرح زیر‌می‌باشند:
– در مورد دولت جمهوری اسلامی ایران: وزارت راه و ترابری، سازمان حمل و نقل‌و
پایانه‌ها.
– در مورد دولت جمهوری بوسنی و هرزگوین: وزارت تجارت و روابط خارجی.
ماده ۱۲ – کمیته مشترک
۱- به منظور کنترل بر اجرای این موافقتنامه و حل و فصل سریع تمامی مشکلات‌لاینحل،
مقامات صلاحیتدار طرفین متعاهد کمیته مشترکی را مرکب از نمایندگان خود‌تشکیل
خواهند داد. شرح وظایف کمیته مشترک به شرح زیر می‌باشد :
الف – بررسی و ارائه پیشنهادات جهت حل مشکلات احتمالی که مستقیماً بین‌مقامات
صلاحیتدار مذکور در ماده (۱۱) این موافقتنامه حل و فصل نگردیده.
ب – بررسی کلیه مسائل مربوط دیگری که در محدوده این موافقتنامه قرار می‌گیرد
و‌ارائه توصیه‌های لازم به منظور حل آنها.
ج – رسیدگی به سایر موارد مربوط به حمل و نقل جاده‌ای مورد تأیید طرفین.
کمیته مشترک می‌تواند پیشنهاداتی را جهت اصلاح هر یک از مواد این
موافقتنامه‌ارائه و جهت تصویب به مقامات صلاحیتدار تسلیم نماید. هر یک از طرفین
متعاهد ملزم به‌اجرای تصمیمات متخذه از سوی کمیته مشترک می‌باشد.
۲- کمیته مشترک بنا به درخواست هر یک از طرفین متعاهد و به‌طور متناوب در‌قلمرو هر
یک از آنها تشکیل خواهد گردید.
ماده ۱۳ – لازم‌الاجراء‌شدن و مدت اعتبار
۱- طرفین متعاهد یکدیگر را از طریق مجاری دیپلماتیک از انجام کلیه شرایط مقرر‌در
قوانین داخلی خود در باره لازم‌الاجراء‌شدن این موافقتنامه مطلع خواهند نمود.
این‌موافقتنامه سی روز پس از دریافت آخرین اطلاعیه لازم‌الاجراء خواهد شد.
۲- این موافقتنامه پس از لازم‌الاجراء‌شدن برای یک دوره سه ساله معتبر خواهد بود‌و
پس از آن خود به خود تمدید خواهد شد مگر آنکه یکی از طرفین متعاهد با یک
پیش‌آگهی‌کتبی شش ماهه انقضای آن را به طرف دیگر اعلام دارد.
این موافقتنامه به تاریخ ششم مردادماه ۱۳۷۵ هجری شمسی برابر با بیست و هفتم جولای ۱۹۹۶ میلادی در سارایوو و در یک مقدمه و سیزده ماده در دو نسخه اصلی به‌زبانهای فارسی، بوسنیایی و انگلیسی به امضاء رسید. کلیه متون دارای اعتبار یکسان بوده و‌در صورت بروز اختلاف در تفسیر، متن انگلیسی معتبر خواهد بود.
از طرف دولت – از طرف دولت
جمهوری اسلامی ایران - جمهوری بوسنی و هرزگوین
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده منضم به متن موافقتنامه شامل مقدمه و سیزده ماده در جلسه علنی روز چهارشنبه مورخ بیست و نهم مهر ماه یکهزار و سیصد و هشتاد و سه مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۸۳.۸.۶ به تأیید شورای نگهبان رسید.
غلامعلی حداد عادل
رئیس مجلس شورای اسلامی