تاریخ تصویب ۱۳۷۵.۹.۱۸
ماده واحده – موافقتنامه حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری آذربایجان مشتمل بر یک مقدمه و (۱۳) ماده به شرح پیوست تصویب و
اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
موافقتنامه حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری آذربایجان
مقدمه:
دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری آذربایجان که از این پس در این موافقتنامه “طرفهای متعاهد” خوانده می‌شوند با تمایل به تسهیل و تشویق حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای مسافر و کالا بین دو کشور و به صورت ترانزیت از سرزمین‌های خود در موارد زیر توافق نمودند:
مقررات مقدماتی
ماده ۱ – تعاریف
از نظر این موافقتنامه:
۱- اصطلاح “متصدی حمل و نقل” عبارت است از هر شخص حقیقی یا حقوقی مقیم و تبعه
ایران یا آذربایجان که برابر قوانین و مقررات ملی مربوط به‌کشور خود مجاز به حمل و
نقل بین‌المللی مسافر و کالا در جاده‌ها می‌باشند.
۲- اصطلاح “وسیله نقلیه” عبارت از هر وسیله نقلیه جاده‌ای دارای نیروی محرکه
مکانیکی است که:
الف – برای حمل بیش از (۹) نفر با در نظر گرفتن راننده (وسیله نقلیه مسافربری)،
یا برای حمل و نقل کالا ( وسیله نقلیه باربری) ساخته شده،
ب – در سرزمین یکی از طرفهای متعاهد به ثبت رسیده باشد.
در مورد وسیله نقلیه باربری اصطلاح “وسیله نقلیه” عبارت از هر وسیله نقلیه واحد
یا ترکیبی از یک وسیله نقلیه و یدک یا نیمه یدک است.
ماده ۲- حوزه اجرا
مقررات این موافقتنامه به متصدیان حمل و نقل این حق را می‌دهد که بااستفاده از
وسایل نقلیه به حمل و نقل مسافر یا کالا از طریق جاده بین‌سرزمین‌های طرفهای
متعاهد یا به صورت ترانزیت از قلمرو آنان یا از. به کشورهای ثالث مبادرت ورزند.
ماده ۳- حمل و نقل مسافر
عملیات حمل و نقل مسافر به وسیله متصدی حمل و نقل یکی از طرفهای متعاهد در سرزمین
طرف متعاهد دیگر منوط به اجازه‌نامه‌ای خواهد بود که‌باید برابر قوانین و مقررات
طرف اخیرالذکر اخذ شود.
حمل و نقل کالا
ماده ۴- متصدی حمل و نقل یک طرف متعاهد مجاز است وسیله نقلیه خالی یا با بار را
به طور موقت به سرزمین طرف متعاهد دیگر به منظور حمل و‌نقل کالا به شرح زیر وارد
نماید:
الف – بین هر نقطه مورد توافق در سرزمین یکی از طرفهای متعاهد و هر نقطه مورد
توافق در سرزمین طرف متعاهد دیگر.
ب – به صورت ترانزیت از سرزمین طرف متعاهد دیگر، یا،
ج – از .به کشورهای ثالث.
مقررات عمومی
ماده ۵ – وزن و ابعاد وسایل نقلیه
۱- در مورد وزن و ابعاد وسایل نقلیه جاده‌ای، هریک از طرفهای متعاهد تعهد می‌نماید
که وسایل نقلیه‌ای را که در سرزمین طرف متعاهد دیگر به ثبت‌رسیده است مشمول شرایط
محدودکننده‌تری نسبت به وسایل نقلیه ثبت شده در سرزمین خود قرار ندهد.
۲- چنانچه وزن یا ابعاد وسیله نقلیه از حداکثر حدود مجاز در قلمرو هریک از طرفهای
متعاهد تجاوز نماید، لازم است برای وسیله نقلیه اجازه‌نامه‌مخصوصی از مقامات
صلاحیتدار طرف متعاهد مربوط اخذ گردد.
هنگامی که این اجازه‌نامه مقرر کند که وسیله نقلیه باید از مسیر معینی استفاده
کند، انجام حمل و نقل تنها در آن مسیر مجاز خواهد بود.
ماده ۶- ممنوعیت حمل و نقل داخلی
مقررات این موافقتنامه به متصدیان حمل و نقل طرفهای متعاهد این حق را نمی‌دهد که
در داخل سرزمین طرف متعاهد دیگر به حمل و نقل مسافر یا‌کالا از نقطه‌ای به نقطه
دیگر واقع در همان سرزمین مبادرت ورزند.
ماده ۷- مالیاتها و عوارض
۱- وسایل نقلیه ثبت شده در قلمرو هر یک از طرفهای متعاهد که برای حمل و نقل مسافر
یا کالا مورد استفاده قرار می‌گیرند طبق این موافقتنامه از‌مالیاتها و عوارضی که
در سرزمین طرف متعاهد دیگر به مالکیت و استفاده از وسایل نقلیه موتوری و همچنین
انجام عملیات حمل و نقل تعلق می‌گیرد،معاف خواهند بود.
۲- معافیت مورد اشاره در بند (۱) این ماده در صورتی اعطا خواهد شد که وسیله نقلیه
هریک از طرفهای متعاهد برمبنای ورود موقت به سرزمین طرف‌متعاهد دیگر ، وارد شده
باشد.
ماده ۸- تشریفات گمرکی
۱- ورود موقت وسایل نقلیه به سرزمین طرف متعاهد دیگر، مشمول قوانین و مقررات داخلی
طرف متعاهد یاد شده خواهد بود.
۲- مواد سوختنی موجود در مخازن سوخت استاندارد وسیله نقلیه یکی از طرفهای متعاهد
که به طور موقت به سرزمین طرف متعاهد دیگر وارد‌می‌شود از پرداخت مالیاتها و عوارض
ورودی معاف بوده و مشمول ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های وارداتی نخواهد بود، مشروط بر
آنکه این مخازن از‌ابتدا توسط کارخانه سازنده وسیله نقلیه بر روی آن نصب شده باشد.
۳- قطعات یدکی وارد شده به منظور تعمیر یک وسیله نقلیه معین که قبلا به صورت موقت
وارد شده است، به طور موقت از پرداخت مالیاتها و عوارض‌ورودی بدون هیچگونه ممنوعیت
و محدودیت وارداتی معاف خواهند بود.
طرفهای متعاهد می‌توانند مقرر کنند که برای اینگونه قطعات، پروانه ورود موقت صادر
شود. قطعات یدکی تعویض شده را باید برابر قوانین و مقررات‌داخلی طرف متعاهدی که
این قطعات به سرزمین آن وارد شده ترخیص قطعی نمود یا عودت داده یا تحت نظارت
مقامات گمرکی مربوط از حیز انتفاع‌ساقط نمود (منظور از ساقط نمودن از حیز انتفاع،
اعراض می‌باشد) و یا به طور مجانی در اختیار مقامهای گمرکی طرف اخیرالذکر قرارداد.
۴- کارکنان وسایل نقلیه جاده‌ای مجاز خواهند بود لوازم شخصی مستعمل و وسایل و
ابزار تعمیر را که به طور معمول در وسیله نقلیه با خود دارند و در‌طول سفر مورد
نیاز می‌باشد، به طور موقت با خود حمل نمایند.
ماده ۹- اجرای قوانین داخلی
متصدیان حمل و نقل و رانندگان وسایل نقلیه یک طرف متعاهد در کلیه مواردی که راجع
به آنها در این موافقتنامه یا موافقتنامه‌های بین‌المللی دیگر که‌هر دو کشور در آن
عضویت دارند حکمی پیش‌بینی نشده است، موظفند قوانین و مقررات داخلی طرف متعاهد
دیگر را هنگام رانندگی در سرزمین‌طرف اخیرالذکر رعایت نمایند.
ماده ۱۰- تخلفات
۱- مقامهای صلاحیتدار طرفهای متعاهد بر رعایت مقررات این موافقتنامه از سوی
متصدیان حمل و نقل نظارت خواهند نمود.
۲- مقامهای طرف متعاهدی که وسیله نقلیه در آنجا به ثبت رسیده‌است، موظفند بنا بر
درخواست مقامهای صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر در مورد‌متصدیان حمل و نقل و رانندگان
وسایل نقلیه‌ای که در سرزمین طرف متعاهد اخیرالذکر از مقررات این موافقتنامه و نیز
از قوانین و مقررات لازم‌الاجرای‌مربوط به عبور و مرور و حمل و نقل در آن سرزمین
تخطی نموده‌اند، اقدامهای زیر را انجام دهند:
الف – اخطار،
ب – تعلیق اجازه حمل و نقل در سرزمین طرف متعاهدی که تخلف در آن رخ داده است، به
طور موقت، جزیی یا کلی،
۳- مقامهای صلاحیتدار طرف متعاهدی که چنین تدابیری را برابر بند(۲) این ماده اتخاذ
نموده‌اند، مقامهای صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر را از‌اقدامهای انجام شده آگاه
خواهند نمود.
۴- این ماده بدون ورود خدشه به هر گونه اقدامات قانونی که ممکن است توسط دادگاهها
یا مقامهای اجرایی طرف متعاهدی که تخلف در سرزمین آن‌صورت گرفته اتخاذ شود، اجرا
خواهد شد.
ماده ۱۱- مقامهای صلاحیتدار
مقامهای صلاحیتداری که برای اجرای این موافقتنامه تعیین شده‌اند به شرح زیر
می‌باشند:
– در مورد دولت جمهوری اسلامی ایران:
وزارت راه و ترابری،
– در مورد دولت جمهوری آذربایجان:
وزارت حمل و نقل.
ماده ۱۲- کمیسیون مشترک
۱- مقامهای صلاحیتدار طرفهای متعاهد، کمیسیون مشترکی مرکب از نمایندگان خود را به
منظور بررسی کلیه مسایل مربوط به اجرای این موافقتنامه که‌از راههای سیاسی برطرف
نشده‌است، تشکیل خواهند داد.
۲- کمیسیون مشترک بنا بر درخواست هریک از طرفهای متعاهد تشکیل خواهد شد.
ماده ۱۳- لازم‌الاجرا شدن و مدت اعتبار
۱- این موافقتنامه سی روز بعد از آنکه طرفهای متعاهد به صورت کتبی یکدیگر را از
راههای سیاسی آگاه نمودند که برابر الزامات قانون اساسی خود‌درباره لازم‌الاجرا
شدن این موافقتنامه عمل نموده‌اند به موقع اجرا گذارده خواهد شد.
۲- این موافقتنامه برای یک دوره سه‌ساله منعقد می‌شود و پس از این دوره نیز، با
رعایت این حق که هرکدام از دو طرف متعاهد می‌تواند در هر زمانی با‌یک پیش‌آگهی
کتبی انقضای آن را به طرف دیگر اعلام کند، معتبر خواهد ماند.
این موافقتنامه به تاریخ پنجم مردادماه سال یکهزار و سیصد و هفتاد و دو هجری شمسی
برابر با بیست و دوم فوریه سال یکهزار و نهصد و نود و سه‌میلادی در یک مقدمه و
سیزده ماده و در دو نسخه اصلی به زبان‌های فارسی، آذری و انگلیسی در باکو به امضا
رسید. هر سه متن دارای اعتبار یکسان‌می‌باشد و در صورت بروز اختلاف در تفسیر، متن
انگلیسی معتبر خواهد بود.
از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران
از طرف دولت جمهوری آذربایجان
تاریخ تایید شورای نگهبان ۱۳۷۵.۹.۲۸