ماده واحده – موافقت‌نامه حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای کالا و مسافر بین دولت‌های جمهوری اسلامی ایران و جمهوری گرجستان مشتمل بر یک مقدمه و ۱۹ ماده به شرح پیوست تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
موافقت‌نامه حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای کالا و مسافر بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری گرجستان
دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری گرجستان که از این پس “طرفهای متعاهد” نامیده می‌شوند با تمایل به تسهیل حمل و نقل مسافر و‌کالا از طریق جاده بین دو کشور و همچنین به صورت عبوری از سرزمین خود در موارد زیر توافق نمودند:
ماده ۱ – دامنه شمول
طبق این موافقت‌نامه متصدیان حمل و نقل مجازند با استفاده از وسایل نقلیه ثبت شده
در قلمرو هر یک از طرفهای متعاهد، کالا و مسافر را از طریق جاده‌های مجاز برای حمل
و نقل بین‌المللی، بین قلمرو طرفهای متعاهد، از یا به قلمرو کشورهای دیگر و به صورت عبوری از قلمرو آنان حمل و نقل نمایند.
ماده ۲ – تعاریف
اصطلاح “متصدی حمل و نقل” عبارت است از هر شخص حقیقی و یا حقوقی مقیم و تبعه
ایران یا گرجستان که برابر قوانین و مقررات طرفهای متعاهد ذیربط مجاز به حمل و نقل
بین‌المللی جاده‌ای مسافر و کالا می‌باشد.
اصطلاح “وسیله نقلیه” عبارت است از:
الف – برای حمل و نقل کالا – هر کامیون، کامیون با یدک، وسیله نقلیه کشنده یا،
وسیله نقلیه کشنده با نیمه یدک، نیمه یدک.
ب – برای حمل و نقل مسافر – هر وسیله نقلیه جاده‌ای ساخته شده برای حمل و نقل بیش
از هشت نفر مسافر، بدون احتساب راننده.
اصطلاح “پروانه” عبارت است از سند صادر شده برای یک وسیله نقلیه جاده‌ای از سوی
طرف متعاهد دیگر که وسیله نقلیه را مجاز به ورود و خروج و یا تردد در قلمرو طرف
متعاهد یاد شده می‌نماید و همچنین سایر مجوزهای پیش‌بینی شده در این موافقت‌نامه.
اصطلاح “سرویس حمل و نقل منظم مسافر” عبارت است از حمل و نقل مسافر بین
سرزمین‌های دو طرف متعاهد بر اساس مسیرها، تعرفه‌ها، و برنامه‌های تعیین شده با
رعایت نظم و دوره زمانی سرویس حمل و نقل و همچنین توقف به منظور سوار و یا پیاده کردن مسافر.
اصطلاح “سرویس ایاب و ذهاب بین دو نقطه” عبارت است از حمل و نقل سازمان یافته
بین‌المللی مسافرانی که قبلا” بر اساس مدت اقامتشان‌گروه‌بندی شده‌اند، از یک نقطه
عزیمت به یک و همان نقطه مقصد و بازگشت آن‌ها به نقطه عزیمت پس از پایان برنامه از
پیش تعیین شده (مسافرانی که‌در یک گروه مسافرت می‌کنند لازم است که با همان گروه
مراجعت نمایند، اولین مسافرت بازگشت از مقصد و آخرین مسافرت به آن نقطه
می‌بایستی‌بدون مسافر انجام پذیرد).
اصطلاح “سرویس دربست” (حمل و نقل جهانگردی) عبارت است از حمل و نقل بین‌المللی
یک گروه مشخص مسافر در یک وسیله نقلیه که به‌صورت تور از یک نقطه در سرزمین یکی از
طرفهای متعاهد شروع و بدون پیاده یا سوار کردن مسافر در سرزمین همان طرف متعاهد پایان می‌یابد.
اصطلاح “حمل و نقل عبوری” عبارت است از حمل و نقل مسافر و کالا از طریق سرزمین
یک طرف متعاهد، بین نقاط مبداء و مقصد واقع در خارج از‌سرزمین آن.
ماده ۳ – مالیات‌ها و عوارض
هر یک از طرفهای متعاهد هیچ گونه مالیات یا عوارضی از وسایل نقلیه طرف متعاهد
دیگر به جز موارد زیر را دریافت نخواهد کرد.
الف – عوارض استفاده از تأسیسات زیربنایی شبکه راه‌های اصلی (عوارض جاده و پل).
ب – مابه‌التفاوت غیر تبعیض آمیز قیمت ملی و بین‌المللی سوختی که بیش از حد ظرفیت
یک باک استاندارد توسط راننده از سرزمین یکی از دو طرف متعاهد خارج می‌شود.
ج – دریافت عوارض چنانچه وزن یا ابعاد وسیله نقلیه از میزان تعیین شده در قوانین و مقررات ملی طرفهای متعاهد تجاوز نماید.
ماده ۴ – کمیسیون مشترک
1 – مقامات صلاحیتدار طرفهای متعاهد، کمیسیون مشترکی مرکب از نمایندگان خود را به
منظور بحث و بررسی کلیه مسایل مربوط به اجرای این موافقت‌نامه تشکیل خواهند داد.
2 – کمیسیون مشترک بنا به درخواست هر یک از طرفهای متعاهد تشکیل خواهد شد.
ماده ۵ – حمل و نقل مسافر
1 – متصدی حمل و نقل یک طرف متعاهد از طریق گرفتن مجوز سالیانه که پیشاپیش از
مقامات صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر دریافت می‌شود، یک سرویس منظم یا یک سرویس
عبوری منظم به سرزمین طرف متعاهد دیگر یا از طریق آن را دایر خواهد نمود.
2 – “سرویس دربست” و “سرویس ایاب و ذهاب بین دو نقطه” که توسط وسیله نقلیه، به
یا از سرزمین طرف متعاهد دیگر انجام می‌شود، مشمول دریافت پروانه نخواهد بود.
ماده ۶ – حمل و نقل کالا
حمل و نقل کالا توسط وسایط نقلیه بین دو کشور یا به صورت عبوری از طریق
سرزمین‌های طرفهای متعاهد، منوط به استفاده از پروانه خواهد بود که بر اساس تعداد
توافق شده بین مقامات صلاحیتدار صادر خواهد شد، به استثنای موارد زیر:
الف – حمل اجساد.
ب – حمل اشیایی هنری.
ج – حمل وسایل نقلیه آسیب دیده یا وسایل نقلیه از کار افتاده.
د – حمل محمولات پستی.
ه – – حمل کالا به صورت اتفاقی به یا از فرودگاه‌ها به سبب تغییر برنامه‌های پرواز
و – حمل محمولات اهدایی در صورت بروز حوادث طبیعی.
ز – حمل کالاهای نمایشگاهی و بازارهای مکاره.
ح – سایر مواردی که در کمیسیون مشترک به طور دو جانبه مورد توافق قرار می‌گیرند.
ماده ۷ – پروانه‌ها
1 – برای هر یک از عملیات حمل و نقل کالا پروانه‌ای صادر خواهد شد تا وسیله نقلیه
را مجاز به انجام یک سفر رفت و برگشت نماید. پروانه یاد شده‌حق بارگیری در سرزمین
طرف متعاهد دیگر را اعطاء خواهد نمود.
2 – پروانه‌ها برای مدت یکسال معتبر می‌باشد و پروانه‌های سال بعد در ماه نوامبر
هر سال میلادی (مطابق با دهم آبان ماه تا نهم آذر ماه هر سال هجری‌شمسی) مبادله خواهند شد.
تعدادی پروانه اضافه عندالزوم به صورت معامله متقابل به منظور تأمین نیازهای طرفهای متعاهد مبادله خواهد شد.
پروانه برای یک وسیله نقلیه معتبر بوده و غیر قابل انتقال می‌باشد. مقامات
صلاحیتدار طرفهای متعاهد در مورد انواع و تعداد پروانه‌ها توافق خواهند‌نمود.
3 – پروانه‌ها و سایر مدارک مورد نیاز برابر مقررات این موافقت‌نامه، باید در
وسیله نقلیه نگهداری شده و در صورت تقاضای مقامات صلاحیتدار بازرسی، ارائه شوند.
ماده ۸ – حمل و نقل ویژه
1 – حمل اسلحه، مهمات، تجهیزات نظامی و مواد منفجره بین طرفهای متعاهد یا به صورت
عبوری از طریق سرزمین هر طرف متعاهد منوط به تحصیل پروانه مخصوص برای این منظور از
مقامات صلاحیتدار هر یک از طرفهای متعاهد می‌باشد.
2 – چنانچه حمل مواد خطرناک نیاز به تحصیل پروانه مخصوصی داشته باشد توسط متصدی حمل و نقل از مقامات صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر گرفته خواهد شد.
3 – چنانچه وزن و ابعاد وسیله نقلیه با بار یا بدون بار بیش از حدود مجاز مقرر در
قوانین ملی طرف متعاهد دیگر باشد، متصدی حمل و نقل باید پروانه ویژه‌ای از مقامات
صلاحیتدار طرف اخیرالذکر دریافت نماید.
4 – اگر در پروانه‌های اشاره شده در بندهای ۱ ،۲ و ۳ این ماده یک مسیر مشخص حمل و نقل تعیین شده باشد، حمل و نقل باید در آن مسیر انجام پذیرد.
ماده ۹ – حمل و نقل بین‌المللی کالا از طریق جاده برابر این موافقت‌نامه، تابع الزامات کنوانسیون حمل و نقل بین‌المللی کالا تحت پوشش کارنه تیر و‌قوانین و مقررات ملی دو طرف خواهد بود.
مقررات عمومی
ماده ۱۰ – ممنوعیت حمل و نقل داخلی
یک متصدی حمل مجاز به حمل کالا و مسافر بین دو نقطه واقع در سرزمین طرف متعاهد دیگر نخواهد بود.
ماده ۱۱ – حمل و نقل از . به کشورهای دیگر
متصدی حمل و نقل مجاز است نسبت به عملیات حمل و نقل از سرزمین طرف متعاهد دیگر به
کشور ثالث و همچنین از سرزمین کشور ثالث به سرزمین طرف متعاهد دیگر در صورت تحصیل
پروانه مخصوص از مقامات صلاحیتدار طرف اخیرالذکر مبادرت ورزد.
ماده ۱۲ – بیمه
برابر مقررات این موافقت‌نامه، حمل و نقل تنها تحت شرایط بیمه مسئولیت مدنی که از پیش برای هر وسیله نقلیه فراهم شده باشد، قابل اجرا خواهد‌بود.
ماده ۱۳ – تخلفات
1 – مقامات صلاحیتدار طرفهای متعاهد نظارت خواهند کرد که متصدیان حمل و نقل مقررات موافقت‌نامه حاضر را رعایت نمایند.
2 – مقامات طرف متعاهدی که وسیله نقلیه در آنجا به ثبت رسیده است، موظفند بنابر
درخواست مقامات صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر در مورد متصدیان حمل و نقل و رانندگان
وسیله نقلیه‌ای که در سرزمین طرف متعاهد اخیرالذکر از مقررات این موافقت‌نامه و
نیز از قوانین و مقررات لازم‌الاجرا‌مربوط به عبور و مرور و حمل و نقل در آن
سرزمین تخطی نموده‌اند، اقدامات زیر را معمول دارند:
الف – اخطار.
ب – سلب اجازه حمل و نقل به طور موقت، جزئی یا کلی.
3 – مقامات صلاحیتدار طرف متعاهدی که چنین تدابیری را برابر بند ۲ این ماده اتخاذ
نموده‌اند، مقامات صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر را از اقدامات انجام شده آگاه خواهند نمود.
4 – این ماده بدون تعارض با هرگونه اقدامات قانونی پیش‌بینی شده توسط دادگاه‌ها یا
مقامات اجرایی طرف متعاهدی که تخلف در سرزمین آن صورت گرفته است، اجرا خواهد شد.
ماده ۱۴ – سوخت
مواد سوختی موجود در مخازن استاندارد وسایط نقلیه از پرداخت حقوق گمرکی، سود
بازرگانی و سایر مالیات‌ها و عوارض معاف می‌باشد. مخزن سوخت استاندارد، مخزنی است
که توسط کارخانه سازنده وسیله نقلیه تعبیه شده باشد.
ماده ۱۵ – قطعاتی یدکی
قطعات یدکی تعویض شده بر روی وسیله نقلیه خسارت دیده تحت نظارت مقامات صلاحیتدار
گمرکی از حیز انتفاع ساقط (منظور از ساقط شدن از حیز انتفاع، اعراض می‌باشد) یا
دوباره صادر یا به این مقامات تسلیم خواهد شد. ورود قطعات یدکی مشمول قوانین و
مقررات ملی هر یک از طرفهای متعاهد خواهد بود.
ماده ۱۶ – در صورت بروز تصادفات، خرابی و یا سایر مشکلات، مقامات صلاحیتدار طرف
متعاهدی که تصادف یاد شده در سرزمین آن به وقوع پیوسته است، گزارش‌ها و نتایج
بررسی‌ها و اطلاعات لازم را در اختیار طرف متعاهد دیگر قرار خواهند داد.
ماده ۱۷ – اجرای قوانین ملی
متصدیان حمل و نقل و کارکنان وسایل نقلیه ثبت شده در سرزمین یک طرف متعاهد، باید
قوانین و مقررات حاکم بر عبور و مرور جاده‌ای در سرزمین طرف متعاهد دیگر را رعایت
نمایند. سایر مواردی که در این موافقت‌نامه قید نشده تابع قوانین، مقررات و قواعد طرفهای متعاهد خواهد بود.
ماده ۱۸ – مقامات صلاحیتدار
مقامات صلاحیت‌داری که مسئولیت اجرای این موافقت‌نامه را به عهده دارند به شرح زیر می‌باشند:
– در جمهوری اسلامی ایران – در جمهوری گرجستان
وزارت راه و ترابری وزارت حمل و نقل
ماده ۱۹ – لازم‌الاجرا شدن
این موافقت‌نامه از تاریخ مبادله یادداشت‌های مبنی بر تأیید تصویب آن برابر
قوانین ملی طرفهای متعاهد لازم‌الاجرا است و برای مدت یک سال معتبر خواهد بود.
این موافقت‌نامه خود به خود برای دوره‌های یکساله تمدید خواهد شد، مگر این که هر
یک از طرفهای متعاهد تقاضای فسخ خود را با یک پیش‌آگهی‌شش ماهه به طور کتبی به طرف متعاهد دیگر اعلام نماید.
این موافقت‌نامه در یک مقدمه و نوزده ماده به تاریخ ۱۳۷۱.۱۰.۳۰ (۱۹۹۳.۱.۲۰) در تهران در دو نسخه اصلی به زبان‌های فارسی، گرجی و انگلیسی به امضا رسید که هر سه متن دارای اعتبار یکسان می‌باشد. در صورت بروز اختلاف در تفسیر متن انگلیسی حاکم خواهد بود.
از طرف – از طرف
دولت جمهوری اسلامی ایران – دولت جمهوری گرجستان
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و موافقت‌نامه ضمیمه شامل مقدمه و نوزده ماده در جلسه روز سه شنبه یازدهم مهرماه یک هزار و سیصد و هفتاد و چهار مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۷۴.۷.۲۶ به تأیید شورای نگهبان رسیده است.
رئیس مجلس شورای اسلامی – علی‌اکبر ناطق نوری