۶۲۸۱۶ت۵۰۳ه – ۱۳۷۰/۱۱/۲۶
هیأت وزیران در جلسه مورخ ۱۳۷۰/۱۱/۱۶ بنا به پیشنهاد مشترک سازمان امور اداری و استخدامی کشور و وزارت امور اقتصادی و دارایی و سازمان برنامه و بودجه و با عنایت به اصل یکصد و سی و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تصویب نمود:
۱ – کلیه دستگاه‌های دولتی تابع قانون نظام هماهنگ پرداخت مصوب ۱۳۷۰.۶.۱۳، شهرداریها، قوه قضاییه، نیروهای مسلح و نیروی انتظامی، مجازند به کارکنان خود اعم از لشگری و کشوری (شامل مستخدمین رسمی، ثابت و پیمانی و کارگران دائمی مشمول قانون کار و افرادی که به صورت خرید خدمت، قراردادی یا موقت به طور تمام وقت به کار اشتغال دارند) به شرط رضایت از خدمات آنان معادل یک ماه مجموع حقوق و تفاوت تطبیق و فوق‌العاده شغل یا مزایای شغل و تفاوت حداقل دریافتی آنان را به نسبت مدت خدمت تمام وقت در سال ۱۳۷۰ و حداکثر تا مبلغ یکصد هزار ریال (۱۰۰۰۰۰ ریال) برای کارکنان متأهل و مبلغ هفتاد هزار ریال (۷۰۰۰۰ ریال) برای کارکنان مجرد به عنوان پاداش (عیدی) آخر سال در بهمن ماه پرداخت نمایند. پرداخت هر گونه وجه دیگری تحت عنوان پاداش (عیدی) آخر سال یا عناوین مشابه دیگر ممنوع می‌باشد.
تبصره – در صورتی که زن و شوهر هر دو کارمند باشند بر حسب اینکه کدام یک حقوق بیشتر دریافت می‌نمایند یکی از آن دو تا یکصد هزار ریال (۱۰۰۰۰۰ ریال) دیگری تا هفتاد هزار ریال (۷۰۰۰۰ ریال) به عنوان پاداش (عیدی) آخر سال ۱۳۷۰ دریافت می‌نمایند.
۲ – دستگاه‌های مشمول این تصویب‌نامه مکلفند اعتبار مورد نیاز برای پرداخت پاداش (عیدی) موضوع این تصویب‌نامه را از محل اعتبارات بودجه مصوب خود تأمین و پرداخت نمایند و منحصراً آن مقدار از اعتبارات مورد نیاز دستگاه‌هایی که در مرکز با تأیید سازمان برنامه و بودجه و وزارت امور اقتصادی و دارایی و در استانها با تأیید سازمان برنامه و بودجه استان و اداره کل امور اقتصادی و دارایی استان مربوط از محل اعتبارات دستگاه قابل تأمین نمی‌باشد از محل موجودی حساب مخصوصی که در بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران با مجوز خاص به همین منظور اختصاص می‌یابد توسط خزانه پرداخت خواهد شد.
۳ – استفاده کارکنان پیمانی و خرید خدمت از پاداش (عیدی) موضوع این تصویب‌نامه منوط به آن است که این قبیل افراد حداقل ۶ ماه در سال ۱۳۷۰ در دستگاه مربوط به کار اشتغال داشته و در موقع پرداخت پاداش مذکور نیز مشغول به کار بوده و وجهی تحت عنوان عیدی و یا پاداش پایان سال و مشابه آن دریافت ننموده باشند.
۴ – خدمت نیمه وقت بانوان از لحاظ اجرای این تصویب‌نامه تمام وقت محسوب می‌شود لیکن در محاسبه پاداش (عیدی) حقوق و فوق‌العاده شغل خدمت نیمه وقت آنان به تناسب مدت خدمت نیمه وقت در سال ۱۳۷۰ ملاک محاسبه قرار می‌گیرد.
۵ – پرداخت پاداش (عیدی) به کارگران دائمی مشمول قانون کار که در دستگاه‌های موضوع این تصویب‌نامه اشتغال دارند منوط به آن است که اینگونه کارگران مشمول لایحه قانونی تأمین منافع کارگران… مصوب ۱۳۵۹.۱۲.۲۳ شورای انقلاب نباشند و از مزایای قانون مزبور برخوردار نشوند.
۶ – دستگاه‌های موضوع بند یک این تصویب‌نامه مجازند به بازنشستگان و مستمری بگیران و موظفین خود که حقوق بازنشستگی یا وظیفه یا وظیفه مستمری دریافت می‌دارند مبلغ پنجاه هزار ریال (۵۰۰۰۰ ریال) به عنوان پاداش (عیدی) آخر سال پرداخت نمایند. پاداش (عیدی) موضوع این بند در مورد وراث مستخدمین مجموعا پنجاه هزار (۰۰۰ ۵۰) ریال می‌باشد.
۷ – شهرداریهای سراسر کشور مجازند پاداش (عیدی) آخر سال ۱۳۷۰ کارکنان خود را با رعایت مقررات این تصویب‌نامه از محل منابع داخلی خود پرداخت نمایند.
۸ – [الحاقی ۱۳۷۰/۱۲/۱۱]
مراجع صلاحیتدار در شرکت‌های دولتی و بانکها و مؤسسات انتفاعی وابسته به دولت و سایر شرکت‌های دولتی و مؤسسات انتفاعی که شمول قوانین و مقررات عمومی بر آنها مستلزم ذکر نام است در صورتی که بخواهند به کارمندان خود پاداش (عیدی) بدهند مکلفند میزان آن را حداکثر به مبلغ مذکور در این تصویب‌نامه تعیین و از اعتبارات شرکت پرداخت نماید.
حسن حبیبی – معاون اول رییس جمهور
[اجازه پرداخت عیدی به کارکنان تا سقف مقرر در تصویب‌نامه نحوه پرداخت پاداش کارکنان در سال ۱۳۷۰]