[۱۳۷۹/۴/۱۵- تغییر عنوان از «آیین‌نامه اضافه کار پرسنل فنی و درمانی ارتش جمهوری اسلامی ایران» به «آیین‌نامه پرداخت اضافه کار پرسنل مشمول قانون ارتش جمهوری اسلامی ایران و قانون مقررات استخدامی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی»]
هیأت وزیران در جلسه مورخ ۱۳۶۸.۳.۲۷ بنا به پیشنهاد شماره ۹ – .۷۱۶.۰۳مج مورخ ۱۳۶۷.۵.۴ وزارت دفاع و به استناد ماده ۱۵۰ قانون ارتش جمهوری اسلامی ایران آیین‌نامه اضافه کار پرسنل فنی و درمانی ارتش جمهوری اسلامی ایران را به شرح زیر تصویب نمودند:
فصل اول- کلیات
ماده ۱ –
[اصلاحی ۱۳۷۹/۴/۱۵]
[اصلاحی ۱۳۸۰/۱/۲۲]
به پرسنل فنی که در زمینه ساخت، تعمیر و همچنین پرسنلی که در امور درمانی، تحقیقی و کارشناسی اشتغال دارند و ادامه کار آنان در غیر ساعات خدمت اداری ضرورت پیدا می‌کند براساس مقررات این آیین‌نامه در سقف پرداخت اضافه کار به مشمولان قانون استخدام کشوری اضافه کار پرداخت می‌شود. بار مالی مورد نیاز جهت اجرای این تصویبنامه در سال ۱۳۷۹ از محل بودجه بخش دفاع تأمین می‌شود. و تداوم اجرای این مصوبه در سنوات ۸۰ به بعد در صورتی مجاز خواهد بود که اعتبار لازم در بودجه پیش‌بینی و به تصویب مجلس رسیده باشد.
ماده ۲ – تشخیص ضرورت ادامه کار در غیر ساعات خدمت اداری به عهده بالاترین مقام نیرو یا سازمان مربوطه می‌باشد.
ماده ۳ – به پرسنل موضوع این آیین‌نامه که در ساعات بعد از خدمت عهده‌دار امور نگهبانی می‌باشند و یا در مأموریت هستند و از فوق‌العاده مأموریت استفاده می‌کنند اضافه کار تعلق نمی‌گیرد.
ماده ۴ – دارندگان مدرک دکتری در رشته‌های گروه پزشکی (پزشکی، دندانپزشکی، دامپزشکی، داروسازی، علوم آزمایشگاهی) و پیراپزشکی و بهداشتی مادامی‌که از مزایای ماده ۱ قانون اجازه پرداخت حق محرومیت از مطب استفاده نمایند در صورتی که ماهانه بیش از ۶۰ ساعت در خارج از ساعات اداری انجام وظیفه نمایند معادل کار اضافی مازاد بر ۶۰ ساعت مذکور طبق مقررات این آیین‌نامه فوق‌العاده اضافه کار ساعتی استفاده خواهند نمود.
تبصره – بابت ساعات اضافه کار موضوع این آیین‌نامه دو پرداخت از دو محل اعتباری تواماً مجاز نمی‌باشد.
ماده ۵ – اضافه کار در غیر ساعات خدمت مقرر به شرح زیر تقسیم‌بندی می‌شود.
الف – اضافه کار برای اموری که نتایج کار انجام شده قابل اندازه‌گیری و شمارش نباشد.
ب – اضافه کار (آکورد) برای اموری که نتایج کار انجام شده قابل شمارش و اندازه‌گیری باشد.
تبصره – اضافه کار موضوع بند “ب” صرفاً در مورد پرسنل فنی و به منظور افزایش تولید و تعمیر انجام می‌گیرد و میزان آن با کارسنجی دقیق، استاندارد کردن زمان هر فعالیت، تعیین ظرفیت اسمی و عملی هر دستگاه یا واحد طبق دستورالعملی که به تصویب شورای حقوق و دستمزد خواهد رسید. تعیین و بر اساس فرمول زیر محاسبه می‌شود:
ساعات کار اضافی X (سطح استاندارد تولید).(میزان تولید) = ساعات اضافه کار قابل پرداخت
فصل دوم – نحوه محاسبه اضافه کار
ماده ۶ – اضافه کار موضوع این آیین‌نامه با استفاده از فرمول زیر محاسبه و پرداخت می‌گردد.
(۱۵۰).(ساعت اضافه‌کاری X مجموع حقوق و مزایای شغل ماهیانه) = مبلغ قابل پرداخت
تبصره – به پرسنلی که در نوبت دوم (از ساعت ۱۵ لغایت ۲۳) و نوبت سوم (از ساعت ۲۳ لغایت ۷ صبح روز بعد) اضافه کاری نمایند به ترتیب ۱۰%، ۱۵%علاوه بر میزان مقرر در این ماده اضافه کار پرداخت خواهد شد.
ماده ۷ – حداکثر اضافه کار قابل پرداخت به پرسنل مشمول این آیین‌نامه یکصد و بیست (۱۲۰%) ساعت در یک ماه می‌باشد.
ماه ۸ – در یک مجموعه ساخت و تعمیر و درمانی در صورتی که وظایف محوله و کار تخصصی ایجاب نماید نیرو یا سازمان مربوطه می‌تواند تمام یا قسمتی از پرسنل فنی و درمانی آن مجموعه را برای انجام کار اضافی به کار گمارد.
میرحسین موسوی – نخست‌وزیر