هیأت وزیران در جلسه مورخ ۱۳۶۴.۵.۲ بنا به پیشنهاد شماره ۱.۳.۳۴.۳۰۴۷۰.۹۷۴۹ مورخ ۶۳.۱۲.۱۳ وزارت کشور و موافقت‌نامه‌های شماره ۲۶۶۶۸.۲۱۴۸.۲۰ وزارت امور اقتصادی و دارایی و شماره ۱.۸۰۳۹ وزارت مسکن و شهرسازی و به استناد ماده ۴ قانون نوسازی و عمرانی شهری مصوب سال ۱۳۴۷ تصویب نمودند:
۱ – بهای اراضی موضوع ماده ۴ قانون نوسازی و عمران شهری به مأخذ ارزش معاملاتی سال ۱۳۶۳ که توسط کمیسیون مقرر در تبصره ۲ ماده ۲۳ قانون مالیاتهای مستقیم مصوب ۱۳۴۵ و اصلاحیه‌های بعدی آن تعیین گردیده است برای سال ۱۳۶۴ به عنوان سال پایه با تخفیف ۵۰% مشروط به این که قیمت‌حاصل از تخفیف کمتر از بهای مصوب سال ۱۳۶۲ موضوع تصویب‌نامه شماره ۱۲۵۱۲ مورخ ۱۳۶۲.۱.۳۱ هیأت وزیران و نیز بیشتر از ۵۰% بهای فوق نباشد و‌بهای سال ۱۳۶۵ لغایت سال ۱۳۶۸ هر سال به ترتیب با افزایش ۱۰% نسبت به سال قبل ملاک عمل و مبنای محاسبه جهت وصول عوارض نوسازی کلیه شهرهای مشمول ماده ۲ قانون نوسازی و عمرانی شهری قرار گیرد. ضمناً شهرهایی که در آینده مشمول ماده ۲ قانون نوسازی و عمران شهری خواهند شد در‌سال شمول تا پایان سال ۱۳۶۸ مشمول مقررات فوق خواهند بود.
تبصره ۱
اراضی که در شهرها برای آن ارزش معاملاتی تعیین نگردیده است و یا املاک پشت
جبهه‌ای که در اثر طرح‌های جدید شهرداری، بر معبر جدیدالاحداث واقع می‌شوند، و در
ارزش معاملاتی قیمتی برای آن معبر پیش‌بینی نشده است بهای آن مطابق بالاترین ارزش
معابر هم عرض موجود در منطقه و در صورت عدم‌وجود معبر هم عرض در منطقه مربوط، با
بالاترین ارزش معابر هم عرض مناطق همجوار محاسبه گردد.
تبصره ۲
در شهرهایی که ارزش معاملاتی سال ۱۳۶۳ تعیین نگردیده است آخرین مصوبه قبل از سال مذکور ملاک عمل قرار گیرد.
۲ – ضوابط بهای ساختمانها و مستحدثات به شرح چهار برگ جداول و توضیحات پیوست که ممهور به مهر وزارت کشور می‌باشد برای کلیه شهرهای مشمول ماده ۲ قانون نوسازی و عمران شهری از اول سال ۱۳۶۴ به مدت پنج سال ملاک عمل جهت وصول عوارض نوسازی قرار گیرد.
میرحسین موسوی – نخست‌وزیر