ماده واحده – دولت مکلف است از هر مسافری که با گذرنامه دولت جمهوری اسلامی ایران به خارج از کشور مسافرت می‌نماید برای بار اول در هر سال مبلغ پنجاه هزار (50.000) ریال و برای بار دوم و بیشتر در همان سال برای هر نوبت مبلغ یکصد هزار (100.000) ریال تحت عنوان عوارض خروج از کشور اخذ و به حساب درآمد عمومی کشور منظور نماید.
تبصره 1- از افراد خانواده که با یک گذرنامه مسافرت می‌نمایند علاوه بر مبلغ مذکور که از دارنده گذرنامه اخذ می‌شود برای هر عضو دیگر خانواده مبلغ بیست هزار (20000) ریال اخذ می‌شود.
تبصره 2 – به زائرین عتبات عالیات و حجاج تخفیفی به میزان 50% مبالغ مذکور در ماده واحده و تبصره (1) آن داده می‌شود.
تبصره 3 – به بیمارانی که با تأیید و معرفی وزارت بهداری و بر طبق ضوابطی که وزارت مذکور معین می‌نماید ضرورتاً می‌بایست جهت ادامه معالجه به خارج از کشور مسافر نمایند و همچنین همراه بیمار (حداکثر یک نفر) به ترتیب به میزان 60% و 40% مبالغ مذکور در ماده واحده و تبصره (1) آن تخفیف داده می‌شود.
تبصره 4 – صدور گذرنامه جداگانه توسط نمایندگیهای جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور برای کسانی که به عنوان همراه از کشور خارج شده و یا می‌شوند، موکول به پرداخت مابه‌التفاوت عوارض خروجی که از بابت آنها طبق مقررات مربوط به همراه پرداخت شده تا مأخذ مقرر در این قانون خواهد بود.
تبصره 5 – مسافران زیر پرداخت عوارض خروج از کشور موضوع این قانون معاف می‌باشند:
1 – اطفال تا سن هفت سالگی تمام.
2 – ایرانیانی که اقامتگاه آنان طبق مقررات قانون مدنی در خارج از کشور باشد به گواهی نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در محل فقط برای بار اول خروج از کشور در هر سال.
3 – ایرانیانی که با رعایت ضوابط مقرر از طرف وزارت فرهنگ و آموزش عالی جهت ادامه تحصیل به خارج از کشور می‌روند و برابر مقررات از‌مزایای ارز دولتی بهره‌مند می‌شوند با معرفی وزارت مذکور و همچنین سایر دانشجویانی که اشتغال به تحصیل آنان در خارج از کشور بر طبق ضوابط وزارت فرهنگ و آموزش عالی مورد گواهی نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در محل قرار گیرد.
4 – آن تعداد از دانشجویان موضوع قسمت اخیر بند (3) مذکور که در تاریخ تصویب این قانون در خارج از کشور به تحصیل اشتغال داشته‌اند و لکن وضعیت تحصیلی آنان منطبق با ضوابط وزارت فرهنگ و آموزش عالی نیست نیز مشمول معافیت موضوع بند مذکور می‌باشند.
5 – در محل‌هایی که نمایندگی جمهوری اسلامی ایران نباشد گواهی موارد مذکور در بندهای (2) و (3) و (4) مذکور به عهده وزارت امور خارجه خواهد بود.
6 – ایرانیانی که به طور ترانزیت وارد کشور شده و سپس به خارج از کشور عزیمت می‌نمایند مشروط بر این که توقف آنها در داخل کشور بیش از‌هفت روز نباشد.
7 – کارمندان ایرانی سازمان ملل متحد و سازمانهای تابعه مشمول قسمت (17) ماده (9) کنوانسیون مربوط به مزایا و مصونیت‌های ملل متحد و همچنین کارشناسان سازمان مزبور و سازمانهای تابعه موضوع قسمت (22) ماده (6) کنوانسیون مذکور.
8 – ایرانیانی که برای اشتغال به کار یا کارآموزی حرفه‌ای به خارج از کشور مسافرت نمایند با تأیید وزارت تعاون، کار و امور اجتماعی و وزارت امور خارجه، مستخدمین وزارتخانه‌ها و مؤسسات و شرکتهای دولتی و وابسته به دولت و شهرداریها مشمول مقررات این بند نخواهند بود.
9 – رانندگان ایرانی نمایندگیهای دیپلماتیک و کنسولی کشورهای خارجه مقیم ایران که با اتومبیل نمایندگی در معیت مأموران دیپلماتیک و کنسولی از ایران خارج می‌شوند و همچنین رانندگان ایرانی نمایندگیهای دیپلماتیک و کنسولی ممالک مجاور که با اتومبیل نمایندگی برای انجام امور اداری به کشور فرستنده نمایندگی اعزام می‌شوند در صورت رفتار متقابل و به تأیید شهربانی جمهوری اسلامی ایران.
10 – [اصلاحی ۱۳۷۷/۶/۲۹]
خلبانان و خدمه هواپیماها و ناخدایان و ملوانان و خدمه کشتی‌ها و رانندگان وسائط نقلیه کرایه‌ای و رانندگان و کمک رانندگان بارکش‌ها و اتوبوسها (برای هر دستگاه یک نفر راننده و یک نفر کمک راننده) و یک نفر مهماندار برای هر دستگاه اتوبوس در حین مأموریت و یا انجام وظایف شغلی به معرفی مؤسسات مربوط و با تأیید نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران.
11 – نمایندگان و کارکنان شرکتهای کشتیرانی که صد درصد سرمایه آنها متعلق به جمهوری اسلامی ایران است و برای انجام امور کشتیرانی به‌خارج از کشور مأمور می‌شوند با تأیید سازمان مربوط.
12 – راهنمایان مخصوص اتوبوسهای شرکتهای مسافربری جهانگردی که به اقتضای شغل خود در مرزهای قانونی کشور تردد می‌نمایند با تأیید‌وزارت ارشاد اسلامی.
13 – مأمورین شرکتهای سهامی گوشت کشور که بنا به معرفی شرکت مزبور برای تحویل دام‌های خریداری شده ناگزیر از رفت و آمد و عبور از‌مرزهای مجاز کشور می‌باشند با تأیید وزارت بازرگانی.
14 – مأمورین قطارهای مسافربری و باربری بین‌المللی و کارکنان راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران که به منظور مبادله قطارها و سایر امور مربوط به‌حمل و نقل بین‌المللی و بررسی حوادث و سوانح احتمالی و سایر مشکلات فنی به ایستگاههای مبادله شرکت واقع در خاک کشورهای مجاور رفت و‌آمد می‌نمایند به معرفی راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران.
15 – مرزنشینان و ایرانیان مقیم سواحل و جزایر خلیج فارس که با پروانه گذر، رفت و آمد می‌نمایند.
16 – جانبازان انقلاب اسلامی که از طرف بنیاد شهید برای معالجه به کشورهای دیگر اعزام می‌گردند.
۱۷- [الحاقی ۱۳۶۶/۹/۱]
همسران ایرانیانی که با رعایت ضوابط مقرر از طرف وزارت فرهنگ و آموزش عالی جهت ادامه تحصیل به خارج از کشور می‌روند و برابر مقررات از مزایای ارز دولتی بهره‌مند می‌شوند، با معرفی وزارتخانه مذکور.
18 – [الحاقی ۱۳۷۳/۸/۴]
مسافرین ایرانی که قصد خروج از کشور را از طریق بنادر و مناطق مجاز محروم کشور داشته باشند.
این بنادر و مناطق بنا به پیشنهاد وزارت کشور و تصویب هیأت وزیران تعیین خواهد شد.
[محسوب شدن بنادر جاسک، سریک، لنگه، کنگ، گناوه، ریگ، دیلم و چوییده از جمله مناطق موضوع بند الحاقی به تبصره (۵) ماده واحده قانون دریافت عوارض خروج از کشور، مصوب ۱۳۷۵/۷/۱۵]
19 – [الحاقی ۱۳۷۳/۸/۴]
مسافرین ایرانی که قصد دارند از طریق بنادر حاشیه دریای خزر با کشتیهای مسافری دارای پرچم دولت جمهوری اسلامی ایران از کشور خارج شوند.
تبصره 6 – از تاریخ تصویب این قانون، [قانون] اصلاح قانون تأمین اعتبارات عمرانی و عمومی مصوب 1356.12.25 و نیز سایر قوانین و مقررات مغایر لغو می‌شود.
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و شش تبصره در جلسه روز یکشنبه سی‌ام تیر ماه یک هزار و سیصد و شصت و چهار مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 1364.5.1 به تأیید شورای نگهبان رسیده است.
رییس مجلس شورای اسلامی – اکبر هاشمی