ماده واحده – به منظور گسترش و پیشرفت خدمات درمانی و بهداشتی دهان و دندان در
مناطق محروم و روستاها وزارت بهداری تربیت‌بهداشت‌کاران مربوط را عهده‌دار و پس از
تعلیم به نقاط مذکور اعزام می‌دارد.
تبصره 1 – حداقل مدارک تحصیلی لازم برای داوطلبین دیپلم متوسطه می‌باشد.
تبصره 2 – برای نقاط محروم هر استان متناسب با جمعیت و وسعت جغرافیایی و درجه
محرومیت سهمیه‌ای تعیین می‌شود.
تبصره 3 – داوطلبین از بین واجدین شرایط محلی با در نظر گرفتن سهمیه استانی بعد
از گذرانیدن امتحان انتخاب خواهند شد و پس از استخدام در‌حوزه خود مشغول خدمت
می‌شوند.
تبصره 4 – ضوابط آموزشی مشترکاً توسط وزارتخانه‌های بهداری و آموزش عالی تهیه و
مدرک تحصیلی افراد مذکور فوق دیپلم فنی خواهد بود.
تبصره 5 – پنج سال اولیه بعد از فراغت از تحصیل افراد مذکور منحصراً در اختیار
وزارت بهداری بوده و وزارتخانه مزبور مکلف به استخدام‌مشارالیهم در نقاط محروم و
کمتر از ده هزار نفر به تفصیل آیین‌نامه خواهد بود.
تبصره 6 – آن گونه افراد به هیچ عنوان حق اشتغال به طور آزاد در امور دندانپزشکی
و حرف وابسته را ندارند.
تبصره 7 – وزارت بهداری مکلف است ظرف مدت 3 ماه از تاریخ تصویب این ماده واحده
آیین‌نامه‌های لازم را تهیه و به مورد اجراء گذارد.
تبصره 8 – پس از مدت 6 سال کار در روستاهای تعیین شده این افراد با شرکت در
امتحان مخصوصی می‌توانند به تحصیلات خود تا اخذ درجه‌دکترای دندانپزشکی ادامه
دهند.
تبصره 9 – دولت مکلف است هزینه لازم جهت اجراء این طرح را از محل اعتبارات آموزشی
وزارت بهداری که در بودجه سال 1360 پیش‌بینی‌خواهد نمود تأمین نماید.
قانون مشتمل بر ماده واحده و نه تبصره در جلسه روز یکشنبه بیست و سوم فروردین ماه
یک هزار و سیصد و شصت شمسی به تصویب مجلس‌شورای اسلامی رسیده و شورای محترم نگهبان
آن را تأیید نموده است.
رئیس مجلس شورای اسلامی – اکبر هاشمی