ماده ۱ [اصلاحی ۱۳۶۰/۹/۸]
حداکثر مبلغ وام مسکن قابل پرداخت، به منظور ساخت یا خرید مسکن توسط بانکها، وزارتخانه‌ها، مؤسسات و شرکتهای دولتی یا وابسته به دولت، شهرداریها، دانشگاه‌ها و سازمانهایی که شمول حکم مستلزم ذکر نام آنها باشد از تاریخ تصویب این قانون به شرح زیر تعیین می‌گردد:
1 – خانواده‌های تا ۳ نفر ۳.۰۰۰.۰۰۰ ریال
2 – خانواده‌های تا ۵ نفر ۳.۵۰۰.۰۰۰ ریال
3 – خانواده‌های از ۵ نفر به بالا ۴.۰۰۰.۰۰۰ ریال
تبصره ۱ – جمع پرداخت وام به افراد یک خانواده از مبالغ تعیین شده در فوق تجاوز نخواهد کرد.
تبصره ۲ – درصد وام قابل پرداخت نسبت به قیمت ارزیابی شده واحد مسکونی بین ۷۰ تا ۱۰۰ درصد قیمت ارزیابی می‌باشد و این درصد با عکس میزان دارایی متقاضی رابطه خواهد داشت.
تبصره ۳ – زمان باز پرداخت ۱۵ تا ۲۵ سال می‌باشد که متناسب با درآمد خانواده تعیین خواهد شد.
تبصره ۴ – افراد یک خانواده فقط از یک محل حق گرفتن وام دارند و در صورت ثبوت خلاف آن بیشترین وام تبدیل به حال وصول خواهد شد.
تبصره ۵ – به خانواده‌هایی که هر یک از افراد آن در حال حاضر از وام مسکن استفاده می‌کنند وام تعلق نخواهد گرفت.
تبصره ۶ – منظور از خانواده در این ماده واحده عبارت است از زن و شوهر و فرزندان تحت تکفل آنها و همچنین پدر و مادر زوجین در صورت تکفل آنها.
تبصره ۷ – تشخیص درآمد خانواده در مورد کارکنان دولتی با اداره کارگزینی مربوطه و در مورد بخش خصوصی با مدیران مربوط می‌باشد و در‌مورد افراد آزاد تشخیص با بانک از طریق مراجعه به هیأت امناء مساجد محل و یا امام جماعت مسجد و یا مراجع معتمد محلی دیگری که بانک تعیین خواهد نمود.
ماده ۲ – [الحاقی ۱۳۶۰/۹/۸]
حداکثر وام مسکن قابل پرداخت به متقاضیان ساخت یا خرید مسکن و شهرکهایی که تحت مدیریت دولتی اداره می‌شوند در مورد پرداخت وامهای بیش از چهار میلیون ریال منوط به آنکه متقاضی پنجاه درصد بهای عرصه و اعیان واحد مسکونی را پرداخت نماید با تشخیص و موافقت وزارت مسکن و شهرسازی بلامانع است.
تبصره – آیین‌نامه اجرایی پرداخت آن گونه وامها با تصویب وزارت مسکن و شهرسازی می‌باشد.