ماده یکم – وزارت بهداری مجاز است برای پیش‌گیری و مبارزه بر ضد امراض همه‌گیر در مواقع لازمه و نقاطی که مقتضی بداند مایه‌کوبی عمومی و اجباری را اعلان نماید.
و همچنین وزارت بهداری مجاز است در مواقع شیوع بیماریهای واگیر و همه‌گیر مبتلایان را اجباراً منفرد و در بیمارستانهای مربوطه بستری و تحت معالجه قرار دهد.
و نیز وزارت بهداری مجاز است منازل بیماران فوق را مطابق اصول فنی ضد عفونی نموده و صاحبان منازل باید با مأمورین بهداری در این باب مساعدت و همکاری نمایند.
ماده دوم – در نقاطی که بموجب ماده یکم مایه‌کوبی عمومی و اجباری از طرف وزارت بهداری اعلان میشود عموم ساکنین مکلف هستند مایه‌کوبی نمایند.
تبصره – مایه‌کوبی عمومی و اجباری مجانی است و هیچگونه تحمیلی به اهالی نخواهد گردید.
ماده سوم – متخلفین از این قانون طبق ماده ۲۲ قانون طرز جلوگیری از بیماریهای آمیزشی و واگیر مصوب خرداد ۱۳۲۰ مورد تعقیب و مجازات خواهند شد.
ماده چهارم – آئین‌نامه اجرای این قانون از طرف وزارت بهداری تدوین و پس از تصویب هیئت وزیران بموقع اجرا گذارده میشود.
این قانون که مشتمل بر چهار ماده است در جلسه سوم مهرماه یکهزار و سیصد و بیست و دو به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – حسن اسفندیاری