ماده واحده – موافقتنامه میان دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری عراق درباره اتصال راه‌آهن ایران و عراق مشتمل بر یک مقدمه و ۴ ماده که در تاریخ هیجدهم تیر ماه ۲۵۳۶ شاهنشاهی (نهم جولای سال ۱۹۷۷) بین نمایندگان مختار دو دولت در ایران به امضاء رسیده است تصویب و اجازه مبادله آن داده می‌شود.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و متن موافقتنامه ضمیمه پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه روز یکشنبه چهارم دی ماه ۲۵۳۶ در جلسه روز چهارشنبه بیست و ششم بهمن ماه دو هزار و پانصد و سی و شش شاهنشاهی به تصویب مجلس سنا رسید.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف‌امامی
موافقتنامه میان دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری عراق درباره اتصال راه‌آهن ایران و عراق
با توجه به روابط دوستانه دو کشور و تمایل آنها به تحکیم و تقویت مناسبات اقتصادی فیمابین و تشویق ترانزیت. و نظر به فوائدی که در اثر اتصال شبکه‌های راه‌آهن از لحاظ اقتصادی و اجتماعی نصیب دو کشور می‌شود طرفین ایرانی و عراقی ملاحظه کردند ساختمان خط راه‌آهنی که ایران و عراق را از طریق خانقین قصرشیرین مرتبط بهترین مسیر است بدین نحو که عراق خط آهنی از بغداد تا بعقوبه و خانقین و ایران خط آهنی از اراک یا قم تا‌کرمانشاه و قصرشیرین ایجاد نماید.
ماده ۱ – طرفین درباره برنامه کار به شرح زیر توافق کردند:
1 – هر یک از طرفین مطالعات و پروژه‌های آن قسمت از خط آهنی را که در کشورش قرار دارد به طریقی که مناسب می‌داند انجام می‌دهد به نحوی که مشخصات فنی آن در هر دو کشور به شرح زیر باشد:
الف – مسیر
مسیر طبق نتایجی که از مطالعات و نقشه‌برداری‌های تفصیلی که به موقع خود انجام خواهد شد تعیین می‌شود.
ب – مشخصات
حداکثر سرعت قطارها از ۲۰۰ کیلومتر در ساعت برای حمل مسافر و ۱۰۰ کیلومتر در ساعت برای حمل بار کمتر نباشد.
فشار به محور از ۲۴ تن کمتر نباشد.
عرض خط ۱۴۳۵ میلیمتر باشد.
وزن ریل ۶۰ کیلوگرم برای یک متر طول باشد.
علائم روی خط با حداکثر سرعت ترنهای مسافری و باری و حجم بار متناسب باشد.
اندازه‌های گاباری بارگیری و تأسیسات ثابت بر اساس مقایسه اندازه‌های معمول در خطوط راه‌آهن ایران و عراق و اتحادیه بین‌المللی راه‌آهن‌ها، مورد توافق قرار خواهد گرفت به نحوی که اندازه‌هایی که ابعاد وسیع‌تری را شامل است مورد عمل قرار گیرد.
ظرفیت خط
ظرفیت خط در مرحله نخست از پنج میلیون تن در سال کمتر نباشد و در آینده تا ده میلیون تن در سال قابل افزایش باشد.
درباره سایر مشخصات در کمیته مشترکی که به موجب ماده ۲ این موافقتنامه تشکیل می‌شود توافق خواهد شد.
پس از این که طرفین مطالعات پروژه‌های خود را تکمیل کردند درباره اجرای ساختمان خط هر کدام در خاک خود، توافق حاصل خواهد شد به نحوی که هر دو قسمت خط و اتصال آن در مرزهای ایران و عراق در یک زمان انجام گیرد.
ماده ۲ – کمیته مشترکی از نمایندگان دو طرف به منظور تصمیم‌گیری در امور فنی مربوط به ایجاد این خط تشکیل می‌شود.
به منظور پیگیری و یافتن راه‌حلهای مناسب برای رفع دشواریهایی که در زمینه اجرای این طرح پدید می‌آید، این کمیته سالی یک بار و یا هر وقت لازم تشخیص داده شد تشکیل جلسه می‌دهد.
ماده ۳ – به منظور تحقق هدف‌های مورد نظر در زمینه ایجاد این خط دو کشور همه نوع تسهیلات لازم برای تشویق حمل و نقل فیمابین و ترانزیت فراهم می‌نماید.
ماده ۴ – این موافقتنامه از تاریخ مبادله یادداشتهای تصویب میان دو کشور هر کدام بر حسب مقررات قانونی خود، قابل اجرا خواهد بود.
این موافقتنامه در تاریخ ۱۹۷۷.۷.۹ (۱۸ تیر ماه ۲۵۳۶ شاهنشاهی) در تهران در دو نسخه اصلی به زبانهای فارسی و عربی تنظیم شده که هر دو نسخه حکم واحدی دارند.
از طرف دولت شاهنشاهی ایران – منوچهر تسلیمی وزیر بازرگانی
از طرف دولت جمهوری عراق – حسن علی وزیر تجارت
موافقتنامه فوق مشتمل بر یک مقدمه و چهار ماده منضم به قانون موافقتنامه میان دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری عراق درباره اتصال راه‌آهن ایران و عراق می‌باشد.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف‌امامی