ماده واحده – کنوانسیون تکمیلی کنوانسیون حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (C.I.V) درباره مسئولیت راه‌آهن در مورد فوت و جرح مسافرین (مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶) مشتمل بر یک مقدمه و ۲۸ ماده و پروتکل‌های الف و ب (مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶) و پروتکل شماره ۲ (مورخ ۹ نوامبر ۱۹۶۳) تصویب و اجازه تسلیم اسناد الحاق آن داده می‌شود.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و متن کنوانسیون ضمیمه پس از تصویب مجلس سنا در جلسه روز چهارشنبه ۱۳۵۵.۱۰.۸، در جلسه روز یکشنبه هفدهم بهمن ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و پنج به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
نایب رییس مجلس شورای ملی – دکتر جواد سعید
کنوانسیون الحاقی کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (C.I.V) مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ مربوط به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین
نمایندگان تام‌الاختیار امضاء‌کننده زیر:
با اذعان به مزایای یکسان نمودن مقررات مربوط به مسئولیت راه‌آهن در قبال خسارات وارده ناشی از فوت یا جرح یا هر نوع صدمه دیگر به سلامت جسمی یا روحی به یک مسافر حین یک مسافرت بین‌المللی و همچنین در قبال آسیب‌دیدگی یا فقدان اشیایی که این مسافر به همراه دارد، تصمیم گرفتند کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن ((C.I.V مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ را با انعقاد یک کنوانسیون الحاقی تکمیل‌نمایند.
نسبت به مواد زیر موافقت نمودند:
ماده ۱ – موارد شمول کنوانسیون
1 – مفاد این کنوانسیون به مسئولیت راه‌آهن در قبال خسارات وارده به مسافرین در نتیجه سانحه‌ای که در سرزمین یک دولت طرف این کنوانسیون اتفاق بیفتد- ناظر خواهد بود. از لحاظ این کنوانسیون “مسافرین” عبارتند از:
الف – مسافرینی که حمل و نقل آنها بر طبق مقررات کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (c.1.v) مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ انجام می‌گیرد.
ب – همراهان محمولاتی که حمل و نقل آنها بر طبق مقررات کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل کالا به وسیله راه‌آهن ((C.I.M مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ صورت می‌گیرد.
2 – هر دولت متعاهد می‌تواند در موقع امضاء یا هنگام تسلیم سند تصویب یا الحاق خود
به این کنوانسیون اعلام نماید این حق را برای خود محفوظ می‌دارد که مقررات
کنوانسیون حاضر را نسبت به مسافرین حادثه‌دیده در سرزمین خود که تبعه دولت مزبور
بوده یا به طور معمول در سرزمین آن دولت اقامت دارند – به موقع اجرا در نیاورد.
ماده ۲ – حدود مسئولیت
1 – راه‌آهن در قبال خسارات ناشی از فوت – جرح یا هر نوع صدمه به سلامت جسمی و
روحی یک مسافر که در نتیجه سانحه‌ای از عملیات بهره‌برداری راه‌آهن و در طول مدتی
که مسافر در داخل ترن بوده یا موقع سوار یا پیاده شدن از آن برایش حادث شده باشد – مسئول خواهد بود.
راه‌آهن همچنین مسئول آسیب‌دیدگی یا فقدان کلی یا جزئی است که به اشیاء مسافر
سانحه‌دیده وارد می‌شود – اعم از این که مسافر این اشیاء را با خود‌داشته باشد یا
مانند بسته‌های دستی و حیوانات به همراه خود حمل نماید.
2 – در صورتی که موجبات بروز سانحه یا عملیات بهره‌برداری بی‌ارتباط بوده و
راه‌آهن با وجود مراقبتهای لازمه امکان جلوگیری از آنها و عواقب ناشیه را نداشته
است – از مسئولیت مبری خواهد بود.
3 – تا حدودی که سانحه در اثر عمل اشتباه‌آمیز یا اهمال مسافر و یا رفتار غیر منطق
او با رفتار معمولی مسافرین رخ داده باشد – راه‌آهن جزئاً یا کلاً از مسئولیت مبری خواهد بود.
4 – چنانچه سانحه به علت رفتار شخص ثالث رخ داده و راه‌آهن با وجود مراقبتهای لازم
امکان رفع آن و نتایج ناشیه را نداشته است – از مسئولیت مبری خواهد بود.
چنانچه طبق بند پیشین راه آهن از مسئولیت مبری نگردد – در حدود مقررات این
کنوانسیون مسئول می‌باشد لیکن حق تعقیب شخص ثالث برای راه‌آهن محفوظ خواهد بود.
5 – این کنوانسیون نسبت به مسئولیت راه‌آهن در مواردی که در بند ۱ پیش‌بینی نشده مؤثر نخواهد بود.
6 – از لحاظ این کنوانسیون راه‌آهن مسئول عبارت است از راه‌آهنی که طبق فهرست خطوط
پیش‌بینی شده در ماده ۵۹ (C.I.V) بهره‌برداری از خطی را‌که سانحه روی آن ایجاد شده
– به عهده دارد. چنانچه طبق فهرست مزبور دو راه‌آهن مشترکاً خط مورد نظر را بهره‌برداری می‌نماید – در این صورت هر دو مسئول خواهند بود.
ماده ۳ – غرامات در صورت فوت مسافر.
1 – در صورت فوت مسافر غرامات عبارت خواهد بود از:
الف – هزینه‌های لازم پس از مرگ به خصوص مخارج حمل جنازه – دفن – یا سوزاندن.
ب – اگر مرگ مسافر بلافاصله اتفاق نیفتاده باشد غرامات طبق ماده ۴ تعیین می‌شود.
2 – و به افرادی که قانوناً از لحاظ نفقه تحت تکفل مسافر بوده و یا می‌بایستی در
آینده بوده باشند و در نتیجه فوت مسافر از پشتیبانی وی محروم شوند باید غرامات
لازم پرداخت شود – در صورتی که افراد مزبور تحت تکفل مسافر باشند ولی مسافر در این
مورد الزام قانونی نداشته باشد غرامات تابع قوانین ملی خواهد بود.
ماده ۴ – غرامات در صورت صدمه مسافر:
در صورتی که مسافر آسیب‌دیده یا به سلامت جسمی و روحی او صدمه وارد شود غرامات عبارت خواهد بود از:
الف – هزینه‌های لازم مخصوصاً مخارج مداوا و حمل و نقل.
ب – جبران زیان وارده به علت ازکارافتادگی یا جزئی مسافر یا در نتیجه افزایش احتیاجات مربوط به او که در جریان آسیب‌دیدگی حاصل شده است.
ماده ۵ – جبران سایر زیانها: این که راه‌آهن در قبال زیانهای وارده به جز آن چه
که در مواد ۳ و ۴ پیش‌بینی شده به خصوص در مورد زیانهای روحی و جسمی و صدمه به
زیبایی باید غرامتی پرداخت نماید یا خیر و در صورت مثبت میزان غرامتی که باید
پرداخت شود توسط قوانین ملی تعیین خواهد شد.
ماده ۶ – نوع و حدود غرامات در صورت مرگ یا زخمی شدن مسافر.
1 – غرامات پیش‌بینی شده در بند ۱ ماده ۳ و بند ب ماده ۴ باید به صورت یکجا پرداخت
شود لیکن چنانچه قوانین ملی برقراری مستمری را مجاز بداند ممکن است در صورت
درخواست مسافر مصدوم یا شخص ذیحق که در بند ۲ ماده ۳ تعیین شده این غرامت به شکل مستمری پرداخت شود.
2 – میزان غرامتی که باید طبق مفاد بند ۱ پرداخت شود به موجب قوانین ملی تعیین
خواهد شد. لیکن چنانچه در قوانین ملی حداکثر میزان غرامت کمتر از ۲۰۰۰۰۰ فرانک
سوییس تعیین شده باشد بر طبق کنوانسیون حاضر میزان این غرامت برای هر مسافر مبلغ
200000 فرانک به طور یکجا یا به‌صورت مستمری سالیانه متناسب با مبلغ مزبور خواهد بود.
ماده ۷ – حدود غرامت در صورت آسیب‌دیدگی یا گم شدن اشیاء.
هرگاه به موجب مقررات این کنوانسیون – راه‌آهن مسئول غرامت در قبال آسیب‌دیدگی یا
از بین رفتن کلی یا جزئی اشیایی که مسافر سانحه‌دیده با خود‌داشته یا مانند
بسته‌های دستی و حیوانات – به همراه خود حمل می‌نموده باشد – می‌توان برای هر
مسافر تا مبلغ ۲۰۰۰ فرانک برای جبران – خسارت مطالبه نمود.
ماده ۸ – میزان غرامت در صورت تقلب یا خطای فاحش.
مقررات مواد ۶ و ۷ این کنوانسیون با مفاد قوانین ملی در خصوص تعیین میزان مشخصی
برای غرامت در مواردی که خسارت در نتیجه تقلب یا خطای فاحش راه‌آهن ایجاد شده باشد – قابل اجرا نیست.
ماده ۹ – بهره و استرداد غرامت.
1 – شخص ذیحق می‌تواند بهره غرامت را به مأخذ ۵ درصد در سال مطالبه نماید.
میزان این بهره از تاریخ درخواست رسمی در صورتی که چنین درخواستی نشده باشد از
تاریخ مراجعه به دادگستری محاسبه خواهد شد ولیکن در مورد غرامات قابل پرداخت تحت مواد ۳ و ۴ – تاریخ محاسبه بهره از روزی شروع می‌شود که اقدامات مربوط به تعیین
مبلغ آغاز شده باشد البته اگر این روز‌به روز بعد از تاریخ درخواست مطالبه خسارات یا مراجعه به دادگستری باشد.
2 – هر غرامتی که بنا حق دریافت شده باشد مسترد شود.
ماده ۱۰ – منع تجدید مسئولیت.
هر گونه شرایط و مقررات مربوط به حمل و نقل یا موافقتنامه‌های خاص منعقده بین
راه‌آهن و مسافر که قبلاً راه‌آهن را کلاً یا جزئاً از مسئولیت طبق مقررات این
کنوانسیون معاف می‌دارد یا در نتیجه آنها وظیفه اقامه دلیل که به عهده راه‌آهن
بوده به عهده مسافر گذارده شده یا حدود پائین‌تری نسبت به‌حدودی که در بند ۲ ماده
6 و ۷ تعیین شده – پیش‌بینی نماید و بدون اعتبار و باطل خواهد بود. لیکن این بطلان
موجب بی‌اعتباری قرارداد حمل و نقل که تابع مقررات (C.I.V) و این کنوانسیون باقی می‌ماند نخواهد شد.
ماده ۱۱ – مسئولیت راه‌آهن در قبال اعمال کارکنان خود.
راه‌آهن در قبال اعمال کارکنان تحت استخدام خود و اشخاص دیگری که آنها را برای انجام امور حمل و نقل که مسئولیت آن را به عهده دارد اجیر نموده مسئول خواهد بود.
لیکن چنانچه کارکنان راه‌آهن خدماتی را که راه‌آهن به هیچ وجه موظف به انجام آن
نیست طبق درخواست مسافرین برای آنان انجام دهند – این خدمات‌خصوصی و مربوط به مسافر تلقی خواهد شد.
ماده ۱۲ – اقامه دعاوی پیش‌بینی نشده در این کنوانسیون.
در مورد مسئولیت‌های پیش‌بینی نشده در بند ۱ ماده ۲ هیچگونه دعوی علیه راه‌آهن
اقامه نخواهد شد مگر جهت تحت شرایط و حدود مقرر در این کنوانسیون.
در مورد دعاوی اقامه شده علیه اشخاصی که راه‌آهن طبق ماده ۱۱ در قبال آنان مسئول می‌باشد نیز به همین نحو عمل خواهد شد.
ماده ۱۳ – دعاوی
1 – ادعای غرامت بر طبق مقررات این کنوانسیون اجباری نیست. این دعاوی را ممکن است به یکی از راه‌آهن‌های مشروحه زیر تسلیم نمود. مشروط بر این که مقر آن در سرزمین یکی از دول طرف این کنوانسیون واقع باشد.
الف – راه‌آهن مسئول – چنانچه طبق بند ۶ ماده ۲ دو راه‌آهن مسئول باشند علیه یکی از آن دو.
ب – راه‌آهن مبدأ.
ج – راه‌آهن مقصد.
د – راه‌آهن محل سکونت یا اقامتگاه معمولی مسافر.
2 – مطالبات به صورت کتبی خواهد بود. اسنادی که ضمیمه کردن آنها به دادخواست به
نظر شخص ذیحق مفید می‌باشد به صورت اصل یا کپی و در‌صورت تقاضای راه‌آهن به شکل
رونوشت مصدق تهیه و الصاق خواهد شد.
ماده ۱۴ – راه‌آهنی که بر علیه آن ممکن است اقامه دعوی شود.
اقامه دعوی مربوط به غرامات تحت این کنوانسیون فقط بر علیه راه‌آهن مسئول به عمل
خواهد آمد. در موارد بهره‌برداری مشترک توسط دو راه‌آهن مدعی حق دارد بر علیه یکی
از آن دو اقامه دعوی نماید. این حق انتخاب پس از اقامه دعوی بر علیه یکی از دو راه‌آهن منتفی خواهد شد.
ماده ۱۵ – صلاحیت.
تعقیب قضایی تحت این کنوانسیون فقط در دادگاه صلاحیتدار دولتی که سانحه در سرزمین
آن برای مسافر حادث شده انجام می‌گیرد مگر این که بر طبق موافقتنامه‌های منعقده
بین دولت‌ها یا در اسناد مربوط به واگذاری امتیاز به نحو دیگری پیش‌بینی شده باشد.
ماده ۱۶ – سلب حق تعقیب.
1 – چنانچه ذیحق در ظرف مدت سه ماه از تاریخ اطلاع بر وقوع خسارت به یک مسافر
مراتب را به یکی از راه‌آهن‌هایی که بر طبق ماده ۱۳ می‌توان دعاوی را بدانها تسلیم
نمود اعلام ننماید – حق تعقیب از او سلب خواهد شد. موقعی که مدعی شفاهاً وقوع حادثه
را اعلام نماید – تأییدیه کتبی این اعلام شفاهی باید توسط راه‌آهن مربوطه به نامبرده تسلیم شود.
2 – معهذا حق تعقیب در موارد زیر از بین نمی‌رود.
الف – چنانچه مدعی در ظرف مدت پیش‌بینی شده در بند ۱ – دادخواست خود را به یکی از
راه‌آهن‌های مذکور در بند ۱ ماده ۱۳ تسلیم نموده باشد.
ب – چنانچه شخص ذیحق ثابت نماید سانحه در نتیجه خطا یا غفلت راه‌آهن روی داده است.
ج – چنانچه عدم اعلام وقوع سانحه اعلام آن پس از مهلت مقرر در نتیجه مقتضیاتی باشد
که شخص ذینفع در قبال آن مسئول نبوده است.
د – چنانچه در مهلت مقرر در بند ۱ – راه‌آهن مسئول یا طبق بند ۶ ماده ۲ یکی از دو
راه‌آهن مسئول وقوع سانحه برای مسافر به طریق دیگری اطلاع حاصل نموده باشند.
ماده ۱۷ – مرور زمان.
مبادرت به اقدامات جهت اخذ غرامت بر اساس این کنوانسیون در موارد زیر مشمول مرور زمان می‌گردد.
الف – در مورد مسافر مصدوم – سه سال بعد از فردای روز حادثه.
ب – برای سایر اشخاص ذیحق – سه سال بعد از فردای روز مرگ مسافر یا پنج سال بعد
فردای روز حادثه – هر یک از زودتر باشد.
2 – در مواردی که بر طبق ماده ۱۳ بر علیه راه‌آهن اقامه دعوی شده باشد – سه مهلت
مرور زمان پیش‌بینی شده در بند ۱ – تا روزی که راه‌آهن دعوی مربوطه را کتباً رد
نموده و مدارک پیوست به آن را اعاده نماید – به حال تعلیق در خواهد آمد. در صورتی
که دعاوی به طور قسمتی مورد قبول راه‌آهن باشد مدت مرور زمان مجدداً برای بقیه
دعاوی مورد اختلاف ادامه خواهد یافت. اثبات دریافت دعاوی یا جواب آن با استرداد
مدارک به عهده خواهان می‌باشد.
3 – دعاوی که مشمول مرور زمان شده‌اند. به هیچ وجه حتی به عنوان دادخواست متقابل و یا استثنایی قابل رسیدگی نخواهد بود.
4 – با رعایت مقررات مذکور در فوق اقدامات مربوطه به مرور زمان بر طبق قوانین ملی انجام خواهد شد.
ماده ۱۸ – قوانین ملی.
1 – نسبت به مواردی که در این کنوانسیون پیش‌بینی نشده – قوانین ملی حکم‌فرما خواهد بود.
2 – از لحاظ این کنوانسیون “قوانین ملی” عبارت است از قوانین دولتی که سانحه در سرزمین آن برای مسافر روی داده از جمله مقررات متعارض قوانین.
ماده ۱۹ – قواعد کلی دادرسی.
در کلیه اختلافات حاصله در اثر اجرای این کنوانسیون – آییننامه دادرسی قابل اتخاذ
آییننامه دادرسی دادگاه ذیصلاحیت است جز در مواردی که مقررات مغایری در این
کنوانسیون پیش‌بینی شده باشد.
ماده ۲۰ – اجرای احکام – وجه‌الضمان
1 – احکامی که طبق مقررات این کنوانسیون – با حضور طرفین یا غیاباً به وسیله محکمه
صالحه صادر شده طبق قانون مورد استناد این محکمه لازم‌الاجراء می‌گردند و در
سرزمین هر یک از دول دیگر طرف کنوانسیون نیز به محض انجام تشریفات لازم در کشور
مزبور لازم‌الاجراء خواهند شد.تجدید نظر در ماهیت امر جایز نیست. مقررات مذکور در
فوق شامل احکامی که فقط موقتاً قابل اجرا می‌باشد و همچنین احکام محکومیت به
پرداخت‌ضرر و زیان که به علت رد تقاضای مدعی علاوه بر هزینه‌ها بر علیه او صادر
می‌گردد – قابل اجرا نخواهد بود.
توافقهای بین دو طرفین در نزد محاکم صالحه به منظور خاتمه دادن به یک اختلاف که
در مورد آنها صورت مجلس قانونی تنظیم شده باشد دارای ارزشی همانند احکام قضایی خواهند بود.
2 – برای تضمین پرداخت هزینه‌های دادرسی مربوط به اقدامات قضایی که بر طبق مقررات این کنوانسیون انجام می‌شود – نمی‌توان وجه‌الضمان مطالبه نمود.
ماده ۲۱ – واحد پولی.
مبالغ تعیین شده به فرانک در این کنوانسیون با فرانک طلا به وزن ۱۰.۳۱ گرم و به عیار ۰.۹۰۰ تعیین شده است.
ماده ۲۲ – حمل و نقل‌های مختلط.
1 – با در نظر گرفتن مقررات بند ۲ این ماده – کنوانسیون حاضر در قبال خسارات وارده
هنگام حمل و نقل در راه‌های اتومبیل رو یا خطوط کشتیرانی مندرج در فهرست خطوط
پیش‌بینی شده در ماده ۵۹ (C.I.V) قابل اجرا نمی‌باشد.
2 – معهذا وقتی که وسائط نقلیه ویژه راه‌آهن توسط کشتی‌های مخصوص حمل بار حمل
می‌شوند مقررات این کنوانسیون در قبال خسارات مذکور در بند ۱ ماده ۲ که در اثر
سانحه‌ای ناشی از بهره‌برداری راه‌آهن و هنگام اقامت مسافر در وسائط نقلیه مذکور
یا هنگام سوار یا پیاده شدن از آنها رخ داده‌باشد – قابل اجرا خواهد بود.
از لحاظ اجرای مفاد این بند – منظور از دولتی که در سرزمین آن حادثه روی داده
دولتی است که پرچم آن به روی کشتی مخصوص حمل بار افراشته‌است.
3 – وقتی که بنا به مقتضیات استثنایی راه‌آهن مجبور شود موقتاً بهره‌برداری از
وسائط خود را متوقف و حمل و نقل مسافرین را با وسائط نقلیه دیگر مستقیماً یا با
واسطه انجام دهد – در این صورت طبق قوانین مربوط به آن وسائط نقلیه مسئول خواهد
بود. معهذا مقررات مواد ۱۳ تا ۱۷ – و بند ۲ ماده ۱۸ و مواد ۱۹ و ۲۰ این کنوانسیون
کماکان قابل اجرا خواهد بود.
ماده ۲۳ – مسئولیت در صورت وقوع حوادث ناشی از نیروی هسته‌ای:
بر طبق این کنوانسیون راه‌آهن در قبال خسارات ناشی از حوادث مربوط به انفجارات
هسته‌ای مسئولیتی نخواهد داشت بلکه بر طبق مقررات مخصوصی لازم‌الاجرا در سرزمین یک
دولت متعاهد ناظر به تعیین مسئولیت در مورد انرژی هسته‌ای شخصی که از تأسیسات
هسته‌ای استفاده می‌کند‌یا شخص دیگری که جانشین او است – مسئول خسارت می‌باشد.
ماده ۲۴ – امضاء
این کنوانسیون تا تاریخ اول ژوئیه ۱۹۶۶ جهت امضاء دولتهایی که برای حضور در کنفرانس منعقده در برن از تاریخ ۲۱ تا ۲۶ فوریه ۱۶۶۹ دعوت شده‌اند مفتوح خواهد بود.
ماده ۲۵ – تصویب و لازم‌الاجراء شدن.
این کنوانسیون به تصویب خواهد رسید و اسناد تصویب آن در اسرع وقت ممکنه نزد دولت سویس سپرده خواهد شد.
هنگامی که پانزده دولت کنوانسیون را تصویب نمودند – دولت سویس در مورد تاریخ
لازم‌الاجراء شدن آن با دول ذینفع تماس خواهد گرفت.
ماده ۲۶ – الحاق:
اگر یکی از دول طرف کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله
راه‌آهن C.I.V)) مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ – کنوانسیون حاضر را امضاء ننموده لیکن مایل
به الحاق بدان باشد – دولت مزبور باید موضوع را به اطلاع دولت سویس برساند و دولت
سویس نیز دول طرف کنوانسیون را از‌جریان مطلع خواهد نمود.
هر الحاق یک ماه پس از آن که دولت سویس سایر دول طرف را از تقاضای الحاق مطلع نمود – اعتبار خواهد یافت.
ماده ۲۷ – مدت اعتبار و تجدید نظر کنوانسیون:
مدت اعتبار این کنوانسیون همانند کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به
وسیله راه‌آهن (CIV) 25 فوریه ۱۹۶۱ خواهد بود که می‌توان آن را بر طبق روش
پیش‌بینی شده در بند ۱ ماده ۶۸ کنوانسیون مورد تجدید نظر قرار داده و یا در موقع
خود به صورت جزئی از کنوانسیون مزبور در آورد.
ماده ۲۸ – متون کنوانسیون – ترجمه‌های رسمی:
این کنوانسیون بر طبق عرف سیاسی معمول به زبان فرانسه تنظیم و امضاء شده است.
علاوه بر متن فرانسه – متون انگلیسی و آلمانی و ایتالیایی کنوانسیون که ترجمه
رسمی آن می‌باشد به آن ضمیمه شده است.
در صورت اختلاف متن فرانسه معتبر خواهد بود.
بنا به مراتب نمایندگان تام‌الاختیار ذیل با در دست داشتن اختیارنامه‌های خود که در کمال صحت و اعتبار بود این کنوانسیون را امضاء نمودند.
این کنوانسیون در تاریخ بیست و ششم فوریه یک هزار و نه صد و شصت و شش در یک نسخه اصلی در برن تنظیم گردید که نسخه اصلی در بایگانی‌فدرال سویس ضبط خواهد شد و نسخ مصدق آن جهت هر یک از دول طرف ارسال خواهد شد.
اطریش – هلند – چکسلواکی – بلژیک – دانمارک – تونس – بلغارستان – اسپانیا – ترکیه – ایتالیا – فنلاند – یوگسلاوی – لبنان – فرانسه – لهستان -لیختن‌اشتاین – یونان – پرتغال – لوکزامبورگ – مجارستان – رومانی – مغرب – عراق – انگلستان – نروژ – سوئد – سوئیس – سوریه.
پروتکل الف
تنظیم شده توسط کنفرانس فوق‌العاده که به منظور تعیین اعضاء کمیته اداری دفتر
مرکزی حمل و نقل بین‌المللی به وسیله راه‌آهن و تصویب یک کنوانسیون (راجع به
مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین) الحاقی به کنوانسیون بین‌المللی حمل و
نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (C.I.V) مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ تشکیل گردیده.
طی کنفرانس فوق‌العاده متشکله در برن از ۲۱ تا ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ به منظور تعیین
اعضای کمیته اداری دفتر مرکزی حمل و نقل بین‌المللی به وسیله‌راه‌آهن و تصویب یک
کنوانسیون (راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین) الحاقی به
کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (C.I.V) مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱.
نمایندگان تام‌الاختیار امضاء‌کننده زیر: در موارد زیر توافق نموده‌اند:
با توجه به بسط اخیر دامنه اجرایی کنوانسیون‌های بین‌المللی به دول آفریقای شمالی
و خاور نزدیک و خاورمیانه – چون محدود کردن تعداد اعضاء کمیته مدیریت به نه (۹)
نفر – به طوری که در کنوانسیون‌ها پیش‌بینی شده – از نظر تقسیم جغرافیایی عادلانه به نظر نمی‌رسد: تصمیم گرفته شده است:
که مفاد حرف (الف) بند ۲ ماده ۱ مربوط به ضمیمه (C.I.M) V و ضمیمه (C.I.V)II به
ترتیب زیر اصلاح و تعداد اعضاء کمیته مدیریت به یازده نفر افزایش داده شود:
2 – الف – کمیته مدیریت در برن منعقد می‌شود و از یازده عضو منتخب از بین دولت‌های متعاهد تشکیل می‌گردد:
این پروتکل مکمل کنوانسیون‌های C.I.M وC.I.V مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ بوده و تا تاریخ اول ژوئیه ۱۹۶۶ جهت امضاء مفتوح خواهد ماند.
این پروتکل به طور موقت از تاریخ اول مارس ۱۹۶۶ به مورد اجرا در خواهد آمد.
درباره تصویب و لازم‌الاجراء شدن قطعی آن – مقررات ماده ۶۶ – بند۲ ماده ۶۹ C.I.M –
ماده ۶۵ و بند ۲ ماده ۶۸ C.I.V حسب مورد قابل اجرا خواهد بود.
بنا به مراتب نمایندگان تام‌الاختیار زیر با در دست داشتن اختیارنامه‌های خود که
در کمال صحت و اعتبار بود – این پروتکل را امضاء نمودند.
این پروتکل در تاریخ بیست و ششم فوریه یک هزار و نهصد و شصت و شش و در یک نسخه
اصلی در برن تنظیم گردید که این نسخه در بایگانی‌کنفدراسیون سویس تودیع شده و
رونوشت‌های معتبر آن برای هر یک از طرفهای متعاهد فرستاده خواهد شد.
دولت‌های
اطریش – مجارستان – هلند – بلژیک – عراق – لهستان – بلغارستان – ایتالیا – پرتغال
– دانمارک – لبنان – رومانی – اسپانیا- لیختن‌اشتاین -بریتانیای کبیر و ایرلند
شمالی – فنلاند – لوکزامبورگ – سوئد – فرانسه – مغرب – سویس – یونان – نروژ –
سوریه – چکسلواکی – تونس – ترکیه -یوگسلاوی
پروتکل ب
تنظیم شده توسط کنفرانس فوق‌العاده منعقده به منظور تعیین اعضاء کمیته مدیریت
دفتر مرکزی حمل و نقل بین‌المللی به وسیله راه‌آهن و تصویب یک کنوانسیون الحاقی
راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین به کنوانسیون بین‌المللی حمل و
نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ طی کنفرانس
فوق‌العاده منعقده در برن از ۲۱ تا ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ به منظور تعیین اعضاء کمیته
مدیریت دفتر مرکزی حل و نقل بین‌المللی به وسیله راه‌آهن و تصویب یک کنوانسیون
الحاقی راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین به کنوانسیون
بین‌المللی حمل و‌نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱.
نمایندگان تام‌الاختیار امضاء‌کننده زیر: در موارد زیر توافق نمودند:
۱ – با توجه به این که کنوانسیون مربوط به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین یک کنوانسیون الحاقی به کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ می‌باشد.
تصمیم گرفته شده است
دولتهایی که کنوانسیون‌های مورخ ۲۵ اکتبر ۱۹۵۲ و مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ را امضاء
نکرده‌اند، یا بخش‌هایی از سرزمین‌های چنین دولتهایی که کنوانسیون‌های ۲۵ فوریه
1961 نسبت به خطوط راه‌آهن آنها لازم‌الاجراء است می‌توانند بر اساس مقررات قسمت ۱
پروتکل الحاقی به کنوانسیون‌های‌بین‌المللی مربوط به حمل و نقل کالا به وسیله
راه‌آهن (CIM) و مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (CIV) که در تاریخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱
در برن امضاء شده‌اند جزء دول طرف کنوانسیون راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت
و جرح مسافرین الحاقی به (CIV) در آیند.
2 – این پروتکل که مکمل کنوانسیون الحاقی مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ – مربوط به مسئولیت
راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین می‌باشد تا تاریخ اول ژوئیه ۱۹۶۶ برای امضاء مفتوح خواهد ماند.
این پروتکل را بایستی به تصویب برسد دولتهایی که این پروتکل را قبل از این تاریخ
امضاء نکرده باشند و دولت‌های طرف کنوانسیون الحاقی مذکور در‌فوق در اجرای ماده ۲۶
آن می‌توانند با دادن اعلام کتبی به پروتکل ملحق گردند.
اسناد تصویب یا اعلامیه‌های الحاق نزد دولت سویس سپرده خواهد شد.
این پروتکل شش ماه قبل از تاریخ تعیین شده برای لازم‌الاجراء شدن کنوانسیون
الحاقی مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ – لازم‌الاجرا خواهد شد.
بنا به مراتب، نمایندگان تام‌الاختیار زیر با در دست داشتن اختیارنامه‌های خود که در کمال صحت و اعتبار بود – این پروتکل را امضاء نمودند.
این پروتکل در تاریخ بیست و ششم فوریه یک هزار و نه صد و شصت و شش در یک نسخه
اصلی در برن تنظیم گردید که این نسخه در بایگانی کنفدراسیون سویس تودیع گردیده و
رونوشت‌های معتبر آن جهت هر یک از دول طرف ارسال خواهد شد.
اطریش – رومانی – مغرب – بلژیک – بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی – نروژ بلغارستان
– سوئد – هلند – چکسلواکی – سویس – دانمارک – تونس -سوریه – اسپانیا – ترکیه –
ایتالیا – فنلاند – یوگسلاوی – لبنان – فرانسه – لهستان – لیختن‌اشتاین – یونان –
پرتغال – لوکزامبورگ – مجارستان -عراق
پروتکل شماره ۲
تنظیم شده توسط کنفرانس دیپلماتیک منعقده به منظور لازم‌الاجراء نمودن
کنوانسیون‌های بین‌المللی مربوط به حمل و نقل کالا به وسیله راه‌آهن (CIM)و حمل و
نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ در مورد تمدید مدت
اعتبار کنوانسیون الحاقی به (CIV) مورخ ۱۹۶۱ راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و
جرح مسافرین که در تاریخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ امضاء شده و در تاریخ اول ژانویه ۱۹۷۳ به مورد اجرا در‌آمده است.
طی کنفرانس دیپلماتیک منعقده در برن از ۵ تا ۹ نوامبر ۱۹۷۳ به منظور لازم‌الاجرا
نمودن کنوانسیون‌های بین‌المللی مربوط به حمل و نقل کالا به وسیله راه‌آهن (CIM)
حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ نمایندگان
تام‌الاختیار امضاء‌کننده زیر از طرف دول طرف‌کنوانسیون مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ راجع
به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین الحاقی کنوانسیون بین‌المللی حمل و
نقل مسافر و توشه به‌وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱ پس از مبادله
اختیارنامه‌های خود که در کمال صحت و اعتبار بود نسبت به موارد زیر توافق نمودند.
با توجه به این که: صرفاً به دلائل صحیح بودن فرم، در ماده ۲۷ کنوانسیون الحاقی به
کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن‌مورخ ۲۵ فوریه ۱۹۶۱
راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین که در تاریخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶
امضاء شده و از تاریخ اول ژانویه ۱۹۷۳به مورد اجرا در آمده است – پیش‌بینی گردیده
که مدت اعتبار آن مانند (CIV) مورخ ۱۹۶۱ خواهد بود و کنوانسیون الحاقی مذکور هنگام
تشکیل‌هفتمین کنفرانس تجدید نظر هنوز لازم‌الاجراء نگردیده بود و لذا طی کنفرانس
مزبور امکان تجدید نظر در آن و یا ادغام آن در (CIV) مورخ ۱۹۷۰ نبوده.
و با اذعان به این که کنوانسیون الحاقی مذکور باید حتی بعد از لغو کنوانسیون
(CIV)مورخ ۱۹۶۱ و به مورد اجرا در آمدن کنوانسیون ۱۹۷۰ کماکان‌لازم‌الاجراء باشد
و تمدید مدت اعتبار کنوانسیون الحاقی – با اختیارات تعویض شده به دفتر مرکزی برای
مطالعه امکان ادغام متون (CIV). در کنوانسیون الحاقی بدان – به منظور ایجاد مقررات
کامل و متحدالشکل به منظور حمل و نقل مسافرین به وسیله راه‌آهن – که مشابه با
مقررات مربوط به‌سایر طرق حمل و نقل باشد مغایرتی ندارد.
تصمیم گرفته شده است که مدت اعتبار کنوانسیون الحاقی مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ تمدید گردیده و در نتیجه اصلاحات زیر در متن آن به عمل آید:
۱ – عنوان آن به ترتیب زیر اصلاح می‌شود:
” کنوانسیون راجع به مسئولیت راه‌آهن در قبال فوت و جرح مسافرین الحاقی به کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (CIV)مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰″
۲ – بند دوم مقدمه به ترتیب زیر اصلاح می‌شود:
“تصمیم گرفتند کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ را با یک کنوانسیون الحاقی تکمیل نمایند.”
۳ – در بند ۱ و ماده ۱ قسمت‌های (الف) و (ب) به ترتیب زیر اصلاح می‌شود:
” (الف) – مسافرینی که حمل و نقل آنها بر طبق مقررات کنوانسیون بین‌المللی حمل و
نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ انجام می‌گیرد.”
” (ب) – همراهان محمولاتی که حمل و نقل آنها بر طبق مقررات کنوانسیون بین‌المللی
حمل و نقل کالا به وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰- صورت می‌گیرد.”
۴ – بند ۶ ماده ۲ به ترتیب زیر اصلاح می‌شود:
” بند ۶ – از لحاظ این کنوانسیون راه‌آهن مسئول راه‌آهنی است که طبق فهرست خطوط
(CIV) بهره‌برداری از خطی را که سانحه روی آن وقوع یافته به‌عهده دارد. چنانچه طبق
فهرست مزبور دو راه‌آهن مشترکاً خط مورد نظر را بهره‌برداری می‌نمایند – در این صورت هر دو مسئول خواهند بود.”
۵ – در بند ۱ ماده ۲۰ عبارت اول، به ترتیب زیر اصلاح می‌شود:
“۱ – موقعی که احکام صادره طبق مقررات این کنوانسیون – با حضور طرفین یا غیاباً به
وسیله محکمه صالحه – طبق قانون مورد استناد این محکمه لازم‌الاجراء می‌گردند – در
سرزمین هر یک از دول دیگر طرف کنوانسیون نیز به محض انجام تشریفات مربوطه لازم‌الاجراء خواهد شد. تجدید نظر در‌ماهیت امر جایز نیست.
۶ – بند ۱ ماده ۲۲ به ترتیب زیر اصلاح می‌شود.
1 – با در نظر گرفتن مقررات بند ۲ این ماده – کنوانسیون حاضر در قبال خسارات وارده هنگام حمل و نقل در راه‌های اتومبیل رو یا قابل کشتیرانی مندرج در فهرست خطوط (CIV) قابل اجرا نمی‌باشد.
۷ – بند ۱ ماده ۲۶، به ترتیب زیر اصلاح می‌شود:
اگر یکی از دول طرف کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله
راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ کنوانسیون حاضر را امضاء ننموده لیکن مایل به
الحاق بدان باشد – دولت مزبور باید موضوع را به اطلاع دولت سویس برساند که دولت
سویس نیز دول طرف کنوانسیون را از جریان مطلع خواهد نمود.
۸ – ماده ۲۷ – به ترتیب زیر اصلاح می‌شود:
مدت اعتبار این کنوانسیون همانند کنوانسیون بین‌المللی حمل و نقل مسافر و توشه به
وسیله راه‌آهن (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ خواهد بود که می‌توان آن را بر طبق روش
پیش‌بینی شده در کنوانسیون مزبور مورد تجدید نظر قرار داده و یا در موقع خود در آن ادغام نمود.
۹ – بند دوم ماده ۲۸ به ترتیب زیر اصلاح می‌شود.
علاوه بر متن فرانسه – متون انگلیسی و آلمانی و ایتالیایی و عربی کنوانسیون که ارزش ترجمه رسمی را دارند تنظیم خواهد شد.
این پروتکل تا تاریخ ۳۱ ژانویه ۱۹۷۴ برای امضاء مفتوح خواهد بود.
دولتهایی که این پروتکل را قبل از این تاریخ امضاء نکرده باشند دولی که قبل از
لازم‌الاجراء شدن کنوانسیون (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ جزو دول طرف کنوانسیون الحاقی
مورخ ۲۶ فوریه ۱۹۶۶ طبق ماده ۲۶ آن گردیده باشند – می‌توانند با دادن اعلامیه کتبی
به دولت سویس به این پروتکل ملحق گردند دولت سویس مراتب را به اطلاع دول طرف
کنوانسیون الحاقی خواهد رسانید.
این پروتکل همزمان با لازم‌الاجرا شدن کنوانسیون بین‌المللی (CIV) مورخ ۷ فوریه ۱۹۷۰ به مورد اجرا در خواهد آمد.
بنا به مراتب نمایندگان تام‌الاختیار زیر این پروتکل را تنظیم و امضاء نموده‌اند.
این پروتکل در تاریخ نهم نوامبر یک هزار و نه صد و هفتاد و سه در یک نسخه اصلی در
برن تنظیم گردید که این نسخه در بایگانی کنفدراسیون سویس‌تودیع شده و رونوشت‌های معتبر آن برای هر یک از دول طرف فرستاده خواهد شد.
الجزایر امضاء عراق امضاء پرتغال امضاء
آلمان غربی امضاء ایران – آلمان شرقی امضاء
اطریش امضاء ایرلند – رومانی امضاء
بلژیک امضاء ایتالیا امضاء بریتانیای کبیر
و ایرلند شمالی امضاء
بلغارستان امضاء لبنان – سوئد امضاء
دانمارک امضاء لیختن‌اشتاین امضاء سویس امضاء
اسپانیا امضاء لوکزامبورگ امضاء سوریه –
فنلاند امضاء مغرب امضاء چکسلواکی امضاء
فرانسه امضاء نروژ امضاء تونس امضاء
یونان امضاء هلند امضاء ترکیه امضاء
مجارستان امضاء لهستان امضاء یوگسلاوی امضاء
این متن رونوشت گواهی شده و برابر با نسخه اصلی آن که در بایگانی فدرال سویس تودیع گردیده – می‌باشد – برن ۱۵ مارس ۱۹۷۴
از طرف وزارت امور خارجه فدرال سویس – بوهر – رییس قسمت معاهدات بین‌المللی
کنوانسیون فوق مشتمل بر یک مقدمه و بیست و هشت ماده و پروتکل‌های الف و ب و پروتکل ماده منضم به قانون کنوانسیون تکمیلی کنوانسیون حمل و نقل مسافر و توشه به وسیله راه‌آهن و اجازه الحاق دولت شاهنشاهی ایران به کنوانسیون مذکور می‌باشد.
نایب رییس مجلس شورای ملی – دکتر جواد سعید