ماده ۱ – نصابهای معینه در این آیین‌نامه برای بعضی از هزینه‌های قابل قبول در محاسبه درآمد مشمول مالیات مقرر در ماده ۱۲۴ قانون مالیاتهای مستقیم مصوب ۴۵.۱۲.۲۸ که مستند به مدارک باشد تا حدودی که تعیین شده است برای تشخیص درآمد مشمول مالیات مؤدیانی که باید درآمد آنان بر اساس دفاتر قانونی تشخیص داده شود قابل محاسبه خواهد بود و مازاد بر آن در محاسبه در آمد مشمول مالیات قابل پذیرش نیست.
ماده ۲ – هزینه‌هایی که برای آن نصاب حداکثر تعیین می‌شود عبارت است از:
1 – هزینه مسافرت مدیران و بازرسان و کارکنان اشخاص حقوقی به خارج از ایران که به منظور رفع حوائج مربوط به مؤسسه باشد تا حدود ذیل قابل پذیرش خواهد بود:
الف – مسافرت به خارج از ایران در مورد اشخاص حقوقی برای تمام افراد مذکور در فوق جمعاً در هر سال حداکثر به مدت ۶۵ روز به قرار روزی سه هزار ریال بابت هزینه اقامت.
[الحاقی ۱۳۵۱/۸/۲۹]-
ولی در مورد شرکتها و سایر اشخاص حقوقی که در امر تولید و صنعت سرمایه‌گذاری کرده‌اند حداکثر چهار ماه به قرار روزی سه هزار ریال.
ب – مسافرت به خارج از ایران در مورد اشخاص حقیقی برای تمام افراد مذکور در فوق جمعاً در هر سال حداکثر به مدت ۲۴ روز به قرار روزی سه هزار ریال بابت هزینه اقامت.
تبصره – مبالغ مذکور در بندهای الف و ب شامل هزینه پذیرایی در خارج از ایران نیز خواهد بود و خارج از این مبالغ هزینه دیگری به عنوان هزینه پذیرایی در خارج قبول نخواهد شد.
پ – هزینه ایاب و ذهاب با وسیله نقلیه هوایی یا دریایی یا زمینی علاوه بر هزینه
اقامت در خارج که به شرح فوق تعیین شده است نیز قابل پذیرش‌است.
۲ – پاداش پرداختی مربوط به شغل و به مناسبت خدمت در مؤسسه تا یک برابر حقوق اصلی و مزایای ماهانه در یک سال قابل قبول است.
۳ – عیدی پرداختی به کارکنان در سال تا دو برابر حقوق اصلی و مزایای ماهانه و حداکثر تا سی هزار ریال و در مورد کارگران به میزانی که در قانون کار یا قوانین دیگر مربوط به کارگران تعیین شده است یا بعداً خواهد شد قابل قبول است و به هر حال در این مورد هم حداکثر تا دو برابر حقوق اصلی و مزایا یا دستمزد قابل محاسبه خواهد بود.
۴ – مزایای غیر نقدی کارکنان مذکور در شق چهارم بند (ب) ماده ۱۲۴ قانون به قرار ذیل قابل محاسبه در هزینه است:
الف – بابت هزینه مسکن تا پانزده درصد مقرری یا مزد یا حقوق اصلی.
ب – بابت وسیله نقلیه با راننده و سوخت یا بدون آنها به قرار پنج هزار ریال در ماه.
۵ – هزینه‌های جزئی در محل استیجاری مؤسسه که عرفاً به عهده مستأجر است (مندرج در قسمت آخر شق یکم بند (پ) ماده ۱۲۴ قانون) تا ده‌درصد مال‌الاجاره سالانه مورد اجاره.
۶ – هزینه‌های مذکور در شق ششم بند (پ) ماده ۱۲۴ که تا حدود ذیل قابل محاسبه است:
الف – دلالی حسب مورد و نوع کالای مورد معامله حداکثر تا دو درصد مبلغ معامله‌ای که حق دلالی به آن تعلق گرفته است.
ب – حق‌العمل تا چهار درصدی به اقتضای نوع و کیفیت معامله‌ای که وسیله حق‌العمل‌کار انجام شده است. در صورتی که قرارداد خاصی در این مورد بین طرفین وجود داشته باشد بر مبنای نرخ مندرج در قرار داد.
۷ – حق‌المشاوره پرداختی در صورتی که برای پرداخت آن بین صاحب کار و مشاور قراردادی منعقد شده باشد طبق قرارداد و الا با ارائه مدرک برای اثبات کار انجام شده که به موجب آن استحقاق دریافت حق مشاوره حاصل شده است و به هر حال در صورت نبودن قرارداد بابت حق‌المشاوره‌های مختلف پرداختی به یک یا چند نفر مشاور مجموعاً در سال تا مبلغ سیصد هزار ریال قابل احتساب به هزینه است.
۸ – بابت حق حضور در جلسات برای هر شخص تا دو هزار ریال برای هر جلسه.
۹- [اصلاحی ۱۳۵۱/۸/۲۹]
هزینه حسابرسی مالیاتی در حدود تعرفه دستمزد حسابداران رسمی مذکور در تبصره ۲ ماده ۲۷۷ قانون مالیاتهای مستقیم – هزینه حسابرسی که مؤسسه برای حصول اطمینان خود و شرکا یا مقاصد ضروری دیگر به عمل می‌آورد با توجه به قرارداد در حدود متعارف و به تناسب کار انجام یافته قابل قبول خواهد بود و به هر حال در یک سال مالیاتی هزینه هر یک از این دو نوع حسابرسی فقط یک بار جزء هزینه‌های قابل قبول پذیرفته می‌شود.
۱۰ – بابت هزینه تبلیغات مذکور در شق یازدهم بند (پ) ماده ۱۲۴ قانون به قرار ذیل:
الف – هزینه تبلیغات برای ساخت کالایی که تولید آن در دوره مالی آتی است از تاریخ شروع به فروش به فروش به اقساط مساوی ظرف ۵ سال مستهلک خواهد شد.
پرداخت هزینه تبلیغات در سال اول بهره‌برداری همان کالا ۵۰% بهای خالص فروش همان محصول قابل قبول در هزینه تولید است.
پرداخت هزینه تبلیغات در سال دوم بهره‌برداری همان کالا ۳۵% بهای خالص فروش همان محصول قابل قبول در هزینه تولید است.
پرداخت هزینه تبلیغات در سال سوم بهره‌برداری همان کالا ۲۰% بهای خالص فروش همان محصول قابل قبول در هزینه تولید است.
پرداخت هزینه تبلیغات در سال چهارم و بعد بهره‌برداری همان کالا ۱۰% بهای خالص فروش همان محصول قابل قبول در هزینه تولید است.
ب – درباره واردکنندگان کالا از خارج و صاحبان مشاغل دیگر که کارشان خرید و فروش کالا است تا ۷.۵ درصد فروش.
پ – نسبت به سینماها تا ۳ درصد فروش بلیط پس از وضع عوارض.
ت – در مورد سایر مشاغل تا سه درصد درآمد ناویژه قابل قبول است.
تبصره – [الحاقی ۱۳۵۱/۸/۲۹]
هزینه‌های تبلیغات در موارد مذکور در این بند در صورتی جزو هزینه‌های قابل قبول در تشخیص درآمد مشمول مالیات پذیرفته می‌شود که درصدی از آن به مصرف مطبوعات رسیده باشد.
درصد مذکور در این تبصره از طرف وزارت اطلاعات و وزارت اقتصاد تعیین و اعلام خواهد شد.
۱۱ – نصاب یک برابر و نیم حداکثر مدت استهلاک مقرر در تبصره یکم جدول استهلاکات مصوب ۴۷.۲.۲۲ کمیسیون دارایی مجلس شورای ملی فقط ناظر به مواردی است که مدت مقرر در آیین‌نامه مذکور کمتر از مدت استهلاکی باشد که مطابق مقررات سابق بر مبنای نرخ معموله قابل استهلاک بوده است.
آیین‌نامه فوق مشتمل بر دو ماده و یک تبصره در تاریخ روز چهارشنبه دوازدهم تیر ماه یک هزار و سیصد و چهل و هفت به تصویب کمیسیون دارایی مجلس شورای ملی رسیده به استناد تبصره ماده ۱۲۴ قانون مالیاتهای مستقیم مصوب ۱۳۴۵.۱۲.۲۸ قابل اجرا می‌باشد.
رییس مجلس شورای ملی – عبدالله ریاضی