ماده ۱ – سازمان جنگلبانی مجاز است تا مدت پنج سال از تاریخ ۴۱.۶.۸ (انقضای مهلت مقرر در ماده بیست و چهار قانون جنگلها و مراتع کشور مصوب سال ۱۳۳۸) بدون رعایت مقررات بند یک تبصره یک ماده چهار قانون مزبور در مناطق شمالی از درختان افتاده و مقطوعه موجود در جنگلها و همچنین از درختان سرپا که کج و معوج و مبتلا به آفات و امراض هستند و در سایر مناطق کشور منحصراً از درختان افتاده به شرکتهای تهیه ذغال چوب و هیزم تحت نظر و بازرسی دقیق خود در حدود احتیاجات کشور اجازه تهیه ذغال و هیزم بدهد. در صورتی که تعداد شرکتهای مزبور کافی برای تهیه ذغال و هیزم به میزان نیازمندی کشور نباشد سازمان جنگلبانی مجاز است رأساً و به نحوی که مقتضی بداند اقدام به تهیه ذغال کند.
تبصره – سازمان جنگلبانی می‌تواند تقاضای کسانی را که پیش از تاریخ ۴۱.۶.۸ درباره تهیه ذغال با پرداخت عوارض موضوع بند الف ماده ۱۰ قانون جنگلها و مراتع کشور مصوب سال ۱۳۳۸ تسلیم نموده‌اند ولی تا تاریخ مزبور منتهی به صدور پروانه نگردیده به شرط رعایت این قانون بدون دریافت مجدد عوارض مقرر در بند الف ماده ۱۰ قانون جنگلها مورد رسیدگی قرار داده و‌پروانه صادر نماید.
ماده ۲ – دولت مکلف است مساعی خود را در راه اجرای بند یک تبصره ۱ ماده چهار قانون جنگلها و همچنین تأمین مواد نفتی و ذغال سنگ و گاز در تمام کشور تا حدی که به تواند نیازمندی عمومی را بر طرف کرده از مصرف ذغال چوب و هیزم بکاهد به کار برد.
ماده ۳ – وزارت کشاورزی مأمور اجرای این قانون است.
قانون بالا مشتمل بر سه ماده و یک تبصره که لایحه آن به موجب ماده واحده مصوب بیستم آذر ماه ۱۳۴۲ تقدیم شده بود در جلسه روز بیست و چهارم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و چهل و سه به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رییس مجلس شورای ملی – مهندس عبدالله ریاضی
قانون فوق در جلسه روز بیست و هفتم خردادماه یک هزار و سیصد و چهل و سه شمسی به تصویب مجلس سنا رسید.