ماده واحده – موافقتنامه فرهنگی ایران و جمهوری متحده عرب که مشتمل بر یک مقدمه و سیزده ماده می باشد در تاریخ هیجدهم شهریور ماه 1337 در تهران به امضاء نمایندگان تام‌الاختیار طرفین رسیده است تصویب و به دولت اجازه داده میشود اسناد تصویبی آن را مبادله نمایند.
قانون فوق که مشتمل بر ماده واحده و متن موافقتنامه ضمیمه است پس از تصویب مجلس سنا در جلسه پنجشنبه بیست و پنجم آذر ماه یکهزار و سیصد و سی و هشت به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
نایب رئیس مجلس شورای ملی – دکتر موسی عمید
قانون بالا در جلسه 2 /12 /1337 به تصویب مجلس سنا رسیده است.
موافقت نامه فرهنگی بین دولت شاهنشاهی ایران و جمهوری متحده عرب
نظر به اینکه دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری متحده عرب علاقه مندند به تحکیم روابط دوستی فیمابین بوده و خواهان بسط و توسعه همکاری فرهنگی بین دو کشور میباشند تصمیم به عقد موافقتنامه فرهنگی اتخاذ و نمایندگان تام الاختیار خود را بشرح زیر تعیین نمودند:
از طرف دولت شاهنشاهی ایران – جناب آقای علی اصغر حکمت – وزیر امور خارجه.
از طرف دولت جمهور متحده عرب – جناب آقای محمود محرم حماد – سفیر کبیر جمهور متحده عرب در طهران
که پس از مبادله اختیارنامه های خود و اطمینان بصحت آنها نسبت به مواد ذیل توافق حاصل نمودند:
ماده اول – طرفین معظمین متعاهدین کوشش خواهند نمود در حدود امکان روابط فرهنگی بین دو کشور را بسط داده و بدین وسیله موجبات تشیید روح تفاهم بین دو ملت را فراهم سازند.
ماده دوم – طرفین معظمین متعاهدین متعهد می شوند که بمنظور تشویق مبادلات معنوی بین دو کشور در زمینه فرهنگی و علمی و هنری کمال اهتمام را مخصوصاً در موارد ذیل مبذول دارند:
الف – ایجاد نهایت تسهیلات ممکنه برای مبادله هر نوع کتب و نظریات سودمند.
ب – ایجاد تسهیلات در امر مبادله فیلم های ملی فرهنگی و مستند بمنظور معرفی متقابل مدنیت دو کشور.
ج – تشکیل نمایشگاههائی از هنرهای ملی.
د – ترتیب مسافرتهای دسته جمعی دانشجویان.
هـ – تنظیم برنامه های رادیوئی به منظور تشیید مناسبات فرهنگی بین دو کشور.
ماده سوم – هر یک از طرفین معظمین متعاهدین متعهد می شوند که مسافرت استادان و فرهنگیان و سخن رانان و نویسندگان و هنرمندان و دانشجویان اتباع طرف مقابل را به کشور خود ترغیب و در حدود مقدورات بورس های تحصیلی برقرار نمایند.
ماده چهارم – طرفین معظمین متعاهدین سعی خواهند کرد که مساعدتهای لازم نسبت بمحصلین کشورهای یکدیگر معمول گردد تا اینکه طبق قوانین و مقررات جاری طرفین در مؤسسات قلمرو یکدیگر به مطالعات علمی و ادبی و هنری بپردازند.
ماده پنجم – طرفین معظمین متعاهدین سعی بعمل خواهند آورد که کرسی های تدریس زبان فارسی در دانشگاههای جمهوری متحده عرب و کرسیهای تدریس عربی در دانشگاههای ایران تأسیس گردد و همچنین کرسیهای موجود را توسعه دهند.
ماده ششم – هر یک از طرفین معظمین متعاهدین مراقبت خواهند کرد که نظر مؤلفان و ناشران کشور خود را باطلاعات نادرست مندرج در کتابها و رسالات درسی و فیلمها و مطبوعات منتشر در آن کشور که به کشور متقابل یا به زمامداران آن لطمه وارد آورد جلب نمایند و بدین منظور طرفین معظمین متعاهدین سعی خواهند کرد حتی‌الامکان در برنامه‌های مدارس خود اطلاعات کافی در خصوص تاریخ و جغرافیای طرف متقابل بگنجانند تا جوانان بتوانند تصور ذهنی صحیحی درباره کشور طرف دیگر تحصیل نمایند.
ماده هفتم – طرفین معظمین متعاهدین تماس های ورزشی را تشویق خواهند نمود و در بسط همکاری بین سازمانهای ورزشی و پیش آهنگی طرفین خواهند کوشید.
ماده هشتم – طرفین معظمین متعاهدین سیاحت و مسافرت را که وسیله مؤثری برای ایجاد تفاهم متقابل بین دو ملت است تشویق خواهند نمود.
ماده نهم – طرفین معظمین متعاهدین برای معتبر شناختن مدارج دانشگاهی و تعیین ارزش گواهینامه ها و لیسانس یا دانشنامه هائی که از طرف مقامات صلاحیتدار هر یک از طرفین صادر شود موافقت نامه مخصوصی منعقد خواهند نمود و هر یک از طرفین معادل بودن تحصیلات ابتدائی و متوسطه و عالی هر یک از دو کشور را در کشور دیگر به رسمیت خواهند شناخت.
موافقت نامه مزبور با در نظر گرفتن مقررات جاری هر یک از دو کشور در خصوص تعیین ارزش دانشنامه ها منعقد میگردد.
ماده دهم – طرفین معظمین متعاهدین تأسیس انجمنهای فرهنگی مرکب از اتباع طرفین متعاهدین را در هر یک از دو کشور تشویق خواهند نمود. انجمن های فرهنگی مزبور تابع قوانین و مقررات جاری کشوری که در آن تأسیس میشوند خواهند بود.
ماده یازدهم – بمنظور تسهیل در اجرای این موافقت نامه هر یک از طرفین معظمین متعاهدین متعهد میشوند که یک وابسته یا رایزن فرهنگی در کشور دیگر تعیین نمایند که کلیه تماسهای مربوط بهمکاری فرهنگی طرفین را بعهده گیرد.
ماده دوازدهم – در هر یک از دو کشور کمیسیونی مرکب از رئیس نمایندگی سیاسی طرف متقابل و سه نفر از صاحب منصبان عالیرتبه وزارت فرهنگ و دانشگاه و وزارت امور خارجه آن کشور تشکیل میشود وظیفه این کمیسیون مراقبت در اجرای مقررات این موافقت نامه و فراهم ساختن موجبات همکاری و تبادل نظر بمنظور رفع اشکالات احتمالی ناشیه در حین اجرای این موافقت نامه خواهد بود. کمیسیون مزبور سالی چهار بار تشکیل جلسه خواهد داد.
ماده سیزدهم – این موافقتنامه به تصویب مقامات صلاحیتدار دو کشور خواهد رسید و سی روز پس از مبادله اسناد مصوب بمورد اجراء گذارده خواهد شد.
هر یک از طرفین معظمین متعاهدین میتوانند با سه ماه اطلاع قبلی این موافقتنامه را فسخ نمایند.
این موافقتنامه در دو نسخه هر یک بزبانهای فارسی و عربی و فرانسه تنظیم شده و هر سه متن معتبر می باشد در صورت بروز اختلافات ناشی از تفسیر بین متن فارسی و عربی متن فرانسه معتبر خواهد بود.
تهران به تاریخ 18 شهریور 1337 (نهم سپتامبر 1958)
از طرف دولت شاهنشاهی ایران از طرف دولت جمهوری متحده عرب
موافقتنامه فوق ضمیمه قانون مربوط بموافقتنامه فرهنگی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری متحده عرب بوده و صحیح است.
نایب رئیس مجلس شورای ملی – دکتر موسی عمید