ماده اول – کلیه اتباع ذکور ایران که بر حسب مشاغل دولتی دارای لباس مخصوص نیستند در داخله مملکت مکلف هستند که ملبس به لباس متحدالشکل بشوند، و کلیه مستخدمین دولت اعم از قضائی و اداری مکلف هستند در موقع اشتغال به کار دولتی به لباس مخصوص قضائی یا اداری ملبس شوند و در غیر آن موقع باید به لباس متحدالشکل ملبس گردند.
ماده دوم – طبقات هشتگانه ذیل از مقررات این قانون مستثنی میباشند:
۱- مجتهدین مجاز از مراجع تقلید مسلم که اشتغال به امور روحانی داشته باشند.
2 – مراجع امور شرعیه دهات و قصبات پس از برآمدن از عهده امتحان معینه.
3 – مفتیان اهل سنت و جماعت که از طرف دو نفر از مفتیان مسلم اهل سنت اجازه فتوی داشته باشند.
4 – پیشنمازان دارای محراب.
5 – محدثین که از طرف دو نفر مجتهدین مجاز اجازه روایت داشته باشند.
6 – طلاب مشتغلین به فقه و اصول که در درجه خود از عهده امتحان برآیند.
7 – مدرسین فقه و اصول و حکمت الهی.
8 – روحانیون ایرانیان غیر مسلم.
ماده سوم – متخلفین از این قانون در صورتی که شهرنشین باشند به جزای نقدی از یک تا پنج تومان و یا به حبس از یک تا ۷ روز، در صورتی که شهرنشین نباشند به حبس از یک تا هفت روز به حکم محکمه محکوم خواهند گردید.
وجوه جرائم مأخوذه از اجرای این ماده، در هر محل توسط بلدیه آنجا مخصوص تهیه لباس متحدالشکل برای مساکین آن محل خواهد بود.
ماده چهارم – این قانون در شهرها و قصبات از اول فروردین ۱۳۰۸ و خارج از شهرها در حدود امکان عملی‌شدن آن به شرطی که از فروردین ۱۳۰۹ تجاوز نکند بموقع اجرا گذارده خواهد شد و دولت مامور تنظیم نظامنامه و اجرای این قانون میباشد.
این قانون که مشتمل بر چهار ماده است در جلسه ششم دی ماه یکهزار و سیصد و هفت شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – دادگر