ماده ۱ – قرائن و امارات مذکور در ماده ۶ قانون املاک و مالیات بر درآمد عبارتند از:
1 – میزان سرمایه.
2 – میزان فروش سالیانه.
3 – کرایه سالیانه محل پیشه یا خانه مسکونی یا هردو آنها.
4 – میزان حقوق یا دستمزدی که بکارمندان و کارگران پرداخت شده است.
5 – میزان قوه ماشین و مقدار مواد اولیه که بمصرف رسیده و یا ارزش محصولاتی که بدست آمده.
6 – میزان حق بیمه.
7 – میزان ظرفیت وسائط رانندگی.
8 – میزان کل درآمد(ناویژه).
9 – واحد معمولی دستمزد و پایمزد.
10 – تعداد کارگران.
11 – تعداد فروش آبونمان – تعداد مجله‌ایکه در هفته یا ماه چاپ میشود.
12 – تعداد صندلیهای تآتر – سینما – کافه‌ها – رستورانها و قهوه‌خانه‌ها و غیره.
13 – تعداد دستگاههای پارچه‌بافی.
14 – تعداد قرقره‌ها در کارخانه‌های نخریسی.
15 – تعداد و بهاء اتومبیلهای شخصی.
16 – تعداد فروش اغنام و احشام در مورد چوبدارها.
17 – تعداد کشتار در مورد قصابها و کشتارکنندگان.
18 – میزان مالیات پرداختی در سال قبل.
ماده ۲ – ممکن است درآمد ویژه مؤدیان را با اعمال یک یا چند نشانی تعیین نموده و چنانچه چند نشانی اعمال شود آنکه دارای قرائن بیشتر است‌مأخذ تشخیص مالیات و صدور پیش آگهی خواهد بود.
ماده ۳ – در مواردی که برای محل پیشه و خانه مسکونی کرایه داده نمیشود میزان کرایه محل متشابه مأخذ قرار داده خواهد شد.
ماده ۴ – ضرایب مالیاتی در بهمن ماه هر سال از طرف ادارات دارائی تهیه و ابلاغ میشود.
بموجب ماده ۲۵ قانون مالیات املاک مزروعی و مالیات بر درآمد مصوب تیر ماه ۱۳۲۸ آئین‌نامه مربوط به اجرای ماده ۶ راجع به قرائن و امارات مالیاتی که مشتمل بر چهار ماده و در جلسه ۲۰ آبان ماه ۱۳۲۹ به تصویب کمیسیون قوانین دارائی مجلس شورای ملی رسیده قابل اجرا میباشد.
رئیس مجلس شورای ملی – رضا حکمت