ماده واحده – ماده ۴۷ قانون استخدام کشوری از اول فروردین ۱۳۱۰ ملغی و این ماده از تاریخ مزبور بجای آن برقرار میشود:
اولا – هر گاه یکی از مستخدمین رسمی که بحد تقاعد رسیده‌اند اعم از این که متقاعد شده یا نشده باشند فوت نماید نصف حقوق تقاعدی که قانونا به او تعلق می‌گیرد بطور تساوی بورثه قانونی متوفی که در ماده ۳ قانون وظایف مورخه ۱۹ ربیع‌الاول ۱۳۲۶ تصریح شده است بعلاوه برادر و خواهری که در کفالت او بوده‌اند داده میشود.
ثانیا – مستخدمینی که مطابق ماده ۴۶ باخذ وظیفه معادل دو ثلث مقرری خود ذی حق شده باشند (اعم از این که به حد تقاعد رسیده یا نرسیده باشند) پس از فوت نصف بلا کسر وظیفه که دریافت می‌داشتند درباره ورثه قانونی ان ها که در ماده ۳ قانون وظایف ذکر شده بعلاوه برادر و خواهری که در کفالت متوفی بوده‌اند از روز بعد از فوت برقرار میشود.
ثالثا – هر ایرانی که در خدمت دولت بوده و حقوق می‌گیرد از هر طبقه که باشد (یعنی مستخدمین با رتبه و بی‌رتبه و جزء و کنتراتی) اگر در راه ادای وظیفه بواسطه حادثه فوت نماید دو ثلث بلاکسر آخرین مقرری او از روز بعد از فوت درباره ورثه قانونی او بعلاوه برادر و خواهری که در کفالت متوفی بوده‌اند برقرار میشود ولی اگر مستخدم رسمی بوده و به حد تقاعد رسیده است و دو ثلث مقرری مذکور از میزان حقوق تقاعدی که بایستی مطابق ماده ۴۵ بمستخدم مزبور داده شود کمتر باشد همان حقوق تقاعد را دریافت خواهد نمود.
وظایف مذکوره در این ماده در مورد فقره اول و ثانی مطلقا از صندوق تقاعد و در مورد ثالث در صورتی که مستخدم رسمی باشد از صندوق تقاعد و الا از عایدات عمومی دولت برقرار خواهد شد مکر ان که از مستخدمین اداراتی باشد که عایدات آن منحصرا به مخارج خود می‌رسد که در این صورت از بودجه ان اداره پرداخته میشود.
تبصره – مقصود از حادثه که در این ماده ذکر شده صدمات غیر مترقبه و اتفاقات فوق‌العاده است که در راه انجام وظیفه مستخدم به آن تصادف کرده و موجب اتلاف او میشود.
این قانون که مشتمل بر یک ماده است در جلسه بیست و هشتم اسفندماه یک هزار و سیصد و ده شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رییس مجلس شورای ملی – دادگر