ماده اول – اگر کسی به وسیله عرضحال رسمی یا اظهارنامه قانونی حق خود را از دیگری مطالبه نماید و بعد معلوم شود که طرف در تاریخ تقدیم عرضحال یا اظهارنامه در حال حیات نبوده و یا اگر طرف شرکتی بوده ان شرکت در تاریخ مزبور منحل بوده است این عرضحال یا اظهارنامه برای قطع مرور زمان بر علیه وراث متوفی و یا بر علیه اشخاص یا شرکتی که قائم‌مقام شرکت منحله شده‌اند و یا مسئول تعهدات او میباشند کافی خواهد بود.
ماده دوم – تقدیم عرضحال رسمی و یا اظهارنامه قانونی بعنوان وراث طرف بدون تعیین اسامی یا محل اقامت آنان و یا بعنوان اشخاص یا شرکتی که قائم‌مقام شرکت منحلی گردیده و یا مسئول تعهدات او میباشند برای قطع مرور زمان کافی خواهد بود.
ماده سوم – اگر کسی قبل از انقضاء مهلت دو ساله که بموجب ماده ۸ قانون مرور زمان مصوب ۲ تیرماه ۱۳۰۸ مقرر است بوسیله عرضحال رسمی یا اظهارنامه قانونی حق خود را مطالبه کرده باشد مدت مزبور منقطع شده و مدت جدیدی که برای حصول مرور زمان لازمست یک سال از تاریخ انقطاع خواهد بود علاوه بر بقیه مدت دو سال قبل از انقطاع- انقطاع مهلت مذکور فوق فقط یک دفعه ممکنست.
ماده چهارم – این قانون بلافاصله پس از تصویب بموقع اجراء گذارده میشود.
این قانون که مشتمل بر چهار ماده است در جلسه سیزدهم تیرماه یک هزار و سیصد و ده شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – دادگر