مصوب 5 بهمن ماه 1306 شمسی
ماده اول – در بنادر و لنگرگاه هائی که برای تسهیل کشتی‌رانی و تهیه موجبات امنیت جهازات و تسریع بارگیری و پیاده کردن اجناس و مسافرین تأسیساتی شده باشد یا بشود برای هر یکصد من بار که به کشتی گذاشته و یا از آن خارج میشود عوارضی که حد اعلای آن بیش از سه قران و حداقل کمتر از سی شاهی نباشد. بعنوان عوارض بندری مأخوذ خواهد گردید و از کشتی‌های خالی یا کشتی‌هائی که کمتر از چهار تن بار داشته باشد که از بندر خارج و یا بآنجا وارد میشوند برای هر تن ظرفیت کشتی ده شاهی عوارض بندری اخذ میشود.
ماده دوم – جهازات مشروحه ذیل از پرداخت عوارض بندری معاف است:
1- جهازات بحریه جنگی دولت اعلیحضرت همایون شاهنشاه ایران و جهازات جنگی دول خارجه که اجازه ورود به بنادر ایران از طرف دولت ایران داشته باشند و همچنین جهازات مریضخانه و صحیه.
2- جهازات متعلقه بادارات گمرکات ایران.
3- جهازاتی که ظرفیت آنها از چهار هزار سنگ (چهار تن) کمتر باشد.
ماده سوم – دولت مکلف است که مخارج اداری و مرمت و نگاهداری ساختمان‌های موجوده در بنادر و همچنین مخارج تسهیل بارگیری و باراندازی را در تمام بنادر از عایدات هر بندر پرداخته و برای 1307 بودجه کل مصارف مذکوره را بمجلس شورای ملی تقدیم نماید.
ماده چهارم – علاوه بر عوارض مقرره در ماده اول از هر صد من بار که وارد بندر میشود مبلغ ده شاهی برای مصارف صحیه مملکتی دریافت میشود.
ماده پنجم – وزارتین مالیه و فوائد عامه هر یک در حدود اختیارات خود مأمور اجرای این قانون میباشند.
این قانون که مشتمل بر پنج ماده است در جلسه پنجم بهمن ماه یکهزار و سیصد و شش شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – حسین پیرنیا