مصوب ۱۶ حمل ۱۳۰۱ شمسی
ماده اول – مدت مأموریت کلیه مأمورین سیاسی و قونسولی دولت علیه ایران در ممالک خارجه باستثناء مأمورین افتخاری نباید از پنج سال تجاوز نماید و در انقضاء این مدت مأموریت مجدد آنها به خارجه منوط است به اینکه لااقل یک سال در ایران توقف کنند.
ماده دوم – کلیه مأمورین دولت ایران که در تاریخ وضع این قانون بیش از پنج سال در خارجه مأموریت و اقامت داشته‌اند مشمول ماده اول خواهند بود.
ماده سوم – وزیر امور خارجه مأمور است از تاریخ وضع این قانون مفاد دو ماده فوق را نسبت به سفراء و وزرای مختار و مقیم و ژنرال قونسولهای دولت علیه در ظرف سه ماه و نسبت به سایر مأمورین منتهی در ظرف یک سال بموقع اجرا گذارد.