مصوب ۳ جمادی الاخری ۱۳۲۹ قمری
ماده 1- هیچکس در هیچ نقطه ایران حق اشتغال به هیچ یک از فنون طبابت و دندانسازی ندارد مگر آنکه از وزارت معارف اجازه‌نامه گرفته و به ثبت وزارت داخله رسانیده باشد.
ماده 2 – در آتیه اسنادی که وزارت معارف آن را رسماً شناخته و بصاحب آن اجازه‌نامه خواهد داد از این قرار است:
اولاً – تصدیق نامه هائی که در مملکت ایران بتوسط مدارس طبی دولت داده میشود.
ثانیاً – تصدیق نامه های طبی دولتی ممالک خارجه.
ماده 3- گیرنده اجازه‌نامه طبابت مبلغ پنج تومان به صندوق وزارت معارف باید کارسازی نماید.
ماده 4- اشخاصی که هیچ یک از تصدیق نامه های مذکوره در ماده دویم این قانون را ندارند و در تاریخ نشر این قانون از پنج سال کمتر در طهران مشغول طبابت بوده اجازه نامه به آنها داده نمیشود و از مداومت به شغل مزبوره ممنوع خواهند بود.
ماده 5- اشخاصی که دارای هیچیک از تصدیقنامه های مذکور در ماده دوم این قانون نیستند و بیش از پنج سال و کمتر از ده سال در طهران طبابت کرده‌اند اجازه نامه طبابت میتوانند بگیرند مشروط بر اینکه از تاریخ انتشار این قانون تا انقضاء مدت سه سال حاضر شوند که در حضور کمیسیون مخصوصی که بر طبق ماده هشتم این قانون در وزارت معارف منعقد میشود امتحان دهند یا آنکه تا مدت چهار ماه یکی از اسناد ذیل را به وزارت معارف ارائه دهند:
اولاً – تصدیق تحصیل و تلمذ در مطب یکی از اطبای معروف مشروط بر اینکه در آن تصدیقنامه ذکر شده باشد که دارنده آن لااقل پنج سال بالاستمرار از تلامذه او بوده است.
ثانیاً – تصدیقنامه اطبای مریضخانه دولتی و آمریکائی.
توضیح – تصدیقنامه های مذکور فقط تا چهار ماه بعد از نشر این قانون اعتبار خواهد داشت و وزارت معارف بر طبق آن اجازه نامه طبابت خواهد داد بعد از انقضاء آن مدت آن تصدیقنامه ها از اعتبار خواهد افتاد و فقط اسناد مذکور در ماده دویم این قانون برای تحصیل اجازه نامه طبابت معتبر خواهد بود.
ماده 6- اشخاصی که بیش از ده سال در طهران استمراراً مشغول طبابت بوده‌‌اند به هر حال حق دارند اجازه نامه طبابت بگیرند.
ماده 7- برای آنکه اشخاص مذکوره در ماده پنجم و شش این قانون بوزارت معارف معرفی شده اجازه نامه بگیرند از تاریخ نشر این قانون تا مدت چهار ماه کمیسیونی در وزارت معارف منعقد خواهد بود که اشخاص مزبور میتوانند خودشان را به آن کمیسیون معرفی نمایند و کمیسیون مزبور مرکب خواهد بود:
اولاً – از یک نفر از معلمین طب مدیره دارالفنون.
ثانیاً – از یک نفر از اطبای مریضخانه دولتی.
ثالثاً – از یک نفر از اطبای مریضخانه آمریکائی.
رابعاً – از یک نفر از اطبای معروف ایرانی.
خامساً – از دو نفر نماینده وزارت معارف که یکی از آنان رئیس کمیسیون خواهد بود اشخاص مزبور را وزیر معارف تعیین خواهد نمود.
ماده 8- از تاریخ نشر این قانون تا مدت سه سال هر سال دو نوبت در بهار و پائیز یک کمیسیون در وزارت معارف منعقد خواهد شد برای اینکه مطابق ماده پنجم این قانون اشخاصی را که بیش از پنج سال و کمتر از ده سال در طهران طبابت کرده و هیچ نوع تصدیقی ندارند و خود را به کمیسیون مذکور در ماده قبل معرفی نموده‌اند به معرض امتحان در آورند کمیسیون مزبور مرکب خواهد بود:
اولا – از معلمین رسمی طبی دارالفنون.
ثانیاً – از چهار نفر از اطبای معروف.
ثالثاً – از یک نفر نماینده وزارت معارف که رئیس کمیسیون خواهد بود.
تعیین اشخاص مذکور با وزارت معارف است.
ماده 9- اشخاصی که تا تاریخ نشر این قانون در ولایت مشغول طبابت بوده یا در طهران و ولایات داندانسازی میکردند باید تا یک سال بعد از نشر این قانون خود را به وزارت معارف معرفی کرده برای مداومت به شغل مزبور اجازه‌نامه تحصیل نمایند لیکن پس از انقضای یک سال در هیچیک از نقاط ایران به هیچکس اجازه نامه طبابت و دندانسازی داده نخواهد شد مگر بموجب اسناد مذکور در ماده دوم این قانون.
ماده 10-
[لغو ۱۳۳۲/۳/۵] –
[لغو ۱۳۳۴/۳/۲۹]
[هر کس بر خلاف مقررات مواد فوق به شغل طبابت مشغول شود در نوبت اول اخطار میشود و در نوبت دوم چهار ماه محبوس و در نوبت سوم یک سال محبوس خواهد شد.]
ماده 11- بعد از انتشار این قانون هیچ طبیبی برای امور صحیه و طبیه در ادارات دولتی مستخدم و اجیر نخواهد شد مگر اینکه بموجب اسناد مذکور در ماده دوم دارای اجازه نامه طبابت باشد.
ماده 12 – نسخه رمز کلیتاً ممنوع است و هر طبیبی که نسخه رمز بدهد مجازات او چهار ماه حبس خواهد بود.
ماده 13- وزارت داخله مراقب خواهد بود که مدلول ماده اول این قانون از چهار ماه بعد از نشر آن در طهران و از یک سال بعد از نشر آن در ولایات بموقع اجرا گذاشته شود.