ماده ۱- مدیران مسئول مؤسسات مسافربری و حمل و نقل باید از دادن مسافر و تحویل بار بوسائط نقلیه‌ای که بوسایل ایمنی زیر مجهز نباشند خودداری نمایند.
الف – جعبه کمکهای اولیه درمانی.
ب – مثلث شبرنگ.
ج – چراغ چشمک‌زن.
د – کپسول آتشن‌نشانی.
هـ – دستگاه سنجش سرعت و زمان (تاخوگراف) بدون نقص فنی.
ماده 2 – مدیران مؤسسات مسافربری و حمل و نقل باید رانندگان وسائط نقلیه مربوط را ملزم بداشتن مدارک زیر نموده و از تحویل مسافر‌و بار بوسائط نقلیه‌ای که رانندگان آن فاقد مدارک مزبور باشند خودداری نمایند:
الف – گواهی نامه بیمه اجباری شخص ثالث.
ب – گواهی بیمه انفرادی راننده و کمک‌راننده و مهماندار در صورتی که وسیله نقلیه دارای مهماندار باشد.
ج – کارت شناسائی عکس‌دار راننده که از طرف شهربانی تهیه و تنظیم میشود.
د – گواهی وابستگی وسیله نقلیه بیکی از مؤسسات مسافربری یا حمل و نقل مجاز.
هـ – دفترچه کار وسیله نقلیه که بوسیله پلیس راه تهیه و تنظیم میشود.
و – دفترچه انفرادی راننده که بوسیله پلیس راه تهیه و تنظیم میشود.
ماده 3 – رانندگی اتوبوس و مینی‌بوس بیش از هشت ساعت در یک شبانه‌روز برای هر راننده ممنوع است. مدیران مسئول مؤسسات مسافربری مکلفند برای مسافرتهائی که مستلزم بیش از هشت ساعت رانندگی با سرعت مجاز در یک شبانه‌روز است راننده کمک پیش‌بینی نمایند. در صورت توافق مؤسسه و راننده ممکن است راننده دو ساعت نیز بعنوان اضافه کار انجام وظیفه نماید. در هر حال در شبانه روز رانندگی بیش از ده ساعت ممنوع است.
ماده 4 – مؤسسات باربری مکلفند در موقع بارگیری ظرفیت وسیله نقلیه را که از طرف شهربانی در کارت شناسائی قید شده و شرایط مربوط به طول و عرض و ارتفاع و وزن بار را طبق مقررات توزین وزارت راه در نظر گرفته و از حمل محمولاتی که شرایط مزبور در آن رعایت نشده خودداری نمایند. برای حمل بارهای حجیم و سنگین وزن غیر قابل تفکیک که ابعاد و وزن آنها بیش از حدود مشخص شده در مقررات توزین باشد باید پروانه و یا اجازه حمل از مقامات مسئول وزارت راه دریافت نمایند.
تبصره – مؤسسات باربری مکلفند برای توزین و قواره کردن بار ظرف مدت یکسال از تاریخ تصویب این آئین‌نامه یک دستگاه باسکول بظرفیت حداقل 40 تن و در مؤسساتی که بار بمیزان کافی نباشد قپان دستی مناسب به تشخیص وزارت راه و همچنین یکدستگاه سنجش عرض و ارتفاع بار (گاباری) باندازه مجاز داشته باشند.
ماده 5 – هر یک از مؤسسات مسافربری و حمل و نقل که مقررات این آئین‌نامه را رعایت نکند به استناد ماده 11 قانون نحوه رسیدگی به تخلفات و‌اخذ جرائم رانندگی و تبصره ذیل آن برای مدت حداکثر یک ماه به تناسب اهمیت تخلف و تأثر آن در وقوع سوانح و تصادفات رانندگی از طرف شهربانی یا ژاندارمری کل کشور تعطیل خواهد شد.
تعطیل مازاد بر مدت یک ماه تا یک سال و رسیدگی به اعتراض طبق ماده 11 قانون نحوه رسیدگی به تخلفات و اخذ جرائم رانندگی بعمل خواهد آمد.
ماده 6 – تعطیل مؤسسه مسافربری و حمل و نقل زمینی شامل هر نوع فعالیت مؤسسه مرکزی یا نمایندگی متخلف با رعایت تبصره ذیل ماده 11 قانون نحوه رسیدگی به تخلفات و اخذ جرایم رانندگی خواهد بود.
ماده 7 – مفاد ماده 11 قانون نحوه رسیدگی به تخلفات و اخذ جرائم رانندگی راجع به اعتراض مدیران به تعطیل مؤسسه در مورد ماده شش این آئین‌نامه نیز لازم‌الاجرا است.
ماده 8 – هر گاه ژاندارمری کل کشور تعطیل مؤسسه مسافربری و حمل و نقل واقع در حوزه استحفاظی شهربانی کل کشور را بعلت وقوع تخلف در حوزه استحفاظی خود لازم تشخیص دهد طبق مقررات این آئین‌نامه اتخاذ تصمیم نموده مراتب را برای اجراء به شهربانی کل کشور اعلام میکند و در موردی که تخلف در حوزه استحفاظی شهربانی اتفاق افتاده و مؤسسه مسافربری و حمل و نقل در حوزه استحفاظی ژاندارمری کل کشور قرار داشته باشد تصمیم شهربانی برای اجراء به ژاندارمری کل کشور اعلام خواهد شد.
ماده 9 – تعطیل مؤسسات حمل و نقل در صورت قطعیت در دفتر مخصوصی که شهربانی و ژاندارمری تهیه خواهند کرد ثبت میشود.
بعلاوه مراتب باید در پشت پروانه کار مؤسسه بوسیله دادگاه و در صورت عدم اعتراض بوسیله اداره راهنمائی و رانندگی شهربانی یا پلیس راه منعکس شود.
آئین‌نامه فوق مشتمل بر نه ماده و یک تبصره به استناد ماده 11 قانون نحوه رسیدگی به تخلفات و اخذ جرائم رانندگی مصوب 1350/3/30 در تاریخ ششم و هفدهم تیر ماه 1352 به تصویب کمیسیونهای دادگستری و کشور مجلس شورای ملی و در تاریخ ششم مرداد ماه یکهزار و سیصد و پنجاه و دو شمسی به تصویب کمیسیونهای دادگستری و کشور مجلس سنا رسیده است.
رئیس مجلس سنا – جعفر شریف‌امامی