مصوب ۱۳۵۳/۱۲/۴
ماده واحده – کنوانسیون راجع به مأموریتهای مخصوص مورخ 16 دسامبر 1969 مشتمل بر یک مقدمه و پنجاه و پنج ماده پروتکل اختیاری مربوط به حل اجباری اختلاف ناشی از تفسیر و اجرای مواد کنوانسیون مشتمل بر یک مقدمه و نه ماده تصویب و اجازه تسلیم اسناد الحاق بدان داده میشود.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و متن کنوانسیون و یک پروتکل ضمیمه پس از تصویب مجلس سنا در جلسه روز دوشنبه ۱۳۵۳/۱۰/۱۶، در جلسه روز یکشنبه چهارم اسفند ماه یکهزار و سیصد و پنجاه و سه شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – عبدالله ریاضی
کنوانسیون در باره مأموریتهای مخصوص
دول طرف کنوانسیون حاضر
با تذکار این معنی که در مورد مأموریتهای مخصوص همواره رفتار ویژه‌ای معمول گردیده است.
با معرفت بمقاصد و اصول منشور ملل متحد درباره تساوی مطلق دولتها و حفظ صلح و امنیت بین‌المللی و بسط مناسبات دوستانه و همکاری بین دولتها.
با تذکار اینکه اهمیت موضوع مأموریتهای مخصوص طی کنفرانس ملل متحد درباره روابط و مصونیتهای دیپلماتیک و در قطعنامه شماره 1 کنفرانس مزبور مصوب دهم آوریل 1961 شناخته شده است.
با توجه باینکه کنوانسیون ملل متحد درباره روابط و مصونیتهای دیپلماتیک «کنوانسیون وین درباره روابط دیپلماتیک» را که از تاریخ هیجدهم آوریل1961 برای امضاء مفتوح گردیده تصویب نموده است.
با توجه به اینکه کنفرانس ملل متحد درباره روابط کنسولی «کنوانسیون وین درباره روابط کنسولی» را که از بیست و چهارم آوریل 1963 برای امضاء مفتوح شده مورد تصویب قرار داده است.
با اعتقاد باینکه کنوانسیون بین‌المللی درباره مأموریتهای مخصوص مکمل کنوانسیونهای دوگانه مذکور در فوق خواهد بود و به بهبود مناسبات دوستانه در میان ملل – بدون توجه به اساس و طرز حکومت و اصول اجتماعی آنها – کمک خواهد کرد.
با تأیید این مطلب که منظور از مزایا و مصونیتهای مربوط به مأموریتهای مخصوص منتفع ساختن افراد نیست – بلکه مراد تأمین حسن اجرای وظایف مأموریتهای مخصوص بعنوان نمایندگان دولتها میباشد.
با تصدیق این نکته که در مورد مسائلی که ضمن مقررات این کنوانسیون صریحاً تعیین تکلیف نشده است قواعد عرف و عادت حقوق بین‌الملل همچنان حاکم خواهد بود.
نسبت بمواد زیر توافق نمودند:
ماده یک – معافی اصلاحات: از لحاظ کنوانسیون حاضر.
الف- اصطلاح «مأموریت مخصوص» اطلاق میشود به یک مأموریت موقت که به نمایندگی از طرف یک دولت با کسب موافقت قبلی دولت دیگر بمنظور حل و فصل مسائل معین یا انجام وظائف معین نزد دولت اخیرالذکر اعزام میگردد.
ب- اصطلاح «مأموریت دیپلماتیک دائمی» اطلاق میشود به مأموریت دیپلماتیک به مفهومی که در کنوانسیون وین درباره روابط دیپلماتیک تعریف شده است.
ج- اصطلاح «پست کنسولی» اطلاق میشود به سرکنسولگری کنسولگری – کنسولیاری – یا نمایندگی کنسولی.
د- اصطلاح «رئیس مأموریت مخصوص» به شخصی اطلاق میشود که از طرف دولت فرستنده مأمور انجام وظیفه در این سمت میشود.
ه- اصطلاح «نماینده دولت فرستنده در مأموریت مخصوص» به شخصی اطلاق میشود که دولت فرستنده این سمت را باو تفویض نموده باشد.
و- اصطلاح «اعضاء مأموریت مخصوص» اطلاق میشود به رئیس مأموریت مخصوص نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص – و‌کارکنان مأموریت.
ز – اصطلاح «کارمندان مأموریت مخصوص» اطلاق میشود به کارمندان دیپلماتیک – کارمندان اداری و فنی – و خدمه مأموریت مخصوص.
ح- اصطلاح «کارمندان دیپلماتیک» اطلاق میشود به کارمندان مأموریت مخصوص که از لحاظ مأموریت مخصوص دارای مقام دیپلماتیک میباشند.
ط – اصطلاح «کارمندان اداری و فنی» اطلاق میشود به کارمندان مأموریت مخصوص که به امور اداری و فنی مأموریت مخصوص اشتغال داشته باشند.
ی – اصطلاح «خدمه» اطلاق میشود به کارکنان مأموریت مخصوص که توسط مأموریت مخصوص بعنوان خدمه منازل یا برای انجام کارهای مشابه استخدام شده باشند.
ک – اصطلاح «خدمتکاران شخصی» اطلاق میشود به کسانی که منحصراً در خدمت شخصی اعضاء مأموریت مخصوص باشند.
ماده دوم – اعزام مأموریت مخصوص: هر دولتی میتواند مأموریت مخصوص نزد دولتی دیگر اعزام دارد مشروط بر آنکه قبلا رضایت دولت اخیرالذکر را از مجرای دیپلماتیک یا از طریق دیگر که مورد توافق و قبول طرفین است جلب کرده باشد.
ماده سوم – وظایف مأموریت مخصوص: وظایف مأموریت مخصوص با توافق متقابل دولت فرستنده و دولت پذیرنده تعیین خواهد شد.
ماده چهارم – اعزام یک مأموریت مخصوص واحد نزد دو یا چند دولت: هر دولتی که مایل باشد مأموریت مخصوص واحدی را نزد دو یا چند دولت اعزام دارد باید مراتب را بهنگام جلب رضایت هر یک از دول پذیرنده به آن دول اعلام دارد.
ماده پنجم – اعزام یک مأموریت مخصوص مشترک از طرف دو یا چند دولت. دو یا چند دولت که مایل باشند یک مأموریت مخصوص مشترک نزد دولت دیگری اعزام دارند باید مراتب را بهنگام جلب رضایت دولت پذیرنده به‌آن دولت اعلام نمایند.
ماده ششم – اعزام مأموریتهای مخصوص از طرف دو یا چند دولت بمنظور حل و فصل موضوع مورد علاقه مشترک: دو یا چند دولت میتوانند با جلب رضایت دولت دیگر طبق مفاد ماده 2 کنوانسیون حاضر هر کدام یک مأموریت مخصوص را در آن واحد نزد آن دولت اعزام دارند تا متفقاً و با موافقت کلیه دول مزبور موضوعی را که مورد علاقه مشترک کلیه آنها است حل و فصل نمایند.
ماده هفتم – عدم روابط دیپلماتیک یا کنسولی: اعزام یا پذیرش یک مأموریت مخصوص مستلزم وجود روابط دیپلماتیک یا کنسولی نیست.
ماده هشتم – انتصاب اعضای مأموریت مخصوص: دولت فرستنده میتواند با رعایت مقررات مواد 10 و 11 و 12 و پس از آنکه کلیه اطلاعات لازم در باره عده اعضاء و ترکیب مأموریت مخصوص و بالاخص اسامی و سمت اشخاص مورد نظر خود را در اختیار دولت پذیرنده قرار داد- اعضای مأموریت مخصوص را رأساً منصوب نماید. دولت پذیرنده میتواند از قبول مأموریت مخصوصی که عده اعضای آنرا با توجه بامکانات و اوضاع و احوال خود و احتیاجات مأموریت مخصوص متناسب تشخیص نمیدهد امتناع ورزد و نیز میتواند بدون ذکر دلیل از قبول شخص معینی بعنوان عضو مأموریت مخصوص خودداری نماید.
ماده نهم – ترکیب مأموریت مخصوص :1 – مأموریت مخصوص مرکب خواهد بود از یک یا چند نماینده دولت فرستنده که میان آنان دولت فرستنده میتواند یکی را بریاست مأموریت منصوب کند. مأموریت مخصوص میتواند همچنین شامل کارمندان دیپلماتیک و کارمندان اداری و فنی و خدمه نیز باشد.
2 – هرگاه اعضاء مأموریت دیپلماتیک دائمی یا اعضاء پست کنسولی در قلمرو دولت پذیرنده جزو اعضای مأموریت مخصوص باشند علاوه بر مزایا و مصونیتهائی که طبق کنوانسیون حاضر بآنها اعطاء میشود مزایا و مصونیتهای ناشی از عضویت خود را در مأموریت دیپلماتیک دائمی یا پست کنسولی حفظ خواهند کرد.
ماده دهم – تابعیت و اعضای مأموریت مخصوص: 1 – نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن علی‌الاصول تابعیت دولت فرستنده را خواهند داشت.
2 – اتباع دولت پذیرنده را نمیتوان جز با رضایت این دولت بعضویت مأموریت مخصوص تعیین کرد. دولت پذیرنده میتواند در هر موقع رضایت خود را پس بگیرد.
3 – دولت پذیرنده میتواند حق پیش‌بینی شده در بند 2 این ماده را در مورد اتباع دولت ثالثی که تابعیت دولت فرستنده را نیز دارا نیستند – برای خود محفوظ بدارد.
ماده یازدهم – اعلامیه: 1 – مراتب زیر بوزارت امور خارجه دولت پذیرنده – یا هر یک از سایر دستگاههای آن دولت که مقرر شده باشد اعلام خواهد گشت:
الف – ترکیب مأموریت مخصوص و هرگونه تغییراتی که بعداً در آن حاصل شود.
ب – ورود و عزیمت قطعی اعضای مأموریت و خاتمه وظایف آنها در مأموریت.
ج – ورود و عزیمت قطعی هر شخصی که در معیت عضو مأمور باشد.
د – استخدام اشخاص مقیم قلمرو دولت پذیرنده بعنوان اعضای مأموریت یا خدمتکاران شخصی و بر کناری آنها.
ه – انتصاب رئیس مأموریت مخصوص یا – در صورتی که مأموریت مخصوص رئیس نداشته باشد انتصاب نماینده مذکور در بند 1 ماده 14 و انتصاب جانشین احتمالی آنان.
و – محل اماکن مأموریت مخصوص و اماکن سکونت شخصی که از مصونیت مقرره در مواد 30 و 36 و 39 برخوردار است و نیز هرگونه اطلاعات دیگری که برای تشخیص این اماکن مأموریت و اماکن سکونت شخصی مورد نیاز باشد.
2 – ورود و عزیمت قطعی باید قبلا اعلام شود مگر آنکه این امر مقدور نباشد.
ماده دوازدهم – اشخاصی که نامطلوب یا غیرقابل قبول اعلام شوند:
1 – دولت پذیرنده میتواند هر آن و بی‌آنکه الزامی به توجیه تصمیم خود داشته باشد بدولت فرستنده اطلاع دهد که هر یک از نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص یا هر یک از کارمندان دیپلماتیک آن «شخص نامطلوب» است و یا آنکه هر کارمند دیگر مأموریت قابل قبول نیست. در این صورت دولت فرستنده آن شخص را بر حسب مورد فرا خواهد خواند و یا بخدمت او در مأموریت مخصوص خاتمه خواهد داد. هر شخص را‌میتوان پیش از ورود به سرزمین دولت پذیرنده نامطلوب یا غیرقابل قبول اعلام کرد.
2 – اگر دولت فرستنده از انجام تعهدات ناشی از بند اول این ماده امتناع ورزد و یا این تعهدات را در ظرف مهلتی معقول انجام ندهد دولت پذیرنده میتواند از شناختن شخص مورد بحث بسمت عضو مأموریت مخصوص خودداری کند.
ماده سیزدهم – آغاز وظایف مأموریت مخصوص:1 – بمحض آنکه مأموریت مخصوص با وزارت امور خارجه یا هر یک از دستگاههای دیگر دولت پذیرنده که مورد توافق باشد رسماً ارتباط بر قرار‌نماید وظایف مأموریت آغاز خواهد شد.
2 – آغاز وظایف مأموریت مخصوص منوط بمعرفی آن از طرف مأموریت دیپلماتیک دائمی دولت فرستنده یا تسلیم اعتبارنامه یا اختیارنامه نخواهد بود.
ماده چهاردهم – اجازه اقدام بنام مأموریت مخصوص:1 – رئیس مأموریت مخصوص یا اگر دولت فرستنده برای مأموریت رئیس تعیین نکرده باشد – یکی از نمایندگان دولت فرستنده که از طرف آن دولت معین شده باشد مجاز است بنام مأموریت مخصوص عمل کند و با دولت پذیرنده مکاتبه نماید. دولت پذیرنده مکاتبات مربوط به مأموریت مخصوص را مستقیماً یا از طریق مأموریت دیپلماتیک دائمی برای رئیس مأموریت مخصوص یا اگر مأموریت رئیس نداشته باشد برای نماینده مذکور در فوق ارسال خواهد داشت.
2 – با این وصف یک عضو مأموریت مخصوص میتواند از طرف دولت فرستنده یا رئیس مأموریت مخصوص یا – در صورتی که مأموریت رئیس نداشته باشد از طرف نماینده مذکور در بند یک ماده حاضر مجاز گردد که در سمت قائم مقام رئیس مأموریت مخصوص یا قائم مقام نماینده مذکور در‌فوق عمل کند یا اعمال معینی را بنام مأموریت انجام دهد.
ماده پانزدهم – سازمان دولت پذیرنده طرف مراجعه مأموریت مخصوص در امور رسمی: کلیه امور رسمی با دولت پذیرنده که از طرف دولت فرستنده به مأموریت مخصوص محول میشود با وزارت امور خارجه دولت پذیرنده یا از طریق آن یا با هر سازمان دیگری از دولت پذیرنده که مورد توافق قرار گیرد انجام خواهد شد.
ماده شانزدهم – مقررات مربوط به حق تقدم: 1 – هرگاه دو یا چند مأموریت مخصوص در سرزمین دولت پذیرنده یا در سرزمین دولت ثالثی اجتماع کنند حق تقدم میان این مأموریتها هرگاه توافق خاصی در این زمینه وجود نداشته باشد بر حسب ترتیب حروف تهجی اسامی دولتها طبق پروتکل دولتی که مأموریتهای مزبور در سرزمین آن اجتماع میکنند تعیین خواهد شد.
2- حق تقدم میان دو یا چند مأموریت مخصوص که در مراسم رسمی یا تشریفاتی حضور یابند تابع پروتکل جاری دولت پذیرنده خواهد بود.
3 – ترتیب تقدم میان اعضای یک مأموریت مخصوص واحد به ترتیبی خواهد بود که بدولت پذیرنده یا به دولت ثالث که دو یا چند مأموریت مخصوص در سر زمین آن اجتماع میکنند اطلاع داده میشود.
ماده هفدهم – مقر مأموریت مخصوص:
1 – مقر مأموریت مخصوص در محلی خواهد بود که مورد توافق دول ذینفع واقع شود.
2 – هرگاه در این زمینه توافقی بعمل نیامده باشد مقر مأموریت مخصوص در محلی خواهد بود که وزارت امور خارجه دولت پذیرنده در آن قرار داد.
3 – در صورتی که مأموریت مخصوص وظایف خود را در محلهای مختلف انجام دهد دول ذینفع میتوانند توافق کنند که مأموریت مخصوص بیش از یک مقر داشته باشد و از میان این مقرها یکی را بعنوان مقر اصلی انتخاب نمایند.
ماده هیجدهم – اجتماع مأموریتهای مخصوص در سرزمین یک دولت ثالث:
1 – مأموریتهای مخصوص دو یا چند دولت میتوانند فقط پس از جلب رضایت صریح یک دولت ثالث در سرزمین آن دولت اجتماع کنند. دولت ثالث حق بازگرفتن این رضایت را برای خود محفوظ میدارد.
2 – دولت ثالث میتواند هنگام اعلام رضایت خود شرایطی را قید نماید که دول فرستنده ملزم به رعایت آن خواهند بود.
3 – دولت ثالث در حدودی که هنگام اعلام رضایت خود تعیین مینماید حقوق و تعهدات یک دولت پذیرنده را نسبت به دول فرستنده بعهده خواهد گرفت.
ماده نوزدهم – حق استفاده از پرچم و علامت دولت فرستنده توسط مأموریت مخصوص.
1- مأموریت مخصوص حق خواهد داشت پرچم و علامت دولت فرستنده را بر اماکنی که در آن استقرار یافته است و نیز بروی وسائط نقلیه خود – هنگامیکه برای امور رسمی مورد استفاده قرار میدهد نصب نماید.
2 – در استفاده از حقی که بموجب ماده حاضر اعطاء میگردد – قوانین و مقررات و عرف دولت پذیرنده رعایت میشود.
ماده بیستم – خاتمه وظایف مأموریت مخصوص:
1 – وظایف مأموریت مخصوص از جمله در موارد ذیل خاتمه می‌پذیرد:
الف – توافق دولت ذینفع.
ب – اتمام وظائف مأموریت مخصوص.
ج – انقضای مدتی که برای مأموریت مخصوص در نظر گرفته شده است مگر آنکه مدت مزبور صریحاً تمدید شده باشد.
د – اعلام دولت فرستنده دایر بر اینکه آن دولت قصد دارد به کار مأموریت مخصوص خاتمه دهد یا آنرا فراخواند.
ه – اعلام دولت پذیرنده مشعر بر آنکه کار مأموریت مخصوص را خاتمه یافته تلقی میکند.
2 – قطع روابط دیپلماتیک یا کنسولی بین دولت فرستنده و دولت پذیرنده بخودی خود موجب خاتمه مأموریتهای مخصوص موجود به هنگام قطع روابط – نمیشود.
ماده بیست و یکم – وضع رئیس دولت و شخصیت‌های عالیرتبه:
1 – رئیس دولت فرستنده در صورتی که ریاست مأموریت مخصوص را عهده‌دار باشد در قلمرو دولت پذیرنده یا در قلمرو دولت ثالث از تسهیلات و‌مزایا و مصونیتهائی برخوردار خواهد بود که طبق حقوق بین‌الملل به رؤسای دول در دیدارهای رسمی اعطاء میگردد.
2 – رئیس حکومت و وزیر امور خارجه و سایر شخصیت‌های عالیرتبه، اگر در مأموریت مخصوص دولت فرستنده عضویت داشته باشند، در قلمرو دولت پذیرنده یا ثالث علاوه بر آنچه که بموجب این کنوانسیون مقرر گردیده است از تسهیلات و مزایا و مصونیتهائی که طبق حقوق بین‌المللی اعطاء میگردد برخوردار خواهند شد.
ماده بیست و دوم – تسهیلات کلی:
دولت پذیرنده – با توجه به ماهیت و وظائف مأموریت مخصوص. تسهیلات لازم را برای انجام این وظایف. در اختیار مأموریت مخصوص خواهد گذاشت.
ماده بیست و سوم – اماکن و محلهای سکونت:
دولت پذیرنده در صورت تقاضای مأموریت مخصوص – آنرا در تهیه اماکن مورد احتیاج و محل اقامت مناسب برای اعضای مأموریت یاری خواهد کرد.
ماده بیست و چهارم – معافیت مالیاتی اماکن مأموریت مخصوص:
1 – دولت فرستنده و اعضای مأموریت مخصوص که بنام مأموریت انجام وظیفه مینماید تا حدودی که با ماهیت و طول مدت وظایف مأموریت مخصوص وفق دهد از پرداخت هر نوع مالیات و عوارض مملکتی منطقه‌ای یا شهری بابت اماکن مورد اشغال مأموریت مخصوص معاف خواهند بود مگر آنکه دریافت این مالیاتها یا عوارض در ازاء انجام خدمات خاص باشد.
2 – در صورتی که طبق قوانین دولت پذیرنده پرداخت این مالیاتها و عوارض بعهده شخصی باشد که با دولت فرستنده یا با هر یک از اعضای مأموریت مخصوص معامله میکند. معافیت مالیاتی موضوع این ماده منتفی خواهد بود.
ماده بیست و پنجم – مصونیت اماکن از تعرض:
1 – اماکنی که مأموریت مخصوص طبق مقررات این کنوانسیون در آن مستقر شده است مصونیت دارند. مأمورین دولت پذیرنده جز با رضایت رئیس مأموریت مخصوص یا در صورت اقتضا جز با رضایت رئیس مأموریت دیپلماتیک دائمی دولت فرستنده نزد دولت پذیرنده حق ورود به این اماکن را نخواهد داشت. در صورت وقوع آتش‌سوزی یا حوادث ناگوار دیگر که ایمنی‌عمومی را شدیداً به مخاطره اندازد و فقط در صورتی که جلب رضایت صریح رئیس مأموریت مخصوص یا در صورت اقتضا رئیس مأموریت دیپلماتیک دائمی مقدور نباشد – میتوان این رضایت را کسب شده فرض نمود.
2 – دولت پذیرنده وظیفه خاص دارد کلیه تدابیر لازم را بمنظور اینکه اماکن مأموریت مخصوص مورد تجاوز و خسارت قرار نگرفته و آرامش و شئون آن متزلزل نگردد – اتخاذ نماید.
2 – اماکن مأموریت مخصوص و اسباب و اثاثیه و سایر اموالی که در انجام کار مأموریت مخصوص مورد استفاده واقع میشود و وسایط نقلیه مأموریت از تفتیش و مصادره و توقیف و یا اقدامات اجرائی مصون خواهد بود.
ماده بیست و ششم – مصونیت بایگانی و اسناد:
بایگانی و اسناد مأموریت مخصوص در هر زمان و در هر مکان از تعرض مصون خواهد بود و بایستی عنداللزوم دارای علائم مرئی خارجی مشخص‌کننده باشد.
ماده بیست و هفتم – آزادی رفت و آمد:
دولت پذیرنده با رعایت قوانین و مقررات خود راجع به مناطقی که ورود به آنها از لحاظ امنیت ملی ممنوع یا تابع مقررات خاصی است – تا حدودی که برای انجام وظایف مأموریت مخصوص لازم باشد – آزادی رفت و آمد و مسافرت کلیه اعضای مأموریت را در سرزمین خود تأمین خواهد کرد.
ماده بیست و هشتم – آزادی ارتباطات:
1 – دولت پذیرنده آزادی ارتباطات مأموریت مخصوص را برای مقاصد رسمی اجازه داده و حمایت خواهد نمود. مأموریت مخصوص میتواند بمنظور برقراری ارتباط با حکومت دولت فرستنده یا مأموریتهای دیپلماتیک یا پستهای کنسولی یا سایر مأموریتهای مخصوص آن دولت یا با بخشهای خود مأموریت در هر جا که باشد – از کلیه وسائل ارتباطی لازم از جمله پیک و پیامهای رمز و کد استفاده نماید لیکن مأموریت مخصوص فقط با رضایت دولت پذیرنده میتواند اقدام به نصب و استفاده از یک دستگاه فرستنده رادیوئی بنماید.
2 – مکاتبات رسمی مأموریت مخصوص از تعرض مصون است. «مکاتبات رسمی» عبارتست از کلیه مکاتباتی که مربوط به مأموریت مخصوص و وظایف آن میباشد.
3 – مأموریت مخصوص در صورتی که عملا ممکن باشد – از وسایل ارتباط منجمله کیسه و پیک مأموریت دیپلماتیک دائمی دولت فرستنده استفاده خواهد کرد.
4 – کیسه مأموریت مخصوص نباید باز یا توقیف شود.
5 – بسته‌های جزء کیسه مأموریت مخصوص باید دارای علامات خارجی مشهود و مشخص کیفیت آنها بوده – فقط حاوی اسناد یا اشیاء مورد استفاده رسمی مأموریت مخصوص باشد.
6 – پیک مأموریت مخصوص که باید دارای مدارک رسمی حاکی از سمت وی و تعداد بسته‌های جزء کیسه باشد در انجام وظائف خود از حمایت دولت پذیرنده برخوردار خواهد بود. شخص پیک مصونیت داشته و بهیچ عنوان بازداشت یا زندانی نخواهد شد.
7 – دولت فرستنده یا مأموریت مخصوص میتواند پیکهای مخصوص برای مأموریت مخصوص منصوب نماید. در این صورت مقررات بند 6 این ماده و مصونیتهای مندرج در آن فقط تا زمانی که پیک مزبور کیسه مأموریت مخصوص را به مقصد برساند جاری خواهد بود.
8 – کیسه مأموریت مخصوص را میتوان به فرمانده کشتی یا هواپیمای بازرگانی که باید در یک محل ورودی مجاز توقف نماید – سپرد فرمانده مزبور باید دارای مدرک رسمی حاکی از تعداد بسته‌های جزء کیسه باشد. لکن وی بمنزله پیک مأموریت مخصوص نخواهد بود. مأموریت مخصوص میتواند متعاقب ترتیباتی که با مقامات ذیصلاحیت میدهد یکی از اعضاء خود را برای دریافت مستقیم و آزادانه کیسه از فرمانده کشتی یا هواپیما اعزام دارد.
ماده بیست و نهم – مصونیت شخصی از تعرض:
شخص نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و شخص کارمند دیپلماتیک مصون خواهند بود و نمیتوان آنها را بهیچ عنوان مورد توقیف یا بازداشت قرار داد. دولت پذیرنده با ایشان رفتار محترمانه‌ای که در شأن آنهاست خواهد داشت و کلیه اقدامات لازم را برای ممانعت از وارد آمدن لطمه به شخص و آزادی و حیثیت آنها اتخاذ خواهد کرد.
ماده سی ام – مصونیت محل سکونت شخصی:
1 – محل سکونت شخصی نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن مانند اماکن مأموریت مخصوص مصون و مورد حمایت خواهد بود.
2 – اسناد و مکاتبات و همچنین با رعایت بند 4 ماده 31 اموال آنها مصون خواهد بود.
ماده سی و یکم – مصونیت قضائی:
1 – نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن از مصونیت تعقیب جزائی دولت پذیرنده برخوردار میباشند.
2 – اشخاص مزبور – همچنین از مصونیت دعاوی مدنی و اداری دولت پذیرنده بهره‌مند خواهند بود مگر در موارد زیر:
الف – دعوی راجع به مال غیرمنقول خصوصی واقع در سرزمین دولت پذیرنده مگر آنکه شخص ذینفع مال را به نمایندگی دولت فرستنده و برای مقاصد مأموریت مخصوص در تصرف داشته باشد.
ب – دعوی راجع به ماترکی که شخص ذینفع بطور خصوصی و نه بنام دولت فرستنده در مورد آن بعنوان وصی و امین ترکه و وراث یا موصی له‌عمل میکند.
ج – دعوی راجع به فعالیتهای حرفه‌ای یا تجاری از هر نوع که شخص ذینفع در قلمرو دولت پذیرنده و خارج از وظایف رسمی خود بآن اشتغال ورزد.
د – دعوی درباره جبران خسارات ناشی از تصادف وسیله نقلیه که خارج از وظایف رسمی شخص ذینفع مورد استفاده واقع شود.
3 – نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن مجبور بادای شهادت نیستند.
4 – علیه هیچیک از نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص با هیچیک از کارمندان دیپلماتیک آن مبادرت بهیچگونه عملیات اجرائی نخواهد شد جز در موارد مذکور در بندهای فرعی الف – ب – ج – د – بند 2 این ماده و مشروط بر آنکه این عملیات اجرائی به مصونیت اشخاص مزبور یا محل سکونت آنان لطمه وارد نسازد.
5 – مصونیت قضائی نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن – ایشان را از تعقیب قضائی دولت فرستنده معاف نخواهد ساخت.
ماده سی و دو – معافیت از مقررات مربوط به بیمه‌های اجتماعی:
1 – نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن با رعایت مفاد بند 3 این ماده در مورد خدمات انجام شده برای دولت فرستنده از مقررات بیمه‌های اجتماعی که ممکن است در قلمرو دولت پذیرنده لازم‌الاجراء باشد معاف خواهند بود.
2 – معافیت مقرر در بند یک این ماده شامل اشخاصی که منحصراً در استخدام شخصی یکی از نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص یا یکی از کارمندان دیپلماتیک آن باشند نیز خواهد بود مشروط بر اینکه این اشخاص:
الف – از اتباع دولت پذیرنده نبوده یا در قلمرو آن دولت اقامت دائم نداشته باشد .
ب – مقررات بیمه‌های اجتماعی دولت فرستنده یا دولت ثالث در مورد آنان اعمال گردد.
3 – نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن باید در مورد اشخاصی که در خدمت آنها هستند و مشمول معافیت مقرر در بند 2 این ماده نمیباشند – تکالیف ناشی از مقررات بیمه‌های اجتماعی دولت پذیرنده را که به کارفرما تحمیل میشود – رعایت نمایند.
4 – معافیت مذکور در بندهای 1 و 2 این ماده مانع قبول باختیار و استفاده از بیمه‌های اجتماعی دولت پذیرنده تا حدودیکه مورد قبول این دولت باشد نخواهد بود.
5 – مقررات این ماده محل موافقتنامه‌های دو جانبه یا چند جانبه‌ای که قبلا راجع به بیمه‌های اجتماعی منعقد گردیده نبوده و مانع از انعقاد چنین موافقتنامه‌هائی در آینده نخواهد بود.
ماده سی و سوم – معافیت از عوارض و مالیاتها:
نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن از پرداخت کلیه عوارض و مالیاتهای شخصی یا مالی یا مملکتی یا منطقه‌ای یا شهری جز در موارد زیر معاف خواهند بود:
الف – مالیاتهای غیر مستقیمی که معمولا جزو قیمت کالاها یا خدمات محسوب میشود.
ب – عوارض و مالیاتهای مربوط به اموال غیر منقول خصوصی واقع در سرزمین دولت پذیرنده مگر اینکه شخص مربوط آن اموال را بنمایندگی دولت فرستنده برای مقاصد مأموریت مخصوص در تصرف داشته باشد.
ج – مالیات بر ارث که از طرف دولت پذیرنده دریافت میگردد با رعایت مقررات ماده 44.
د – عوارض و مالیات مأخوذ از درآمدهای شخصی حاصل در قلمرو دولت پذیرنده و مالیات بر سرمایه‌های بکار افتاده در مؤسسات تجارتی واقع در‌قلمرو دولت پذیرنده.
ه – مالیات و عوارضی که در قبال انجام خدمات وصول میشود.
و – هزینه‌های ثبت و دادرسی و رهن و تمبر با رعایت مقررات ماده 24
ماده سی و چهارم – معافیت از خدمات شخصی:
دولت پذیرنده نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص کارمندان دیپلماتیک آنرا از انجام کلیه خدمات شخصی و خدمات عمومی بهر‌صورت و شکل و الزامات نظامی از قبیل مصادره و بیگاری و اسکان افراد نظامی معاف خواهد داشت.
ماده سی و پنجم – معافیت گمرکی:
1 – دولت پذیرنده در حدود قوانین و مقرراتی که ممکن است وضع نماید و ورود اشیاء زیر را با معافیت کلیه حقوق گمرکی و عوارض و هزینه‌های فرعی جز مخارج انبارداری و باربری و هزینه‌های ناشی از خدمات مشابه – اجازه خواهد داد.
الف – اشیاء مورد استفاده رسمی مأموریت مخصوص.
ب – اشیاء مورد استفاده شخصی نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن.
2 – اثاثه شخصی نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن از بازرسی معاف خواهد بود مگر اینکه دلائل جدی دال بر وجود اشیائی در آن مشمول معافیتهای مذکور در بند یک این ماده نیست و در دست بوده و یا ورود و صدور آن اشیاء بموجب قوانین و مقررات قرنطینه دولت پذیرنده ممنوع باشد. در این قبیل موارد بازرسی جز در حضور شخص ذینفع یا نماینده مجاز او صورت نخواهد گرفت.
ماده سی و ششم – کارمندان اداری و فنی:
کارمندان اداری و فنی مأموریت مخصوص از مزایا و مصونیتهای مندرج در موارد 29 تا 34 بهره‌مند خواهند بود ولی مصونیت از صلاحیت قضائی دولت پذیرنده در امور مدنی و اداری موضوع بند 2 ماده 31 شامل اعمال خارج از وظایف آنها نخواهد شد. اشخاص مذکور همچنین از مزایای مندرج در بند 1 ماده 35 در مورد اشیائی که بهنگام ورود اولیه خود به سرزمین دولت پذیرنده وارد میکنند استفاده خواهند نمود.
ماده سی و هفتم – خدمه:
خدمه مأموریت مخصوص نسبت باعمال ناشی از انجام وظایف خود از صلاحیت قضائی دولت پذیرنده مصون خواهند بود و از معافیت از پرداخت مالیات و عوارض بابت مزدی که در قبال خدمات خود دریافت میدارند و همچنین از معافیت از مقررات بیمه‌های اجتماعی مقرر در ماده 32 بهره‌مند خواهند بود.
ماده سی و هشتم – خدمتکاران شخصی: خدمتکاران شخصی اعضای مأموریت مخصوص از پرداخت مالیات و عوارض بابت حقوقی که در قبال انجام وظیفه دریافت میدارند معاف خواهند بود. در کلیه موارد دیگر – استفاده آنان از مزایا و مصونیتها فقط در حدودی است که مورد قبول دولت پذیرنده باشد. معذلک[معذالک] دولت پذیرنده نباید حق حاکمیت خود را در مورد این اشخاص طوری اعمال نماید که بنحو بی‌تناسبی مانع انجام وظایف مأموریت مخصوص گردد.
ماده سی و نهم – اعضای خانواده:
1 – اعضای خانواده‌های نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن در صورتی که همراه این اعضای مأموریت مخصوص باشند از مزایا و مصونیتهای مصرح در مواد 29 تا 35 بهره‌مند خواهند بود مشروط بر اینکه از اتباع دولت پذیرنده نبوده و یا در قلمرو آن دولت اقامت دائم نداشته باشند.
2 – اعضای خانواده‌های کارمندان اداری و فنی مأموریت مخصوص در صورتی که همراه این اعضای مأموریت مخصوص باشند از مزایا و مصونیتهای مصرح در ماده 36 برخوردار خواهند بود مشروط بر اینکه تبعه دولت پذیرنده یا مقیم دائم در قلمرو آن دولت نباشند.
ماده چهلم – اتباع دولت پذیرنده و اشخاصی که در قلمرو آن دولت اقامت دائم دارند:
1 – نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن که تبعه دولت پذیرنده یا مقیم دائم در قلمرو آن دولت باشند. فقط نسبت باعمال رسمی که در اجرای وظایف خود انجام میدهند از مصونیت قضائی و مصونیت از تعرض بهره‌مند خواهند گردید مگر آنکه دولت پذیرنده مزایا و مصونیتهای بیشتری بآنها اعطاء نماید.
2 – سایر اعضای مأموریت مخصوص و خدمتکاران شخصی که تبعه دولت پذیرنده یا مقیم دائم در قلمرو آن دولت باشند – از مزایا و مصونیتها فقط تا حدودی که دولت پذیرنده بآنها اعطاء مینماید – برخوردار خواهند شد. معذلک[معذالک] دولت پذیرنده باید صلاحیت قضائی خود را در مورد این اشخاص بنحوی اعمال نماید که زیاده از حد مانع انجام وظایف مأموریت مخصوص نگردد.
ماده چهل و یکم – سلب مصونیت:
1 – دولت فرستنده میتواند مصونیت قضائی نمایندگان خود در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن و سایر اشخاصی را که بموجب مواد36 تا 40 از مصونیت برخوردار میگردند – سلب نماید.
2 – سلب مصونیت باید همیشه صریح باشد.
3 – هرگاه یکی از اشخاص مذکور در بند 1 این ماده اقامه دعوی نماید نمیتواند در مورد هرگونه دعوی متقابل که مستقیماً به دعوی اصلی مربوط است به مصونیت قضائی استناد نماید.
4 – سلب مصونیت قضائی بمنظور دادرسی حقوقی با اداره در حکم سلب مصونیت از اقدامات اجرائی ناشی از حکم دادگاه نخواهد بود. در مورد اینگونه اقدامات اجرائی سلب مصونیت باید جداگانه صورت گیرد.
ماده چهل و دوم – عبور از سرزمین دولت ثالث:
1 – اگر یکی از نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص یا یکی از کارمندان دیپلماتیک آن برای عزیمت جهت تصدی پست خود یا در راه مراجعت به قلمرو دولت فرستنده از سرزمین دولت ثالثی عبور نماید یا در آن سرزمین باشد. دولت ثالث مصونیت از تعرض و هرگونه مصونیت دیگری را که برای تأمین عبور مراجعت او ضروری است – باو اعطاء خواهد نمود. همچنین مقررات از طرف دولت ثالث در مورد اعضای خانواده او که از مزایا و مصونیتها بهره‌مند و بعنوان همراه شخص مذکور در بند حاضر چه در معیت او و چه جداگانه برای پیوستن باو یا مراجعت بوطن مسافرت مینمایند – اعمال خواهد شد.
2 – دول ثالث نباید در شرایط مشابه آنچه در بند اول این ماده مقرر است عبور کارمندان اداری و فنی یا خدمه مأموریت مخصوص یا اعضاء خانواده آنها را سرزمین خود دچار اشکال سازند.
3 – دولتهای ثالث نسبت به مکاتبات و سایر ارتباطات رسمی منجمله پیامهای «کد» یا رمز که از خاک آنها میگذرد همان آزادی و حمایتی را اعطاء خواهند کرد که دولت پذیرنده بموجب کنوانسیون حاضر ملزم برعایت آن میباشد. دولتهای ثالث با رعایت مفاد بند 4 این ماده نسبت به پیکها و کیسه‌های عبوری مأموریت مخصوص همان مصونیت از تعرض و حمایتی را که دولت‌پذیرنده بموجب کنوانسیون حاضر ملزم برعایت آن است – اعطاء خواهند کرد.
4 – دولت ثالث موقعی ملزم برعایت تعهدات خود در مورد اشخاص مذکور در بندهای 1 و 2 و 3 این ماده میباشد که قبلا از طریق درخواست روادید یا اطلاعیه از عبور این اشخاص بعنوان اعضای مأموریت مخصوص یا اعضاء خانواده آنها یا پیکها مطلع گردیده و نسبت به آن اعتراضی ننموده باشد.
5 – تکالیف دولتهای ثالث ناشی از بندهای 1 و 2 و 3 این ماده همچنین نسبت باشخاص مذکور در این بندها و وسایل ارتباطی رسمی و کیسه‌های مأموریت مخصوص – هنگامی که استفاده از سرزمین دولت ثالث بعلت «فورس‌ماژور» باشد مجری خواهد بود.
ماده چهل و سوم – طول مدت استفاده از مزایا و مصونیتها:
1 – هر عضو مأموریت مخصوص بمجرد ورود به سرزمین دولت پذیرنده جهت تصدی وظائف خود در مأموریت مخصوص یا اگر قبلا در سرزمین آن دولت باشد از لحظه‌ای که انتصاب او به وزارت امور خارجه دولت پذیرنده یا به سازمان دیگری که مورد توافق قرار گرفته باشد اعلام میشود از مزایا و‌مصونیتهائی که ذیحق است برخوردار خواهد شد.
2 – وقتیکه وظائف عضو مأموریت مخصوص پایان مییابد مزایا و مصونیتهای او معمولا از لحظه‌ای که سرزمین دولت پذیرنده را ترک مینماید – یا پس انقضای مهلت مناسبی که بدین منظور باو داده شده است قطع میشود ولی این مزایا و مصونیتها حتی در صورت وجود منازعات مسلحانه تا این مواعد ادامه خواهد یافت . معهذا در مورد اعمالی که عضو مزبور در اجرای وظائف خود انجام میدهد مصونیت کماکان ادامه مییابد.
3 – در صورت فوت یکی از اعضای مأموریت مخصوص – اعضای خانواده او از مزایا و مصونیتهائی که بآنها اعطاء شده است – تا انقضای مهلت مناسب برای ترک سرزمین دولت پذیرنده – استفاده خواهند کرد.
ماده چهل و چهارم – ما ترک عضو مأموریت مخصوص یا عضو خانواده او:
1 – در صورت فوت یک عضو مأموریت مخصوص یا عضوی از خانواده او که در معیت او است هرگاه متوفی تبعه دولت پذیرنده یا مقیم دائم در قلمرو‌آن دولت نباشد – دولت پذیرنده خروج اموال منقول متوفی را اجازه میدهد باستثنای اموالی که در آن کشور تحصیل شده و در موقع فوت ممنوع‌الصدور باشد.
2 – از اموال منقولی که وجود آن در قلمرو دولت پذیرنده صرفاً بعلت حضور شخص متوفی در آنجا بعنوان عضو مأموریت مخصوص یا فردی از خانواده عضو مأموریت بوده – مالیات بر ارث اخذ نخواهد شد.
ماده چهل و پنجم – تسهیلات برای ترک سرزمین دولت و خارج کردن اسناد و بایگانی مأموریت مخصوص از سرزمین آن دولت:
1 – دولت پذیرنده وظیفه دارد حتی در صورت وجود منازعات مسلحانه تسهیلات لازم را فراهم آورد تا اشخاص بهره‌مند از مزایا و مصونیتها بجز اتباع خود و نیز افراد خانواده‌های آنها بدون توجه به تابعیت آنان بتوانند در اولین فرصت سرزمین آن دولت را ترک نمایند. دولت مزبور بخصوص باید در صورت احتیاج وسائل نقلیه لازم را برای خود و اموالشان در اختیار آنها بگذارد.
2 – دولت پذیرنده باید تسهیلاتی بمنظور خارج نمودن اسناد و بایگانی مأموریت مخصوص از سرزمین خود – برای دولت فرستنده قائل شود.
ماده چهل و ششم – نتایج مترتب بر خاتمه وظایف مأموریت مخصوص:
1- هنگامی که وظایف مأموریت مخصوص به پایان میرسد دولت پذیرنده باید اماکن مأموریت مخصوص را مادام که اختصاص بآن دارد و همچنین اموال و اسناد و بایگانی مأموریت مخصوص را محترم شمرده و حمایت نماید. دولت فرستنده باید اموال و اسناد و بایگانی خود را در ظرف مهلت مناسبی خارج نماید.
2 – در صورت وجود نداشتن یا قطع مناسبات دیپلماتیک یا کنسولی بین دولت فرستنده و دولت پذیرنده و در صورتی که وظایف مأموریت مخصوص بپایان رسیده باشد – دولت فرستنده میتواند حتی در صورت وجود منازعات مسلحانه نگهداری اموال و اسناد و بایگانی مأموریت مخصوص را بدولت ثالثی که مورد قبول دولت پذیرنده باشد – بسپارد.
ماده چهل و هفتم – احترام بقوانین و مقررات دولت پذیرنده و استفاده از اماکن مأموریت مخصوص:
1 – کلیه اشخاصی که از مزایا و مصونیتهای مقرر در کنوانسیون حاضر بهره‌مند میباشند – بدون آنکه بمزایا و مصونیتهای آنان لطمه‌ای وارد آید مکلفند قوانین و مقررات دولت پذیرنده را محترم شمرده و از مداخله در امور داخلی آن دولت خودداری نمایند.
2 – اماکن مأموریت مخصوص نباید بنحوی مورد استفاده قرار گیرد که با وظایف مأموریت مخصوص که طبق کنوانسیون حاضر یا سایر قواعد حقوق بین‌المللی کلی یا موافقتنامه‌های خاص لازم‌الاجرا بین دولت فرستنده و دولت پذیرنده معین شده – مغایرت داشته باشد.
ماده چهل و هشتم – فعالیت حرفه‌ای یا تجارتی:
نمایندگان دولت فرستنده در مأموریت مخصوص و کارمندان دیپلماتیک آن نباید در قلمرو دولت پذیرنده مبادرت به فعالیت حرفه‌ای یا تجارتی بقصد انتفاع شخصی بنمایند.
ماده چهل و نهم – عدم تبعیض:
1 – در اجرای مقررات کنوانسیون حاضر تبعیضی بین دولتها اعمال نخواهد شد.
2 – معهذا موارد زیر تبعیض تلقی نخواهد شد:
الف – اینکه دولت پذیرنده یکی از مقررات کنوانسیون حاضر را بعلت آنکه در خاک دولت فرستنده نسبت به مأموریتهای مخصوص او در این مورد محدودیت قائل شده‌اند – بطور محدود اجرا کند.
ب – اینکه دولتها طبق عرف یا از طریق توافق – حدود تسهیلات و مزایا و مصونیتهای مأموریتهای مخصوص خود را تغییر دهند – ولو در مورد چنین تغییری با دولتهای دیگر توافق بعمل نیامده باشد – مشروط بر اینکه با هدف و منظور کنوانسیون حاضر مغایر نباشد و مانع از استیفای حقوق دولتهای ثالث یا انجام تعهدات آنها نگردد.
ماده پنجاهم – امضاء:
کنوانسیون حاضر برای امضاء کلیه دول عضو سازمان ملل متحد یا یک سازمان تخصصی یا آژانس بین‌المللی انرژی اتمی یا هر دولتی که طرف اساسنامه دیوان بین‌المللی دادگستری است و هر دولت دیگری که از طرف مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای الحاق به کنوانسیون حاضر دعوت شود تا تاریخ 31 دسامبر 1970 در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک مفتوح خواهد بود.
ماده پنجاه و یکم – تصویب:
این کنوانسیون به تصویب خواهد رسید و اسناد تصویب آن بدبیر کل سازمان ملل متحد تسلیم خواهد شد.
ماده پنجاه دوم – الحاق:
کنوانسیون حاضر برای الحاق هر دولتی که جزء یکی از طبقات مذکور در ماده 50 میباشد مفتوح خواهد بود. اسناد الحاق بدبیر کل سازمان ملل متحد تسلیم خواهد شد.
ماده پنجاه و سوم – لازم‌الاجراء شدن:
1 – کنوانسیون حاضر سی روز پس از تاریخ تسلیم و بیست و دومین سند تصویب یا الحاق بدبیر کل سازمان ملل متحد لازم‌الاجرا خواهد شد.
2 – کنوانسیون حاضر در مورد هر یک از دولی که پس از تسلیم بیست و دومین سند تصویب یا الحاق آنرا تصویب مینمایند یا بدان ملحق میشوند سی روز پس از تاریخ تسلیم سند تصویب یا الحاق آندولت لازم‌الاجراء خواهد شد.
ماده پنجاه و چهارم – اعلامیه‌های مقام نگهدارنده:
دبیر کل سازمان ملل متحد مراتب زیر را بکلیه دولی که جزء یکی از طبقات مذکور در ماده 50 باشند اطلاع خواهد داد:
الف – امضای کنوانسیون حاضر از طرف دولتها و تسلیم اسناد تصویب یا الحاق طبق مواد 50 و 51 و 52
ب – تاریخی که کنوانسیون حاضر طبق ماده 53 لازم‌الاجرا خواهد گردید.
ماده پنجاه و پنجم – متون معتبر:
نسخه اصلی کنوانسیون حاضر که متون چینی – انگلیسی – فرانسه – روسی و اسپانیائی آن متساویاً معتبر است بدبیر کل سازمان ملل متحد تسلیم خواهد شد. دبیر کل رونوشتهای گواهی شده و مطابق با اصل آنرا برای تمام دول مشمول یکی از طبقات مذکور در ماده 50 ارسال خواهد داشت.
بنا بمراتب امضاء‌کنندگان زیر که از طرف دول متبوع خود دارای اختیارات لازم میباشند کنوانسیون حاضر را که در تاریخ 16 دسامبر 1969 برای امضاء در نیویورک مفتوح گردیده امضاء نمودند.
کنوانسیون فوق مشتمل بر یک مقدمه و پنجاه و پنج ماده منضم بقانون الحاق دولت شاهنشاهی ایران بکنوانسیون مزایا و مصونیتهای مأموریتهای مخصوص میباشد.
رئیس مجلس شورای ملی – عبدالله ریاضی
پروتکل اختیاری مربوط به حل اجباری اختلافات
دول طرف این پروتکل و کنوانسیون مربوط به مأموریتهای مخصوص که از این پس «کنوانسیون» نامیده میشود و در تاریخ 8 دسامبر 1969 به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسیده است. با اظهار تمایل به توسل به قضاوت اجباری دیوان بین‌المللی دادگستری تا آنجا که بآنها مربوط است برای حل کلیه اختلافات ناشی از تفسیر یا اجرای کنوانسیون مگر آنکه در مهلت معقول راه حل دیگری مورد توافق مشترک قرار گرفته باشد – نسبت به مقررات زیر توافق نمودند:
ماده یکم – اختلافات ناشی از تفسیر یا اجرای «کنوانسیون» در صلاحیت اجباری دیوان بین‌المللی دادگستری میباشد – هر دولت طرف اختلاف و امضاء‌کننده این پروتکل میتواند بوسیله دادخواست کتبی اختلافات را در دیوان طرح نماید.
ماده دوم – طرفین میتوانند ظرف مدت دو ماه بعد از اعلام وجود اختلاف بیکدیگر با توافق مشترک بجای دیوان بین‌المللی دادگستری موضوع را بیک محکمه داوری ارجاع نمایند. در خاتمه این مهلت هر یک از طرفین میتوانند اختلافات را ضمن یک دادخواست کتبی در دیوان طرح کنند.
ماده سوم –
1 – طرفین همچنین میتوانند در عرض همان دو ماه مهلت مشترکاً توافق کنند که قبل از رجوع به دیوان بین‌المللی دادگستری متوسل بسازش گردند.
2 – کمیسیون سازش تا پنج ماه پس از تاریخ تشکیل باید توصیه‌های خود را تسلیم نماید. اگر توصیه‌های مزبور در عرض دو ماه از تاریخ اعلام مورد قبول طرفین اختلاف قرار نگیرند هر یک از طرفین میتوانند موضوع اختلاف را ضمن تسلیم دادخواست کتبی در دیوان طرح نمایند.
ماده چهارم – پروتکل حاضر برای امضاء کلیه دولتهای طرف «کنوانسیون» تا تاریخ 31 دسامبر 1970 در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک مفتوح خواهد بود.
ماده پنجم – پروتکل حاضر به تصویب خواهد رسید و اسناد تصویب به دبیر کل سازمان ملل متحد تسلیم خواهد شد.
ماده ششم – پروتکل حاضر برای الحاق کلیه دولتهائی که به «کنوانسیون» بپیوندند مفتوح خواهد بود. اسناد الحاق به دبیر کل سازمان ملل متحد تسلیم خواهد شد.
ماده هفتم –
1 – پروتکل حاضر از روزی که کنوانسیون لازم‌الاجرا میشود یا سی روز پس از تسلیم دومین سند تصویب یا الحاق به پروتکل بدبیر کل سازمان ملل متحد هر کدام مؤخر باشد لازم‌الاجرا خواهد بود.
2 – برای دولتی که این پروتکل را بعد از لازم‌الاجرا شدن طبق بند یک این ماده تصویب نماید یا بآن ملحق شود پروتکل سی روز پس از تاریخ تسلیم سند تصویب یا الحاق لازم‌الاجراء میشود.
ماده هشتم – دبیر کل سازمان ملل متحد مراتب زیر را باطلاع دولتهائی که ممکن است به «کنوانسیون» بپیوندند – خواهد رسانید:
الف – امضاء پروتکل حاضر از طرف دول و تسلیم اسناد تصویب یا الحاق بر طبق مواد 4 و 5 و 6.
ب – تاریخی که پروتکل حاضر طبق ماده 7 لازم‌الاجراء میشود.
ماده نهم – نسخه اصلی پروتکل حاضر که متون چینی – انگلیسی – فرانسه – روسی و اسپانیائی آن متساویاً معتبر میباشد بدبیر کل سازمان ملل متحد سپرده خواهد شد و دبیر کل رونوشتهای مطابق با اصل و گواهی شده‌ای برای کلیه دولتهای مذکور در ماده 4 خواهد فرستاد.
بنا بمراتب امضاء‌کنندگان زیر که از طرف دولتهای متبوع خود دارای اختیارات لازم میباشند، پروتکل حاضر را که در تاریخ 16 دسامبر 1969 برای امضاء در نیویورک مفتوح گردیده است – امضا نمودند.
پروتکل فوق مشتمل بر یک مقدمه و نه ماده منضم به قانون الحاق دولت شاهنشاهی ایران بکنوانسیون مزایا و مصونیتهای مأموریتهای مخصوص میباشد.
رئیس مجلس شورای ملی – عبدالله ریاضی