شورای امنیت،
با ملاحظه‌ی نامه دبیرکل مورخ ۲۵ نوامبر ۱۹۷۹،
با نگرانی عمیق نسبت به سطح خطرناک تنش میان ایران و ایالات متحده آمریکا، که می‌تواند عواقب سنگینی برای صلح و امنیت جهانی داشته باشد،
با یادآوری درخواست رئیس شورای امنیت در تاریخ ۹ نوامبر ۱۹۷۹ که در ۲۷ دسامبر ۱۹۷۹ (S/13652) تکرار شد،
با در نظر گرفتن نامه وزیر امور خارجه‌ی ایران مورخ ۱۳ نوامبر ۱۹۷۹ که مربوط به تظلم‌خواهی ایران بود،
با توجه به تعهد کشورها نسبت به فرونشاندن اختلافات بین‌المللی با توسل به وسایل صلح‌آمیز به طوری که صلح، امنیت و عدالت جهانی به خطر نیفتد،
با آگاهی از اینکه کشورها موظفند در روابط خارجی خود از بکارگیری تهدید یا زور علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی هر کشور دیگر خودداری نمایند و از انجام هر عمل دیگری که با اهداف سازمان ملل تطابق نداشته باشد اجتناب ورزند،
با اظهار مجدد تعهد رسمی تمام کشورهای عضو نسبت به مفاد کنوانسیون وین درباره ارتباطات دیپلماتیک سال ۱۹۶۱ و کنوانسیون ارتباطات کنسولی سال ۱۹۶۳ مبنی بر مصونیت کارکنان دیپلمات و اهداف ماموریت آنان.
۱. به‌فوریت از دولت ایران می‌خواهد که سریعاً کارکنان سفارت ایالات متحده آمریکا که در تهران گرفته شده‌اند را آزاد نموده، امنیت آن‌ها را تامین کرده و اجازه دهد تا کشور را ترک کنند؛
۲. به‌علاوه از دولت‌های ایران و ایالات متحده آمریکا دعوت می‌کند برای حل صلح‌آمیز مسائل باقی‌مانده بین خود به شکلی که رضایت هر دو طرف طبق اصول و اهداف سازمان ملل تأمین گردد گام بردارند؛
۳. اصرار دارد که دولت‌های ایران و ایالات متحده آمریکا در وضعیت فعلی بالاترین حد خویشتن‌داری را اعمال نمایند؛
۴. از دبیر کل می‌خواهد مساعی جمیله‌ی خود برای اجرای فی‌الفور این قطعنامه را بکار گیرد و از تمام اقدامات مناسب در این مسیر بهره‌برداری نماید؛
۵. تصمیم می‌گیرد تا شورا همچنان موضوع را فعالانه در دستور کار خود نگه دارد و از دبیر کل می‌خواهد با گزارش‌هایش شورا را سریعاً از نتیجه‌ی تلاش‌های خود مطلع نماید.