نظر به ماده ۲۷۶ قانون مجازات عمومی، آییننامه راهنمایی و رانندگی مشتمل بر ۱۹۶ ماده بشرح زیر تصویب میشود.
آییننامه راهنمایی و رانندگی مصوب ۱۳۱۸ کلا و آن قسمت از سایر آیین نامه‌های مربوط به راهنمایی و رانندگی که با مقررات این آیین نامه مغایرت دارد ملغی است.
فصل ۱ ـ تعاریف
ماده ۱ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
اصلاحات و کلماتی که در این آئین نامه بکار برده شده دارای معانی ذیل میباشند:
1 ـ ابطال گواهینامه ـ سلب اعتبار قانونی آن.
2 ـ اتوبوس ـ هر نوع وسیله نقلیه موتوری مسافربری که ظرفیت آن با راننده و کمک راننده ۲۲ نفر یا بیشتر باشد.
3 ـ اتوبوس برقی ـ اتوبوسی که بوسیله باطری یا نیروی برقی که از سیمهای هوائی دریافت میدارد حرکت نماید ولی روی ریل نباشد.
4 ـ اتومبیل ـ هر نوع وسیله نقلیه موتوری که لااقل دارای دو چرخ در جلو و دو چرخ دیگر در عقب بوده و برای حمل بار یا انسان بکار رود.
5 ـ اتومبیل آموزشی ـ اتومبیلی که برای تعلیم رانندگی اختصاص داده شده باید دارای دو کلاج و دو ترمز و دو آئینه بوده و متعلق بیکی از آموزشگاههای مجاز تعلیم رانندگی باشد.
6 ـ اتومبیل سواری ـ اتومبیلی که برای حمل انسان ساخته شده و ظرفیت آن با راننده حداکثر شش نفر است.
7 ـ اتومبیل مدارس ـ اتومبیلی که برای رفت و آمد شاگردان آموزشگاهها اختصاص داده شده.
8 ـ ارتفاع چراغ ـ فاصله مرکز چراغ ـ وسیلهه نقلیه بدون بار یا مسافر تا کف راه.
9 ـ استیشن ـ اتومبیل سواری که ظرفیت آن با راننده حداقل هفت نفر و حداکثر نه نفر باشد.
10 ـ بارکش ـ هر نوع وسیله نقلیه ای که برای حمل بار ساخته شده.
11 ـ پارک متر ـ دستگاهی که به انداختن سکه تعیین شده در آن اجازه توقف وسیله نقلیه را در زمان معینی میدهد.
12 ـ پارکینگ ممنوع ـ ایست وسیله نقلیه جز برای سوار و پیاده کردن آنهم بشرط وجود راننده در پشت فرمان ممنوع است.
13 ـ پیاده ـ شخصی که بدون استفاده از هیچ نوع وسیله نقلیه موتوری یا غیر موتوری حرکت مینماید.
14 ـ پیاده رو ـ قسمتی از خیابان که در امتداد آن واقع شده و برای عبور و مرور پیادگان اختصاص یافته است.
15 ـ پیچ ـ انحراف مسیر مستقیم راه.
16 ـ ترافیک ـ عبور و مرور وسایل نقلیه و اشخاص و حیوانات در راهها.
17 ـ تراموای ـ وسیله نقلیهایکه در شهر و حومه برای حمل مسافر بکار میرود و با نیروی برق روی ریل حرکت مینماید.
18 ـ تراکتور بارکش ـ وسیله نقلیه موتوری که جهت کشیدن یدکهای بارکش ساخته شده.
19 ـ تراکتور کشاورزی ـ وسیله نقلیه موتوری که برای کارهای کشاورزی یا برای کشیدن ماشینها و آلات دیگر کشاورزی یا شخم زدن بکار رود.
20 ـ توقف مطلقاً ممنوع ـ ایست وسیله نقلیه در هر مدت ممنوع است.
21 ـ توقیف گواهینامه (ضبط) ـ اخذ و نگهداری موقت گواهینامه.
22 ـ جاده ـ راه خارج شهر برای عبور و مرور وسائل نقلیه.
23 ـ جاده اصلی ـ جادهایکه در برخورد با جاده دیگر پهن تر است یا با نصب علائم راهنمائی اصلی تلقی شود.
24 ـ جاده فرعی ـ جادهای که از جاده اصلی منشعب شده و از آن تنگتر است یا با نصب علایم راهنماعی[راهنمائی] فرعی بشمار میرود.
25 ـ جاده خصوصی ـ جادهای که اشخاص یا مؤسسات برای استفاده شخصی ساخته اند و استفاده دیگران از آن منوط باجازه مالک است.
26 ـ چرخ فلزی ـ چرخی است که محل تماس آن با کف زمین فلزی باشد.
27 ـ حق تقدم ـ حق عبور وسیله نقلیه ای زودتر از وسائل نقلیه دیگر یا از پیاده‌ها و بالعکس.
28 ـ خیابان ـ راه عبور و مرور در مناطق مسکونی.
29 ـ خیابان اصلی ـ خیابانیکه در برخورد با خیابان دیگر پهن تر است یا با نصب علائم راهنمائی اصلی تلقی شود.
30 ـ خیابان فرعی ـ خیابانی که از خیابان اصلی تنکتر[تنگتر]است یا با نصب علایم راهنمائی فرعی شناخته شود.
31 ـ دستگاه تهویه ـ دستگاهی که بوسیله گاز یا بخار متراکم هوای داخل اطاق وسیله نقلیه را خنک م‌نماید.
32 ـ دوچرخه موتور دار (گازی) ـ دوچرخه ایکه بوسیله موتوری که نیروی آن متجاوز از پنج اسب نباشد حرکت نماید.
33 ـ راه ـ اعم است از خیابان و جاده و کوچه.
34 ـ راننده ـ کسی که هدایت وسیله نقلیه را توسط فرمان یا بوسایل دیگر بعهده داشته باشد.
35 ـ راه آهن ـ ریلهای آهنی موازی ثابتی که لکوموتیوها و قطارها بر روی آن حرکت میبنماید.
36 ـ روز ـ از طلوع تا غروب آفتاب.
37 ـ سازنده وسایل نقلیه ـ شخصی یا مؤسسه یا کار خانهای که وسائل نقلیه‌ای را که مطابق این آئین نامه باید شماره گذاری شوند میسازد ـ یا قطعات ساخته آنها را سوار (مونتاژ) مینماید.
38 ـ شب ـ از غروب تا طلوع آفتاب.
39 ـ شماره غیر مجاز ـ الف ـ شمارهایکه بموجب آگهی قبلی شهربانی باید تجدید گردد.
ب ـ شمارهایکه در کشور خارجی روی وسیله نقلیه نصب شده و پس از ورود بایران با وجود انقضاء مدت اعتبار آن عوض نشده باشد.
ج ـ شماره ترانزیت که در کشور ایران برای مسافرت بخارج داده شده و استفاده از آن در داخل کشور ممنوع است.
د ـ شماره‌های موضوع قانون مجازات استفاده کنندگان از پلاکهای تقلبی مصوب سال ۱۳۴۵
40 ـ شماره وسیله نقلیه ـ عدد یک یا چند رقمی که از طرف متصدیان مربوط روی پلاکهای مخصوص منقوش و بوسیله نقلیه منصوب میگردد.
41 ـ ظرفیت اتومبیل ـ وزن بار یا تعداد مسافر که از طرف افسر کاردان فنی شماره گذاری شهربانی برای وسیله نقلیه تعیین میشود.
42 ـ علائم ـ هر نوع علامت مانند تابلو، نوشته، خط کشی، چراغ، سوت، حرکت دست و غیره که وسیله مقامات صلاحیتدار یا رانندگان برای کنترل و تنظیم عبور و مرور بکار میرود.
43 ـ قطعات اصلی ـ کلیه قسمتهای اساسی وسیله نقلیه که طبق این آئین نامه باید شماره گذاری شود مانند موتور و شاسی و اطاق که تعویض آنها باعث تغییر مشخصات اساسی وسیله نقلیه میگردد.
44 ـ کارت مشخصات ـ کارتی که مشخصات مالک و وسیله نقلیه شماره گذاری شده در آن ثبت و بمالک وسیله نقلیه تسلیم میگردد.
45 ـ کارت شهری ـ کارتی که مجوز رانندگی وسائل نقلیه عمومی در شهر و حومه میباشد.
46 ـ کوچه ـ راهی در مناطق مسکونی که عرض آن حداکثر شش متر باشد.
47 ـ گذر گاه پیاده ـ در تقاطع راهها امتداد پیاده روها در سواره رو یا هر محل دیگری از سواره رو که بوسیله خط کشی یا میخکوبی یا سایر علائم جهت عبور پیادگان اختصاص داده شده.
48 ـ گواهینامه رانندگی ـ اجازه نامه برای رانندگی وسایل نقلیه که از طرف مقامات صلاحیتدار بنام اشخاص صادر شود.
49 ـ منطقه ممنوعه ـ منطقه و محلی که عبور و مرور وسایل نقلیه در آنها بوسیله علائم خاص ممنوع شده باشد.
50 ـ مواد خطر ناک ـ هر نوع مواد منفجره یا محترقه یا مایعات آتش زا و گازهای فشرده و امثال آنها.
51 ـ موتور سیکلت ـ وسیله نقلیه موتوری که دارای دو یا سه چرخ است و نیروی آن متجاوز از پنج اسب میباشد.
52 ـ مینیبوس ـ هر نوع وسیله نقلیه موتوری مسافر بری که ظرفیت آن با راننده حداقل ده نفر و حداکثر بیست و یکنفر باشد.
53 ـ وزن با بار ـ وزن وسیله نقلیه باضافه وزن بار آن.
54 ـ وسیله نقلیه امدادی ـ وسیله نقلیه مخصوص خدمات پلیسی، بهداشتی، آتش نشانی و امثال آنها که وسیله شهربانی تعیین و با علائم مخصوص مشخص میشود.
55 ـ وسیله نقلیه موتوری ـ وسیله نقلیه‌ای که با نیروی موتور بر روی چرخهای خود حرکت کند.
56 ـ وسیله نقلیه غیر موتوری ـ وسیله نقلیهایکه نیروی محرک آن از موتور نباشد.
57 ـ وسیله نقلیه کشاورزی ـ بوسیله نقلیهایکه جهت امور کشاورزی ساخته شده مادام که در مزارع کار کند اطلاق میشود.
58 ـ وسیله نقلیه موتوری ویژه ـ وسیله نقلیه موتوری که مخصوص انجام کارهای فنی و ساختمانی و جاده سازی و امثال آن است.
59 ـ یدک ـ وسیله نقلیه چرخدار با موتور یا بی موتور که توسط وسیله نقلیه موتوری دیگری کشیده شود.
60 ـ یدک کش ـ وسیله نقلیه موتوری که یدک یا یدکهائی را بدنبال خود میکشد.
61 ـ یدک متصل (شبه یدک) ـ یدک بدون نیروی محرک (بی موتور).
فصل ۲ ـ شماره گذاری و کارت مشخصات
ماده ۲ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هر وسیله نقلیه موتوری و غیر موتوری و یدک متصل که در راههای عمومی حرکت میکنند باید دارای شماره باشد.
رانندگی با وسایل نقلیه‌ای که شماره گذاری نشده یا شماره آنها غیر مجاز است و همچنین گذاردن این قبیل وسایل نقلیه برای رانندگی در اختیار اشخاص دیگر ممنوع است مگر آنکه قبلاً اجازه حرکت از شهربانی دریافت کرده و در دست داشته باشند. مأموران انتظامی از حرکت وسایل نقلیه مذکور جلوگیری خواهند کرد.
ماده ۳ ـ مالک وسیله نقلیه موظف است جهت شماره گذاری واخذ کارت مشخصات وسیله نقلیه خود بشهربانی محل مراجعه و فرم های مربوطه را تنظیم و امضاء نماید و به ضمیمه مدارکی که از طرف شهربانی اعلام خواهد شد تسلیم کند. هرگاه اشخاص دیگری در مالکیت وسیله نقلیه شرکت یا نسبت بآن حق عینی داشته باشند نام و آدرس دقیق آنان نیز باید در درخواست قید شود.
ماده ۴ ـ شهربانی پس از دریافت درخواست شماره گذاری و مدارک لازم با رعایت مقررات مذکور در ماده ۵ برای شماره گذاری وسیله نقلیه اقدام مینماید.
ماده ۵ ـ در موارد زیر شهربانی میتواند از انجام عمل شماره گذاری خودداری نماید:
۱ ـ در صورتی که وسیله نقلیه معیوب بوده یا بجهات فنی بکار افتادن آن در راهها خطرناک باشد.
۲ ـ چنانچه مشخصات وسیله نقلیه بآنچه در اسناد مربوط ذکر شده مطابق نباشد.
۳ ـ اگر شماره‌گذاری وسیله‌نقلیه قبلاً به جهاتی ممنوع اعلام گردیده باشد.
۴ ـ هرگاه حقوق دولتی و عوارضی که بموجب مقررات بوسیله نقلیه تعلق گرفته پرداخت نشده باشد مگر باجازه رییس کل شهربانی.
۵ ـ چنانچه وسیله نقلیه دارای علایم و تجهیزات پیش بینی شده در این آیین نامه نباشد.
ماده ۶ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
شماره گذاری بر روی وسیله نقلیه از طریق نصب پلاکی که وسیله شهربانی تهیه میگردد انجام خواهد شد.
انواع پلاکها و ابعاد و رنگهای آنها برای وسائل نقلیه مختلف از طرف شهربانی معین و اعلام میشود.
دارندگان وسائل نقلیه مکلفند در مواقعی که شهربانی لزوم تجدید و تعویض شماره‌ها را آگهی مینماید برای تجدید و تعویض شماره وسیله نقلیه خود اقدام نمایند.
ماده ۷ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
نصب پلاک بطریق زیر بعمل میآید:
اگر وسیله نقلیه دارای سه چرخ یا بیشتر باشد بک پلاک در جلو و پلاک دیگر در عقب آن نصب میگردد.
در یدکها و وسائل نقلیه‌ای که دارای دو چرخ هستند فقط یک پلاک در عقب نصب میشود. پلاک عقب باید در محلی نصب گردد که با نور چراغ عقب وسیله نقلیه قابل خواندن باشد. پلاکهای منصوب باید همیشه در جای خود قرار داشته باشد.
ماده ۸ ـ شهربانی پس از شماره گذاری و ثبت مشخصات وسیله نقلیه کارتی که حاوی مشخصات و ظرفیت آن باشد صادر و بمالک تسلیم مینماید. ای کارت باید همیشه همراه راننده وسیله نقلیه مربوط باشد. بعلاوه ظرفیت وسایل نقلیه مسافر بری در داخل آن ها طوری نوشته میشود که قابل خواندن باشد.
ماده ۹ ـ وسیله نقلیه عمومی که در هر شهر شماره گذاری میشود باید فقط در همان شهر و منطقه ای که شهربانی تعیین میکند بکار پردازد مگر اینکه موافقت شهربانی های مربوط با تغییر محل کار جلب شده باشد والا از کار کردن آن جلوگیری خواهد شد.
ماده ۱۰ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هر گاه کارت مشخصات یا پلاک اتومبیل مفقود یا ضایع گردد مالک وسیله نقلیه موظف است ضمن اعلام مراتب بمقامات صلاحیتدار حداکثر ظرف ۴۸ ساعت شخصاً یا وسیله نماینده خود جهت اخذ‌المثنای کارت یا پلاک جدید به شهربانی مراجعه نماید.
ماده ۱۱ ـ سازندگان و فروشندگان و حمل کنندگان وسایل نقلیه فقط جهت عرضه نمودن یا نقل آن ها از محلی بمحل دیگر بدون انجام تشریفات شماره گذاری از شهربانی پلاک ویژه یا موقت دریافت خواهند کرد.
ماده ۱۲ ـ هر سازنده یا فروشنده وسیله نقلیه موظف است دفتری برای ثبت سابقه استفاده از شماره‌های ویژه و تعیین اینکه در چه مدت و چه تاریخی شماره ویژه بر روی چه وسیله ای نصب و بوسیله چه کسانی از آن استفاده شده داشته باشد. این دفتر در مواقع مراجعه مأموران شهربانی باید ارایه شود.
ماده ۱۳ ـ در مواردی که مالک وسیله نقلیه آدرس جدید خود مطلع سازد.
ماده ۱۴ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
مالک وسیله نقلیه در صورتی که بخواهد موتور یا هر یک از قطعات اصلی یا رنگ آن را تغییر دهد موظف است قبلاً مدارک مربوط را بشهربانی جهت کسب اجازه تسلیم نماید تا پس از تغییر آنها کارت مشخصات جدید صادر گردد.
ماده ۱۵ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
در صورت انتقال مالکیت وسیله نقلیه، فروشنده موظف است و فوراً کارت مشخصات را به شهربانی محل تسلیم نماید. باضافه مالک جدید پس از انتقال باید برای دریافت کارت مشخصات بنام خود بشهربانی مراجعه نماید. شهربانی پس از وصول در خواست خریدار فتوکپی یا رونوشت مصدق سند انتقال، کارت مشخصات جدیدی بنام او صادر و بوی تسلیم خواهد نمود.
ماده ۱۶ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
شخصی که وسیله نقلیه در اختیار و تصرف او است (اعم از اینکه مالک باشد یا نباشد) موظف است در صورتی که وسیله نقلیه مورد تصرف غیر مجاز واقع شود و همچنین پس از رفع تصرف غیر مجاز حداکثر ظرف ۴۸ ساعت مراتب را بمقامات انتظامی محل اعلام دارد.
ماده ۱۷ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
شهربانی در موارد زیر پلاک شماره را پس میگیرد:
1 ـ هرگاه پلاک اشتباهاً بوسیله نقلیه‌ای نصب شده باشد.
2 ـ در موارد مذکور در ماده ۴۳ اصلاحی این آئین نامه.
3 ـ وقتی که وسیله نقلیه اوراق شده باشد.
ماده ۱۸ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
پس از رفع اشتباه یا فراهم شدن موجبات استرداد پلاک مذکور در بند ۲ پلاک بصاحب وسیله نقلیه مسترد خواهد شد.
ماده ۱۹ ـ شهربانی میتواند پلاک شماره ویژه یا موقت متعلق به سازندگان و فروشندگان یا حمل کنندگان وسایل نقلیه را بعلت عدم لزوم استعمال یا استعمال بر خلاف مقررات آن یا بعلت تقلب در آنها پس بگیرد.
ماده ۲۰ ـ کلیه دارندگان وسایل نقلیه موظفند ظرف ۲ ماه از تاریخ تصویب این آییننامه نشانی دقیق خود و مشخصات کامل وسیله نقلیه خویش را به شهربانی محل شماره گذاری اعلام دارند.
فصل ۳ ـ گواهینامه رانندگی و کارت شهری
ماده ۲۱ ـ
[اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
[اصلاحی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
هر کس بخواهد با هر نوع وسیله نقلیه موتوری زمینی رانندگی کند باید دارای گواهینامه رانندگی مربوط به آن نوع وسیله نقلیه باشد.
تبصره –
[الحاقی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
[حذفی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
ماده ۲۲ ـ [اصلاحی ۱۳۵۳/۵/۳۰]
شرائط لازم برای صدور انواع گواهینامه‌های رانندگی بشرح زیر است:
الف ـ گواهینامه رانندگی موتورسیکلت.
1 ـ سن ۱۸ سال تمام.
2 ـ قبول شدن در آزمایشهای آئین نامه راهنمائی و رانندگی با موتورسیکلت.
ب ـ [اصلاحی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
گواهینامه رانندگی پایه ۲ برای رانندگی و با وانت و کامیونت تا ظرفیت ۳۵۰۰ کیلو گرم و اتومبیلهای سواری و استیشن:
1 ـ سن ۱۸ سال تمام
2 ـ قبول شدن در آزمایشهای آییننامه راهنمایی و رانندگی با اتومبیل سواری
ج ـ گواهینامه رانندگی پایه ۱ برای رانندگی با کلیه وسائل نقلیه موتوری زمینی باستثناء موتورسیکلت.
1 ـ سن ۲۲ سال تمام.
2 ـ قبول شدن در آزمایشهای آئین نامه راهنمائی و رانندگی و رانندگی با اتومبیلهای بزرگ اعم از کامیون بظرفیت بیش از ۳۵۰۰ کیلو گرم و اتوبوس.
3 ـ داشتن اطلاعات فنی لازم.
4 ـ گذشتن ۲ سال تمام از تاریخ اخذ گواهینامه رانندگی پایه ۲.
دـ گواهینامه رانندگی ویژه برای رانندگی با وسائل نقلیه سنگین – جاده سازی و ساختمانی و مخصوص حمل اشیاء سنگین و جراثقال اسکله‌ها.
1 ـ سن ۲۳ سال تمام.
2 ـ قبول شدن در آزمایشهای آئین نامه راهنمائی و رانندگی و روشن کردن موتور و راندن وسائل نقلیه مورد نظر در جهات مختلف – ترمز کردن و دور زدن با آنها.
در گواهینامه رانندگی ویژه نوع وسیله نقلیه ای که راننده میتواند با آن رانندگی کند قید میشود. برای رانندگی با وسائل نقلیه ویژه ای که سرعت آنها از ۳۰ کیلومتر در ساعت تجاوز میکند در شهرها و راههای عمومی علاوه بر داشتن گواهینامه ویژه داشتن گواهینامه پایه ۱ نیز ضروری است.
هـ ـ گواهینامه رانندگی با تراکتور چرخ لاستیکی در مزارع.
1 ـ سن ۱۸ سال تمام.
2 ـ قبول شدن در آزمایشهای آئین نامه راهنمائی و رانندگی.
3 ـ قبول شدن در امتحان رانندگی با تراکتور.
4 ـ گواهی صلاحیت استفاده از ماشینهای کشاورزی از طرف وزارت کشاورزی و منابع طبیعی.
تبصره ۱ ـ برای اخذ هر نوع گواهینامه رانندگی داشتن سواد خواندن و نوشتن جز برای کسانی که در تاریخ ۶ بهمن ماه ۱۳۴۷ – ۲۵ سال تمام داشته اند ضروری است.
تبصره ۲ـ [اصلاحی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
دارندگان گواهینامه رانندگی پایه ۲ درصورتی میتوانند با وسایل نقلیه عمومی باری که ظرفیت بارگیری آن مطابق مشخصات ساخت کارخانه سازنده بیش از ۳۵۰۰ کیلوگرم نباشد همچنین با اتومبیلهای سواری عمومی و استیشن عمومی و مینی بوس و آمبولانس رانندگی نمایند که سن آنان از ۲۳ سال تمام کمتر نباشد و یک سال تمام از تاریخ اخذ گواهینامه گذشته باشد.
تبصره ۳ ـ دارندگان گواهینامه‌های رانندگی پایه ۲ بشرط داشتن ۲۳ سال تمام و قبول شدن در آزمایشهای رانندگی با اتوبوس یک طبقه با اجازه مخصوص شهربانی میتوانند مادام که در خدمت شرکتهای واحد اتوبوسرانی هستند برانندگی با اتومبیلهای یک طبقه شرکتهای مذکور مبادرت ورزند.
تبصره ۴ ـ کلیه گواهینامه‌های رانندگی با تراکتورهای زراعتی که تا تاریخ ۲۴/۱۱/۱۳۵۱ از طرف شهربانی صادر شده است همچنان معتبر میباشد.
و ـ [الحاقی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
گواهینامه رانندگی دوچرخه موتوردار (گازی):
۱ ـ سن ۱۵ سال تمام
۲ ـ قبول شدن در آزمایش شفاهی آییننامه راهنمایی و رانندگی
۳ ـ قبول شدن در امتحان رانندگی با دوچرخه موتوردار (گازی).
ماده ۲۳ ـ [اصلاحی ۱۳۵۳/۵/۳۰]
در موارد زیر صدور گواهینامه رانندگی ممنوع است:
۱ ـ هرگاه متقاضی به بیماری صرع یا جنون مبتلا باشد.
۲ ـ در صورتی که متقاضی کور باشد اگر برای متقاضیان گواهینامه‌های موتورسیکلت و تراکتور زراعی و پایه دوم اتومبیل (بدون آنکه اجازه رانندگی وسایل نقلیه عمومی و اتومبیلهای آموزشگاههای رانندگی را داشته باشد) که فاقد یک چشم بوده و میزان دید چشم سالم آنان نیز کمتر از نه دهم نباشد و بعلاوه دارندگان گواهینامه پایه دوم اتومبیل فاقد یک چشم باید نقص میدان دید خود را با نصب آینه مخصوص در اتومبیل جبران نمایند.
۳ ـ هرگاه میزان دید متقاضیان گواهینامه‌ها کمتر از حد مقرر بوده و با استفاده از عینک قابل جبران نباشد. حد مقرر میزان دید بر حسب موارد بشرح زیر است:
الف ـ برای گواهینامه‌های پایه دوم اتومبیل و تراکتور و ویژه و موتورسیکلت با یک چشم یک بیستم و یا چشم دیگر نه دهم با میدان دید طبیعی یا در صورتی که میزان دید یک چشم کمتر از نه دهم باشد مجموع دید دو چشم دوازده دهم با میدان دید طبیعی.
ب ـ برای گواهینامه پایه یک و کارت مخصوص رانندگی با وسایل نقلیه عمومی و اتومبیلهای آموزشگاههای رانندگی با یک چشم دو دهم و چشم دیگر ده دهم با میدان دید طبیعی یا در صورتی که میدان دید یک چشم کمتر از ده دهم باشد مجموع دید دو چشم چهارده دهم با میدان دید طبیعی.
۴ ـ برای کر مطلق و کوژپشت بجز گواهینامه پایه دوم رانندگی بدون آنکه اجازه رانندگی با وسائل نقلیه عمومی و اتومبیلهای آموزشگاههای رانندگی را داشته باشد.
۵ ـ هرگاه متقاضی فاقد انگشتان دست یا پا باشد بنحوی که فقدان انگشتان مانع انجام اعمال طبیعی و لازم برای رانندگی باشد.
۶ ـ اگر متقاضی بعلت فقدان دست یا پا و یا ضعف بعضی از عضلات دست یا پا که بمناسبت ابتلاء به فلج یا امراض دیگری حاصل شده نتواند مستقلا یا با استفاده از دست و پای مصنوعی و یا بکمک ماشینهائی که وسائل مخصوص برای تسهیل رانندگی در آنجا تعبیه شده براحتی از عهده رانندگی برآید.
ماده ۲۴ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هرگاه پزشک و افسر کاردان فنی شهربانی تشخیص دهند که اشخاص مبتلا بضعف بینائی یا شنوائی و همچنین اشخاص مذکور در بندهای ۵ و ۶ ماده قبل بکمک عینک یا سمعک یا سایر وسائل مصنوعی بطور طبیعی قادر به رانندگی میباشند صدور گواهینامه بنام آنان در صورت جمع شرایط لازم دیگر مانعی ندارد. لکن در متن گواهینامه باید تصریح شود که فقط با عینک یا سمعک یا چه نوع وسیله‌ای میتوانند رانندگی نمایند.
آزمایش از داوطلبان نامبرده در بندهای ۵ و ۶ باید منحصراً در پایتخت و وسیله سه نفر افسر کاردان فنی آزمایش رانندگی با وسیله نقلیه مخصوص انجام گیرد.
ماده ۲۵ ـ [اصلاحی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
درخواست کننده هر نوع گواهینامه رانندگی باید مدارکی را که از طرف راهنمایی و رانندگی اعلام میشود به مراجع آگهی شده ارایه کند.
ماده ۲۶ ـ از متقاضی اخذ گواهینامه رانندگی قبل از سایر آزمایشها باید آزمایش پزشکی بوسیله پزشکانی که شهربانی معرفی مینماید یا افسرانی که با وسایل و تجهیزات فنی مخصوص آزمایش مزبور مجهز خواهند بود بعمل آید.
ماده ۲۷ ـ [اصلاحی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
هرگاه درخواست کننده گواهینامه رانندگی در آزمایشهای مربوط موفق گردد گواهینامه رانندگی پس از مشاهده مدارک لازم صادر و به او تسلیم خواهد شد.
ماده ۲۸ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
مدت اعتبار هر گواهینامه در متن آن درج میشود. دارنده آن ملزم است که ظرف یک ماه پس از پایان مدت مقرر برای تمدید مدت اعتبار یا تعویض آن بگواهینامه هم ارز بشهربانی مراجعه نماید. شهربانی میتواند هنگام تمدید یا تعویض گواهینامه از متقاضی آزمایش پزشکی مجددی بعمل آورد.
هر گاه کسانی که مدت اعتبار گواهینامه آنان منقضی شده قبل از اخطار مأمورین برای تمدید یا تعویض آن بشهربانی مراجعه نمایند از پرداخت جریمه معاف خواهند بود.
تبصره ـ گواهینامه‌های رانندگی سیاسی احتیاج به تمدید مدت اعتبار ندارد.
ماده ۲۹ـ [الحاقی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
رانندگی با هر نوع تاکسی علاوه بر گواهینامه رانندگی (اعم از پایه ۱ یا ۲) مستلزم داشتن کارت مخصوص رانندگی تاکسی است که از طرف راهنمایی و رانندگی صادر میشود. برای صدور این کارت راننده باید دارای شرایط زیر باشد:
1 ـ داشتن حداقل ۲۳ سال تمام
2 ـ انقضای ۱ سال تمام از تاریخ اخذ گواهینامه رانندگی (در مورد گواهینامه رانندگی پایه ۲)
3 ـ داشتن سواد خواندن و نوشتن
4 ـ قبول شدن در آزمایش شهرشناسی
5 ـ نداشتن سابقه محکومیت از حیث ارتکاب جنایات عمدی ـ سرقت ـ خیانت در امانت ـ اخذ مال به عنف و جنحه‌های مربوط به منافیات عفت.
ماده ۳۰ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
اگر گواهینامه رانندگی یا کارت شهری مفقود شود یا از بین برود، دارنده آن میتواند تقاضای صدور‌المثنی کند. شهربانی پس از احراز صحت ادعای درخواست کننده با دریافت مدارک لازم المثنی صادر و بوی تسلیم خواهد نمود.
ماده ۳۱ ـ افراد زیر از داشتن گواهینامه رانندگی ایرانی معاف میباشند:
۱ ـ خارجیانی که گواهینامه رانندگی کشورهای خارجی دارند بشرط معامله متقابله.
۲ ـ دارندگان گواهینامه بین‌المللی در صورتی که مدت اعتبار آن نگذاشته باشد.
ماده ۳۲ ـ [اصلاحی ۱۳۵۴/۷/۱۹]
تبدیل گواهینامه رانندگی صادرشده از کشورهای خارج به گواهینامه رانندگی ایرانی منوط به مشاهده گواهینامه رانندگی خارجی و ترجمه رسمی آن و سایر مدارک لازم با توجه به کیفیت و نحوه صدور گواهینامه خارجی در کشور صادر کننده آن خواهد بود.
ماده ۳۳ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
ایرانیانی که از کشورهای خارجی گواهینامه رانندگی گرفته اند در صورتی که بخواهند در ایران رانندگی کنند باید ظرف سه ماه پس از ورود بایران با تسلیم مدارک لازم و گذراندن آزمایش کتبی آئیننامه گواهینامه خارجی خود را به گواهینامه ایرانی تبدیل نماید. هرگاه کشور صادر کننده گواهینامه خارجی نسبت بگواهینامه‌های صادره از ایران معامله متقابل ننماید در این صورت گواهینامه مزبور در ایران اعتبار ندارد.
ماده ۳۴ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
برای کسانی که گواهینامه رانندگی آنان توقیف شده نباید مجدداً گواهینامه صادر شود و بفرض صدور از درجه اعتبار ساقط است و وسیله شهربانی اخذ و ابطال خواهد شد.
ماده ۳۵ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
شهربانی میتواند:
1 ـ در صورتی که گواهینامه رانندگی اشتباهاً یا ناقص صادر شده باشد آنرا مسترد دارد و پس از رفع اشتباه یا نقص گواهینامه صحیح صادر و تسلیم کند.
2 ـ هرگاه گواهینامه‌های متعددی جهت رانندگی یکنوع وسیله نقلیه بنام یکنفر صادر شود یکی از آنها را بانتخاب او بوی تسلیم و بقیه را اخذ و ابطال نماید.
هرگاه صاحب گواهینامه مشمول تبصره ماده ۱۹۳ این آئین نامه باشد تمام محکومیتها و تخلفات مورد نظر که در گواهی مأخوذ ثبت بوده باید در این گواهینامهای که بوی تسلیم میشود درج گردد.
ماده ۳۶ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هرگاه دارنده گواهینامه یکی از شرایط پزشکی مذکور در این آئین نامه را از دست بدهد شهربانی میتواند از او دعوت نماید که ظرف یک ماه برای انجام آزمایشهای ضروری حاضر شود. در صورتی که فقدان شرط و صلاحیت رانندگی ضمن آزمایش جدید محرز گردد گواهینامه از وی اخذ و ابطال خواهد شد.
اگر نقصی در شرایط مذکور وجود داشته باشد گواهینامه تا تکمیل شرایط توقیف و سپس بصاحب آن مسترد خواهد گردید.
فصل ۴ ـ معاینه وسایل نقلیه
ماده ۳۷ ـ راندن کلیه وسایل نقلیه عمومی بدون در دست داشتن برگ معاینه معتبر ممنوع است این برگ که مدت اعتبارش در متن آن قید میگردد باید همیشه برسطح داخلی شیشه جلوی وسیله نقلیه بنحوی که برای مأمورین انتظامی قابل رؤیت باشد نصب گردد.
ماده ۳۸ ـ شهربانی میتواند از کلیه وسایل نقلیه هر سال ۱ یا چند نوبت معاینه بعمل آورد در این صورت مالکین و رانندگان مکلفند وسایل نقلیه خویش را جهت معاینه در تاریخ و محلی که شهربانی قبلاً اعلام مینماید حاضر سازند.
ماده ۳۹ ـ هیچکس مجاز بصدور برگ معاینه نیست مگر آنکه اجازه اینکار کتباً از طرف شهربانی باو داده شده باشد.
ماده ۴۰ ـ شهربانی میتواند به بنگاه‌های باربری یا مسافربری یا تعمیرگاهها یا امثال آن ها که مجهز بوسایل فنی کامل و مورد لزوم و مکانیسین ورزیده باشند اجازه معاینه وسایل نقلیه و همچنین صدور برگ معاینه آن ها را بدهد. این قبیل بنگاهها باید دفتری برای ثبت مشخصات وسایل نقلیه مورد معاینه و برگ های معاینه داشته باشند.
ماده ۴۱ ـ شهربانی پس از معاینه وسیله نقلیه در صورت وجود تجهیزات مقرر در این آییننامه و فقدان نقص فنی برگ معاینه صادر و به آورنده وسیله تسلیم مینماید.
ماده ۴۲ ـ رانندگان یا ملکین وسایل نقلیه ایکه ضمن معاینه معیوب یا ناقص تشخیص داده شده فقط میتوانند آن را در تاریخ و مسیری که در برگ اجازه نامه صادره از طرف مأمور معاینه کننده مشخص میشود تا تعمیرگاه یا گاراژ منتقل سازند.
ماده ۴۳ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
در مواردی که حرکت وسیله نقلیه در راههای عمومی طبق نظر کار شناسان فنی شهربانی یا ژاندارمری بواسطه معایب و نواقص مکانیکی خطرناک باشد پلاک آن اخذ و پس از رفع معایب و نواقص و معاینه مجدد مسترد میشود.
ماده ۴۴ ـ شهربانی موظف است در مواقع ضروری بنگاهها و تعمیرگاه‌های مذکور در ماده ۴۰ را بازرسی کند و چنانچه بهر جهتی از جهات صلاحیت معاینه کنندگان وسایط نقلیه را مورد تردید قرار دهد اجازه صادره را لغو نماید.
ماده ۴۵ ـ در شهرهایی که شهربانی محل فاقد افسر کاردان فنی باشد رانندگان وسایل نقلیه عمومی باید اقلاً هر ۳ ماه یکبار برای معاینه وسیله نقلیه خود و دریافت برگ معاینه بنزدیکترین شهربانی که دارای کاردان فنی است یا محلی که از طرف شهربانی تعیین و اعلام شده است مراجعه نمایند.
فصل ۵ ـ تجهیزات
قسمت ۱ ـ تجهیزات وسایل نقلیه موتوری
ماده ۴۶ ـ اشخاص حق ندارند هیچ نوع وسیله نقلیه ای را که فاقد لوازم و تجهیزات مذکور در این فصل یا دارای لوازم و تجهیزات مخالف مقررات باشد در راههای عمومی برانند و یا برای رانندگی در اختیار دیگری بگذارند.
ماده ۴۷ ـ کلیه اتومبیل ها و یدک کش ها و تراکتورهای بارکش لااقل باید دارای چراغ هایی بشرح زیر باشند:
۱ ـ ۲ چراغ بزرگ با ۲ استپ و نور سفید در طرفین جلو.
۲ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
دو چراغ کوچک با نور زرد یا سفید برای تشخیص عرض اتومبیل در منتهی‌الیه هر یک از دو سمت جلو.
۳ ـ ۲ چراغ کوچک با نور قرمز جهت تشخیص عرض اتومبیل در منتهی‌الیه‌هر یک از دو سمت عقب.
۴ ـ ۲ چراغ کوچک با نور قرمز یا نارنجی برای ترمز (ایست) در عقب که بمحض گرفتن ترمز روشن شده و از فاصله ۳۵ متری دیده شود.
۵ ـ ۱ چراغ با نور سفید در عقب برای تشخیص شماره پلاک. نور این چراغ باید برای قرایت شماره پلاک از فاصله ۲۵ متری کافی باشد.
۶ ـ ۱ چراغ کوچک برنگ زرد یا سفید جهت نشان دادن حرکت با دنده عقب این چراغ باید طوری نصب گردد که فقط موقع راندن بعقب روشن شود.
۷ ـ ۲ چراغ راهنمایی الکتریکی یا مکانیکی با نورسفید یا زرد در طرفین جلو و ۲ تای دیگر از آن با رنگ قرمز در طرفین عقب برای اعلام قصد گردش بچپ یا براست. نور این چراغ ها در روز باید از فاصله ۳۵ متری قابل رؤیت باشد.
۸ ـ یدک و شبه یدک متصل باید اقلا ۱ چراغ خطر قرمز در عقب داشته باشند. اگر وسیله نقلیه ای دارای چند یدک زنجیری باشد نصب چراغ مذکور باید در عقب آخرین یدک بعمل آید.
ماده ۴۸ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
نور چراغهای کوچک جلو و خطر عقب باید در شرایط جوی معمولی از فاصله ۱۵۰ متری دیده شود. نور چراغهای گردش و ایست نبایستی خیره کننده باشد.
ماده ۴۹ ـ سیم کشی چراغ ها باید طوری بعمل آید که‌هر وقت راننده چراغ های جلو یا چراغ های کمکی را روشن مینماید چراغ های عقب نیز روشن شوند.
ماده ۵۰ ـ ارتفاع چراغ های جلو نباید از ۱۳۵ سانتیمتر بیشتر و از ۷۰ سانتیمتر کمتر باشد. ارتفاع چراغ های عقب نیز نباید از ۱ متر بیشتر و از ۵۰ سانتیمتر کمتر باشد.
ماده ۵۱ ـ چراغ های بزرگ جلو بایستی دارای تکمه تبدیل نور باشند که تابش نور را ببالا یا پایین بترتیب زیر عوض کند.
۱ ـ نور بالا (استپ بالا) باید طوری میزان گردد که بوسیله آن وجود اشخاص یا اشیاء از فاصله ۱۵۰ متری تشخیص داده شود.
۲ ـ نور پایین (استپ پایین) باید بنحوی میزان گردد که بوسیله آن اشخاص یا اشیاء از فاصله ۳۵ متری مشخص شوند.
ماده ۵۲ ـ کلیه وسایل نقلیه امدادی بایستی در مرتفع ترین نقطه خود دارای ۱ چراغ خطر گردان یا زنگ یا بوقی که تولید صیدای مشخص نماید باشند. نور قرمز چراغ خطر باید از فاصله ۱۵۰ متری قابل رؤیت باشد.
ماده ۵۳ ـ وسایل نقیه موتوری بداشتن تجهیزات زیر مجازند:
۱ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
دو عدد نور افکن در طرفین با اجازه مخصوص شهربانی مشروط بر اینکه در شهرها و جاده‌های عمومی مورد استفاده قرار نگیرد.
۲ ـ ۲ عدد چراغ ویژه مه با نور زرد در طرفین قسمت جلو، ارتفاع این چراغها نباید از ۱ متر بیشتر و از ۴۰ سانتی متر کمتر باشد. نور این چراغها باید طوری میزان گردد که در طول ۱۰ متر از سطح افقی محل نصب چراغ بالا تر نیاید. هنگام استعمال چراغهای مه بایستی از نور پایین چراغهای بزرگ نیز استفاده شود.
۳ ـ ۲ چراغ رانندگی اضافی با نور سفید در جلو (چراغ کمکی) که ارتفاع آن نباید از ۵/۱ متر بیشتر و از ۴۰ سانتی متر کمتر باشد. این چراغ ممکن است توأم با چراغهای بزرگ جلو مورد استفاده قرار گیرد.
۴ ـ ۲ چراغ کوچک با نور زرد یا سفید روی گلگیر طرفین که خیره کننده نباشد.
۵ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
چراغهای کوچک اضافی در جلو با نور سفید یا زرد و در عقب با نور قرمز که هنگام استفاده باید مرتباً روشن و خاموش شده و از فاصله ۱۵۰ متری دیده شوند.
ماده ۵۴ ـ تمام اتومبیلها و یدک کشها و تراکتورهای بارکشی و انواع یدکها که در جاده‌های عمومی عبور مینمایند بایستی دارای ۲ شیشه نورتاب (رفلکتور) برنگ قرمز یا شبرنگ در طرفین قسمت عقب خود باشند. هرگاه نور تابهایی در قسمت جلو نصب شوند باید برنگ زرد باشند. ارتفاع نور تابها بیشتر از ۵/۱ متر و کمتر از ۶۰ سانتی متر نخواهد بود مگر آنکه بلندی خود وسیله نقلیه از کف زمین کمتر از ۶۰ سانتی متر باشند. نورتابهای عقب یدکهای مستقل ممکن است در دو طرف آن یا در دو طرف بار نصب شود. در تمام موارد مذکور باید نورتابها کاملاً قابل رؤیت بوده و شیشه‌های آنها دارای اندازه و خصوصیاتی باشد که موقع شب در مقابل نور چراغهای وسایل نقلیه دیگر از فاصله ۱۵۰ متری کاملاً مشهود گردد.
ماده ۵۵ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هر وسیله نقلیه موتوری باید مجهز به دو نوع ترمز پائی و دستی مجزا از هم با قدرتهای مذکور در ماده ۵۷ باشد که هر یک بتنهائی بتواند آن را از حرکت باز دارد.
ماده ۵۶ ـ یدک ها و شبه یدک هایی که ظرفیت آن ها از ۱۴۰۰ کیلوگرم زیادتر است بایستی دارای ترمزی باشند که راننده بتواند بوسیله آن یدک را متوقف سازد. طرز ساختمان این ترمز خود بخود گرفته شود و یدک را متوقف نماید. ناگهانی وسیله اتصال یدک ترمز خود بخود گرفته شود و یدک را متوقف نماید.
ماده ۵۷ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
قدرت ترمز پائی باید بقدری باشد که در راههای مختلف طبق جدولهای بین‌المللی که ملاک عمل کار شناسان تصادفات راهنمائی و رانندگی است بتواند با شتاب معین از ادامه حرکت وسیله نقلیه جلوگیری نماید. حداقل شتاب ترمز پائی نباید از سه و نیم کمتر باشد. قدرت ترمز دستی باید بقدری باشد که بتواند بتنهائی در سرعت قدم انسانی (پنج کیلومتر در ساعت) بدون بار و مسافر در سطح اسفالته و مستقیم حداکثر پس از طی یک متر مسافت وسیله نقلیه را کاملا از حرکت باز دارد.
ماده ۵۸ ـ رانندگی با وسایل نقلیه ای که قدرت ترمز آنها طبق مشخصات مذکور نباشد ممنوع است.
ماده ۵۹ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
کلیه وسائل نقلیه موتوری باید مجهز به بوق یا وسیله اخبار صوتی دیگری باشند که تولید صدای غیر عادی و ناهنجار ننماید و صدای از فاصله هفتاد متری شنیده شود. بعلاوه نصب کیلومتر شمار (سرعت سنج) و درجه بنزین و چراغ نشان دهنده نور بالا که کاملا سالم و قابل استفاده باشد الزامی است
ماده ۶۰ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هر وسیله نقلیه موتوری بایستی مجهز به لوله اگزوز باشد که مانع خروج صداهای ناهنجار گردد. برداشتن تمام یا قسمتی از این دستگاه ممنوع است. بهر نوع وسیله نقلیه موتوری که توسط شهربانی اعلام خواهد شد باید تا خو گراف (ثبت کننده سرعت) نصب شود. این دستگاه باید کاملا قابل استفاده باشد و کاغذ ثبت کننده آن روزانه تجدید گردد.
ماده ۶۱ ـ کلیه وسایل نقلیه موتوری باید دارای آیینه‌هایی در داخل باش بنحوی که راننده بتواند بوسیله آنها لااقل تا فاصله ۷۰ متری پشت سر خویش را به بیند. نصب آیینه در دو طرف خارج وسیله نقلیه مجاز است.
ماده ۶۲ ـ هر وسیله نقلیه موتوری که دارای شیشه جلو است باید مجهز به ۲ برف پاک کن باشد. برف پاک کنها باید همیشه سالم و حاضر بکار باشد تا در مواقع لزوم برای پاک کردن شیشه جلو از آن استفاده گردد.
ماده ۶۳ ـ دستگاه تهویه وسایل نقلیه باید طوری نصب گردد که بهیجوجه تولید خطر برای سرنشینان آن نکند و محتوی گازهای مسموم و آتش زا نباشد.
ماده ۶۴ ـ روی چرخهای وسایل نقلیه یا کنار آنها نباید اجسام اضافی و زاید مانند میخ و پیج های بلند یا هر شییی که از مجازات لاستیک ها تجاوز کند وجود داشته باشد مگر آنکه در تراکتورهای زراعتی و انواع کمباین لازم باشد.
ماده ۶۵ ـ اتوبوسها و کامیونها شبها هنگام حرکت در جاده‌ها باید لوازم زیر را همیشه همراه داشته باشند تا در مواقع ضرورت بر حسب مورد از آنها استفاده نمایند.
۱ ـ ۳ چراغ با ۳ مشعل‌الکتریکی یا ۳ فانوس و یا ۳ شیشه نورتاب یا تابلوی شبرنگ با نور قرمز که در شرایط جوی معمولی از فاصله ۱۵۰ متری قابل رؤیت باشند.
۲ ـ در صورت فقدان لوازم مذکور لااقل ۳ چراغ‌الکتریکی با نور قرمز.
۳ ـ ۲ پرچم قرمز بابعاد لااقل ۱ متر با چوب پرچم.
ماده ۶۶ ـ وسایل نقلیه ایکه مواد خطرناک حمل میکنند باید فقط ۳ چراغ قرمز‌الکتریکی همراه داشته باشند. حمل فانوس برای آنها ممنوع است به اضافه وسایل نقلیه مزبور باید دارای دستگاه پمپ آتش نشانی آماده بکار باشند. این پمپ ها بایستی در محلهایی نصب شوند که هنگام ضرورت بتوان فوراً آنها را مورد استفاده قرار داد.
قسمت ۲ ـ تجهیزات اختصاصی موتورسیکلت و دوچرخه
ماده ۶۷ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
موتور سیکلت و دوچرخه‌های موتور دار باید دارای حداقل یک و حداکثر دو چراغ با نور سفید در جلو و یک چراغ خطر با شیشه نور تاب قرمز رنگ در عقب و یک آئیننه روی فرمان باشد. نصب راهنمای الکتریکی برای موتورهای سه چرخ نیز ضروری است. راکبین موتور سیکلت باید به کلاه کاسک مخصوص مجهز باشند.
ماده ۶۸ ـ هر دوچرخه باید دارای تجهیزات زیر باشند.
۱ ـ ۱چراغ با نور سفید در جلو که تا مسافت ۱۵۰ متری جلوی آنرا بقدر کافی روشن سازد.
۲ ـ ۱چراغ با نور قرمز در عقب که از فاصله ۱۵۰ متری دیده شود.
۳ ـ ۱چراغ قرمز شب نما در عقب که نور وسایل نقلیه پشت سر را از فاصله ۲۰ متری منعکس نماید.
۴ ـ ۱زنگ یا بوق که صدای آن از فاصله ۳۰ متری شنیده شود. نصب و استعمال زنگهای صوتی یا آژیر یا بوق خطر برای دوچرخه‌ها ممنوع است.
۵ ـ ترمز که بمحض گرفتن آن دوچرخه متوقف گردد.
فصل ۶ ـ مقررات محل بار
ماده ۶۹ ـ طول و عرض وسایل نقلیه باربری همان است که بر طبق مشخصات (کاتالوک) سازنده معین گردیده ولی ظرفیت آن مطابق نظر افسر کاردان فنی شهربانی تعیین میشود. ارتفاع هیچ وسیله نقلیه ای بانضمام با آن از سطح راه نباید از ۴ متر تجاوز کند.
ماده ۷۰ ـ وسایل نقلیه مسافر بری حق ندارند با رهایی را که از داخل اطاق آنها یا گلگیرها باطراف تجاوز کرده باشد حمل کنند.
ماده ۷۱ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
بارهای وسائل نقلیه بارکش نبایستی از قسمت جلوی اطاق بیش از یک متر و از قسمت عقب اطاق بیش از دو متر باشد. بهر حال باید علائم لازم و چراغ قرمز خطر در ابتدا و انتهای بار نصب شود.
ماده ۷۲ ـ محدودیت طول بار وسایل نقلیه که در ماده فوق تصریح شده درباره بارهایی که بنابر وضع و طبیعت یا ساختمان مخصوص قابل تفکیک و تجزیه نیستند رعایت نمی‌شود مشروط بر اینکه اینگونه بارها روی یدک های طولانی گذارده شوند. در هر حال اگر طول بار از ۲۰ متر تجاوز کند برای حمل آن باید پروانه مخصوص از مقامات صلاحیتدار اخذ گردد.
ماده ۷۳ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
مقامات صلاحیتدار میتوانند جهت حمل محمولاتی که قابل تجزیه نبوده و بیش از ظرفیت یا بزرگتر از حجم معین است پروانه مخصوصی که حاوی مشخصات و ظرفیت وسیله نقلیه حمل کننده و وزن و حجم بار و مسیر و تعداد دفعات رفت و آمد یا مدت حمل مستمر است صادر کنند. این پروانه باید تا پایان مدت اعتبار آن نزد راننده موجود باشد و هنگام مراجعه مأموران انتظامی ارایه گردد.
ماده ۷۴ ـ وسایل نقلیه ای که در حدود مواد ۷۰ و ۷۱ و ۷۲ حمل باری کنند باید.
۱ ـ شب ها ۲ چراغ یا ۲ فانوس قرمز رنگ در آخرین نقطه طرفین عقب بار نصب نمایند بطوری که از فاصله ۱۵۰ متری طرفین و عقب وسیله مزبور دیده شود.
۲ ـ روزها ۲ پرچم یا ۲ پارچه قرمز رنگی که سطح آن لااقل ۵/۰ مترمربع باشد در انتهای بار آویزان کنند بنحوی که رانندگان پشت سر بتوانند آن را از فاصله مذکور در بند ۱ این ماده به بینند.
ماده ۷۵ ـ حمل مواد خطرناک فقط با وسایل نقلیه مخصوص مجاز است و با وسایل مسافری یا باربری معمولی جز با اجازه شهربانی ممنوع است.
ماده ۷۶ ـ بنگاهها باید بارهای وسایل نقلیه را طوری بارگیری نمایند و محکم ببندند که‌هیچگونه خطر افتادن یا چکه کردن یا باز شدن و یا پخش شدن در هوا وجود نداشته باشد.
ماده ۷۷ ـ یدک یا هر نوع وسیله نقلیه ای که توسط وسیله نقلیه دیگری کشیده میشود باید با سیم های آهنی یا میله‌های محکم بوسیله کشنده متصل شود بطوری که هیچگونه خطر گسیختن نداشته و تحمل کشش وسیله نقلیه را بنماید. طول وسیله اتصال نباید از ۵ متر زیادتر باشد.
ماده ۷۸ ـ رانندگان موظفند بدستور مأموران صلاحیتدار وسیله نقلیه را جهت توزین بروی قپان ببرند. هرگاه ضمن توزین معلوم شود که بیش از ظرفیت مقرر بارگیری شده بار اضافی تخلیه میشود. در اینصورت مسیولیت انبار کردن و حفظ آن بعهده مالک و راننده است.
فصل ۷ ـ تصادفات
ماده ۷۹ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
راننده هر وسیله نقلیه‌ای که مرتکب تصادف منجر به جرح یا فوت گردد موظف است بلافاصله وسیله نقلیه را در محل تصادف متوقف سازد و مادام که تشریفات مربوط برسیدگی وسیله کار شناسان شهربانی یا ژاندارمری خاتمه نیافته مطلقاً از تغییر وضع اتومبیل یا صحنه تصادف خودداری نماید. لکن هرگاه تصادف فقط منجر بخسارت مالی شود بنحویکه امکان حرکت از وسیله نقلیه سلب نشده باشد راننده موظف است وسیله نقلیه را در نزدیکترین محلی که موجب سد معبر نگردد برای رسیدگی و معاینه متوقف سازد مگر اینکه در مورد خسارات از طرف بیمه مقرراتی وضع و اعلام شده باشد که در اینصورت توقف در محل بشرط انجام مقررات بیمه از طرف رانندگان اجباری نخواهد بود.
تبصره ـ [الحاقی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
در نقاطی که کارشناس شهربانی یا ژاندارمری وجود ندارد با حضور بموقع آنان مقدور نباشد در این صورت مسئولان امر از نظریات مستدل سه نفر از رانندگان پایه یکم استفاده خواهند کرد.
ماده ۸۰ ـ رانندگان وسایل نقلیه ای که به هر ترتیب تصادف نموده اند در صورت وقوع جرح موظفند کمک های لازم را به مجروحین نموده و در اعزام آنان ببیمارستان مساعدت نمایند.
ماده ۸۱ ـ رانندگان مذکور مکلفند در موارد تصادف منجر بجرح یا فوت نام و نشان صحیح و مشخصات گواهی نامه رانندگی و وسیله نقلیه خود را بلافاصله به مأمورین انتظامی اعلام دارند.
ماده ۸۲ ـ رانندگانی که با وسیله نقلیه متوقف فاقد سرنشین تصادف مینمایند باید در محل وقوع تصادف صاحب یا راننده وسیله متوقف و مأمورین انتظامی را از هویت و نشانی کامل خود آگاه سازند و در صورت عدم دسترسی بایشان نام و نام خانوادگی و نشانی دقیق خویش و شماره و سایر مشخصات وسیله نقلیه خود را روی کاغذی بنویسند و در محل قابل رؤیتی در وسیله نقلیه متوقف‌الصاق نمایند.
ماده ۸۳ ـ رانندگانی که با اشیاء یا حیوانات تصادف نموده و باعث خسارت یا اتلاف آن ها میشوند مکلفند که در محل مالک یا حافظ اشیاء یا حیوانات مورد تصادف را طبق دستور ماده فوق مطلع سازند.
ماده ۸۴ ـ هرگاه راننده وسیله نقلیه ای در اثر تصادف توانایی اجرای مقررات مندرج در مواد ۸۲ و ۸۳ را نداشته باشد در این صورت مالک آن وسیله نقلیه موظف است در اولین فرصت پس از آگاهی از واقعه مراتب را بمأمورین مربوط اعلام دارد.
ماده ۸۵ ـ اتو سرویس ها ( تعمیرگاه) و توقف گاه‌ها ( پارکینک ها) موظفند ظرف ۲۴ ساعت پس از رؤیت وسیله نقلیه ای که آثار تصادف یا جای گلوله در آن وجود دارد مراتب را با ذکر مشخصات اتومبیل و در صورت امکان با ذکر نام ونشانی راننده به شهربانی یا ژاندارمری محل اعلام دارند.
فصل ۸ ـ علایم راهنمایی و رانندگی
قسمت ۱ ـ علایمی که مقامات و مأموران انتظامی بکار می برند
ماده ۸۶ ـ علایم راهنمایی و رانندگی که برای کنترل و تنظیم عبور و مرور در راهها بکار میرود وسیله شهربانی تعیین میشود. انتخاب محل نصب آنها در شهرها با شهربانی و تهیه و نصب آنها با شهرداری است. در خارج شهرها انتخاب محل نصب با ژاندارمری و تهیه و نصب آنها با وزارت راه خواهد بود.
ماده ۸۷ ـ رانندگان کلیه وسایل نقلیه و اشخاص اعم از پیاده یا سوار بر حیوانات موظفند از علایم راهنمایی و رانندگی تبعیت نمایند مگر اینکه مأموران انتظامی بجهاتی عدم رعایت آن ها را در محل مجاز اعلام کنند.
ماده ۸۸ ـ کنترل و تنظیم عبور و مرور ممکن است بوسیله چراغ ها یا خطوط یا تابلوها یا نوشته‌ها یا مأموران انتظامی و یا بهر وسیله دیگری که بر حسب مورد مقتضی باشد معمل آید در هر حال فرمان پلیس بر تمام علایم دیگر مقدم است.
ماده ۸۹ ـ در محل هایی که عبور و مرور بوسیله چراغ راهنمایی کنترل میشود رنگهای زیر را برای مقاصدی که معین شده است بکار میرود:
۱ ـ چراغ سبز برای حرکت ـ وسایل نقلیه ای که با چراغ سبز روبرو میشوند حق عبور با گردش را دارند مگر آنکه گردش بوسیله علامت دیگری ممنوع شده باشد. در هر حال وسایل نقلیه در حال گردش باید حق تقدم وسایل نقلیه ای را که مستقیم میروند و حق تقدم پیادگانی را که از گذرگاه پیاده در حرکتند رعایت نمایند:
۲ ـ چراغ زرد برای احتیاط ـ وسایل نقلیه ای که با این چراغ روبرو می‌گردند نباید بتقاطع یا گذرگاه پیاده نزدیک شوند و در صورت ورود قبلی موظفند بحرکت خود ادامه بدهند و از تقاطع یا گذرگاه عبور کنند.
۳ ـ چراغ قرمز برای ایست کامل ـ وسایل نقلیه ای که با چراغ قرمز برخورد میکنند باید قبل از خط مخصوص ایست توقف کامل نمایند و در صورت فقدان خط ایست در فاصله ۵ متری چراغ راهنمایی بایستد و تا روشن شدن چراغ سبز منتظر بمانند.
۴ ـ چراغ چشمک زن زرد برای عبور با احتیاط ـ وسایل نقلیه مکلفند با مشاهده این چراغ از تقاطع و گذرگاه پیاده با احتیاط کامل و سرعت کم عبور نمایند.
۵ ـ چراغ چشمک زن قرمز برای ایست و عبور ـ وسایل نقلیه در صورت برخورد با این چراغ باید قبل از ورود بتقاطع یا گذرگاه پیاده توقف کامل کنند و پس از اطمینان از عدم وجود خطر تصادف حرکت نمایند.
ماده ۹۰ ـ انواع خطوطی که روی راهها باید کشیده شود مطابق نمونه‌های منظم به این آییننامه است.
ماده ۹۱ ـ تابلوها باید مطابق نمونه بین‌المللی که ضمیمه این آییننامه است تهیه و نصب شود.
ماده ۹۲ ـ در محلهایی که چراغ قرمز یا هر نوع علایم ایست دیگر وجود دارد ممکن است بوسیله پیکان سبزی که در کنار چراغ قرمز تعبیه میشود یا با نصب تابلو بوسایل نقلیه اجازه داده میشود که در مسیر معینی حرکت نمایند. در این مورد رعایت حق تقدم پیاده گان و وسایل نقلیه که با چراغ سبز جهت دیگر اجازه عبور داشته اند الزامی است.
ماده ۹۳ ـ نصب آگهی یا علامت یا تابلو یا وسایلی که دارای شباهت با علایم و یا تابلوهای راهنمایی و رانندگی باشد یا از آنها تقلید شود و منظور از آن هدایت و کنترل وسایل نقلیه باشد و یا بطریقی باعث جلوگیری از رؤیت علایم و تابلو و وسایل راهنمایی و رانندگی گردد و همچنین نصب چراغهای رنگی تبلیغاتی در مجاورت چراغهای راهنمایی بطوری که موجب اشتباه رانندگان گردد ممنوع است مقامات انتظامی میتوانند در صورت مشاهده چنین اشیایی جهت برداشتن آنها اقدام کنند با اینوصف ممکن است از طرف مؤسسات یا اشخاص با اجازه مقامات صلاحیتدار علایمی جهت هدایت مراجعین باماکن اطراف راه نصب گردد.
ماده ۹۴ ـ هیچکس حق ندارد بدون اجازه مقامات شهربانی تغییراتی در علایم راهنمایی و رانندگی و دیگر وسایل نقلیه و راه آهن بدهد و یا در متن آن تصرفاتی نماید.
قسمت ۲ ـ علایمی که رانندگان باید بکار برند
ماده ۹۵ ـ رانندگانی که قصد گردش براست یا بچپ یا توقف را دارند مکلفند از فاصله ۱۰۰ متری محل گردش یا توقف وسیله چراغ راهنما بترتیب زیر علامت دهند:
۱ ـ برای گردش براست چراغ راهنمای سمت راست وسیله نقلیه را روشن کنند.
۲ ـ برای گردش بچپ چراغ راهنمای سمت چپ را روشن کنند. ۳ ـ برای توقف چراغ راهنمای سمت راست را روشن نمایند.
ماده ۹۶ ـ رانندگان وسایل نقلیه موتوری فاقد چراغ راهنما و همچنین وسایل نقلیه غیر موتوری و موتور سیکلت ها و دوچرخه‌ها باید با دست بشرح زیر علامت بدهند.
۱ ـ برای گردش براست ـ دست چپ را بطرف بالا نگاهدارند.
۲ ـ برای گردش بچپ ـ دست چپ را بطور افقی نگهدارند.
۳ ـ برای توقف ـ دست چپ را بطرف پایین نگاهدارند.
۴ ـ برای کاستن سرعت ـ دست چپ را بطور افقی از بالا بپایین متناوباً حرکت دهند.
ماده ۹۷ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
علائم اخبار و همچنین علائم سبقت گرفتن بشرح ذیل است:
1 ـ در روز بوق کوتاه.
2 ـ در شب چند بار خاموش و روشن کردن چراغ بزرگ جلوی وسیله نقلیه یا تعویض استپ.
هنگام سبقت گرفتن- اعم از اینکه روز باشد یا شب برای جلب توجه وسایل نقلیه پشت سر استفاده از چراغ راهنما ضروری است.
قسمت ۳ ـ علایم اختصاصی و استثنایی بعضی از وسایل نقلیه
ماده ۹۸ ـ اتومبیلهای امدادی و مدارس باید دارای دستگاه اخبار قابل رؤیت مندرج در ماده ۵۲ این آییننامه باشند و روی بدنه اتومبیل هم مطابق دستور شهربانی عبارات و علایم ممیزه بطور خوانا نقش گردد.
ماده ۹۹ ـ رانندگان وسایل نقلیه ای که مواد خطرناک حمل میکنند باید در طرفین و عقب وسیله نقلیه تابلویی که روی آن کلمه (خطر) با حروف درشت برنگ قرمز نوشته شده باشد نصب کنند.
ماده ۱۰۰ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هرگاه وسیله نقلیه ای شب در کنار راه توقف نماید و نور کافی در آن محل برای تشخیص اشیاء یا اشخاص از فاصله ۱۵۰ متری وجود نداشته باشد راننده (اعم از اینکه داخل وسیله نقلیه باشد یا خارج از آن) مکلف است چراغهای کوچک و خطر عقب وسیله نقلیه را روشن نگهدارد چنانچه چراغ کوچک جلو خراب شده باشد لااقل چراغهای بزرگ را با نور پائین روشن سازد.
ماده ۱۰۱ ـ هرگاه در راهها خرابی غیر قابل پیش بینی برای هر نوع وسیله نقلیه موتوری ایجاد شود راننده مکلف است آن را از مسیر عبور و مرور خارج و در محل مناسبی که موجب سد راه و مزاحمت سایر وسایل نقلیه و عابرین پیاده نباشد متوقف سازد در این مورد و رد سایر مورادی که وسیله مزبور قادر به حرکت در راه باید بمنظور اخبار بسایر رانندگان علایم ایمنی بترتیب ذیل در محل قرار دهد.
۱ ـ در وسط راه یک فانوس یا یک چراغ یا یک مشعل نورانی قرمز در فاصله ۷۰ متری جلو و یکی در فاصله ۷۰ متری عقب و یکی دیگر در پهلوی وسیله از کار افتاده بگذارد.
۲ ـ هرگاه وسیله نقلیه سرپیچ یا تپه ای از کار بیفتد فانوس ها یا چراغ ها یا مشعل ها را باید در فواصل مناسبی قرار دهد تا وسایل نقلیه دیگر از فاصله ۲۰۰ متری متوجه خطر بشوند.
ماده ۱۰۲ ـ هرگاه وسیله نقلیه موتوری در راهها خارج شهر از کار بیفتد و بعلت کفایت روشنایی احتیاجی باستفاده از چراغ یا مشعل نباشد راننده باید در وسط جاده یک مثلث شبرنگ قرمز متساوی‌الاضلاع از نوع علامت احتیاط به ابعاد ۳۰ سانتیمتر در فاصله ۷۰ متری جلو و مثلث مشابه دیگری در فاصله ۷۰ متری عقب آن بنحوی که کاملاً قابل رؤیت باشد قرار دهد.
ماده ۱۰۳ ـ اگر وسیله نقلیه ای که مواد خطرناک حمل میکند در ساعات و شرایط مندرج در ماده ۱۰۰ در راههای خارج شهر از کار بیفتد راننده موظف است که در وسط جاده یک چراغ الکتریکی قرمز با باطری در فاصله ۷۰ متری جلو و یکی در فاصله ۷۰ متری عقب و یکی دیگر در پهلوی وسیله از کار افتاده بگذارد. استفاده از فانوس یا چراغ یا مشعل برای این قبیل وسایل نقلیه ممنوع است.
ماده ۱۰۴ ـ روی یدک و هر نوع وسیله نقلیه ای که توسط وسیله نقلیه دیگر کشیده شود باید یک پرچم سفید بطول و عرض لااقل ۵/۰ متری طوری نصب شود تا سایر رانندگان از فاصله دور و از طرفین جاده آن را مشاهده نمایند.
فصل ۹ ـ مقررات رانندگی
قسمت ۱ ـ مسیر و جهت عبور
ماده ۱۰۵ ـ رانندگان کلیه وسایل نقلیه موظفند که از منتهی‌الیه سمت راست راه حرکت نمایند مگر در موارد زیر:
الف ـ در موقع سبقت گرفتن از وسیله نقلیه جلو. ب ـ موقعی‌که سمت راست جاده بهر علتی مسدود و غیر قابل عبور باشد. پ ـ هنگام گردش به چپ.
ماده ۱۰۶ ـ در راههایی که خط کشی شده وسایل نقلیه باید در مسیر بین خطوط حرکت کنند و از آن خارج نشوند مگر اینکه احتیاط کامل را رعایت نمایند و قبلاً با دادن علامت وسایل نقلیه دیگر را از قصد خود آگاه سازند.
ماده ۱۰۷ ـ رانندگی در قسمت وسطی راههایی که بوسیله خط کشی یا علایم دیگر به ۳ قسمت تقسیم شده ممنوع است مگر برای سبقت گرفتن یا گردش بچپ.
ماده ۱۰۸ ـ در راههایی که بوسیله موانع مخصوص یا سکو به ۲ قسمت تقسیم شده رانندگان موظفند از قسمت راست حرکت کنند و حق ندارند از روی موانع بگذرند.
ماده ۱۰۹ ـ در راههای یکطرفه راننده و وسایل نقلیه باید در جهت مجاز عبور کنند و حرکت خلاف جهت مزبور ممنوع است.
ماده ۱۱۰ ـ در میدان های سکودار رانندگان وسایل نقلیه موظفند از طرف راست سکو گردش نمایند.
ماده ۱۱۱ ـ در معابری که عبور وسایل نقلیه کندرو مجاز اعلام گردیده رانندگان این قبیل وسایل در هر حال مکلفند که از منتهی‌الیه سمت راست یا محل هایی که برای عبور آنها تعیین شده حرکت نمایند.
ماده ۱۱۲ ـ در مواقعی که وسیله نقلیه ای از روبروی وسیله نقلیه دیگری در جهت مخالف حرکت میکند راننده‌هر یک از آنها بایستی حتی‌المقدور در طرف راست خود حرکت نماید و مخصوصاً در راههایی که از هر طرف فقط و ۱ وسیله نقلیه می تواند عبور کند رانندگان باید سعی نمایند که در هنگام عبور فاصله کافی بین ۲ وسیله وجود داشته باشد.
قسمت ۲ ـ سرعت
ماده ۱۱۳ ـ در راهها و مناطقی که میزان سرعت رانندگی بوسیله تابلو یا علایم دیگر راهنمایی معین نگردیده حداکثر سرعت مجاز برای رانندگان وسایل نقلیه بقرار ذیل میباشد:
۱ ـ شهرها:
1 ـ خیابان ها ۵۰ کیلومتر در ساعت.
2 ـ در کوچه‌ها و میدان ها و پیچ ها ۲۰ کیلومتر در ساعت.
3 ـ در تقاطع فاقد چراغ راهنما ۵ کیلومتر در ساعت.
2 ـ در راههای خارج شهر و مناطق غیره مسکونی روزها ۸۰ کیلومتر شبها ۶۰ کیلومتر در ساعت.
[اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶: بند ۳ ماده ۱۱۳ ـ حذف شد.]
ماده ۱۱۴ ـ اداره راهنمایی و رانندگی میتواند در مواقع یا محل های ضروری از طریق نصب تابلو یا علایم دیگر حداقل سرعت را نیز معین و اعلام نماید. در اینصورت رانندگی با سرعت کمتر از حداقل مجاز نخواهد بود.
ماده ۱۱۵ ـ رانندگان حق ندارند در راهها آنقدر با سرعت کم حرکت نمایند که باعث کندی عبورومرور یا اختلال در آن بشوند مگر آنکه برای احتراز از خطر و تصادف ضروری باشد.
ماده ۱۱۶ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
رانندگان وسائل نقلیه موظفند در تقاطع هائی که فاقد چراغ راهنما یا مأمور انتظامی یا تابلوی ایست میباشد در سر پیچها، جاده‌های تنگ و تپه‌ها و بطور کلی در محل هائی که موانعی در مسیر حرکت آنان وجود داشته باشد و همچنین در مواقع بارندگی (برف ـ باران) یا مه یا کولاک و امثال آنها از سرعت وسیله نقلیه تا حدی که بر حسب مورد برای احتراز از خطر یا تصادف ضرورت دارد بکاهند.
ماده ۱۱۷ ـ رانندگی با انواع دوچرخه‌های موتوردار در شب باسرعتی بیش از ۴۰ کیلومتر در ساعت مجاز نیست مگر اینکه نور چراغ جلوی آنها برای تشخیص اشیاء و انسان از فاصله ۱۰۰ متری کافی باشد. که در این صورت هم نمی توانند از حداکثر سرعت مقرر تجاوز نمایند.
قسمت ۳ ـ سبقت
ماده ۱۱۸ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
رانندگانی که قصد سبقت گرفتن از وسائل نقلیه ای را که در جهت آنان حرکت مینمایند دارند باید پس از دادن علائم لازم فقط از سمت چپ آنها سبقت گیرند و پس از سبقت و طی مسافت کافی مجدداً بطرف راست خود متوجه شدند بنحوی که راه وسیله نقلیه ای که از آن سبقت گرفته شده مسدود نگردد یا موجب تصادف نشود. معذالک سبقت گرفتن از طرف راست وسیله نقلیه‌ای که در حال گردش بچپ میباشد مجاز است.
ماده ۱۱۹ ـ رانندگان وسایل نقلیه ای که از آنها سبقت گرفته میشود بایستی راه را برای وسیله نقلیه ای که در حال سبقت گرفتن است باز کنند و برسرعت خود نیفزایند.
ماده ۱۲۰ ـ سبقت گرفتن در موارد زیر ممنوع است:
۱ ـ درسرپیچ های تند و سربالایی ها که میدان دید راننده کم است.
۲ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
از پنجاه متر مانده به پیچها تا پنجاه متر بعد از آن یا در تقاطع راهها یا در تقاطع راه آهن.
۳ ـ در مواقعی که روشنایی و میدان دید به هر علت کافی نباشد.
4 ـ سبقت از وسیله نقلیه ای که خود در حال سبقت گرفتن است مگر در راهی که بمناسبت وجود ۳ ردیف خط کشی بریده یا بیشتر از ۳ ردیف این عمل مجاز باشد.
5 ـ برای اتوبوسها و کامیونها در معابر شهری.
۶ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
از یکصد متر مانده بمدخل تونلها و پلها تا انتهای آنها.
۷ ـ در نقاطی که با نصب علایم مخصوص سبقت گرفته ممنوع اعلام شده باشد.
۸ ـ [حذفی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
[از اتومبیل های مدارس که برای سوار و پیاده کردن شاگردان در حال توقف می باشد.]
قسمت ۴ ـ حق تقدم
ماده ۱۲۱ ـ رعایت مقررات مربوط به حق تقدم عبور برای همه اجباری است مگر در مواردی که بموجب مقررات خاص یا علایم مخصوص راهنمایی خلاف این حکم اجازه داده شده باشد.
ماده ۱۲۲ ـ حق تقدم عبور وسایل نقلیه در تقاطع و میدان هایی که هیچگونه علامت و چراغ راهنما وجود نداشته باشد به ترتیب زیر است:
۱ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
در تقاطع هم عرض اگر دو وسیله نقلیه‌ای که روبروی یکدیگر در حرکتند بخواهند با هم داخل خیابان مجاور واحدی شوند حق تقدم عبور با وسیله ای که بسمت راست گردش میکند.
۲ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هرگاه دو یا چند وسیله نقلیه از دو یا چند راه مختلف بمدخل تقاطع هم عرض یا میدانی برسند حق تقدم عبور با وسیله ای است که در طرف راست وسیله دیگر قرار دارد.
۳ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
در سه راهها حق تقدم عبور با وسیله نقلیه ای است که مستقیم حرکت میکند ولو آنکه عرض خیابانی که مسیر آن است از عرض خیابان تلاقی کننده کمتر باشد.
ماده ۱۲۳ ـ در برخورد راه اصلی با راه فرعی حق تقدم با وسیله ای است که از راه اصلی عبور میکند. راننندگانی که از راه فرعی وارد راه اصلی میشوند باید قبل از ورود براه اصلی توقف کامل نمایند و پس از اطمینان از عدم برخورد با وسایل نقلیه ای که احتمالاً در راه اصلی حرکت میکنند وارد این راه بشوند.
ماده ۱۲۴ ـ مقررات ماده فوق برای وسیله نقلیه ایکه میکنند وارد این راه بشوند. گاراژ یا کوچه یا تعمیرگاه و امثال آنها بمعابر عمومی وارد میشود نیز لازم‌الرعایه است.
ماده ۱۲۵ ـ وسیله نقلیه ای که در حرکت است بروسایل نقلیه متوقفی که در حال حرکت کردن یا جلو و عقب زدن یا دور زدن هستند حق تقدم عبور دارد.
ماده ۱۲۶ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
در گذرگاه پیاده حق تقدم عبور با عابرین پیاده است.
ماده ۱۲۷ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
در خیابان یا در تقاطعی که وسائل نقلیه روبروی یکدیگر حرکت میکنند، هرگاه وسیله‌ای بخواهد گردش بچپ کند، حق تقدم با وسیله نقلیه ای است که مستقیم عبور مینماید.
در محل پارک کنار خیابان حق تقدم برای پارک کردن با وسیله ای است که ضمن حرکت بعقب مشغول پارک کردن است.
قسمت ۵ ـ استفاده از چراغها
ماده ۱۲۸ ـ راننده وسیله نقلیه ایکه در حرکت است. شب یا هر موقع دیگریکه بعلت کمی روشنایی نتواند اشیاء و اشخاص را از فاصله ۱۵۰ متری بخوبی تشخیص دهد باید چراغهای آنرا بترتیب مقرر در مواد بعدی روشن نماید.
ماده ۱۲۹ ـ در خیابانها و جاده‌هایی که نور کافی وجود دارد باید فقط از چراغهای کوچک و در صورت خرابی ناگهانی چراغهای کوچک جلو از نور پایین چراغهای بزرگ استفاده شود.
ماده ۱۳۰ ـ در ساعاتی که چراغها باید روشن باشند، اگر چند وسیله نقلیه متصل بهم حرکت کنند، روشن کردن چراغهایی که بلحاظ محل نصبشان پوشیده میشوند ضرورت ندارد ولی در هرحال چراغهای جلوی وسیله اولی و چراغهای عقب وسیله آخری باید روشن باشند.
ماده ۱۳۱ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
وسائل نقلیه موتوری موظفند که در جاده‌ها از نور بالا استفاده کنند تا بتوانند کلیه اشیاء و اشخاص را در فاصله دور به بینند مگر در موارد زیر که باید از نور پائین استفاده نمایند:
۱ ـ در موقع روبرو شدن با وسیله نقلیه ای که از جهت مخالف حرکت میکند. دراین صورت راننده بایستی از فاصله ۱۵۰ متری از نور پایین استفاده نماید تا نور بالا چشمهای راننده مقابل را خیره نسازد. در عین حال برای جلوگیری از تابش خیره کننده نور بچشم رانندگان دیگر ممکن است بر حسب مورد از چراغهای کوچک یا چراغهای مه استفاده نمود.
2 ـ هنگامی که وسیله نقلیه از فاصله ۱۵۰ متری عقب وسیله نقلیه دیگری که در حال حرکت است عبور میکند مگر وقتی که در حال سبقت گرفتن باشد.
ماده ۱۳۲ ـ چراغهای داخل وسایل نقلیه عمومی مسافربری شبها موقع حرکت باید روشن باشند.
ماده ۱۳۳ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
استعمال چراغهای چشمک زن در وسائل نقلیه ممنوع است مگر در مواردی که بموجب این آئین نامه مجاز باشد.
قسمت ۶ ـ گردش
ماده ۱۳۴ ـ قواعد گردش در تقاطع بشرح زیر است:
۱ ـ برای گردش براست باید وسیله نقلیه را بمنتهی‌الیه سمت راست هدایت کرده و کاملاً از کنار تقاطع گذشت.
۲- [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
برای گردش بچپ بایستی از فاصله یکصد متری تقاطع با دادن علامت وارد مسیر سمت چپ شد بطوری که پس از ورود بتقاطع وسیله در حدود مرکز تقاطع قرار گیرد سپس با رعایت حق تقدم عبور وسائل نقلیه‌ای که مستقیم در حرکتند با حداقل سرعت بچپ گردش نماید بنحوی که پس از ورود بخیابان مورد نظر در مجاورت محور وسط آن خیابان قرار گیرد.
ماده ۱۳۵ ـ در راههای یکطرفه برای گردش بچپ رانندگان موظفند وسیله نقلیه را بمنتهی‌الیه طرف چپ خیابان هدایت و سپس بچپ گردش کنند.
ماده ۱۳۶ ـ دورزدن در فاصله ۱۵۰ متری پیچ ها و سربالاییهایی که میدان دید کافی نیست و همچنین از روی پل ممنوع است.
ماده ۱۳۷ ـ عقب راندن وسیله نقلیه‌هنگام ضرورت باید با احتیاط کامل برای احراز از وقوع هرگونه حادثه و انسداد راه عمور سایر وسایل نقلیه انجام گیرد.
قسمت ۷ ـ توقف
ماده ۱۳۸ ـ رانندگان وسایل نقلیه همگانی هنگامی که مسافر ندارند باید در ایستگاههایی که از طرف شهربانی علامت گذاری شده متوقف شوند مگر اینکه شهربانی مقررات دیگری اعلام نماید.
ماده ۱۳۹ ـ کلیه رانندگان وسایل نقلیه برای سوار و پیاده کردن سرنشینان خود بایستی فقط در محل های مجاز و در منتهی‌الیه سمت راست سواره رو توقف نمایند.
ماده ۱۴۰ ـ در نقاط غیر مسکونی و خارج شهر توقف کوتاه یا طولانی وسایل نقلیه حتماً بایستی در خارج از مسیر عبور وسایل نقلیه و عابرین پیاده انجام گیرد بنحوی که رانندگان وسایل نقلیه در حال حرکت از فاصله ۷۰ متری وسیله نقلیه متوقف را بسهولت به بینند.
ماده ۱۴۱ ـ هیچ راننده ای مجاز نیست وسیله نقلیه ای را که موتور آن روشن است ولو در محل مجاز متوقف سازد و خود از آن پیاده و دور گردد. در سراشیبی پس از توقف چرخهای جلوی وسیله نقلیه باید بسمت راست کنار راه پیچانده شود.
ماده ۱۴۲ ـ رانندگان وسایل نقلیه در موارد زیر موظفند بترتیبی که ذیلاً مقرر میشود توقف نمایند:
۱ ـ در موقع برخورد با وسایل نقلیه امدادی که دستگاههای اخبار صوتی یا بصری خود را بکار انداخته باشند باید وسیله نقلیه را بمنتهی‌الیه سمت راست راه هدایت و عنداللزوم تا گذشتن وسایل نقلیه امدادی متوقف شوند.
۲ ـ قبل از ورود بتقاطعی که فاقد علایم یا مأمور راهنمایی است باید توقف بکنند وسپس با احتیاط کامل از تقاطع بگذرند.
۳ ـ قبل از رسیدن بگذرگاه پیاده و در صورت عبور اشخاص باید وسیله نقلیه خود را متوقف سازند و ضمناً با حرکت دادن دست چپ رانندگان پشت سر را نیز بتوقف دعوت نمایند.
۴- [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هنگام برخورد با اتومبیلهای مدارس که برای سوار و پیاده کردن شاگردان در حال توقف میباشد.
۵ ـ در تقاطع راه آهن، هنگامی که علایم الکتریکی یا مکانیکی یا پرچم قرمز یا سوت قطار نزدیک شدن آن را اعلام میدارد یا دروازه عبور بسته شده یا در حال باز و بسته شدن است باید لااقل در ۵ متری علامت یا دروازه توقف کامل کنند تا قطار بگذرد و تقاطع برای عبور آزاد گردد.
ماده ۱۴۳ ـ رانندگان وسایل نقلیه موتوری مخصوصاً اتومبیل های مدارس و وسایل نقلیه ای که حامل مواد خطرناک میباشند در تقاطع راه آهن هر چند از بی خطربودن معبر از تقاطع بگذرند. در هر حال هنگام عبور از روی ریل ها مجاز به تعویض دنده نمی باشند.
ماده ۱۴۴ ـ توقف در محلهای زیر ممنوع است:
۱ ـ پیاده رو و گذرگاه پیاده.
۲ ـ مقابل مدخل خیابانها و جاده‌ها و کوچه‌ها یا مدخل اتومبیل روی ساختمانها.
۳ ـ داخل تقاطع.
۴ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
در فاصله پانزده متری میدان یا تقاطع یا سه راهها یا تقاطع راه آهن.
۵ ـ ۵ متری شیرهای آب منصوب در راهها.
۶ ـ ۱۵ متری اطراف چراغ راهنما یا تابلوهای راهنمایی که در کنار راهها نصب شده است.
۷ ـ کوچه‌ها.
۸ ـ از ابتداء تا انتهای پیچ ها.
۹ ـ در فاصله ۱۵ متری مداخل گاراژهای آتش نشانی ـ پلیس ـ بیمارستانها.
۱۰ ـ کنار وسایل نقلیه ای که خود متوقف میباشند (توقف دوبله)
۱۱ ـ روی پل ها و داخل تونل ها و معابر هوایی (راههایی که بر روی پایه قرار دارند).
۱۲ ـ در خیابانهایی که پیاده روی آن قابل عبور نبوده و پیاده‌ها مجبورند از قسمتی از سواره رو عبور کنند.
۱۳ ـ در ایستگاههای وسایل نقلیه عمومی و حریم آنها که با علایم راهنمایی مشخص است.
۱۴ ـ در محل هایی که تابلوهای توقف ممنوع یا توقف مطلقاً ممنوع نصب شده باقتضای مورد.
۱۵ ـ در هر نقطه از معابر بمنظور تعمیر وسیله نقلیه جر در مورد ماده ۱۰۱ که باید بترتیب مقرر در همان ماده عمل گردد.
۱۶-
[الحاقی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
[اصلاحی ۱۳۷۷/۹/۲۵]
در جاهائی که دستگاه پارکومتر نصب شده در کنار خیابان به علت نیانداختن سکه در داخل آن یا پایان یافتن زمان معین و یا از کار افتادن دستگاه که بوسیله نوشتار، علامت و یا چراغ مفهوم ممنوعیت پارکینگ را میرساند.
قسمت ۸ ـ مقررات اختصاصی موتور سیکلت و دوچرخه
ماده ۱۴۵ ـ رانندگان موتور سیکلیت بایستی در موقع رانندگی قفط روی زین موتور سیکلت بنشینند و حق ندارند شخص دیگری را بر ترک سوار کنند مگر اینکه در ترک نیز یک زین کامل نصب شده یا موتور سیکلت دارای یدک پهلو (ساید کار) باشد.
ماده ۱۴۶ ـ رانندگی با دوچرخه رکابدار بدون داشتن زین محکم در محل مخصوص ممنوع است.
ماده ۱۴۷ ـ دو ترکه سوار کردن اشخاص روی دوچرخه ممنوع است مگر آنکه زین اضافی برای این کار داشته باشد.
ماده ۱۴۸ ـ دوچرخه سواران مکلفند:
۱ ـ هنگام حرکت کاملاً از طرف راست راه عبور نمایند و برای گذشتن از وسایل نقلیه ای که در کنار راه توقف کرده اند منتهای احتیاط را بعمل آورند.
۲ ـ در صورت تعداد دوچرخه سواران در یک ردیف حرکت کنند مگر آنکه معبر ویژه ای آنها اختصاص داده شده باشد. در این صورت حق ندارند از خارج از معبر ویژه عبور و مرور نمایند.
ماده ۱۴۹ ـ عبور دوچرخه سوار از پیاده رو و وسط دستجات، بازار نقاط شلوغ و پرتردد ممنوع است.
ماده ۱۵۰ ـ دوچرخه سواران حق ندارند حین رانندگی بار و اشیاء دیگری حمل کنند یا حرکات ورزشی نمایند یا اعمالی انجام دهند که مستلزم برداشتن دست های آنان از روی فرمان باشد.
فصل دهم ـ مقررات مختلف
[اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
ماده ۱۵۱ ـ رانندگان وسایل نقلیه ای که در پشت سر وسیله نقلیه دیگر حرکت می کنند موظفند فاصله مناسبی را برای جلوگیری از تصادف حفظ کنند.
ماده ۱۵۲ ـ کامیونهای بزرگ و وسایل نقلیه دیگری که دارای یدکهای طویل هستند موقع عبور در راههای غیر مسکونی باید فاصله بیشتری با وسایل نقلیه جلوی خود داشته باشند بطوریکه وسیله نقلیه دیگری که از آنها سبقت می گیرد بتواند پس از سبقت مجدداً در جلوی آنها وارد مسیر اولیه بشود.
ماده ۱۵۳ ـ وسایل نقلیه ای که بصورت کاروان و دسته جمعی در راهها عبور می کنند نیز مشمول ماده فوق می باشند. فواصل آنها باید بقدری باشد که وسیله نقلیه سبقت گیرنده بتواند پس از سبقت برای ورود به مسیر اولیه به آسانی داخل این فواصل گردد.
ماده ۱۵۴ ـ
سوار کردن بیش از سه نفر (با راننده) در قسمت جلوی وسیله نقلیه و همچنین گذاشتن بار یا اشیاء دیگر در جلو یا عقب آن اعم از داخل یا خارج که مانع دید راننده گردد ممنوع است.
ماده ۱۵۵ ـ رانندگان وسایل نقلیه سنگین در موقع عبور از جاده‌های تنگ با عقب راندن باید ۱ نفر کمک راننده برای احتراز از هرگونه خطری همراه داشته باشند.
ماده ۱۵۶ ـ حرکت با دنده خلاص در سرازیری ها ممنوع است.
ماده ۱۵۷ ـ وسایل نقلیه نباید از روی لوله‌های آب آتش نشانی که جهت اطفاء حریق در خیابان قرار گرفته عبور نمایند مگر با اجازه متصدیان آتش نشانی.
ماده ۱۵۸ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
1 ـ رانندگان تاکسیها مطلقا حق سوار کردن مسافر را با داشتن مسافر قبلی ندارند.
2 ـ رانندگان تاکسیها موظفند پس از سوار شدن مسافر و مقارن شروع بحرکت تاکسیمتر را بکار اندازند. در صورت فقدان یا خرابی تاکسیمتر حق کار کردن ندارند مگر در نقاطی که شهربانی نصب تاکسیمتر را ضروری اعلام نکرده باشد.
3 ـ رانندگان سایر وسائل نقلیه عمومی که در بست کرایه داده میشوند نباید بدون رضایت کرایه کننده شخص دیگری را سوار کنند.
4 ـ امتناع از بردن مسافر برای وسائل نقلیه عمومی که در شهر و حومه کار میکنند همچنین نرساندن مسافر بمقصد ممنوع است
5 ـ رانندگان وسایل نقلیه عمومی و کمک رانندگان آنها نباید با مسافران با خشونت و بی احترامی رفتار نمایند.
ماده ۱۵۹ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
رانندگان حق ندارند ضمن رانندگی با کسی صحبت یا استعمال دخانیات نمایند یا خوراکی یا آشامیدنی میل کنند و باید کاملا به جلو توجه داشته باشند.
تبصره:
[الحاقی ۱۳۷۵/۶/۱۳]
[اصلاحی ۱۳۷۷/۰۳/۲۱]
استفاده راننده در حین رانندگی از هرگونه وسایل و تجهیزات و یا اشتغال اعضای موثر وی که باعث انحراف ذهنی و توجه در حین رانندگی گردد ممنوع است.
ماده ۱۶۰ ـ رانندگی برای کسی که نوشابه الکلی صرف کرده تا رفع کامل آثار آن ممنوع است.
تبصره – [الحاقی ۱۳۴۸/۴/۲]
در مواردی که مأموران راهنمائی و رانندگی نسبت بوجود حالت مستی راننده ای ظنین شوند وسیله نقلیه را متوقف ساخته و بلافاصله میزان الکل خون راننده را بوسیله دستگاه الکل سنج ازراه تنفس (الکل تست) تعیین مینمایند.
هرگاه میزان الکل بیشتر از پنجاه سانتی گرم در لیتر خون باشد از ادامه رانندگی او تا اعاده حالت عادی و رسیدن میزان الکل خون به کمتر از پنجاه سانتی گرم در لیتر خون جلوگیری خواهند کرد.
ماده ۱۶۱ ـ سوار کردن اشخاص آلوده به کثافات در وسایل نقلیه عمومی مسافربری مجاز نیست.
ماده ۱۶۲ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هر راننده موظف است حین رانندگی گواهینامه رانندگی خویش را همراه داشته باشد و در صورت تقاضای مأموران انتظامی آن را ارائه و تسلیم نماید. مأمور موظف است پس از ملاحظه گواهی نامه آن را مسترد دارد مگر در مواردی که بموجب قانون یا آئین نامه اخذ گواهینامه بمنظور درج تخلف در آنها ضرورت داشته باشد. در اینصورت در قبال دادن رسید اخذ میگردد.
ماده ۱۶۳ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
نصب بوقهای شیپوری ـ سوت بلبلی و بطور کلی هر نوع وسیله اخبار صوتی با صدای ناهنجار و غیر عادی و همچنین زدن بوق ممتد یا غیر ضروری یا مکرر و یا در محلهائی که این عمل بوسیله علامتی منع شده ممنوع است.
ماده ۱۶۴ ـ وسایل نقلیه امدادی، در مواقعی که جهت انجام مأموریت فوری در حرکتند، در صورت بکاربردن چراغ گردان مخصوص اعلام خطر یا آژیر تا حدودی که موجب بروز تصادف نشود مجاز بانجام اعمال زیر میباشند:
۱ ـ توقف درمحل ممنوعه.
2 ـ تجاوز از ساعت مجاز
3 ـ سبقت از سمت راست وسیله نقلیه دیگر.
4 ـ عبور از طرف چپ راه.
5 ـ دور زدن در نقاط ممنوعه.
6 ـ گذشتن از چراغ قرمز یا عدم رعایت علایم دیگر ایست مشروط باینکه از سرعت وسیله نقلیه در اینگونه محل ها تا حداقل امکان کاسته شود.
ماده ۱۶۵ ـ وسایل نقلیه امدادی که مجازبداشتن سوت خطر یا زنگ مخصوص میباشند فقط در مواقعی که برای انجام مأموریت های مهم و فوری در حرکتند باید از آنها استفاده نمایند.
ماده ۱۶۶ ـ اتومبیل های مدارس فقط در مواقع سوار و پیاده کردن شاگردان حق استفاده از علایم بصری مذکور در ماده ۵۲ را دارند.
ماده ۱۶۷ ـ در موقع برف و یخبندان و بطور کلی در صورت اعلام مقامات و مأموران انتظامی رانندگی با وسیله نقلیه ای که چرخهای آن با زنجیر مجهز نباشد ممنوع است.
ماده ۱۶۸ ـ راندن وسیله نقلیه ای که بیش از ظرفیت مندرج در کارت شماره گذاری بار یا مسافر گرفته ممنوع است.
ماده ۱۶۹ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
عبور وسائل نقلیه در پیاده رو یا از وسط دستجات ارتش یا مأموران انتظامی یا دانش آموزان یا تشییع کنندگان جنازه ها یا سایر دستجات تشریفاتی و همچنین بوق زدن در این قبیل موارد مجاز نیست.
ماده ۱۷۰ ـ رانندگان بارکشهای موتوری برزک باید ۱ نفر شاگرد راننده‌همراه داشته باشند و سوار کردن مسافر باستثنای ۱ نفر پهلوی راننده مجاز نیست.
ماده ۱۷۱ ـ سوار شدن و سوار کردن اشخاص روی گلگیر یا رکاب یا محل دیگری در قسمت خارجی وسایل نقلیه ممنوع است.
ماده ۱۷۲ ـ درهای هر وسیله نقلیه در حال حرکت باید کاملاً بسته باشد و باز کردن آنها قبل از توقف کامل مجاز نیست.
ماده ۱۷۳ ـ رانندگان وسایل نقلیه هنگام عبور از معابر و گذرگاههای تنگ یا پرجمعیت و یا در مواردی که بیشتر از ۵۰ متر مقابل آنها مریی نیست مکلفند آهسته حرکت کنند و در صورت احتمال وقوع حادثه یا اخلال نظم و مزاحمت برحسب مورد حرکت وسیله نقلیه را ـ کند یا آن را متوقف سازند.
ماده ۱۷۴ ـ عبور وسایل نقلیه سنگین که حداکثر سرعت آنها از ۱۵ کیلومتر در ساعت تجاوز نمی‌کند مانند تراکتورهای زنجیری و غلطک های جاده کوبی و غیره باید قبل از رسیدن آنها باولین پست راه آهن یا ایستگاه خبر داده شود تا تدارک احتیاطی لازم جهت عبور بی خطر آنها از تقاطع راه آهن فراهم گردد.
ماده ۱۷۵ ـ رانندگان این قبیل وسایل نقلیه موظفند هنگامی که عبور آنها از تقاطع راه آهن مجاز است قبل از رسیدن بآن توقف کامل کنند و پس از مشاهده طرفین و اطمینان از عدم خطر احتمالی از آنجا بگذرند. در مواقعیکه نزدیک شدن قطار بوسیله علایم با صدای لکوموتیو اعلام میشود تا عبور قطار از تقاطع نباید عبور نمایند.
ماده ۱۷۶ ـ هرگاه مأمور راهنما در محل تقاطع راه آهن حضور داشته باشد عبور از تقاطع باید با فرمان او انجام گیرد.
ماده ۱۷۷ ـ هیچکسی حق ندارد وسیله نقلیه ای را که متعلق به او نیست یا راننده آن نمی باشد بدون اجازه کسی که آن را در اختیار دارد از محل خود حرکت دهد یا با آن رانندگی کند مگر مأموران انتظامی آنهم در حدود مقررات و وظایف قانونی.
ماده ۱۷۸ ـ هیچکس نمی تواند بشخص فاقد گواهینامه رانندگی لازم اجازه رانندگی با وسیله نقلیه خود را بدهد.
ماده ۱۷۹ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
هیچکس حق ندارد هیچ نوع وسیله نقلیه‌ای را که طبق نظر کار شناس شهربانی یا ژاندارمری دارای عیب و نقص فنی بوده یا فاقد وسایل ایمنی کامل مقرر در این آئین نامه باشد در راهها براند.
ماده ۱۸۰ ـ مأموران مسیول راه مکلفند از عبور و مرور در بعضی راهها که بواسطه خرابی یا علل دیگر خطرناک میباشد تا تعمیر و رفع علل خطر جلوگیری بعمل آوردند یا از حرکت برخی از وسایل نقلیه یا غیر مجهز بوسایل لازم ممانعت بعمل آورند.
ماده ۱۸۱ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
حمل مسافر با وسیله نقلیه ای که دارای پلاک شخصی است جز در موارد اضطراری و همچنین سوار کردن اشخاص روی بار بارکشهای موتوری یا در محل مخصوص بار آنها ممنوع است مگر با اجازه شهربانی.
ماده ۱۸۲ ـ حمل جنازه باید با وسیله نقلیه مخصوص انجام گیرد مگر در مواردی که شهربانی اجازه حمل آن را با سایر وسایل نقلیه داده باشد.
ماده ۱۸۳ ـ هیچکس حق ندارد در حالی که سوار دوچرخه یا کشفهای چرخدار یا ۳ چرخه‌های بدون رکاب یا اتومبیلهای اسباب بازی است بوسایل نقلیه در حال حرکت تکیه نماید و آنها را وسیله حرکت خود یا حرکت وسیله که بر آن سوار است قرار دهد. تکیه نمودن و آویزان شدن اشخاص نیز بوسایل نقلیه ممنوع است.
ماده ۱۸۴ ـ ریختن شیشه، بطری، میخ، سیم، حلبی، مایعات لزج و بطور کلی هر چیزی که باعث صدراه و ایجاد خطر و انحراف وسایل نقلیه از مسیر حرکت باشد بر روی راهها ممنوع است.
ماده ۱۸۵ ـ نصب هرگونه علایم (جز علامت کانون جهانگردی و آنچه در این آییننامه پیش بینی شده) و پلاکهای متفرقه و پرچم و همچنین‌الصاق هر نوع آگهی و نوشته و عکس و نوشتن عبارات و ترسیم نقوش روی شیشه یا بدنه داخل یا خارج وسایل نقلیه بدون اجازه شهربانی ممنوع است.
ماده ۱۸۶ ـ حرکت وسایل نقلیه چرخ فلزی در معابر شهری مجاز نیست.
ماده ۱۸۷ ـ اعمال ذیل در خیابانها و معابر شهری ممنوع است مگر با اجازه شهربانی.
۱ ـ بستن یا خوراک دادن دامها و پرندگان یا رها کردن آنها بدون نگهبان.
۲ ـ مسابقه با اسب یا سایر حیوانات و وسایل نقلیه.
۳ ـ ورزش و مسابقه‌های ورزشی.
ماده ۱۸۸ ـ هر کس که مسیول حرکت دادن و هدایت حیوانات است باید علایم راهنمایی و رانندگی و آن قسمت از مقررات این آییننامه را که به وی مربوط میشود در راههای عمومی رعایت نماید.
ماده ۱۸۹ ـ اشخاصی که به هر عنوان روی راههای عمومی کار میکنند موظفند قبل از شروع بکار علایم ایمنی عبور و مرور را در محل و به لباسهای کارگران و وسایل نقلیه خود نصب کنند در غیر این صورت مأمورین انتظامی موظفند از کار آنان جلوگیری بعمل آورند.
ماده ۱۹۰ ـ جز مأموران انتظامی هیچکس حق ندارد برای هدایت یا حفاظت وسایل نقلیه در سواره روی خیابان بایستد یا قدم بزند.
ماده ۱۹۱ ـ عابرین پیاده موظفند که:
۱ ـ در محل هایی که پیاده رو وجود دارد از داخل سواره رو عبور نکنند.
۲ ـ در محل هایی که پیاده رو وجود ندارد یا در صورت وجود بجهاتی قابل استفاده نباشد هنگام حرکت از سواره رو از منتهی‌الیه سمت چپ خود بطوری که حرکت وسایل نقلیه مقابل در خلاف جهت ایشان انجام گیرد عبور کنند.
۳ ـ برای گذشتن از عرض راه حتماً از گذرگاههای پیاده عبور کنند.
۴ ـ هنگام عبور از گذرگاههای پیاده مراقب حرکت وسایل نقلیه باشند و ناگهان از پیاده رو به سواره رو داخل نشوند.
ماده ۱۹۲ ـ توقف در سواره روی خیابان برای سوار شدن وسیله نقلیه و همچنین صحبت کردن یا خرید و فروش با راننده یا سرنشینان وسایل نقلیه در سواره رو ممنوع است.
فصل ۱۱ ـ مجازاتها
ماده ۱۹۳ ـ [اصلاحی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
متخلفین از مواد ۲ (جز در مورد شماره های موضوع قانون مجازات استفاده کنندگان از پلاکهای تقلبی مصوب ۱۳۴۵) و ۳ و ۷ تا ۹ و ۱۲ تا ۱۵ و ۱۶ (جز در مواردی که مشمول ماده ۴ قانون مجازات استفاده کنندگان از پلاکهای تقلبی مصوب ۱۳۴۵ میباشد) و ۲۰ و ۲۱ (جز در مواردی که مشمول قانون تشدید مجازات رانندگان مصوب ۱۳۲۸ است ) و ۲۸ و ۲۹ و ۳۳ و ۳۷ تا ۴۰ و ۴۲ و ۴۵ تا ۵۲ و ۵۴ تا ۸۵ و ۸۷ و ۸۹ و ۹۲ تا ۱۷۷ و ۱۷۸ (در مورد وسایل نقلیه غیر موتوری) و ۱۷۹ و ۱۸۱ تا ۱۹۲ بپرداخت غرامت از یکصد ریال تا دویست ریال یا حبس تکدیری از دو روز تا ده روز و یا به هر دو مجازات محکوم خواهند شد مگر در مواردی که تخلف آنان بموجب مقررات مخصوص مستوجب مجازات خاصی باشد که در آن صورت باید طبق همان مقررات رفتار شود.
تبصره ـ
[اصلاحی ۱۳۵۳/۳/۱۸]
[اصلاحی ۱۳۵۳/۵/۶]
دادگاه مکلف است پس از صدور حکم محکومیت رانندگانی که به علت ارتکاب تخلفاتی مستی حین رانندگی ـ انحراف به چپ ـ سرعت غیر مجاز ـ سبقت غیر مجاز ـ عبور از چراغ قرمز ـ عبور از منطقه ممنوعه ـ عدم رعایت حق تقدم ـ امتناع تاکسیها از سوار کردن مسافر ـ سوار کردن مسافر با وجود مسافر قبلی ـ نرساندن مسافر به مقصد ـ عدم استفاده از تاکسیمتر با داشتن مسافر و هر نوع تخلف دیگر منجر به تصادف محکوم شده‌اند مراتب محکومیت و نوع تخلف را به اداره راهنمائی و رانندگی اعلام نماید تا اداره مزبور نوع محکومیت و تخلف را در سوابق مربوط به راننده متخلف درج و گواهینامه او را به علامت وجود سابقه محکومیت منگنه کند. نسبت به این قبیل رانندگان برابر ماده ۹ قانون نحوه رسیدگی به تخلفات و اخذ جرایم رانندگی مصوب ۱۳۵۰ عمل خواهد شد.
ماده ۱۹۴ ـ [حذفی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
ماده ۱۹۵ ـ [حذفی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
ماده ۱۹۶ ـ [حذفی ۱۳۴۷/۱۱/۶]
وزیر دادگستری
وزیر کشور