مصوب ۱۳۳۰/۳/۱۴
ماده واحده – عهدنامه مودت بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت هندوستان که در تاریخ 24 اسفند ماه 1328 بامضاء رسیده و مشتمل بر یک مقدمه و پنج ماده میباشد تصویب می‌گردد و به دولت اجازه داده میشود نسخ صحه شده آنرا مبادله نماید.
این قانون که مشتمل بر یک ماده و متن عهدنامه ضمیمه است در جلسه 3 شنبه چهاردهم خرداد ماه یکهزار و سیصد و سی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – رضا حکمت
متن عهدنامه مودت بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت هندوستان
اعلیحضرت همایون شاهنشاه ایران
و رئیس جمهور هندوستان
با توجه بعلائق دیرینه که قرنها بین دو کشور موجود بوده و احتیاج متقابل به همکاری برای توسعه و تقویت این علائق و اینکه طرفین مایل به برقراری صلح بین دو کشور بمنظور تأمین مصالح مشترک دو ملت و ترقی و تعالی دو کشور هستند تمایل خود را برای انعقاد عهدنامه مودت ابراز و نمایندگان تام‌الاختیار خود را بشرح زیر تعیین نمودند:
اعلیحضرت همایون شاهنشاهی ایران
جناب آقای دکتر علیقلی اردلان کفیل وزارت امور خارجه.
رئیس جمهور هندوستان
جناب آقای سید علی ظهیر سفیرکبیر فوق‌العاده و نماینده تام‌الاختیار.
نمایندگان بالا پس از ارائه و مبادله اختیارنامه خود که صحیح و معتبر بود با مراتب زیر موافقت نمودند:
ماده 1 – صلح و دوستی دائمی بین دو دولت ایران و هندوستان برقرار و هر دو دولت این صلح و دوستی را بین اتباع خود توسعه داده و تحکیم خواهند نمود.
ماده 2 – طرفین متعاهدین معظمین موافقت دارند که نمایندگان سیاسی در پایتخت های دو کشور و نمایندگان کنسولی لازم در جاهائی که مورد توافق دو طرف باشد تعیین نمایند و هر یک از طرفین امتیازات و مصونیت هائی که طبق حقوق بین‌المللی مقرر است بنمایندگان طرف دیگر اعطاء خواهند نمود بطوری که هیچکدام از دو طرف نمایندگان سیاسی و کنسولی طرف دیگر را از حقوق و امتیازات مخصوصی که به نمایندگان سیاسی و کنسولی مشابه‌هر کشور دیگری اعطاء میشود محروم نخواهند کرد.
ماده 3 – طرفین متعاهدین معظمین موافقت می‌نمایند که مسائل مربوط بامور بازرگانی – گمرکی – کشتیرانی – هواپیمائی و روابط فرهنگی و‌همچنین مسائل ذیل را:
الف – استرداد مجرمین.
ب – معاضدت قضائی بین دو کشور.
ج – شرایط اقامت و توقف اتباع هر یک از طرفین در قلمرو طرف دیگر بر طبق موافقتنامه‌های مخصوصی که بین طرفین منعقد خواهد شد تنظیم نمایند.
ماده 4 – طرفین متعاهدین معظمین موافقت می‌نمایند که کلیه اختلافات بین خود را از هر نوع که باشد از مجرای عادی سیاسی با حکمیت و یا از طریق مسالمت‌آمیز دیگری که بنظر آنها مناسب تر باشد حل نمایند.
ماده 5 –
1 – این عهدنامه به تصویب مقامات مقننه دو کشور خواهد رسید و مبادله اسناد مصوب هر چه زودتر در تهران صورت خواهد گرفت.
2 – این عهدنامه پانزده روز پس از مبادله اسناد مصوبه بموقع اجرا گذارده خواهد شد.
با تأیید مراتب بالا نمایندگان تام‌الاختیار فوق‌الذکر این عهدنامه را که بدو زبان فارسی و انگلیسی تنظیم گردیده و هر دو متن متساویاً معتبر هستند امضاء و به مهر خود ممهور نمودند.
این عهدنامه در تاریخ 24 اسفند ماه 1328 شمسی هجری مطابق با 15 مارس 1950 در دو نسخه در تهران تنظیم گردید.
از طرف اعلیحضرت همایون شاهنشاهی ایران
از طرف رئیس جمهور هندوستان
متن عهدنامه فوق ضمیمه قانون اجازه مبادله عهدنامه مودت بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت هندوستان بوده و صحیح است.
رئیس مجلس شورای ملی – رضا حکمت
قانون بالا در جلسه 27 خورداد ماه 1329 به تصویب مجلس سنا رسیده است.