ماده اول – از عایدات خالص طواحینی که در اراضی اربابی واقع شده و با آب خالصه کار میکند یک عشر بابت حق‌الماء دریافت میشود.
ماده دوم – از عایدات خلاص طواحینی که در اراضی خالصه بنا شده و با آب اربابی گردش میکند یک عشر بابت حق‌الارض دریافت میشود.
ماده سوم – از عایدات خالص طواحینی که در اراضی خالصه بنا شده و با آب خالصه کار میکند یک عشر بابت حق‌الارض و یکعشر بابت حق‌الماء دریافت میشود.
ماده چهارم – در مواردی که دولت مالک تمام آب یا اراضی طاحونه نباشد به نسبت سهمیکه مالک است حق‌الارض و حق‌الماء مطابق مواد فوق دریافت میشود.
ماده پنجم – عایدات خالص عبارت است از کلیه عایدات طاحونه پس از وضع صدی چهل ۴۰% از بابت مخارج از هر قبیل.
ماده ششم – مقصود از آب و زمین خالصه که در مواد فوق ذکر شده است آب و زمینی است که در تصرف دولت باشد و خالصجات انتقالی را که در حکم املاک اربابی است و همچنین طاحونه‌هائی را که با آب نهرهای اربابی منشقه از رودخانه‌ها کار میکند شامل نمیشود.
ماده هفتم – وزیر مالیه مأمور اجرای این قانون است.
این قانون که مشتمل بر ۷ ماده است در جلسه ۳۰ جوزای ۱۳۰۱ شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی -مؤتمن الملک