[به موجب بند ۲ ماده ۷۸۹ قانون آیین دادرسی مدنی، مصوب ۱۳۱۸ نسخ شده است.]
مصوب کمیسیون قوانین عدلیه
مورخ سوم سنبله ایت ئیل ۱۳۰۱
ماده 1 – محاکم صلحیه میتوانند با رعایت مواد قانون موقتی اصول محاکمات حقوقی راجع به صلاحیت محاکم مزبوره به دعاوی که میزان مدعی‌به آن بیش از چهارصد تومان نباشد رسیدگی نمایند.
ماده 2 – احکام امنای صلح در صورتی که مدعی به بیش از سی و پنج تومان نباشد قطعی و غیر قابل استیناف خواهد بود.
ماده 3 – برای رسیدگی بدعاوی که مدعی به آن بیش از سی و پنج تومان نیست باستثنای دعاوی غیر منقوله، و همچنین برای رسیدگی بدعاوی خلافی، وزارت عدلیه میتواند محاکم صلح مخصوصی تأسیس نماید. احکام محاکم مزبوره، قطعی و غیر قابل استیناف خواهد بود. صلحیه‌های مزبوره به صلحیه ناحیه موسوم، و امین صلح آنها از حیث رتبه مساوی با معاون عضو محکمه ابتدائی خواهد بود.
ماده 4 – اشخاصی که میخواهند در محاکم صلح نواحی اقامه دعوی نمایند نمیتوانند ادعای خود را که ناشی از یک مدرک است تجزیه کرده و برای هر قسمت عرضحال جداگانه بدهند مگر اینکه در محکمه مزبوره از بقیه ادعای خود صرف نظر نمایند.
ماده 5 – در کلیه محاکم صلح مدت اعتراض بر حکم غیابی یک هفته خواهد بود.
ماده 6 – هیچ یک از قرارهای صادر از محاکم صلح و یا ابتدائی قبل از صدور حکم در ماهیت دعوی قابل استیناف نیست مگر قرار عدم صلاحیت و قرار رد دعوی و قرار رد عرضحال.
ماده 7 – مواد و یا قسمت از مواد قانون موقتی اصول محاکمات حقوقی که مخالف این قانون است منسوخ و از درجه اعتبار ساقط است.