ماده اول – اطبائی که تاکنون موفق به اخذ اجازه‌نامه رسمی نشده‌اند چنانچه مدلل دارند مدت ده سال متوالی مشغول طبابت بوده‌اند میتوانند در مجلس امتحانی که در وزارت معارف و مراکز عمده ایالات و ولایات (با عضویت اطباء دیپلمه و اطباء مجاز در طب قدیم) تشکیل خواهد شد امتحان دهند. در صورتی که امتحانات آنها مورد قبول واقع شود اجازه‌نامه طبابت به آنها داده خواهد شد و فقط در حدودی که به آنها اجازه داده شده است حق طبابت خواهند داشت.
[ماده الحاقیه [مصوب ۱۳۰۶/۹/۲]
مدت امتحانات مذکوره در ماده اول قانون اجازه نامه طبابت مصوب ۲۸ شهریور ۱۳۰۶، از تاریخ تصویب این ماده تا دو سال خواهد بود.]
[قانون تمدید قانون راجع به اجازه نامه طبابت، مصوب ۱۳۰۸/۱۲/۲۵]
ماده دوم – اطبائی که از این به بعد بر طبق این قانون اجازه طبابت میگیرند و دیپلم از مدارس طب دولتی داخله و خارجه ندارند حق استعمال کلمه (دکتر) نخواهند داشت.
ماده سوم – وزیر معارف مأمور اجرای این قانون است.
این قانون که مشتمل بر سه ماده است در جلسه بیست و هشتم شهریور ماه یکهزار و سیصد و شش شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – حسین پیرنیا