که در تاریخ دوم و ۸ خرداد ۱۳۰۸ به صحه ملوکانه و تصویب مجلس شورای ملی رسیده است
ماده اول – کلیه دعاوی موجوده بین اتباع ایران و خارجه که در تاریخ ۲۰ اردیبهشت ۱۳۰۸ از طرف محاکمات وزارت امور خارجه و یا از طرف حکام ایالات و ولایات نسبت به آنها حکم لازم‌الاجراء صادر نشده است باید به محاکم صلاحیت دار عدلیه احاله شود.
ماده دوم – نسبت بدعاوی مذکوره در ماده فوق به طریق ذیل رفتار خواهد شد:
۱ – دعاوی که در مرحله ابتدائی تحت رسیدگی است به تناسب صلاحیت بمحکمه صلحیه یا ابتدائی و یا تجارت رجوع خواهد شد ولی هر‌گاه در ضمن رسیدگی بدوی محاکمات وزارت امور خارجه و کارگذاریها و یا حکام ایالات و ولایات قراری از قبیل قرار تحقیقات محلی و یا ارجاع به حکمیت و غیره صادر نموده باشند آن قرار بقوت خود باقی مانده و محاکم عدلیه به آن ترتیب اثر خواهند داد.
۲ – دعاوی که در مرحله استینافی است به محکمه استیناف طهران احاله شده و در محکمه مزبوره با رعایت قسمت اخیر ماده یک رسیدگی خواهد شد.
ماده سوم – احکام صادره در موضوع دعاوی مذکوره در دو ماده فوق به همان طریق و در همان مواردی که مطابق اصول محاکمات حقوقی مقرر است قابل استیناف و تمیز و یا فقط قابل تمیز خواهد بود.
این قانون که مشتمل بر سه ماده است در جلسه دوم خردادماه یک هزار و سیصد و هشت شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رییس مجلس شورای ملی – دادگر