ماده واحده – از تاریخ تصویب این قانون برای زائرین مشاهد متبرکه عراق و سوریه بجای گذرنامه، پروانه زیارت صادر میگردد و این پروانه در مرکز از طرف شهربانی کل کشور و سایر نقاط از طرف شهربانی محل به اشخاص داده میشود و نمایندگیهای شاهنشاهی در خارجه حق صدور آن را ندارند.
تبصره ۱ – این پروانه که فقط بمنظور زیارت صادر میشود جانشین گذرنامه برای مسافرت به کشور عراق و سوریه خواهد بود و مواد ۱ و ۶ و ۷ ۲۳ و ۲۶ و ۳۷ قانون گذرنامه مصوب ۲۰ دیماه ۱۳۱۱ شمسی در مورد این پروانه ملغی است.
تبصره ۲ – در مقابل صدور پروانه زیارت مبلغ یکصد و پنجاه ریال از تقاضا کنندگان اخذ خواهد شد که یکصد ریال آن بابت بهای پروانه و پنجاه ریال دیگر برای برگشت دادن ایرانیان بی بضاعت از کشور عراق و سوریه که بعلت استطاعت مالی قادر به مراجعت نمیباشند اختصاص داده خواهد شد. مدت اعتبار این پروانه از تاریخ صدور تا سه ماه است فقط برای یک مرتبه مسافرت به کشور عراق و سوریه معتبر میباشد.
تبصره ۳ – علاوه بر مبلغ مذکور تحت هیچ عنوان هیچگونه عوارض به این پروانه تعلق نمیگیرد.
تبصره ۴ – در صورتی که این پروانه مفقود و یا دارنده آن بیمار و به این علت مدت سه ماه اعتبار آن در خارجه منقضی گردد مأمورین شاهنشاهی در کشور عراق و سوریه مکلفند ورقه‌‌ای بنام شهادت نامه موقت برای مراجعت صادر نمایند.
تبصره ۵ – دولت مکلف است برای زائرین حرمین شریفین مطالعات لازمه نموده و لایحه ای به مجلس تقدیم کند و همچنین برای اتباع عراق و سوریه که جهت زیارت یا سیاحت به کشور ایران مسافرت مینمایند با دولتین نامبرده مذاکره و متقابلاً تسهیلات نسبت به این قبیل افراد فراهم نماید.
تبصره ۶ – وزارتین کشور و خارجه مسئول اجرای این قانون میباشند و آئین نامه لازم را در حدود این قانون تهیه و پس از تصویب هیئت وزیران بموقع اجرا خواهد گذاشت.
قانون فوق که مشتمل بر ماده واحده و شش تبصره است در جلسه سه شنبه سوم بهمن ماه یکهزار و سیصد و سی و چهار به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
نایب رئیس مجلس شورای ملی – امان الله اردلان
قانون بالا در جلسه روز ۲۱ بهمن ماه ۱۳۳۴ به تصویب مجلس سنا رسیده است.