مصوب ۱۳۳۶/۸/۱۹
ماده واحده- موافقتنامه فرهنگی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند مشتمل بر یک مقدمه و چهارده ماده که در دهم آذر ماه 1335 مطابق اول دسامبر 1956 در دهلی نو بامضاء رسیده تصویب می شود.
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده پس از تصویب مجلس سنا در جلسه یکشنبه نوزدهم آبانماه یک‌هزار و سیصد سی و شش به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
نایب رئیس مجلس شورای ملی – عماد تربتی
قانون بالا در جلسه 22/12/1335 به تصویب مجلس سنا رسیده است.
موافقتنامه فرهنگی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند
دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند با توجه بروابط فرهنگی که از قرون متمادی بین این دو کشور موجود بوده و بر اثر تمایلات مشترک باستقرار و توسعه روابط فرهنگی نزدیکتری در آینده منطبق با اصول سازمان فرهنگی و علمی و تربیتی ملل متحد بمنظور بسط و توسعه روابط مزبور و تفاهم فیمابین بوسایل ممکنه و بر اساس صحیح و استوار بویژه در مورد علم و امور تعلیم و تربیت بانعقاد قرارداد فرهنگی مصمم شده و باین منظور اشخاص زیر را بعنوان نمایندگان تام‌الاختیار خود بشرح زیر تعیین نموده‌اند:
اعلیحضرت همایون شاهنشاه ایران
جناب آقای علی اصغر حکمت سفیر کبیر ایران
حضرت رئیس جمهوری هند
جناب آقای مولانا ابوالکلام آزاد وزیر فرهنگ
و نمایندگان تام‌الاختیار فوق پس از رسیدگی باعتبارنامه‌های یکدیگر که صحیح و معتبر بوده است در موارد زیر موافقت نموده‌اند:
ماده اول – دولتین تمایل و رغبت خود را بتوسعه بیشتر روابط فرهنگی بین دو کشور از طریق تبادل استادان دانشگاه و اعضاء مؤسسات علمی و فرهنگی اعلام میدارند.
ماده دوم – دولتین کلیه مساعدتها و تسهیلات مناسب را معمول خواهند داشت تا دانشجویان هر یک از دو کشور بتوانند تحصیلات و مطالعات خود را در مؤسسات واقع در قلمرو طرف دیگر تعقیب کنند.
این مطالعات ممکن است در هر موضوعی اعم از علمی یا فنی یا ادبی یا غیر از آنها تعقیب شود.
ماده سوم – هر دولت تا حدی که منابع و مقتضیاتش ایجاب کند کارمندان طرف دیگر و یا هر شخصی را که مأمور آن طرف باشد جهت کارآموزی در موسسات علمی و فنی و صنعتی خود خواهد پذیرفت.
ماده چهارم – دولتین با رعایت قوانین مربوطه بتأسیس و مؤسسات و سیاست عمومی هر یک از دو کشور تأسیس مؤسسات فرهنگی را در قلمرو یکدیگر حسن استقبال مینمایند اصطلاح (مؤسسه فرهنگی) بمعنی مراکز تعلیم و تربیت و کتابخانه‌ها و مؤسسات علمی که جنبه تعلیم و تربیتی دارد و مؤسسات مخصوصی بسط و پیشرفت هنر از قبیل نمایشگاهها و مراکز هنری و انجمن‌ها و فیلمها و کتابخانه‌ها و مجامع ادبی میباشد.
ماده پنجم – دولتین با تشکیل مجالس خطابه و تأسیس نمایشگاههای هنری و علمی و ترتیب کنسرتها و نمایشهای فرهنگی و مسافرت دانشجویان و اعطاء کمک هزینه تحصیلی به آنان و یا تشویق بهمکاری بین جوامع علمی و ادبی و هنری و سایر سازمانهای مخصوص ترقی دانش با تشویق بترجمه از فارسی بزبانهای هندی و بالعکس و با تأسیس کرسی در دانشگاهها یا سایر مؤسسات تحصیلات عالیه جهت تعلیم رشته‌های راجع بکشور یکدیگر و با انتشار کتب و مجلات و نمایش فیلم و مبادله نمونه‌های باستانشناسی و اشیاء هنری و با ترتیب دادن برنامه‌های رادیوئی و با توجه بتوصیف تاریخ و زبان و هنر یکدیگر و با مبادله صفحات گرامافون میکروفیلم و عکس نسخ خطی سعی خواهند کرد مبادله فرهنگی و فکری را بین دو کشور توسعه دهند.
ماده ششم – دولتین تا حد امکان مسابقه‌های ورزشی را بین اتباع یکدیگر و همکاری فیمابین سازمانهای پیشآهنگی طرفین را تشویق خواهند کرد.
ماده هفتم – دولتین حتی‌الامکان تضمین میکنند که کتابهای درسی که جهت مؤسسات تعلیم و تربیتی مقرر شده باشد و بخصوص کتابهای درسی تاریخ حاوی هیچ‌گونه اشتباه یا ارائه غلطی درباره کشور طرف دیگر نباشد و نسبت برؤسای دو کشور احترام لازم را بگذارند.
ماده هشتم – دولتین موافقت میکنند که کوشش خود را در وساطت جهت تسهیل شناسائی متقابل درجات علمی و دیپلم و گواهینامه‌های مقامات فرهنگی طرفین توسط دانشگاهها و سایر مراجع تعلیم و تربیت خود بکار برند.
ماده نهم – دولتین با حذف تضییقات گمرکی و غیره هر گونه تسهیلات را نسبت بیکدیگر معمول خواهند داشت تا ارسال کتابهای چاپی را در دو کشور تأمین نمایند مع‌الوصف اینگونه تسهیلات شامل نشریات غیر مطلوب و ضاله که جنبه خلاف عفت داشته و قابل اعتراض طرف دیگر باشد نخواهد شد.
ماده دهم – دولتین نمایندگان فرهنگی به کشور یکدیگر خواهند فرستاد.
ماده یازدهم – دولتین تعهد میکنند که کلیه اقدامات لازم را بعمل آورند و کلیه تسهیلات ممکن را معمول دارند تا مفاد این قرارداد مجری شود.
ماده دوازدهم – بمنظور اجرای مفاد این موافقتنامه هر یک از دولتین در صورت لزوم با ایجاد کمیسیون مخصوصی متشکل از وزیران فرهنگ و رؤسای نمایندگی‌های سیاسی خود بانضمام مشاورانی که ممکن است از طرف هر یک از اعضای کمیسیون مزبور نامزد شوند موافقت دارند که برای نظارت در اجرای این موافقتنامه در کشور مربوطه و دادن مشورت بدولت درباره جزئیات اجرای آن و توصیه درباره انتخاب اشخاص بجهت مبادله استادان و دانشجویان و غیره بطور کلی تقدیم هر گونه پیشنهاد بدولتین برای پیشرفت و بهبود طرز اجرای این موافقتنامه بعمل آورند.
دولتین در فواصلی که کمتر از یکبار در هر سه سال نباشد مشاوره خواهند کرد تا اجرای این موافقتنامه را در دو کشور هم آهنگی و توافق دهند و از عمالی که در این باب همکاری دارند دعوت نمایند که پیشنهادها و طرح‌های ضروری که وسیله مؤثر اجرای این موافقتنامه بشود تقدیم دارند.
ماده سیزدهم – موافقتنامه حاضر هر چه زودتر به تصویب خواهد رسید. این موافقتنامه سی روز پس از مبادله اسناد مصوبه که در تهران صورت خواهد گرفت بمورد اجرا گذارده خواهد شد.
ماده چهاردهم – این موافقتنامه بمدت ده سال معتبر خواهد بود. هر یک از طرفین میتوانند با حداقل ششماه اخطار قبلی قبل از انقضای این دوره باین توافق خاتمه دهند وگرنه این موافقتنامه تا هنگامی که یکی از طرفین با دادن اخطار ششماهه بآن خاتمه دهد معتبر خواهد بود.
بنا بمراتب بالا نمایندگان تام‌الاختیار مذکور این موافقتنامه را در دو نسخه هر یک بفارسی و انگلیسی و هندی امضا کردند. اعتبار هر سه متن مساوی است ولی در صورت بروز اختلاف متن انگلیسی معتبر خواهد بود.
در روز شنبه دهم آذر ماه سال 1335 در دهلی نو امضا شد.
از طرف اعلیحضرت همایون شاهنشاهی
(ع.ا.حکمت) سفیر کبیر ایران
از طرف حضرت رئیس جمهوری هند
ا.ک.آزاد (وزیر فرهنگ) -سفیر کبیر ایران وزیر فرهنگ
موافقتنامه فوق مشتمل بر یک مقدمه و چهارده ماده ضمیمه قانون موافقتنامه فرهنگی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند میباشد.
نایب رئیس مجلس شورای ملی – عماد تربتی