ماده واحده – به دولت اجازه داده می‌شود از ابنیه و اراضی متعلق به خود که مورد احتیاج نباشد به منظور ایجاد تأسیسات و استفاده به مؤسسات عام‌المنفعه – خیریه – درمانی – فرهنگی – آموزشی – ورزشی – امدادی و اجتماعی که به صورت غیر انتفاعی اداره شوند بنا به پیشنهاد وزارت آبادانی و مسکن و تصویب هیأت وزیران بدون اخذ بها واگذار نماید ابنیه و اراضی واگذار شده و مستحدثات در آن عیناً و منفعتاً تحت هیچ عنوان قابلیت انتقال به غیر ندارد.
تبصره ۱ – مساحت زمین مورد تقاضا و مدت لازم برای ایجاد تأسیسات در آن به تشخیص وزارت آبادانی و مسکن باید متناسب با طرح مربوط باشد.
تبصره ۲ – مؤسسه عام‌المنفعه تقاضاکننده زمین باید اعتبار لازم را برای اجرای طرح خود در اختیار داشته باشد.
تبصره ۳ – در صورتی که ظرف مدت مقرر در تصویبنامه طرح مربوط اجرا نشود و یا بر خلاف منظوری که از واگذاری آن بوده است مورد استفاده قرار گیرد ابنیه و اراضی و مستحدثات واقع در آن به دولت مسترد خواهد شد.
تبصره ۴ – در صورت انحلال یا رفع نیاز مؤسسه تقاضاکننده ابنیه و اراضی و مستحدثات واقع در آن به دولت مسترد خواهد شد.
تبصره ۵ – اراضی دولتی واقع در خارج از محدوده شهرها از شمول مقررات این قانون مستثنی است و در مورد واگذاری آنها طبق قوانین و مقررات مربوط عمل خواهد شد.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و پنج تبصره پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه روز سه‌شنبه ۱۳۵۱.۱۰.۱۲ در جلسه روز دوشنبه شانزدهم بهمن ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و یک شمسی به تصویب مجلس سنا رسید.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف امامی