ماده واحده – وزارت بهداری مکلف است به کسانی که تا تاریخ تصویب این قانون حداقل سی سال سن و ده سال سابقه دندانسازی مستقل داشته باشند در صورت دارا بودن گواهینامه یا کارنامه سوم دبیرستان به شرط موفقیت در امتحانات نظری و عملی و در صورت دارا بودن گواهینامه ششم ابتدایی به شرط توفیق در امتحانات نظری و عملی و امتحانات قوه‌ای در حدود سوم دبیرستان پروانه کار به عنوان کمک دندانپزشک تجربی برای اشتغال به کار در روستاها و شهرهایی که در تاریخ تصویب این قانون جمعیت آنها کمتر از ده هزار نفر باشد بدهد.
از تاریخ تصویب این قانون امتحانات مقرر در ماده واحده حداکثر ظرف یک سال در دو نوبت به عمل خواهد آمد و پروانه لازم منحصراً از طرف وزارت بهداری به مشمولین قانون داده خواهد شد، پس از صدور پروانه برای مشمولین این قانون به هیچ وجه پروانه‌ای به عنوان کمک دندانپزشک تجربی و کمک تکنیسین دندانسازی با اساس مقررات این قانون صادر نخواهد شد.
تبصره ۱ – افرادی که بر طبق این ماده به اخذ پروانه کمک دندانپزشکی تجربی نایل می‌شوند و بیش از ۴۰ سال سن و ۲۰ سال سابقه کار داشته باشند می‌توانند در محل اقامت فعلی خود به امور کمک دندانپزشکی تجربی به پردازند.
تبصره ۲ – کسانی که تا تاریخ تصویب این قانون به کار دندانسازی اشتغال دارند ولی واجد شرایط مذکور در این قانون نباشند و یا در امتحانات فوق توفیق نیابند به شرط داشتن حداقل ۵ سال سابقه کار مکلفند ظرف سه ماه از تاریخ اعلام نتیجه امتحانات مذکور وسیله وزارت بهداری پروانه کمک تکنیسین دندانسازی از وزارت بهداری اخذ نمایند.
تبصره ۳ – حدود وظایف فنی کمک دندانپزشکان تجربی و کمک تکنیسین‌های دندانسازی و شرائط تأسیس کارگاههای دندانسازی به موجب آیین‌نامه‌هایی خواهد بود، که توسط وزارت بهداری با نظر سازمان نظام پزشکی مرکز، تهیه خواهد شد.
تبصره ۴ – کسانی که از وظایف مقرر در این قانون و آیین‌نامه‌های مربوط تخلف نمایند عمل آنان دخالت غیر مجاز در امور پزشکی تلقی خواهد شد.
تبصره ۵ – آیین‌نامه‌ها و برنامه‌ها و نحوه برگزاری و مواد امتحانات قوه‌ای و نظری و عملی از طرف وزارت بهداری با نظر نظام پزشکی مرکز تهیه و پس از تصویب وزیر بهداری به مورد اجرا گذارده خواهد شد.
تبصره ۶ – گواهی سابقه کار پس از ارائه اسناد لازم که به تأیید بهداری محل رسیده باشد صادر خواهد شد.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و شش تبصره پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه روز سه‌شنبه ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۳ در جلسه روز دوشنبه هشتم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و چهار شمسی به تصویب مجلس سنا رسید.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف امامی