ماده واحده – موافقتنامه همکاریهای فنی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت ایالات متحده آمریکا مشتمل بر یک مقدمه و نه ماده که در تاریخ ۱۳ اسفند ۱۳۵۳ (چهارم مارس ۱۹۷۵) به امضای نمایندگان مختار دو دولت در واشنگتن رسیده است تصویب و اجازه مبادله اسناد تصویب آن داده می‌شود.
تبصره – مزایا و مصونیتهای مذکور در بند ب ماده ۵ موافقتنامه همکاریهای فنی ایران و آمریکا در هر حال از حدود مقررات مندرج در آیین‌نامه مزایا و معافیت‌های کارشناسان خارجی مصوب ۲۳ تیر ماه ۱۳۵۴ کمیسیونهای دارایی مجلسین تجاوز نخواهد کرد.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و یک تبصره و متن موافقتنامه ضمیمه آن پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه روز یکشنبه ۱۶ آذرماه ۱۳۵۴ در جلسه روز چهارشنبه پانزدهم بهمن ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و چهار شمسی به تصویب مجلس سنا رسید.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف‌امامی
موافقتنامه همکاریهای فنی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت ایلات متحده آمریکا
دولت شاهنشاهی ایران، و دولت ایالات متحده آمریکا،
با آرزوی توسعه و تحکیم روابط دوستانه فیمابین،
با تأیید علایق متقابل در گسترش همکاریهای اقتصادی میان دو کشور،
با اعتقاد به اهمیت همکاریهای فنی برای توسعه روابط اقتصادی، و تمایل به ایجاد مناسبترین شرایط برای گسترش همکاری فنی
بشرح زیر توافق نمودند:
ماده ۱- طرفین متعاهدین گسترش همکاریهای فنی را، بر اساس احترام متقابل به اصل حاکمیت و عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر، تقبل می‌نمایند.
ماده ۲- همکاری فنی مندرج در ماده ۱ شامل فعالیتهای وسیع و متنوع اقتصادی از جمله صنعت، کشاورزی، امور اجتماعی و توسعه زیربنایی خواهد بود.
این همکاری می‌تواند به صورت خدمات فنی، آموزشی و خدمات مشاورین و عرضه مواد و تسهیلات مربوط برای اجرای طرح‌های مشترک به نحوی که مورد موافقت طرفین متعاهدین واقع شود ارائه گردد.
ماده ۳- طرفین متعاهدین به منظور تسهیل در اجرای موافقتنامه حاضر ترتیبات اداری، سازمانی و کارمندی را که متقابلاً مورد توافق طرفین باشد اتخاذ خواهند نمود.
ماده ۴- طرفین متعاهدین یا وزارتخانه‌ها و یا سازمانهای مربوط آنان می‌توانند به منظور اجرای همکاریهای فنی مندرج در ماده ۲ قراردادهای خاص منعقد نمایند.
ماده ۵- قراردادهای اجرایی مشروح در ماده ۴ منجمله حاوی شرایط متعارف زیر خواهد بود.
الف – پیش پرداخت هزینه‌های مربوط به همکاری فنی مشروح در ماده ۲ به نحوی که متقابلاً مورد توافق قرار گرفته باشند شامل هزینه‌های توسعه طرح، برنامه اجرایی، تأمین کارکنان، امور اداری، اختتام طرح.
ب – مزایا و مصونیتهای احتمالی کارکنانی که در قلمرو هر یک از طرفین متعاهدین برای اجرای اینگونه همکاریهای فنی منصوب گردیده‌اند.
ج – دعاوی ناشی از این همکاریهای فنی.
ماده ۶- در صورت درخواست هر یک از طرفین متعاهدین، نمایندگان دو طرف به منظور بررسی تحقق هدفهای این موافقتنامه و مذاکره جهت حل مسائل مربوط با یک دیگر ملاقات خواهند کرد.
ماده ۷- موافقتنامه حاضر در مورد قراردادها و معاملات مربوط بفروش وسایل دفاعی و خدمات مربوط از جانب دولت ایالات متحده به دولت شاهنشاهی ایران جاری نخواهد بود.
ماده ۸- موافقتنامه حاضر از تاریخ مبادله یادداشتهای مربوط به تأیید مراتب فوق بین طرفین متعاهدین قوت قانونی خواهد یافت.
ماده ۹- موافقتنامه حاضر از تاریخی که قوت اجرایی خواهد یافت به مدت ۵ سال معتبر خواهد بود و با توافق متقابل قابل تجدید نظر و تمدید می‌باشد.
این موافقتنامه را می‌توان در هر موقع ۶ ماه پس از اخطار کتبی قبلی از جانب هر یک از طرفین فسخ نمود.
موافقتنامه حاضر در تاریخ چهارم مارس ۱۹۷۵ در دو نسخه اصلی در واشنگتن تنظیم گردید و هر دو نسخه متساویاً معتبر می‌باشند.
از طرف دولت شاهنشاهی ایران از طرف دولت ایالات متحده آمریکا
موافقتنامه فوق مشتمل بر یک مقدمه و نه ماده منظم به قانون موافقتنامه همکاریهای فنی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت ایالات متحده آمریکا می‌باشد
رییس مجلس سنا – جعفر شریف امامی